Θησαυροί

Τι αλήθεια κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του! Είναι μεγάλο μυστήριο, αν μη τι άλλο. Θησαυρούς βαθιά κρυμμένους μέσα στα βάραθρα του "είναι" του, αγώνες, πίκρες, σκέψεις, αναμνήσεις, χαρές, καημούς και δάκρυα, δάκρυα πολλά, δάκρυα βελούδινα που συσσωρεύονται και ξεχειλίζουν, περιμένοντας τον σωστό χρόνο για να κυλήσουν.
Θησαυροί αναλοίωτοι, θησαυροί που ίσως ποτέ δεν θα βρεθούν, θησαυροί αχαρτογράφητοι, που δύσκολα εξερευνούνται, τόσο δύσκολα, όσο εύκολα αποκαλύπτεται το άγνωστο, χωρίς το παραμικρό ίχνος βοήθειας, με σύμμαχο την ύπαρξη του ενστίκτου, εκείνη τη γνωστή άγνωστη αρχέγονη δύναμη που περικλείει τόσα πολλά μέσα της.
Κάποτε, θέμα χρόνου είναι το πότε, ίχνη των θησαυρών γίνονται αντιληπτά, και τότε συμβαίνουν καινούργια θαύματα. Καινούργια γεγονότα κάνουν εμφανή την παρουσία τους και μεταβάλλουν την απλότητα και την ηρεμία της ανυπαρξίας. Πόσο, αλήθεια, χρειάζονται οι τόσες περίεργες δόσεις ανακάλυψης, πόσο τις επιζητούμε, με τι πάθος και τι ορμή και τι ειρωνεία, μόνο μέσω του ενστίκτου ή της θεάς τύχης γινόμαστε κάτοχοι εκείνων των πληροφοριών που θα μας οδηγήσουν στην αποκάλυψη, την ανακάλυψη του ίδιου μας του εαυτού.
Αλήθεια, ποιος μπορεί να πει ότι ξέρει τον ευατό του καλύτερα από εκείνον που νιώθει το κορμί του να παραδίδει το πνεύμα στον εξουσιαστή της ψυχής, την ώρα που ο θάνατος περιένει στη γωνία το πράσινο, για να ξεχυθεί στα εσώψυχά του; Μυστήριο! Αυτό είναι το μυστήριο της ζωής, και συνάμα το θαύμα του θανάτου. Η τελική αυτογνωσία στην παρακμή του είναι που σφραγίζεται μ' ένα τελευταίο δάκρυ, δυο βίοι παράλληλοι, που ασύμφωνα με τους νόμους της φύσης τέμνονται μονάχα μια φορά παράδοξα, τόσο παράδοξα, όσο η αθανασία του Πυθαγόρα και της γεωμετρίας του, όσο η παραβίαση των κανόνων της φυσικής, της χημείας, των μαθηματικών ή της ίδιας της ιστορίας.

(Απόσπασμα από το βιβλίο "Κρεμάλα" - Κεφάλαιο 6ο)