Ο θάνατος της συμμετοχικής δημοκρατίας
Ο πολίτης που ενδιαφέρεται, ο πολίτης που συμμετέχει, ο πολίτης που διεκδικεί πρέπει να πέθανε κάπου εκεί, στη μέση του δρόμου, τρώγοντας σπόρια ή χυμό φύλλων ελιάς, επιστρέφοντας από την προβολή του τελευταίου εβδομαδιάτικου σίριαλ. Λίγο πριν ωριμάσει, λίγο πριν προλάβει να κάνει την αυτοκριτική του. Στο παρά πέντε. Πορείες, διαδηλώσεις και αγώνες που καταλήγουν ως συνήθως σε προσχεδιασμένες επιδρομές κουκουλοφόρων και συρράξεις με τα όργανα της τάξης, καρεκλοκένταυροι των τηλεοπτικών παραθύρων που εισβάλλουν στα σαλόνια της μοναξιάς μας, καλλιτέχνες των ριάλιτι και δημοσιογράφοι των media που χρυσοπληρώνονται στην εποχή της λιτότητας του ευρώ. Ιεραρχικές διαφωνίες που καταλήγουν σε μεσημεριανά κους - κους ξεκατινιάσματος και πολιτικές συμφωνίες αλλοθρήσκων με πρωτόκολλα ιδεολογικών συγκλήσεων. Δωδεκαθεϊστές σε εσπερινούς και όρθρους με ή χωρίς ειδικές εξουσιοδοτήσεις, οξείες επιθέσεις κατά πρόσωπον και μαχαιρώματα για μια γουλιά νυχτερινού παραδείσου. Ληγμένα μακαρόνια που έγιναν άλ...