Περί ορέξεως

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η Ελληνική γλώσσα είναι μοναδική. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η μητέρα των γλωσσών είναι πλούσια σε τέτοιο βαθμό που μας είναι αδύνατο να κατανοήσουμε το βάθος και τον πλούτο της.
Αλλά αυτό που την κάνει τόσο διαφορετική από όλες τις υπόλοιπες είναι αυτή η ικανότητά της να μεταλλάσσεται και να αλλοτριώνει τα χαρακτηριστικά της τόσο όσο χρειάζεται ώστε να προσαρμόζεται ανά τους καιρούς. Εάν σας άνοιξα την όρεξη με τα παραπάνω ακούστε να δείτε τι μου συνέβη τις προάλλες.
Ήταν Παρασκευή και είχα βγει για φαγητό ως συνήθως με κάτι φιλαράκια που μαζί «έχουμε φάει ψωμί και αλάτι». Καθίσαμε, βολευτήκαμε σε ένα αρκετά φιλόξενο εστιατόριο της πόλης και «φάγαμε με δυο μασέλες» ο καθένας, κοινώς «φάγαμε τον άμπακο».Κατά τη διάρκεια του δείπνου ένας από τους φίλους, ο Μάκης, «φαγώθηκε» να μας εκμυστηρευτεί για πολλοστή φορά τον καημό του για την κατάληξη που είχε η περιπέτεια του με τη φιλενάδα του, την γυναίκα των ονείρων του όπως την αποκαλούσε.
Θυμάμαι ο Μάκης γνώρισε την Μαρία σε μια συνεστίαση στο σπίτι μου. «Έφαγε φλας» με το που την είδε, εκείνη μοίραζε δεξιά και αριστερά χυλόπιτες αλλά εκείνος ως γνήσιος επιβήτορας «δεν την έφαγε». Αντιθέτως «έφαγε» την Μαρία σε χρόνο ρεκόρ και δεν άργησαν να γίνουν ζευγάρι αρκετά ταιριαστό. Εκείνη (κουκλάρα με τα όλα της), ήταν μια γυναίκα σωστή πρόκληση που την «τρώγανε» τα αρσενικά με τα μάτια και δεν άργησε «να τρώγεται με τα ρούχα του» ο Μάκης. Εμείς, οι φίλοι του, προσπαθούσαμε ανεπιτυχώς να τον προειδοποιούμε πως αν συνεχίσει έτσι «θα φάει τα μούτρα του», αλλά εκείνον «τον έτρωγε ο…κώλος του».
Κάθε φορά που έφευγε η Μαρία «τον έτρωγε η περιέργεια» και επειδή όπως ανελλιπώς διατυμπανούσε στον περίγυρό του δεν «έτρωγε κουτόχορτο» ούτε «έτρωγε κάτι τέτοια», «φαγώθηκε» να ανακαλύψει την αλήθεια. «Έφαγε τον κόσμο» να ψάχνει να βρει κάτι ώστε να την ενοχοποιήσει, αλλά και κείνος την «έφαγε με την γκρίνια του».
«Τρώγονταν σαν τα κοκόρια», «φαγώνονταν» συνεχώς. Ο Μάκης δεν «τρωγόταν με τίποτα», και έτσι «τα’ φαγε τα ψωμιά του» και του «έφαγε τη θέση» ο Τάσος, ένας αηδιαστικά «αχώνευτος» τύπος που «του’ φαγε την γκόμενα».
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ακόμα και ξύλο «έφαγε» ο Μάκης για τη Μαρία ένα βράδυ. Αρχικά «έφαγε πόρτα» σ' ένα γνωστό κλαμπ της περιοχής και αργότερα «έφαγε της χρονιάς του». Δυστυχώς η Μαρία τελικά «τον έφαγε τον άνθρωπο». Κι εκείνος «έφαγε τη ζωή του» καθώς «και μια περιουσία» για κείνη. Τελικά του «τα’ φαγε όλα» κι εκείνος δεν μπορούσε με τίποτα να αποδεχτεί πως «τον έφαγε λάχανο» ένας άλλος.
Από τότε «έφαγε μεγάλο πακέτο» ο Μάκης. «Γλωσσοτρώει» καθημερινά τον Τάσο και διαδίδει πώς αν τους συναντήσει στο διάβα του «θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι» ενώ εμείς σιγοψιθυρίζουμε να «φάει τη γλώσσα» του γιατί ο Τάσος δεν αστειεύεται…
Το δείπνο δεν άργησε να περατωθεί. Ο Μάκης το μόνο που κατάφερε να «φάει» ήταν μια σούπα μιας και από το ποτό που κατέβασε έγινε ράκος. Όλοι μας πάντως «φάγαμε μια ταλαιπωρία» που δεν είχε ξαναγίνει. «Φάγαμε όλη την ώρα μας» με την ίδια κρεβατομουρμούρα του Μάκη λες και κάθε φορά που τον συνοδεύαμε «τρώγαμε πρόστιμο» για τις αμαρτίες του παρελθόντος.
Αλλά το θέμα μας είναι η Ελληνική γλώσσα και όχι ο Μάκης που «έφαγε την κοτρόνα στο κεφάλι» και που αν συνεχίσει έτσι «θα φάει το κεφάλι του». Το θέμα μας είναι η γλώσσα μας, ετούτη η δυναμική γλώσσα που ξέρει να μεταλλάσσεται, η γλώσσα που διαμορφώνεται από μας τους ίδιους ανάλογα με τις ανάγκες των καιρών και που ποσώς υποβαθμίζεται από την ευρηματικότητά μας. Αλίμονο αν στερέψουμε από ιδέες και δεν γεννάμε συνεχώς νέα γλωσσικά ευρήματα για να ικανοποιούμε τις εκφραστικές μας ανησυχίες. Όσο για μένα…. «τώρα που έφαγα τον γάιδαρο, θα αφήσω την ουρά;»

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Image Κέρκυρα - Φεβρουάριος 2005)