Έλληνας στον καιρό των μνημονίων
Είμαι Έλληνας, δηλώνω Έλληνας ακόμα και σήμερα, ετούτες τις μέρες της δοκιμασίας και της κρίσης, αν και έχασε η εθνικότητά μου την αίγλη του ένδοξου παρελθόντος της. Δηλώνω Έλληνας και τα έχω με πολλούς, τα έχω με όλους. Κοιτώ τον εαυτό μου στον καθρέπτη, μονολογώ, συζητώ, τσακώνομαι, διεκδικώ και συμπεραίνω ποιοι μου χρωστούν και πόσα, ποιοι μου τη δίνουν κι ευθύνονται για τούτο το χάλι που βιώνω. Ναι, το χάλι που με έφεραν. Πως έφτασα αλήθεια ως εδώ; Ρωτώ το είδωλό μου απέναντι στο θολωμένο καθρέπτη που με τιμά με την παρουσία του, τη σκιά μου που συνεχίζει να με ακολουθεί, καθότι μόνος στα δύσκολα, παρότι γεμάτος φίλους και γνωστούς αλλά όχι τώρα, όχι ετούτες τις δύσκολες στιγμές. Παίρνω μολύβι και χαρτί και ετοιμάζομαι για την καταγγελία μου. Πρέπει να γράψω για όσα μου φταίνε, για όσα με πληγώνουν, για όσα περνώ. Μου φταίνε τα νούμερα και οι αριθμοί. Αυτά που κάποτε ευημερούσαν και τώρα με κάνουν και χλομιάζω κάθε φορά που ανατρέχω σ’ αυτά. Μου φταίνε αυτοί που κυβερνούν