Έμπνευση

Σύνθημα 93ον: ΟΜ Ο ΛΟΓΑ Κάθε ομόλογο κρύβει μέσα του μια φούσκα. Κάθε φούσκα μπορεί να συνδέεται με ένα ομόλογο. Κάθε παραίτηση υπουργού κρύβει μέσα της και μια λαϊκή απαίτηση. Κάθε αιτία χρειάζεται και μια αφορμή. Κάθε κυβέρνηση χρειάζεται και μια ευκαιρία. Κάθε πολιτική κίνηση κρύβει και μια δημοσκόπηση από πίσω. Κάθε δημοσκόπηση κρύβει και μια επιταγή. Κάθε επιταγή κρύβει κι ένα ομόλογο.

Ένα χωριό συνεχίζει να στέκεται παρά τα κτυπήματα του χρόνου, εκεί, στις πλαγιές του Παντοκράτορα του ψηλότερου βουνού της Κέρκυρας, αδιαφορώντας για το πέρας των πειρατικών επιδρομών και την επικράτηση της επιστήμης στην ελονοσία των ακτών της θάλασσας. Αρχιτεκτονικό στολίδι με ιστορία χαμένη στα βάθη της Βενετσιάνικης εποχής. Μας περιμένει να το ανακαλύψουμε. Να περιδιαβούμε τα καλντερίμια του, να προσκυνήσουμε τις εκκλησιές του, να αποτίσουμε φόρο τιμής σ’ όλους εκείνους που πέτρα – πέτρα το έχτισαν. Ως πότε αλήθεια;

Άντε να τελειώσουν και οι Γαλλικές εκλογές να ησυχάσουμε επιτέλους. Συζητήσεις επί συζητήσεων, παράθυρα, ρήσεις και απόψεις, πανηγυρισμοί για λογαριασμό άλλων, είχαν δεν είχαν πάλι τα κανάλια μας έπρηξαν με τις εκλογικές και πολιτικές εμμονές τους. Οι κάμερες και τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν για τα καλά στο Παρίσι. Λες και τα δικά μας προβλήματα είναι μικρά ή λίγα για να ασχοληθούν. Σ’ αυτήν τη χώρα έχω την εντύπωση πως ασχολούμαστε μ’ όλους τους άλλους και όχι με τον εαυτό μας. Ίσως γιατί δεν μας συμφέρει να ασχοληθούμε με μας και τις μεμψιμοιρίες μας. Ίσως γιατί μας αρέσει να σχολιάζουμε και όχι να εξομολογούμαστε. Γεμίσαμε έμπειρους αναλυτές επί παντός επιστητού. Ναυτικοί εμπειρογνώμονες, οικονομικοί ομολογιακοί σύμβουλοι, ψυχοθεραπευτές και ντετέκτιβ, παιδοψυχολόγοι και ιστορικοί, πολιτικοί αναλυτές και δημοσκόποι. Είμαστε έθνος ανάδελφο που οι διαφορετικές μας προσωπικότητες τείνουν να σχολιάζουν ανάλογα με τις ανάγκες τα πάντα. Από τα νέα σουξέ των Παρατράγουδων μέχρι τα αθλητ

Σύνθημα 92ον: ΒΡ ΟΜΟΛΟΓΑ ΔΟΜΗΜΕΝΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ Είχαμε δεν είχαμε το τινάξαμε το ασφαλιστικό σύστημα στον αέρα. Λίγο οι πενιχρές εισφορές, λίγο οι ανασφάλιστοι, λίγο η αύξηση του μέσου όρου ηλικίας, λίγο οι επενδύσεις των ταμείων, μόνο οι χρηματιστές και οι τραπεζίτες, οι χρυσοδάκτυλοι και οι μανδαρίνοι των υπουργείων συνταξιοδοτούνται μέσα σε μια μέρα. Κάπου βρωμάει η δουλειά, ένα είναι σίγουρο. Κι όλα αυτά χωρίς να γνωρίζει κανένας τίποτα.

Σύνθημα 91ον: Κ ΥΦΑΛΟ ΓΙΑΝΝΗΣ Ένα ναυάγιο μπορεί να είναι αρκετό για να αλλάξει ένα επώνυμο και να παρουσιάσει την τραγική αλήθεια για τις ενέργειες που οδήγησαν στη βύθιση ενός κρουαζιερόπλοιου και τη ρύπανση μιας ολόκληρης τουριστικής περιοχής. Εκεί στα βαθιά, ο βράχος το γράφει καθαρά. Θύμα του ναυαγίου ο κρατικός μηχανισμός και ο τουρισμός, το αίσθημα ασφάλειας, η ελληνική ναυτιλία και φυσικά οι δυο νεκροί και οι εκατοντάδες ταλαιπωρημένοι επιβάτες. Πώς να ρυμουλκήσεις τις ευθύνες στα βαθιά της συνείδησής σου κύριε Υπουργέ; Ερώτηση κρίσεως: Ο ύφαλος της Σαντορίνης ήταν ασφαλισμένος;

"Eιλικρινά έχω συγκινηθεί. Πρόσφατα πέρασα ένα μεγάλο σοκ από μια απώλεια και διαβάζοντας το βιβλίο σου που το ανακάλυψα τυχαία στο internet με βοήθησες πάρα πολύ. Σε ευχαριστώ..." Σχόλιο αναγώστριας στο www.parginos.gr Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συγκίνηση για έναν συγγραφέα και δη νέο από το να νιώθει πως προσφέρει κι αυτός ένα λιθαράκι στους αναγνώστες του, και ειδικά σε κάποιον που βίωσε κάτι συγκλονιστικό και στιγμάτισε τη ζωή του. Μια αναγνώστρια με συγκίνησε πραγματικά με το λιτό και περιεκτικό ευχαριστήριο μήνυμά της που έστειλε στο προσωπικό μου site. Mηνύματα σαν κι αυτό είναι καλύτερα και προτιμότερα ακόμα κι από την πιο θετική και εξειδικευμένη κριτική. Αυτό μετράει σε τελική ανάλυση. Ο αναγνώστης να βιώσει αυτό που έζησες μέσα από το δικό του οπτικό πρίσμα. Καλή μου αναγνώστρια σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για τα καλά σου λόγια.

Οι μελέτες είναι σαν τις ομελέτες ένα πράγμα. Θέλουν υπομονή, καλό χτύπημα και φυσικά χρειάζεται πρώτα από όλα να σπάσεις αυγά. Να βάλεις από την τσέπη σου και να τις πριμοδοτήσεις. Να δαπανήσεις χρήματα για να τις κάνεις. Πρέπει να τις μαγειρέψεις με τέχνη και μαεστρία, θέλουν καρυκεύματα και καλό λάδι. Θέλουν εξοπλισμό και τεχνίτες στην κουζίνα. Θέλουν το χρόνο τους, έχουν τα μυστικά τους και βέβαια είναι πολλών ειδών. Στην Κέρκυρα, λάδι ακόμα έχουμε, αν και δεν είναι και το καλύτερο. Αυγά δεν υπάρχουν, αλλά όλο και κάτι θα βρεθεί αν προσπαθήσουμε από το υστέρημά μας να χρηματοδοτήσουμε την εκπόνηση μελετών. Στο σπάσιμο άλλωστε είμαστε πρώτοι. Τα καταφέρνουμε καλά με τα κανάτια, στα αυγά θα κολλήσουμε; Και οι ομελέτες μας, αν και δεν είναι διάσημες όπως το σοφρίτο και τα τσιλίχουρδά μας, αξίζουν. Κάποιοι θεωρούν πως μελέτες έχουμε. Λεφτά δεν έχουμε και συμμάχους στον αγώνα για την διεκδίκηση των έργων. Δεν έχουμε ανθρώπους με πολιτική βούληση να σπάσουν αυγά και να μας βοηθήσουν με τ

Το να γράφεις ένα βιβλίο είναι περιπέτεια: ξεκινά ευχάριστα, γίνεται ερωμένη, μετά αφέντης και τελικά τύραννος. WINSTON CHURCHILL (προμετωπίδα 6ου Κεφαλαίου «Κρεμάλας») Η συγγραφή είναι όπως και η πολιτική, κι αυτό το ξεκαθαρίζει ο Winston Churchill με μια απλή φράση που όμως περικλείει τόσα πολλά μέσα της. Ναι, κάπως έτσι είναι η συγγραφή. Ένα ερωτικό παιχνίδι εξουσίας που αλλάζει τους κανόνες κατά το δοκούν. Ξεκινά ευχάριστα και σε παθιάζει με τον καιρό. Νιώθεις να ερωτεύεσαι κάθε στιγμή και κάθε γράμμα καθώς ξεχειλίζουν οι λέξεις τις λευκές σελίδες. Εισέρχεσαι θες δεν θες στη δίνη της εξουσίας. Κατευθύνεις και ορίζεις ζωές, νιώθεις Θεός. Άρχοντας. Μα τούτο το συναίσθημα δεν κρατά πολύ. Ίσως γιατί η εξουσία που σου παρουσιάζεται να είναι πρόσκαιρη και επιπόλαιη. Ίσως γιατί ο πραγματικός συγγραφέας καθώς γράφει να οφείλει να παραδώσει τη σκυτάλη και να μην κρατάει επ’ άπειρο τα γκέμια της εξουσίας, όπως ο ίδιος ο πολιτικός που σέβεται την πολιτική και την προσφορά. Ο εξουσιαστής με το

Επιστροφή και πάλι στην πραγματικότητα μετά τις σύντομες διακοπές του Πάσχα. Έτσι είναι η ζωή και οι γιορτές. Έρχονται και παρέρχονται. Περνάνε οι γιορτινές μέρες όπως έρχονται για να συμπληρωθεί ο κύκλος. Άλλες φορές ομαλά, άλλες φορές ανώμαλα. Και κάθε κατεργάρης επιστρέφει στον πάγκο του. Τέρμα τα γλέντια και οι χοροί, τα φαγοπότια και τα τριγλυκερίδια, τα χορατά και οι καταναλώσεις αλκοολούχων παρασκευασμάτων, οι τσάρκες και τα παιχνίδια. Είναι οι στιγμές που ξαναγυρνάς θέλεις δε θέλεις στα γνωστά και τα τετριμμένα αφήνοντας στο περιθώριο το ποδήλατο των παιδικών σου περιπετειών και οδηγείς το τετράτροχο για τον πηγαιμό στις επάλξεις του μεροκάματου. Βάζεις το "κουστούμι" της καθημερινότητας και ξεκινάς. Περνάει και φεύγει η εορταστική μαγεία της παύσης. Κι εσύ, αναγκασμένος να επιστρέψεις, να γυρίσεις θέλοντας και μη σελίδα και να ρίξεις μια πρόχειρη ματιά σ' όλα όσα θα διανθίσουν τη νέα περίοδο που έρχεται... που ήρθε για να είμαστε απόλυτα ακριβείς. Το διάλειμμα τ

Η Χριστιανοσύνη βρίσκεται στην τελική ευθεία της Μεγάλης Εβδομάδας των Παθών και της Ανάστασης και μια σκέψη διαπερνά αυτές τις μέρες το μυαλό μου. Μια σκέψη που βρίσκει γόνιμο έδαφος και θεριεύει μέσα από την επικείμενη λάμψη του ανέσπερου αναστάσιμου φωτός. Μια ταπεινή σκέψη ελπίδας και προσμονής. Ας μοιραστούμε όλοι ελπίδα ετούτο το Πάσχα αλλάζοντας του κανόνες του παιχνιδιού που μας θέλει να μοιράζουμε αφειδώς τυπικές γιορτινές ευχές μέσω sms και mms. Ας νιώσουμε για λίγο τον πόνο και την οδύνη που μας περιβάλει και ας θέσουμε στο περιθώριο τους προσωπικούς εγωκεντρισμούς, ας ευχηθούμε μόνο για τους άλλους κι όχι για τον εαυτό μας μια φορά. Ας συμπαρασταθούμε στα προβλήματα και τους καημούς των άλλων μια φορά, με μια συμβουλή, μ’ ένα χαμόγελο, μ’ ένα χτύπημα στον ώμο, με μια ευχή, με μια προσευχή. Μια σκέψη ελπίδας, ανιδιοτελής, χωρίς άμεσες ρήτρες και διορίες προσωπικών επιδιώξεων, χωρίς άμεσους εγωιστικούς στόχους. Ας αποδείξουμε πως η φλόγα της Ανάστασης μπορεί να ζεστάνει αυτού

Την προηγούμενη Πέμπτη, το Ιόνιο Πανεπιστήμιο και το Τμήμα Μουσικών Σπουδών, με οδηγό τον Βασίλη Ρακόπουλο, μας ταξίδεψε σε μνήμες που κρατούν από το Βυζάντιο και φθάνουν ως τις μέρες μας, στους δρόμους της παράδοσης, με «εισιτήριο» μια απολαυστική αναδρομή, έτσι όπως ορίζεται μέσα από την ελεύθερη συνομιλία των οργάνων και των φωνών. Η συναυλία του «Χορού των Πυρσών» καθήλωσε τους υποψιασμένους θεατές που πλημμύρισαν την Ιόνιο Ακαδημία και απέδειξε περίτρανα πως ο μύθος είναι και πάλι παρόν, για να συνδέσει το παρελθόν με το σήμερα σ’ ένα μουσικό ταξίδι που μοιάζει επίκαιρο όσο ποτέ. Σύμμαχος του Βασίλη Ρακόπουλου το «μέτρο». Επιλογές πρώτης ύλης μέσα από μια ευρεία γκάμα ακουσμάτων και επεξεργασία στο σύγχρονο ηχητικό περιβάλλον. Απόδειξη μακρόχρονης και γόνιμης μουσικής δραστηριότητας. Λεπτή ισορροπία που φέρει την προσωπική σφραγίδα του καλλιτέχνη, χωρίς την έλλειψη σε καμιά στιγμή της ουσίας του πρωτοτύπου. Αυτοσχεδιασμοί στα μονοπάτια της τζαζ, γόνιμος διάλογος μουσικών οργάνων μ

"...για τη φιλία που εκλείπει, για τη νιότη που παρεπιδημεί, για τη ζωή που χρειάζεται τη μνήμη και τη λογοτεχνική της, ανάπλαση, καταγραφή και αποτύπωση για να συνεχίσει θάλλουσα και απαστράπτουσα να μας μαγεύει..." Της Σταυρούλας Σκαλίδη Το Νίκο τον Παργινό τον γνώρισα από έναν τοίχο όπου ο ίδιος έγραφε, με τα χρωματιστά του σπρέι, συνθήματα. Καυστικά και ευφυή συνθήματα και πάνω απ’ όλα χιουμοριστικά, σχολιάζοντας την επικαιρότητα εύστοχα και αποτελεσματικά. Δεν είναι αναρχικός ο άνθρωπος, αλλά ταλαντούχος σκιτσογράφος –όπως κάποιοι από σας πιθανόν ήδη γνωρίζετε- που εμπνεύστηκε αυτόν τον τοίχο και γράφει πάνω του, στο διαδικτυακό του τόπο, φράσεις που αποδίδουν αυτόν τον τραγέλαφο που ζούμε συχνά στην Ελλάδα, στη δημόσια ζωή μας. Ως σκιτσογράφος, οφείλει να σκιαγραφεί τα πράγματα, να τους δίνει σχήμα, με αδρές γραμμές, λιτά και πρωτότυπα, να τα οπτικοποιεί, να τα ζωντανεύει στο χαρτί. Το ίδιο έκανε και στο πρώτο του μυθιστόρημα. Την «Κρεμάλα». Πήρε ένα παιδικό παιχνίδι –α