Η σκέψη και η γραφή του μέλλοντος

Η συγγραφή λένε πως είναι ένα μοναχικό «άθλημα». Ίσως και να ‘χουν δίκιο. Είναι στιγμές ζωής που μετατρέπεις σε λέξεις και προτάσεις. Εμπειρίες που γεμίζουν σελίδες. Λογική, έμπνευση και φαντασία που με κόπο, ιδρώτα και ταλέντο μετασχηματίζονται σε απτές αποδείξεις ζωής.
Ναι. Είναι μοναχικό «άθλημα» η συγγραφή. Δεν παύει όμως, παρόλη τη μοναξιά που τη συνοδεύει, να είναι και μια δημιουργία αλληλεπίδρασης. Ο συγγραφέας δεν ζει στο υπερπέραν. Δεν είναι ο υπεράνθρωπος που καταγράφει τις εμπειρίες του από τα διαγαλαξιακά του ταξίδια. Είναι ένας καθημερινός άνθρωπος. Με τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια «θέλω» που συνοδεύουν όλον τον κόσμο. Ο συγγραφέας δεν παύει να είναι κομμάτι μιας κοινωνίας, μέρος ενός συνόλου που γεύεται με τον ίδιο τρόπο το πέρασμα του ίδιου χρόνου στον κοινό μας κόσμο. Κι όποιος νομίζει πως είναι κάτι το εξωπραγματικό και το ιδιαίτερο διαπράττει τεράστιο λάθος.
Σήμερα που η τεχνολογία έχει κάνει άλματα προόδου, ο συγγραφέας οφείλει και πρέπει να προσαρμοστεί στο νέο λογοτεχνικό γίγνεσθαι. Δεν πρέπει να μένει απομονωμένος στο συγγραφικό του καβούκι, μέσα στο προστατευτικό καλλιτεχνικό του άσυλο, μα να επιδιώκει να εκμεταλλευτεί ετούτες τις δυνατότητες και τις διεξόδους της τεχνολογίας προς όφελος και της γραφής του, αλλά και των αναγνωστών του.
Εξάλλου κι ο αναγνώστης έχει αλλάξει με τον καιρό. Είναι απαιτητικός. Θέλει περισσότερα. Δεν τον ενδιαφέρει μόνο το βιβλίο, μόνο το αποτέλεσμα, αλλά ψάχνει κάτω από τις λέξεις για να εντοπίσει σημάδια που θα του καθορίσουν την ουσία. Τον ενδιαφέρει η διαδρομή προς την γραφή, τον ενδιαφέρουν οι εντυπώσεις, τον ενδιαφέρουν τα συναισθήματα και όχι μόνο το αποτέλεσμα.
Είναι δεδομένο, λοιπόν, πως ο σημερινός συγγραφέας, οφείλει να βρει διεξόδους επικοινωνίας με τους αναγνώστες του. Να ζήσει το μύθο της ανάγνωσής τους και να συμπεριλάβει στις δημιουργίες του τις δικές τους αγωνίες, φιλτράροντάς τες πάντα μέσα από το δικό του οπτικό πρίσμα, καταγράφοντάς τες με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο, με άξονες τη λογική, τη φαντασία και το ταλέντο του.
Στα πλαίσια αυτά, είναι παρήγορο που μέσω του διαδικτύου πολλοί Έλληνες συγγραφείς έχουν ανοίξει ένα δίαυλο επικοινωνίας με τους αναγνώστες τους, που σίγουρα, θεωρώ πως θα πάει τη λογοτεχνία ένα βήμα παραπέρα. Σκέψεις, συναισθήματα, όλα μπαίνουν στη μηχανή φιλτραρίσματος που θα ταξινομήσει τα πάντα και θα δώσει τις κατάλληλες διεξόδους γραφής στους συγγραφείς του αύριο. Και οι αναγνώστες, θα έχουν πλέον τη δυνατότητα να ζουν τη συγγραφή στο πετσί της, έχοντας άμεση επικοινωνία με το δημιουργό. Τα βιβλία δεν θα είναι πλέον κάτι εξωπραγματικό, αλλά δεν θα χάνουν και τη μαγεία τους.
Ναι, στα πλαίσια αυτά, προσπάθειες όπως η δική σας, η δημιουργία ετούτης της δικτυακής πύλης σκέψης και αλληλεπίδρασης, υπό την αιγίδα του μεγαλύτερου εκδότη του πλανήτη, του διαδικτύου, νομίζω ότι θα συνεισφέρει στο άπλωμα του βιβλίου σε ακόμα μεγαλύτερο εύρος αναγνωστών, αλλά και θα δώσει το κίνητρο στους συγγραφείς να εξερευνήσουν ετούτη τη διαδικασία.
Να σας συγχαρώ, λοιπόν, κι εγώ με τη σειρά μου για την προσπάθειά σας και να σας καταστήσω σαφές πως θα είμαι πάντα στο πλευρό σας για να μετατρέψουμε αυτόν το μικρό προς το παρόν δίαυλο επικοινωνίας που μόλις κάνει τα πρώτα του βήματα σε μια νέα μεγάλη λογοτεχνική λεωφόρο.

(Άρθρο του Νίκου Παργινού για το ηλεκτρονικό περιοδικό "Λογόκηπος" - Ιούλιος 2006)