Χριστούγεννα εν μέσω κρίσης

Φέτος οι τρόικα των μάγων δεν φέρνει δώρα στον μικρό ορθόδοξο Χριστούλη της Ελλάδας μας που γεννιέται οσονούπω σε μερικές μέρες στο φτωχικό τσαρδί μας. Δεν ξέρω αν μιλάμε για σπήλαιο ή στάβλο, αλλά από άχυρο και κουτόχορτο να φάνε κι οι κότες σε τούτη εδώ τη χώρα, έτσι όπως την καταντήσαμε. Όπως και να έχει μην περιμένετε δώρα ετούτες τις γιορτές. Μας τελείωσε κι ο χρυσός, και τα σμύρνα και το λιβάνι.

Οικονομικά καταρρεύσαμε οπότε για χρυσό ούτε λόγος. Το ευρώ κατρακύλησε στην πλαγιά του λόφου της κρίσης και το έφαγε η μαρμάγκα. Τα σπρέντ εκτινάχθηκαν στα ύψη και για δανεισμό χωρίς θυσίες ούτε λόγος. Θα πρέπει να γονατίζουμε όλο και περισσότερο για να πάρουμε τη δόση μας κάθε φορά. Από λιβάνι μας φλόμωσαν όλα τα χρόνια. Μας λιβάνισαν για τα καλά τόσα χρόνια με την ευρωπαϊκή μας προοπτική και την ανάπτυξη που ευαγγελίστηκαν που πάθαμε αναφυλαξία στο τέλος από τα θυμιατά τους. Όσο για τα σμύρνα, αχρείαστα να είναι, ήρθαν κατόπιν εορτής. Χάσαμε ήδη πολλούς στο δρόμο της εξιλέωσης που μας έβαλαν και θα χάσουμε ακόμα περισσότερους έτσι όπως πάει η δουλειά που αδυνατούν οι προστάτες μας να μας τροφοδοτήσουν με ικανές ποσότητες από δαύτα.

Όσο κι αν θέλω να μπω στο γιορτινό κλίμα των ημερών, με τα φωτεινά λαμπιόνια, τις ευχές και τα εορταστικά χαμόγελα, οι φάτσες που συναντώ στους δρόμους της φετινής μου περιπλάνησης μόνο χαρά κι ελπίδα δεν με γεμίζουν. Ο κόσμος νιώθει να χάνει και τις τελευταίες του ελπίδες εν μέσω Χριστουγέννων και το θαύμα της ανάκαμψης που τόσο πολύ αναζητά αυτός ο τόπος μοιάζει ουτοπικό και θεότρελο. Μπορεί τα σκουπίδια να αποχαιρετούν τη στολισμένη μας πόλη, αλλά τα εναπομείναντα λαμπιόνια μας θυμίζουν το γιορτινό μας χρέος απέναντι σε εκείνους που εξακολουθούν και πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη και περιμένουν το θαύμα του. Μισθοί, συντάξεις και δώρα πετσοκομμένα στα πακέτα σύνδεσης με την ελπίδα και το αύριο. Η κλήση μας προωθείται, η χρέωση όμως γίνεται ολοένα και πιο αβάσταχτη για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.

Οι απατηλές μας οικονομίες χάθηκαν κάπου στο διάβα του υποχρεωτικού μνημονίου παίρνοντας μαζί τους και τις τελευταίες ελπίδες της χρεοκοπημένης αγοράς για εορταστική ανάκαμψη. Οι κυβερνώντες περαίωσαν το έργο της καταστροφής μας με την ψήφιση του προϋπολογισμού που δεν φέρνει ανάσα στις ταλαιπωρημένες πλάτες μας, αλλά καιροφυλαχτεί να εξαλείψει κάθε υπόλοιπο που ξέχασε ο προηγούμενος υπολογισμός τους. Ο πρωθυπουργός μοιάζει ο τελευταίος τον τροϊκανών που προσπαθεί να ενσπείρει ελπίδα διάσωσης σε ένα έθνος που έχει καταλάβει για τα καλά πως η χρεοκοπία είναι πλέον δεδομένη. Δεν θέλεις διδακτορικό για να καταλάβεις πως όταν οι τόκοι του δανεισμού δεν μπορούν να καλυφθούν από την ανάπτυξή σου θα βρίσκεσαι να χρωστάς περισσότερα κάθε χρονιά και όχι λιγότερα. Και οι δανειστές δεν είναι βλάκες. Αυτό που θέλουν να διασφαλίσουν είναι πρώτα από όλα οι τόκοι τους. Κι αφού δεν τους διασφαλίζουν δεν σου δανείζουν. Και βέβαια η καθημερινότητα που τρέχει και μας ξεπερνά. Η πραγματικότητα που εξακολουθεί να είναι αδυσώπητη.

Στο Δημόσιο οι περισσότεροι υπάλληλοι κάνουν πως δουλεύουν γιατί το ίδιο το ίδιο το κράτος κάνει πως τους πληρώνει και τους αξιολογεί αξιοκρατικά και όχι πελατειακά. Μια σχέση που δεν λέει να ξεκαθαρίσει χρόνια τώρα. Στον ιδιωτικό τομέα όσο κι να δουλέψεις βλέπεις πως πρέπει να κάνεις τελικά και τον σταυρό σου που παίρνεις κι έναν μισθό κι έχεις και δουλειά και τους χρωστάς εν τέλει που σε ξεζουμίζουν. Στο εμπόριο και τις επιχειρήσεις κυνηγάς τους πελάτες με το δίκανο για να μπουν στο μαγαζί σου. Μόνο οι πελάτες έχουν έκπτωση (μείωση) φέτος 40%. Τα δε ελεύθερα επαγγέλματα, που είναι κλειστά για τους κυβερνώντες και πρέπει να ανοίξουν, σε κρατούν δέσμιο μιας μίζερης κατάστασης ύφεσης που απαξιώνει τις ίδιες τις υπηρεσίες σου. Τα δάνεια είναι απαγορευτικά, οι καταθέσεις επίφοβες. Την ίδια ώρα οι κυβερνώντες περιμένουν ανάκαμψη από ξένους επενδυτές λέει που θα έρθουν στα χωρικά μας ύδατα να επενδύσουν. Για ποιόν; Ποιος να επενδύσει στην αγοραστική δύναμη του καταχρεωμένου έλληνα πλέον; Μόνο για τα αυτονόητα αξίζει να επενδύσει κανείς. Για το ρεύμα, το νερό και το τηλέφωνο.

Τελικά μόνο οι Βουλευτές περνούν καλά σε τούτη τη χώρα. Είναι το μόνο κλειστό επάγγελμα που δεν πρόκειται να ανοίξουν, είναι οι μόνοι μισθωτοί που τα δωράκια τους είναι περισσότερα από τους μισθούς τους. Όσα κι αν πάρουν από το πλάι δεν πρόκειται ποτέ να τους μπουζουριάσουν αφού κανείς δεν πλήρωσε ούτε ένα ευρώ για τα εγκλήματα που αποφάσισε με ελαφρά την καρδιά όλα ετούτα τα χρόνια. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ είμαι αισιόδοξος. Που να ακούσετε και τους απαισιόδοξους…

Καλές γιορτές.

Αιώνια επιστροφή

Όταν κρατάς στα χέρια σου το νέο βιβλίο ενός καλού φίλου δεν μπορείς παρά να νιώσεις πως ένα κομμάτι του ίδιου του εαυτού, αυτό το ξεχωριστό κομμάτι που σε συνδέει παντοτινά μαζί του, είναι εκεί, μέσα στις λέξεις του και στο εξώφυλλό του. Κάθε φορά, λοιπόν, που ένας φίλος συγγραφέας φέρνει στο φως ένα καινούργιο σύγγραμμά του, η αλήθεια είναι πως με καταλαμβάνει ένα δέος και μια πρεμούρα να αγγίξω αυτό το νέο ταξίδι της γραφής του, να αποδράσω μαζί του αναζητώντας ίσως αυτό το καινούργιο «κάτι» που φέρνει η πρόσφατη γραφή του στην αντανάκλαση της φιλικής μας σχέσης, στο «είναι» μου. Με την Ελένη Γκίκα αυτό γίνεται σε ευπερθετικό βαθμό γιατί η Ελένη αποτέλεσε και αποτελεί τον ιδιαίτερο συνδετικό κρίκο που με συνδέει με τη μαγεία της γραφής και της ανάγνωσης. Ελένη μου, καλό ταξίδι στο νέο σου βιβλίο.

ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ
Εκδόσεις "Ψυχογιός"

Ένα σημάδι τού ζητούσε. Πάντα ψηλά στο μηρό. Που να το βλέπει μόνο εκείνη. Που να τον έχει παρόντα, όταν θα λείπει... Έτσι συνήθιζε να ζει και να μεγαλώνει η Όλγα. Μια ζωή με τον βουβό πατέρα, με το μυστικό της νεκρής μητέρας, με τον απόντα εραστή. Μια ζωή με τα βιβλία, μια ζωή με Χάρτινη Ζωή. Έκανε χρόνια να περάσει τη δική της Ζώνη των Επιθυμιών. Όμως, ο περαματάρης Στάλκερ υπήρχε. Έτσι η Όλγα, μισό γατί, μισό αρνί επιστρέφει στο σταυροδρόμι του Φoνιά, στο σπίτι του Καθηγητή. Αιώνια Επιστροφή θα το πει. Το απόλυτο, αλλόκοτο, ολέθριο πρόσωπο της Τρομοκρατίας στον Έρωτα, στη Λογοτεχνία, στην Πολιτική. Ο Στάλκερ που γίνεται ολοκαύτωμα και ο Καθηγητής, μπροστά στη Θυσία βουβός. Η ιστορία της Όλγας, του Ορέστη που όλο χάνεται και επιστρέφει, της Μαρίλης, του άλλου μισού της, και του Καθηγητή. Η ζωή που δεν ήταν παρά μια προσδοκία, μια αναμονή ετούτης ακριβώς της στιγμής. Το ατελεύτητο της προσδοκίας και μιας σχέσης. Μια ιστορία μέσα στην Ιστορία, και οι παράλληλοι κόσμοι της τέχνης και της ζωής. Οι χάρτινοι ήρωες που αποκτούν υπόσταση έξω από το βιβλίο και οι άνθρωποι που θα γίνουν σελίδα, γκρο πλαν, υστερόγραφο, τελεία και παύλα, χαμένος χρόνος· και για τούτο, Αιώνια Επιστροφή.

Από έναν κόσμο σαν κι αυτόν τι να κρατήσω;

Ομιλία του συγγραφέα Νίκου Παργινού στην παρουσίαση του βιβλίου στην Κέρκυρα την Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010.

Από έναν κόσμο σαν κι αυτόν τι να κρατήσω;

Ομιλία του συγγραφέα Νίκου Παργινού στην παρουσίαση του βιβλίου στην Κέρκυρα την Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010.

Φίλες & φίλοι.

Πάνε έξι και πλέον χρόνια από την ημέρα που συνάντησα για πρώτη φορά τον πατέρα Θεμιστοκλή Μουρτζανό. Μια απίστευτη αλληλουχία γεγονότων και συμπτώσεων μας οδήγησαν στο να γνωριστούμε. Θες η μοίρα, η τύχη, το πεπρωμένο, η Θεία Πρόνοια τον έφερε στο διάβα μου ή ίσως να έφερε εμένα σε τελική ανάλυση στο δικό του δρόμο. Μόνο ένα διεστραμμένο συγγραφικό μυαλό θα μπορούσε να σκαρφιστεί ετούτο το σενάριο επιστημονικής φαντασίας που οδήγησε τελικά στη γνωριμία μας. Ή ακόμα καλύτερα κάτι πέρα και πάνω από την απλή ανθρώπινη δημιουργικότητα και φαντασία.  Άλλωστε η Θεία Πρόνοια ενεργεί με μυστηριώδη και απίθανο για την ανθρώπινη λογική τρόπο. Κάπως έτσι θα πρέπει να λειτούργησε λοιπόν και σε τούτη τη δική μας περίπτωση κινώντας τα αόρατα νήματα κατά το δοκούν.

Από τότε πέρασαν έξι περίπου χρόνια. Κι η διαπροσωπική μας σχέση εξακολουθεί να περνάει μέσα από συμπληγάδες και από σαράντα κύματα αναζητώντας την κοινή Ιθάκη. Ζυμώθηκε αν μη τι άλλο στο διάβα του χρόνου μέσα από πολυποίκιλες κοινές δράσεις. Δράσεις με κοινό παρονομαστή τον άνθρωπο, την πίστη και τη γνώση. Δράσεις που χαρακτηρίστηκαν από πνευματικές ανησυχίες, έντονους διαλόγους, παραγωγικές διαφωνίες, βουτιές στα ιερά κείμενα και τα γραπτά των πατέρων της εκκλησίας, μα πρώτιστα από στιγμές προσωπικής αναζήτησης. Τα δε μικρόβια της αμφιβολίας, της αμφισβήτησης, της εναντίωσης και της επανάστασης που φαίνεται πως διαθέτω άπλετα και με χαρακτηρίζουν από γεννησιμιού μου συγκρούστηκαν μετωπικά σε τούτο το κοινό μας ταξίδι. Και νιώθω, κι αυτό είναι το ουσιαστικό στην όλη υπόθεση, πως εν τέλει κάρπισε μέσα μου εκείνος ο σπόρος της πίστης και της αγάπης που φρόντισε ανά τακτά χρονικά διαστήματα να επιμελείται με περισσή φροντίδα και υπομονή για χάρη μου ο πατέρας Θεμιστοκλής.

Άλλωστε ο Θεός είναι παντού, αλλά μεταξύ μας πολλές φορές Τον σκεφτόμαστε σαν κάτι το απόμακρο, ειδικά στις δύσκολές μας στιγμές. Από την άλλη, ας μην κρυβόμαστε, αυτός που πραγματικά ψάχνει το Θεό, τον έχει ήδη βρει μέσα από την ίδια την αναζήτησή του. Κι αυτό είναι το κέρδος μου σε τελική ανάλυση από τη σχέση μου με τον πατέρα Θεμιστοκλή. Να μην εμπιστεύομαι μόνο τη λογική. Να βάζω και λίγη πίστη μέσα. Γιατί λογική και πίστη είναι όχθες του ίδιου ποταμού. Γι’ αυτό άλλωστε ο πατέρας Θεμιστοκλής πρεσβεύει για μένα αυτόν τον μικρό πεπερασμένο κρίκο που επιχειρεί με κόπο και προσπάθεια να με συνδέσει με το άπιαστο, με το υπέρτατο. Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτό.

Οι περισσότεροι από μας, κυρίως αυτοί που δεν τα πάνε και τόσο καλά με τη θρησκεία έχουν σχηματισμένη στο μυαλό τους μια δεδομένη εικόνα για τους σύγχρονους ιερωμένους κατάλοιπο των θρησκευτικών εμπειριών και παραδόσεων. Οι ιερείς είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται στο έπακρο το όνομα του Θεού και καρπώνονται τους καρπούς ετούτης της εκμετάλλευσης σε κάθε εκκλησιαστική ευκαιρία. Κρατούν ηθελημένα το ποίμνιό τους στην αμάθεια και την άγνοια, αδυνατώντας τις περισσότερες φορές να αντικρίσουν κατάματα τους πιστούς τους συζητώντας μαζί τους, τους πιο ενδόμυχους διακαείς τους πόθους, τα πάθη και τις επιθυμίες τους. Προσηλωμένοι στο δογματικό χθες, αδυνατούν να παρακολουθήσουν το σήμερα που τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Η παρουσία τους παραμένει χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο για τους πολλούς στο περιθώριο της σιωπής τους, μακριά από τα προβλήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο και ειδικά τους νέους.

Και για να δανειστώ τα λεγόμενα ενός μεγάλου και αγαπημένου συγγραφέα του πατέρα Θεμιστοκλή, του Ντοστογιέφσκι:

«Πολλές δυστυχίες έχουν έρθει στον κόσμο από παρεξηγήσεις και από πράγματα που δεν ειπώθηκαν».

Ε, λοιπόν αυτό κάνει ο πατέρας Θεμιστοκλής. Έχει το θάρρος και την τόλμη, ως γνήσιος οπαδός του διαλόγου, να μιλήσει για πράγματα που οι περισσότεροι προτιμούν να σιωπούν και να παραβλέπουν. Και φυσικά δεν κάνει μόνο αυτό.

Ένα από τα πράγματα που μου έκαναν και τη μεγαλύτερη εντύπωση όλα αυτά τα χρόνια της γνωριμίας μας είναι ο κύκλος των φίλων που πλαισιώνουν τον πατέρα Θεμιστοκλή. Οι άνθρωποι, τα πρόσωπα που ακολουθούν τα βήματά του. Όλοι εμείς που είμαστε σήμερα εδώ και μοιραζόμαστε τη χαρά του. Οι πιστοί που σπεύδουν να ακούσουν το Κυριακάτικο κήρυγμά του, να πάρουν την ευχή του, να σχολιάσουν μαζί του την καθημερινότητά τους, να του εκμυστηρευτούν τα εσώψυχά τους. Και ξέρετε, δεν είναι εύκολο στις μέρες μας, στη συνείδηση του υποψιασμένου κόσμου να κατακτήσεις μια τέτοια τιμητική θέση. Δεν είναι τυχαίο που ο πατέρας Θεμιστοκλής πάντα μιλά σε πρώτο πληθυντικό για τα δικά του, προσωπικά κατορθώματα.

Γράψαμε ένα βιβλίο. Παρουσιάζουμε ένα βιβλίο. Πήραμε ένα διδακτορικό. Αυτό λοιπόν είναι το δεύτερο πράγμα που μου έκανε και τη μεγαλύτερη εντύπωση. Οι διαπροσωπικές σχέσεις, η φιλία και η αγάπη που πήρε σάρκα και οστά στον ανοικτό φιλικό κύκλο μας. Γιατί: «…για να κοινωνήσουμε με τους άλλους χρειάζεται να δώσουμε…», όπως μας αναφέρει ο πατέρας Θεμιστοκλής στο ίδιο το βιβλίο του. Γιατί σε τελική ανάλυση, φίλος σου είναι ο άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για σένα και, παρόλα αυτά, ακόμα του αρέσεις. Αλλά κι αυτός που όταν σε δει χωρίς χαμόγελο, σπεύδει να σου δώσει ένα από τα δικά του. Κι αυτό ισχύει στην περίπτωση της δικής μας μικρής κοινωνίας.

Ζούμε σε μια εποχή δύσκολη, μια εποχή οικονομικής κρίσης. Μια εποχή που όσο προχωράει και θα δυσκολεύουν τα πράγματα οι κανόνες της εκκλησίας που αφορούν τις νηστείες και τις εορτές θα τηρούνται όλο και πιο καλά. Ναι, καλά ακούσατε, και μην σας φαίνεται καθόλου παράξενο! Οι πλούσιοι θα τηρούν τις εορτές και οι φτωχοί τις νηστείες.

Μέσα σε αυτό το κλίμα της γενικότερης παρακμής οι νέοι παραμένουν οι πιο ευάλωτοι αποδέκτες. Η επιστήμη λέει πως σύμφωνα με τις πιο εμπεριστατωμένες ανθρωπολογικές μελέτες ο σύγχρονος άνθρωπος επιζητεί κυρίαρχα τρία πράγματα στη ζωή του, που όμως κατά τη διάρκεια του βίου του αλλάζουν θέση και βαθμό προτεραιότητας. Οι νέοι, σύμφωνα με τους επιστήμονες πάντα, οριοθετούν τις επιδιώξεις τους στο τρίπτυχο: ΑΓΑΠΗ, ΧΡΗΜΑΤΑ και ΥΓΕΙΑ. Μεγαλώνοντας βέβαια, το τρίπτυχο γίνεται: ΧΡΗΜΑΤΑ, ΑΓΑΠΗ και ΥΓΕΙΑ και τότε αρχίζεις και ψυλλιάζεσαι πως κάτι συμβαίνει. Μέχρι που έρχεται μια μέρα που το τρίπτυχο γίνεται: ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ και ΧΡΗΜΑΤΑ. Τότε καταλαβαίνεις πως πλέον δεν είσαι νέος.

Ο πατέρας Θεμιστοκλής έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ιερατικής του ζωής σε έναν παραγωγικό διάλογο με τους νέους και τη νεολαία. Καρπός ετούτης της εντατικής του προσπάθειας είναι και το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα. Κείμενα, σχολιασμοί και απόψεις σε μια γλώσσα εύπεπτη και σύγχρονη που δεν κομπιάζει και επιχειρεί ίσως το αυτονόητο που έχουμε αφήσει στο περιθώριο. Να κατανοήσει τους προβληματισμούς και τα αδιέξοδα της νεολαίας. Να φέρει την εκκλησία πιο κοντά στις καθημερινές ανησυχίες της νέας γενιάς. Να εντρυφήσει την αλήθεια της πίστης. Να δώσει ελπίδα μοιράζοντας αγάπη. Από το διαδίκτυο και τα ιστολόγια μέχρι τα δελτία ειδήσεων και τις κινηματογραφικές αίθουσες. Από τα τελευταία μουσικά σουξέ μέχρι το AIDS και την αυτοκτονία. Από τις διαπροσωπικές σχέσεις και τη βία μέχρι το δικαίωμα στην αγάπη. Από τις ετικέτες και τα κινητά μέχρι τις εξετάσεις και τον Αστερίξ.

Και ευτυχώς το κάνει με τρόπο απλό και λιτό. Με σύντομες παρεμβάσεις, πράγμα που συνήθως ξεχνά ο πατέρας Θεμιστοκλής στον προφορικό του λόγο και τα κηρύγματα των Κυριακών. Μικρά στρωτά κείμενα των τριών και των τεσσάρων σελίδων που έχουν κάτι να σου αφήσουν διαβάζοντάς τα. Γιατί ο πατέρας Θεμιστοκλής ξέρεις να αφουγκράζεται πρώτα από όλα. Αναζητεί το σύγχρονο λόγο και το ρόλο της εκκλησίας σε κάθε πτυχή της νεανικής ζωής. Και για να το κάνεις αυτό πρέπει πρώτα να λειτουργήσεις ως δέκτης και μετά ως πομπός. Κι αυτό, ξέρετε, είναι χάρισμα.

Ως μυθοπλάστης και λογοτέχνης θα προτιμούσα ίσως μια πιο προσωποκεντρική αφηγηματική προσέγγιση με διάχυτο πνεύμα στοχευόμενης εξιστόρησης. Με ονοματισμένους πρωταγωνιστές και όχι με γενικευμένες παρατηρήσεις, αλλά αυτό επιτρέψτε μου να πω, πως είναι κάτι που προέρχεται από το ίδιο το πάθος μου για τη μυθοπλασία και δεν ξέρω αν θα μπορούσε να εφαρμοστεί, σε τούτη την περίπτωση.

Οι ειδικοί λένε πως η εφηβεία είναι η ηλικία που τα παιδιά σταματούν να κάνουν ερωτήσεις επειδή θεωρούν πως ξέρουν όλες τις απαντήσεις. Από την άλλη, έφηβος είναι εκείνος που όταν δεν τον μεταχειρίζονται ως ενήλικα, φέρεται σαν μωρό. Κι όποιος επιζητεί να πλησιάσει τους νέους πρέπει να έχει υπόψη του και τις δυο αυτές πολύ σημαντικές παραδοχές. Ο πατέρας Θεμιστοκλής φαίνεται μέσα από τα κείμενά του πως τις έχει κατά νου. Ξέρει επίσης πως οι συνηθισμένες συμβουλές των μεγάλων προς τους νέους αποσκοπούν στο πως να τους κάνουν να μην συμπεριφέρονται ως νέοι. Ξέρει επίσης πως και ο ξύλινος λόγος του συνηθισμένου καταγγελτικού κηρύγματος δεν έχει πέραση στη νέα γενιά της αμφισβήτησης. Το βιβλίο "Από έναν κόσμο σαν κι αυτόν τι να κρατήσω;" του πατέρα Θεμιστοκλή Μουρτζανού, αποτελεί αν μην τι άλλο μια επιτυχημένη προσπάθεια προσέγγισης της νεότητας.

Πατέρα Θεμιστοκλή, καλό ταξίδι σε τούτο το πρώτο σου βιβλίο. Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να τύχει θερμής υποδοχής όχι μόνο από το νεανικό κοινό αλλά κυρίως από όλους εκείνους που επιχειρούν να αγκαλιάσουν τους νέους και δεν γνωρίζουν τον τρόπο. Ακόμα κι από εκείνους που έχουν πάψει να συγκαταλέγονται ηλικιακά στη νεολαία. Αλλά ας μην κρυβόμαστε. Η νεότητα αποτελεί όπως και να το κάνουμε το ζητούμενο στη ζωή μας. Σκοπός στη ζωή τελικά είναι να πεθάνεις νέος, αλλά όσο πιο αργά γίνεται…

Σας ευχαριστώ.

Παρουσίαση βιβλίου

Το βιβλίο ενός καλού φίλου πρόκειται να παρουσιαστεί την Τετάρτη 24 Νοεμβρίου στις 7 το απόγευμα στην Κέρκυρα. Με χαρά δέχθηκα την πρόσκλησή του να συμμετάσχω στην παρουσίαση και να πω δυο λόγια για το βιβλίο και τον συγγραφέα.

Η Ιερά Μητρόπολις Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, η Ένωση Χριστιανών Επιστημόνων Κερκύρας και οι εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ», παρουσιάζουν το βιβλίο του Πρωτ. Θεμιστοκλή Μουρτζανού «ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟΝ ΤΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ;», την Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010 στις 7 το απόγευμα, στο Αμφιθέατρο του Ιδρύματος Χρονίως Πασχόντων «Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ».

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν:

· Ο κ. Γιώργος Κεντρωτής, Καθηγητής Τμήματος Ξένων Γλωσσών, Μεταφράσεως και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου.

· Ο κ. Νίκος Παργινός, Λογοτέχνης.

· Ο κ. Σπύρος Χονδρογιάννης, Γραμματέας της Αστρονομικής Εταιρίας Κέρκυρας.

Χαιρετισμό θα απευθύνει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος.

Η εκδήλωση θα κλείσει με Καλλιτεχνικό Μουσικό Πρόγραμμα για πιάνο και φωνή.
Παρουσίαση-συντονισμός: κ. Ηρώ Λέλα, δημοσιογράφος.
H είσοδος είναι ελεύθερη.

Συνέντευξη στο PRESS-GR

Συνέντευξη του συγγραφέα Νίκου Παργινού
στον Αντώνη - Μάριο Παπαγιώτη

για το PRESS-GR

Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;

Οι περισσότεροι θεωρούμε πως η απόλυτη ευτυχία είναι ένα άπιαστο όνειρο που κυνηγούμε μια ζωή με πάθος έχοντας την απατηλή ψευδαίσθηση πως ίσως κάποτε το πλησιάσουμε και το αγγίξουμε έστω και με τα ακροδάκτυλά μας. Αδυνατούμε να πιστέψουμε πως η ευτυχία κρύβεται στις πιο μικρές απολαύσεις τις όποιας μίζερης ζωής μας. Ένα χάδι, ένα φιλί, ένα χαμόγελο, στιγμές γαλήνης και ηρεμίας στα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας. Αυτή είναι η απόλυτη ευτυχία που όλοι την βιώνουμε αλλά αδυνατούμε να διανοηθούμε το μέγεθός της. Ελάχιστες στιγμές ανεκτίμητης αξίας χωρίς διάρκεια. Να ζεις το σήμερα, όπως του αξίζει, όπως του αρμόζει.

Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;

Το… ξυπνητήρι μου, αν και πλέον έχω εθιστεί στο πρωινό ξύπνημα και πολλές φορές το προλαβαίνω οριακά. Συνήθως οι ονειρικές μου περιηγήσεις με επαναφέρουν στην πραγματικότητα επιζητώντας την όποια δικαίωση στις καθημερινές μου οδύσσειες.

Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια;
Τώρα, διαβάζοντας αυτήν την ερώτηση! Η αλήθεια είναι πως αναζητώ το χιούμορ και το γέλιο στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, άλλωστε μπορεί άνετα να σπάσει τον πάγο και να ξεκλειδώσει και τις πιο απρόσιτες πόρτες. Ξεκαρδίστηκα πάντως χθες με την κόρη μου, όταν κι αυτή συμμερίστηκε την εύθυμη διάθεσή μου και συμμετείχε στα ευφάνταστα παιχνίδια που σκαρφιζόμουν για πάρτη της.

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι;

Το πάθος. Δίνομαι και παθιάζομαι σε ό,τι κι αν κάνω. Αν κάτι μου κεντρίσει το ενδιαφέρον θα γίνω μανιακός οπαδός του και θα δώσω και την ψυχή μου για να το υποστηρίξω σε υπερθετικό βαθμό. Η υπερβολή είναι σύνηθες χαρακτηριστικό της διάθεσής μου. Κλασικό παράδειγμα αποτελεί η στρατευμένη μου διάθεση για οργάνωση. Μου αρέσει να έχω τον έλεγχο σε ό,τι με περιβάλλει, αλλά είναι τόσα πολλά αυτά που με περιβάλλουν που έχω χάσει τον έλεγχο και αδυνατώ να τα οργανώσω. Παρόλα αυτά διατηρώ μια σχετική ευχέρεια να προσανατολίζομαι στο χάος της ανοργανωσιάς που με περιβάλλει και να διατρανώνω παντού με θέρμη το πάθος μου για την οργάνωση.

Το βασικό ελάττωμά σου;

Η φλυαρία μου. Πολλές φορές δεν αφήνω ούτε τον ίδιο τον εαυτό μου να εκφραστεί. Σπάω τη δημιουργική σιωπή που περιβάλλει τη συγγραφική μοναξιά μου με αυτοκριτικούς μονολόγους που πολλές φορές δεν με οδηγούν πουθενά και μεγαλώνουν το αίσθημα της μοναξιάς μου.

Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Θα σου απαντούσα στα δικά μου αλλά θα ήταν ένα ακόμα λάθος που δεν θα συγχωρούσα ποτέ από τον εαυτό μου. Η σωστή απάντηση είναι σε εκείνα που έχουν και τις μικρότερες επιπτώσεις.

Η τελευταία φορά που έκλαψες;
Πριν από τέσσερις μήνες. Όταν έκλαψα από χαρά κρατώντας στην αγκαλιά μου τη νεογέννητη κόρη μου.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο;
Με καμιά. Έκανα το λάθος κάποτε να ταυτιστώ με κάποιον και με πέρασαν γενιές δεκατέσσερις. Όλοι με ρωτούσαν «που ζω»…

Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα;
Αν σου έλεγα τα χελωνονιτζάκια θα με πίστευες; Οι τρανσφόμερς; Σοβαρά τώρα. Ήρωες μου σήμερα είναι οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που τα καταφέρνουν και ονειρεύονται στο κόσμο των 500 και 400 ευρώ με τις αυξημένες ανάγκες και τους μειωμένους μισθούς, τις διογκωμένες υποχρεώσεις και τα ελλιπή δικαιώματα. Αυτοί που παλεύουν χωρίς προστάτες στο όνομα της ελπίδας, που υπομένουν και είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν για να αλλάξουν τον κόσμο.

Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε;
Μια ταινία μικρού μήκους με μεγάλο ενδιαφέρον.

Το αγαπημένο σου ταξίδι;
Της επιστροφής. Της κάθε είδους επιστροφής.

Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
Είναι τόσοι πολλοί που θα καταχραστώ σε υπερθετικό βαθμό τη φιλοξενία σου. Θα αρκεστώ σε μερικούς από τους πιο αγαπημένους. Καζαντζάκης, Μυριβήλης, Βενέζης, Τσιφόρος, Ντοστογιέφσκι, Ιούλιος Βέρν, Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, Χένρυ Μίλλερ, Ακίλε Καμπανίλε, Ναμπόκοβ.

Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;
Την ειλικρίνεια, δείγμα ανδριοσύνης.

…Και σε μια γυναίκα;
Την επιείκεια, δείγμα ανωτερότητας.

Ο αγαπημένος σου συνθέτης;
Τσαϊκόφσκι.

Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους;
Τραγουδάω αλλά ποτέ στο μπάνιο.

Το βιβλίο που σε σημάδεψε;
Η συγγραφή του πρώτου μου βιβλίου, της «Κρεμάλας» ήταν καθοριστική για τη ζωή μου. Ίσως γιατί ήταν το πρώτο βιβλίο που έγραψα. Μέχρι τότε τα βιβλία τα διάβαζα, τώρα η σχέση μας είναι αμφίδρομη. Και πομπός και δέκτης.

Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;
Όλοι οι ζωγράφοι της Αναγέννησης.

Το αγαπημένο σου χρώμα;
Το κίτρινο σε σημείο υπερβολής.

Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;
Την προσωπική μου πραγματικότητα. Τον οικογενειακό μου κόσμο.

Το αγαπημένο σου ποτό;
Ουίσκι με σόδα, μπορώ να βολευτώ όμως και με νεράκι του Θεού.

Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;
Που μεγαλώνω και νομίζω πως δεν έχω προετοιμαστεί ψυχολογικά.

Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;
Τους πρόλογους και τους επίλογους. Κυρίως όταν δεν έχεις κατασταλάξει στο κυρίως θέμα και πρέπει να ξεκινήσεις και να τελειώσεις.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;
Να γράφω βιβλία για τους άλλους και να διαβάζω βιβλία των άλλων.

Ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Να πάψω να φοβάμαι. Το φαντάζεσαι; Πως θα μπορούσα να καταγράψω το φόβο των ηρώων μου χωρίς την αίσθησή του να με κατατρέχει;

Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα;
Έχω δυνατότητα επιλογής; Κανείς δεν μου το σφύριξε. Συνήθως αποκαλύπτω την αλήθεια από τη δική μου οπτική γωνία. Κι αυτό πολλές φορές πικραίνει τους φίλους και τους γνωστούς μου.

Ποιο είναι το μότο σου;
Δεν πρέπει να μασάς στις δοκιμασίες. Κανονικά θα έπρεπε να λέγονται δΟΧΙμασίες.

Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις;
Είναι έκπληξη της μοίρας. Γιατί να της την χαλάσουμε;

Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει;
Κόπιασε. Είσαι ευπρόσδεκτος.

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό;
Ερωτικής νιρβάνας και διαύγειας. Γυναίκα και κόρη μου έχουν πάρει όσο μυαλό μου είχε απομείνει. Από την άλλη βλέπω τον κόσμο πλέον μέσα από «άλλα» μάτια.

Τέσσερα χρόνια "Έμπνευση"

Σαν σήμερα πριν τέσσερα χρόνια γεννήθηκε ένα ιστολόγιο όπως και η έμπνευση, σαν μια ιδέα που γεννιέται ξαφνικά χωρίς λόγο και αιτία, χωρίς την παρεμβολή της θέλησης. Συμπληρώνοντας τέσσερα χρόνια στον αέρα των ιστολογίων, η «Έμπνευση» ανανεώθηκε για να τιμήσει δεόντως την παρουσία της στο διαδίκτυο. Αλλάξαμε πρότυπο για να γίνουμε ακόμα πιο ευχάριστοι και οικείοι στους επισκέπτες. Σήμερα γιορτάζουμε τα γενέθλια τεσσάρων χρόνων γραφής και έμπνευσης στο μετερίζι του διαδικτύου.

Μιας ενεργητικής παρουσίας με κείμενα, άρθρα και αφιερώματα από τον κόσμο της ανάγνωσης και της γραφής. Με αποσπάσματα και δημοσιεύματα, σκίτσα και ομιλίες, συνεντεύξεις, σκέψεις και προβληματισμούς. Τέσσερα χρόνια με ενεργή παρουσία από τους συνεπιβάτες της πτήσης μας. Δεν θα μπω στη λογική του απολογισμού. Άλλωστε τα νούμερα δεν λένε πάντα την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως ετούτος ο τόπος γέννησε εμπνεύσεις, αξιοποιήθηκε στο έπακρο η δράση του και η αλληλεπίδραση μου μαζί σας, κι αυτό, ίσως μόνο εγώ να μπορώ να το αποδείξω. Ταξίδι στο χώρο, το χρόνο, τη λογική και την τέχνη ετούτα τα τέσσερα χρόνια. Ταξίδι σχεδιασμένο και απρόσμενο. Ταξίδι χωρίς επιστροφή. Κάθε γραμμή και μέτρο, κάθε επιταγή και θυσία, κάθε θυσία κι ένα ταξίδι. Καλή μας συνέχεια, λοιπόν, καλοί μου συνεπιβάτες.

Ένα ζιζάνιο χωρίς... έμπνευση

Ένα «ζιζάνιο» (saramago στα Πορτογαλικά) της παγκόσμιας λογοτεχνίας μας αποχαιρέτησε τη Παρασκευή 18 Ιουνίου. Το «κακό παιδί» της Πορτογαλίας σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία της χώρας, ο συγγραφέας που δημοσίευσε το «Κατά Ιησούν Ευαγγέλιο» εξιστορώντας την ερωτική σχέση του Ιησού με την Μαγδαληνή, ο βραβευμένος με το βραβείο Νόμπελ το 1998 Jose Saramago εξέπνευσε στα 87 του χρόνια και η Πορτογαλία θρηνεί το χαμό ενός μεγάλου πολιτιστικού της κεφαλαίου.

Αυτοεξόριστος στο μικρό ισπανικό νησί Λανθαρότε των Καναρίων ενάντιος της παγκοσμιοποίησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης θεωρούσε πως η Πορτογαλία θα αποτελούσε την αποθήκη του κοινού Ευρωπαϊκού σπιτιού μας. Η Ελλάδα από την άλλη δεν μου κάνει ούτε για σαλόνι ή τραπεζαρία, παρά μόνο για τουαλέτα των ευρωπαίων, τέλος πάντων. Αξίζει κάποιος να εξερευνήσει την αντισυμβατική λογοτεχνική γραφή του Jose Saramago, όπου μεγάλες φράσεις με μοναδικά σημεία στίξης την τελεία και κόμμα, και όλα τα είδη γραφής ενσωματώνονται ανάμεσα από αυτά τα δυο σημεία στίξης. Ακόμα και οι διάλογοι είναι χωνεμένοι εκεί και απλώς, όταν μιλάει κάποιος άλλος, μετά το κόμμα ακολουθεί κεφαλαίο γράμμα. Εξηγώντας το μυστήριο της γραφής είπε πει το 1999.

«Δεν πιστεύω στην έμπνευση. Δεν γνωρίζω καν τι είναι… Η πρώτη προϋπόθεση για να γράψεις είναι να καθίσεις… μετά γράφεις».

Από το ναδίρ στο ζενίθ

Έτσι είμαστε εμείς οι βουβουζ..έλληνες. Μπορούμε σε χρόνο dt να αναστηθούμε μέσα από τις στάχτες μας κι εκεί που κλαίγαμε ομαδικώς την τύχη μας και το ριζικό μας εν μέσω τρόικας και καθημερινότητας, πλέον να ονειρευόμαστε την κατάκτηση ολόκληρου του κόσμου.  
Η μπάλα είναι στρογγυλή και γυρίζει. Γυρίζει και ο τροχός. Μόνο που δυστυχώς γύρισε μόνο η μπάλα και όχι ο τροχός. Τα νέα μέτρα σε εργασιακό και ασφαλιστικό εν μέσω θέρους αποκαλύπτουν πως η ουσιαστική ανάσταση που τόσο πολύ ονειρευόμαστε είναι ουτοπική. Κι αν δεν το έχουμε καταλάβει, η Αργεντινή μας περιμένει στη γωνία. Να αντιμετωπίσουμε τις κοινές μας κρίσεις στο περιθώριο των κοινών μας οικονομικών προβλημάτων. Ελληνίδες, Έλληνες. Στα όπλα!

Ο τοίχος: Η λωρίδα της γάζας

Σύνθημα 123ον: ΕΜΠΑΡΓΚΟ ΣΤΗ ΓΑΖΑ

Αποκλεισμένα παραμένουν τα Δημόσια Νοσοκομεία από τους προμηθευτές γάζας που εμμένουν στις απαιτήσεις τους για να σπάσουν το εμπάργκο που εφαρμόζουν στα νοσοκομειακά υλικά. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση δεν ενδίδει στους εκβιασμούς και αναλώνεται σε άκαρπες εκπτώσεις ενώ τα χειρουργικά τραπέζια χρησιμοποιούνται μόνο για συσκέψεις και ο κοσμάκης αφήνεται στο έλεος του Θεού εκλιπαρώντας για ανθρωπιστική βοήθεια.

ΝΟΤΟΣ - ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ

ΝΟΤΟΣ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ
Εκδόσεις "Κέδρος"
Σελίδες: 45

Διαβάζοντας την ποιητική συλλογή του Βασίλη Ρούβαλη «Νότος» ταξίδεψα στο χρόνο χαμένος στο μεσογειακό τοπίο. Η συλλογή που αποτελεί έναν μονόλογο σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που ορίζεται ως «γαλαζωπό φως της αλήθειας» ξετυλίγεται στο μεταίχμιο του παλιού με το νέο. Ένα ταξίδι στις εποχές των προσωπικών παθών που εφορμούν και καταδυναστεύουν στο πρώτο μέρος και καταλαγιάζουν στη συνειδησιακή γαλήνη που υπερνικά ακόμα και τον ίδιο τον χρόνο και την ιστορία στο δεύτερο. Χτισμένος κόσμος, θάλασσα λαξευμένη. Αφίλητες ερωμένες και απάτητοι πύργοι, νέοι πλημμυρισμένοι στον ιδρώτα, μασκαρεμένες επιθυμίες και ο άνεμος που όλα τα νικά και τα σβήνει. Λίγη σκόνη και η απληστία μοιάζει να φθάνει στο τέλος, την έσχατη ακτή του ταξιδιού που ολοκληρώνεται με την επιστροφή. Ευχές που ακούγονται προφητείες και η επιστροφή που χρωματίζεται από τον καταιγισμό του γαλάζιου φωτός. Ο Βασίλης Ρούβαλης, αν μη τι άλλο, μας ταξιδεύει μαεστρικά στις γραμμές της ποίησής του με τον παρακλητικό άνεμο του Νότου να ερεθίζει τα κοινά μας ερωτηματικά.

Μπάλα είναι και γυρίζει

Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση και η καλύτερη επίθεση ξεκινά από την σωστή άμυνα. Κι αφού η μπάλα είναι στρογγυλή όλοι αναζητούν μοίρα στον ήλιο της ποδοσφαιρικής διάκρισης. Παίχτες, προπονητές, φίλαθλοι, τζογαδόροι, όλοι αναμένουν την σέντρα για να αρχίσουν να ελπίζουν. Κι αν έχει αξία η συμμετοχή και όχι η νίκη τότε ο πρώτος δεν θα σήκωνε κύπελλο… Ας χορτάσουμε τουλάχιστον μπάλα…

Όταν προσθέτεις όλα όσα σε μετρούν

Πόση λογοτεχνία μπορεί να χωρέσει σε μια εξίσωση και ποια θεωρήματα πρέπει να χρησιμοποιήσεις για να επιλύσεις τις ανεξιχνίαστες υποθέσεις της καθημερινής ζωής;

Ο συγγραφέας Denis Guedj με τα βιβλία του έφερε τα μαθηματικά πιο κοντά στο αναγνωστικό κοινό και κατάφερε αν μη τι άλλο να αναδείξει τον ανθρώπινο χαρακτήρα τους. Στις 14 του Απρίλη ο συγγραφέας Denis Guedj έφυγε από κοντά μας αλλά τα βιβλία του πάντα θα μας θυμίζουν πως τα μαθηματικά είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας όσο κι αν δεν το ξέρουμε. Ως φόρο τιμής για το ταξίδι του στο επέκεινα μια παράγραφος από το πολυαγαπημένο βιβλίο του «Το θεώρημα του παπαγάλου».

"Με την ευκαιρία σου είπα τι με είχε τραβήξει στον Πυθαγόρα; Αυτός ανακάλυψε τη λέξη φιλία. Το ήξερες; Όταν τον ρώτησαν τι είναι φίλος, απάντησε: «Αυτός που είναι ο άλλος σου εαυτός, όπως το 220 και το 284. Δυο αριθμοί είναι «φίλιοι» ή «φιλικοί», αν ο καθένας ισούται με το άθροισμα όσων μετρούν (δηλαδή διαιρούν) τον άλλο".

5 χρόνια www.parginos.gr

Ήταν Ιούνιος του 2005 όταν η προσωπική ιστοσελίδα μου βγήκε στον αέρα του διαδικτύου. Πέντε χρόνια τώρα μέσω του http://www.parginos.gr/ μπορούμε και επικοινωνούμε ανταλλάσσοντας απόψεις για τα κείμενα, τα άρθρα, τα σκίτσα και τα βιβλία μου. Πέντε χρόνια τώρα, ετούτος ο δικτυακός τόπος υπήρξε η επικοινωνιακή πύλη με την οποία οι αναγνώστες μετέφεραν τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις τους στον συγγραφέα. Μέσα από την καρδιά μου τους ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και την ενεργητική παρουσία τους κι εύχομαι να τα εκατοστίσουμε. Πολλές ευχαριστίες και στην Marcello@net - [Web services] για τη συνεργασία και την υποστήριξη.

Ο τοίχος: Εργασία και χαρά

Σύνθημα 122ον: ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΑΝΕΡΓΩΝ
Η κυβέρνηση με τις ευλογίες των εμπειρογνωμόνων της τρόικας κατέληξε μετά από ώριμη σκέψη στο τελικό σχέδιο νόμου που αφορά τις συντάξεις στην Ελλάδα. Όσο κι αν αυξηθούν τα όρια ηλικίας ανδρών και γυναικών, όσο κι αν μειωθούν οι συντάξεις, ακόμα κι αν φθάσουν στο μισό, με τις παρούσες συνθήκες και προβλέψεις οι συντάξεις θα είναι πλέον όνειρο απατηλό για τον μέσο έλληνα, αφού ζητούμενο θα είναι πρώτα από όλα η εργασία. Να το χαιρόμαστε το νέο μας ασφαλιστικό!

Ο τοίχος: Πάνος Γαβαλάς σε νέα βέρσιον

Σύνθημα 121ον: ΚΑΘΕ ΛΙΜΑΝΙ ΚΑΙ ΚΑΗBOSS
Τελικά τα ξεπουλάμε όλα. Αεροδρόμια, λιμάνια, αυτοκινητόδρομους, υποδομές, τον ΟΣΕ, τα ΕΛΤΑ, την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ, καζίνα, ακίνητα όπως είναι επιπλωμένα, δάση, παραλίες και βουνά με θέα, πεδιάδες και λαγκάδια. Μόνο την κυβέρνηση τελικά και τα Υπουργεία δεν ιδιωτικοποιούμε αν και λειτουργούν μια χαρά ως υποκατάστατα των διεθνών οικονομικών συμφερόντων και με το ισχύον καθεστώς εκποίησης του μάνατζεμεντ στην τρόικα του ΔΝΤ και του σιναφιού του. Κι έτσι ο ελληνικός καημός, μετονομάστηκε σε καη… boss.

Ο τοίχος: Αν έχεις σπίτι διάβαινε...

Σύνθημα 120ον: ΟΔΟΣ ΑΚΗ ΑΕΡΟΛΟΓΙΤΟΥ
Ο Άκης είναι πονηρός. Δεν είναι αρεοπαγίτης, τα λόγια του είναι λόγια του αέρα, και άμα λάχει τον αέρα της οικίας του τον πληρώνει κι ακριβά, τόσο ακριβά όσο κι ο δρόμος του που έχει τη δική του λιτοδίαιτη ιστορία. Όποιος δεν με πιστεύει ας κάνει μια βόλτα κάτω από την Ακρόπολη, με ή χωρίς φεγγάρι ή αν προτιμά μια βόλτα στο Παρίσι για γάμο εξπρές. Κάπου, σε κάποια γωνία, θα δει αν είναι παρατηρητικός και τις πινακίδες με την ονομασία του δρόμου.

Ο τοίχος: Χαμένοι στη μετάφραση

Σύνθημα 119ον: CABINET SIEMENS
Μόνο σε μια εξεταστική επιτροπή του Ελληνικού Κοινοβουλίου θα μπορούσε ο μαραγκός να γίνει… υπουργός όσο καλός κι αν είναι ο μεταφραστής. Πόσο μάλλον όταν η εν λόγω επιτροπή ασχολείται με το μαύρο χρήμα και το σκάνδαλο της SIEMENS. Κι έτσι ο Cabinet man της ντουλάπας έγινε «γαλάζιος» υπουργός με ή χωρίς χαρτοφυλάκιο. Για να αποφθεχθούν τυχόν παρερμηνείες και λανθασμένες μεταφράσεις στο μέλλον το σημερινό σύνθημα του τοίχου αποκαλύπτει τη σωστή μετάφραση του όρου «μέλη του Ελληνικού Υπουργικού Συμβουλίου» από τα νεοελληνικά της μεταπολίτευσης των σκανδάλων στα αγγλικά και όχι μόνο.

Ο τοίχος: Η Ισραηλινή επίθεση και η εξήγησή της

Σύνθημα 118ον: ΔΙΕΘΝΗ ΧΩΡΙΚΑ ΥΔΑΤΑ
Πίσω από κάθε επίθεση βρίσκεται ένα σχέδιο και πίσω από κάθε σχέδιο κάποια πολυμήχανα μυαλά. Ο τοίχος αποκαλύπτει τα σχέδια των Ισραηλινών για τη Μεσόγειο και τα Διεθνή Χωρικά Ύδατα καθώς και τους λόγους που τους οδήγησαν στην αποτρόπαια επίθεση κατά του στόλου των πλοίων της ανθρωπιστικής βοήθειας προς την αποκλεισμένη Γάζα. Μια λεπτή κόκκινη γραμμή έλλειπε για να υλοποιηθεί το σχέδιο που τόσο μαεστρικά μηχανεύονταν τόσον καιρό, να βάλουν χέρι σε ο,τιδήποτε κινείται και πάει ενάντια στα συμφέροντά τους, ακόμα κι αν εξυπηρετεί τον ανθρωπισμό και την αλληλεγγύη.

Συνέντευξη στην "ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ"

Συνέντευξη στην Ελεάνα Μαγδαληνού

Απ΄ ότι είδα στο βιογραφικό σας, έχετε σπουδάσει στην Πάτρα. Η παρουσίαση του βιβλίου είναι μια καλή αφορμή, για να επιστρέψετε στην πόλη των φοιτητικών σας χρόνων;

Η αλήθεια είναι πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο νιώθω πως την Πάτρα δεν την αποχωρίστηκα ποτέ. Την κουβαλώ μαζί μου, ακόμα και μέσα στις ίδιες τις ιστορίες των βιβλίων μου. Φαίνεται πως εκείνος ο φοιτητικός σπόρος της νεανικής μου ανησυχίας κάρπισε μέσα μου. Κι έτσι είναι φυσικό να θεωρώ πως χρωστώ σ’ αυτήν την πόλη, πως έχω ένα ιερό χρέος που δεν αποτελεί μια τυπική υποχρέωση αλλά ένα ουσιαστικό δικαίωμα επιστροφής στις αξίες, τα ιδανικά και τα όνειρα που χαρακτήρισαν το φοιτητικό μου πέρασμα στο γόνιμο περιβάλλον της. Από την άλλη υπάρχουν πολλοί και καλοί φίλοι σε τούτη την πόλη που μου θυμίζουν ετούτο το χρέος και έτσι εκδηλώσεις όπως η παρουσίαση του νέου μου βιβλίου στην Πάτρα να αποτελεί και μια χειροπιαστή απόδειξη για όλα τα παραπάνω.

Μιλήστε μου λίγο για την ιστορία του βιβλίου. Ποια η υπόθεση, που εκτυλίσσεται και ποιοι οι ήρωες του;

Το βιβλίο αποτελείται από μια κεντρική ερωτική ιστορία που καταλαμβάνει και το μισό της έκτασής του και διάσπαρτες μικρές καθημερινές ερωτικές ιστορίες που διακόπτουν τη ροή της και δρουν στο περιθώριο, φαινομενικά είναι άσχετες, αλλά αποδεικνύεται πως καθορίζουν και το τέλος της κεντρικής ιστορίας αφού αποτελούν αντικείμενο διεξοδικής συζήτησης μεταξύ των πρωταγωνιστών του βιβλίου. Γενικά όλο το βιβλίο είναι μια προσπάθεια να προσδιοριστεί αυτή η αμφίδρομη σχέση του έρωτα με τον χρόνο και οι όποιες προεκτάσεις της στην καθημερινότητά μας μέσα από καθημερινές και πραγματικές ιστορίες. Ήρωες του βιβλίου είναι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας που πολλές φορές μέσα από τις ερωτικές τους περιπλανήσεις στολίζουν με τα συνθήματά τους τούς παράπλευρους τοίχους της διαδρομής μας. Το βιβλίο θέλω να πιστεύω πως είναι μια κλεφτή ματιά σε τούτα τα συνθήματα κι ένα εγχείρημα αποκωδικοποίησης των όποιων μηνυμάτων τους

Αν σας το ζητούσαν, σε ποια κατηγορία θα το κατατάσσατε;

Πρόκειται για ένα σύγχρονο μυθιστόρημα, ουσιαστικά μια σειρά από αυτοτελή αφηγήματα που διακόπτουν την κεντρική αφήγησή του, γραμμένο με καυστικό χιούμορ, σύγχρονη γλώσσα και νεανικό ύφος. Ένα βιβλίο που καταπιάνεται εν τέλει με τον έρωτα, ένα θέμα που αποτελεί και τη βασική καύσιμη ύλη δημιουργίας για τη λογοτεχνία. Ο έρωτας, οι προεκτάσεις του και τα φιλοσοφικά ερωτήματα που συνοδεύουν το πέρασμά του στον χρόνο είναι κομμάτια ενός πολυεπίπεδου και πολύμορφου παζλ που άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με σκεπτικό πνεύμα έρχονται στην επιφάνεια μέσα στις σελίδες του.

Τελικά, πιστεύετε ότι με τον καιρό περνάει ο έρωτας, όπως λέει και ο τίτλος του βιβλίου σας;

Με κάθε είδους καιρό θέλω να πιστεύω πως ο έρωτας πάντα θα βασιλεύει και ουσιαστικά πως θα είναι αυτός που θα βγαίνει κερδισμένος απ’ αυτό το αρχέγονο παιχνίδι κυριαρχίας με τον χρόνο. Και μεταξύ μας μπορεί όλοι συμφωνούμε πως με τον έρωτα περνάει γρήγορα ο καιρός αλλά αδυνατούμε να χωνέψουμε πως ο καιρός είναι εν τέλει κι αυτός που φθείρει και τον ίδιο τον έρωτα. Ειδικά στις μέρες μας, όπου οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν μετατραπεί σε προβληματικές καθημερινές συναλλαγές, αφού βασιλεύει το «εγώ» ή ίσως γιατί ο χρόνος μάς έφερε νομοτελειακά και την παρακμή του ερωτισμού, η επιρροή του χρόνου πάνω του είναι ακόμα πιο εμφανής.

Πρόσφατα επιλεγήκατε και ο λογοτέχνης της χρονιάς στην Κέρκυρα. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η διάκριση;

Πιστεύω ακράδαντα πως ο γνήσιος συγγραφέας δεν γράφει για να βραβευτεί αλλά για να λυτρωθεί. Αυτοσκοπός του κάθε φορά που πιάνει το μολύβι και το χαρτί είναι η προσωπική λύτρωση και όχι η επιβράβευση. Ένα βραβείο όμως είναι πάντα ευπρόσδεκτο και τιμητικό, πόσο μάλλον όταν είναι και το πρώτο σου και έρχεται από τους συντοπίτες σου. Το Κερκυραϊκό κοινό με επέλεξε «Λογοτέχνη της χρονιάς» για το 2010 ανάμεσα σε καταξιωμένους συναδέρφους και αυτό δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί τιμή και δικαίωση.

Ετοιμάζετε κάποιο άλλο βιβλίο αυτό το διάστημα;

Μέσα στον χρόνο επίκειται η έκδοση και του νέου μου βιβλίου που έχει τίτλο: «Το Τάγμα της Ελπίδας» από τις εκδόσεις «Σύγχρονοι Ορίζοντες». Πρόκειται για μια ιστορία έρωτα και μυστηρίου που μεταφέρει τον αναγνώστη στο χώρο και τον χρόνο μέσα από την τέχνη των ονείρων και την ονειρική τέχνη της Αναγέννησης. Με ιστορικές αναφορές στη Βενετοκρατούμενη Κέρκυρα και άγνωστες πτυχές της εποχής, αλλά και με στοιχεία σύγχρονου θρίλερ που κόβει την ανάσα. Αλλά γι’ αυτό ελπίζω να μιλήσουμε περισσότερο όταν θα έρθει η ώρα.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Ομιλία στην παρουσίαση του "Έρωτα" στην Πάτρα

Πάτρα, βιβλιοπωλείο «Πρωτοπορία», Παρασκευή 14 Μαΐου 2010.
Φίλοι της γραφής και της ανάγνωσης, συμφοιτητές, γνωστοί και άγνωστοι, ένα αγγελούδι κι ένας άγγελος απέναντί μου, κι εγώ στο βήμα, να πω τα αυτονόητα, αυτά που πασχίζουν να ακουστούν, αλλά κι αν μείνουν ανείπωτα κάποτε θα περάσουν στο επέκεινα της αιωνιότητας μέσα από λέξεις και γράμματα που θα χαράξουν το ερωτικό μου αποτύπωμά στο χρόνο. «Με τον έρωτα περνά ο καιρός με τον καιρό περνά ο έρωτας» στην Πάτρα των φοιτητικών μου χρόνων, εκεί που η επιστροφή του έρωτα με τον καιρό είναι αν μη τι άλλο προφανής.

Το ταξίδι του "Έρωτα" στην Πάτρα

Μέσα σε ζεστό και συγκινητικό κλίμα, στην αίθουσα εκδηλώσεων του βιβλιοπωλείου «Πρωτοπορία» στην Πάτρα παρουσιάστηκε την Παρασκευή 14 Μαΐου το δεύτερο μυθιστόρημα του Νίκου Παργινού «Με τον έρωτα περνάει ο καιρός με τον καιρό περνάει ο έρωτας» σε μια εκδήλωση που διοργάνωσαν από κοινού ο Σύλλογος των Κερκυραίων της Πάτρας και οι εκδόσεις «Σύγχρονοι Ορίζοντες».

Πολλοί φίλοι της γραφής και της ανάγνωσης τίμησαν τον συγγραφέα με την παρουσία τους, με το Κερκυραϊκό στοιχείο να δεσπόζει. Για τον συγγραφέα και το βιβλίο του μίλησε ο πρόεδρος του συλλόγου των Κερκυραίων της Πάτρας και φιλόλογος κ. Γιάννης Λιτσαρδόπουλος ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε: «Σε εποχές τόσο πεζές σαν τη δική μας, το να επενδύει κάποιος συγγραφικά, αισθανόμαστε πως είναι ένας μικρός ηρωισμός. Αυτόν τον ηρωισμό τιμάμε με την αποψινή συλλογική μας παρουσία και ευχόμαστε στον Νίκο να έχει για πολλά χρόνια το κέφι και το μεράκι το συγγραφικό, που είναι έκδηλο και μέσα στον καρπό του μόχθο του, που νοστιμίζει τη ζωή του».

Η δημοσιογράφος – σύμβουλος επικοινωνίας κα Ζέτα Ζάχου αναφέρθηκε με κολακευτικά σχόλια στο συγγραφικό έργο του Νίκου Παργινού. «Ο Παργινός μαστορεύει περίτεχνα τη διήγησή του αλλά σε κάθε περίπτωση προέχει η ψίχα της ιστορίας του. Ο ρεαλισμός του μαγεύει και μας οδηγεί σε μέρη που λάμπουν τα λυχνάρια της ζωής. Μας δίνει στιγμές που η ψυχή διστάζει, καθώς ζαλίζεται, ανάμεσα στην παλιά και την καινούργια μέρα, μην τολμώντας ούτε να αντιμετωπίσει τη μια ούτε να θυμηθεί την άλλη».

Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε με τον ιδιαίτερό του τρόπο ο συγγραφέας κ. Αλέξης Γκλαβάς. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με ερωτήσεις και απορίες, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως το ενδιαφέρον της τοπικής κοινωνίας και των μέσων μαζικής ενημέρωσης της Πάτρας ήταν έκδηλο με συνεχείς αναφορές στον γραπτό και ηλεκτρονικό τύπο της πόλης.

«Βρίσκομαι σήμερα εδώ, απέναντί σας, καταθέτοντάς σας χειροπιαστές αποδείξεις ενός χρέους απέναντι σ’ αυτήν την πόλη», δήλωσε μεταξύ άλλων ο συγγραφέας. «Ένα χρέος που δεν αποτελεί τυπική υποχρέωση, αλλά ουσιαστικό δικαίωμα επιστροφής στις αξίες και τα ιδανικά, στις θέσεις, τις απόψεις και τα όνειρα που δημιούργησα μαζί σας. Άλλωστε την Πάτρα δεν την αποχωρίστηκα ποτέ. Αποτελεί ένα κομμάτι της ζωής μου που θα με ακολουθεί παντού. Είναι εκείνος ο σπόρος της αναζήτησης, της ονειροπόλησης, της νεανικής ανησυχίας που κάρπισε μέσα μου και κατέστησε σαφές στο ίδιο μου το “είναι” πως οι μέρες αυτές, εδώ στην Πάτρα θα με ακολουθούν για μια ζωή».

Ο "Έρωτας" στην Πάτρα

Οι εκδόσεις «Σύγχρονοι Ορίζοντες», ο Σύλλογος των Κερκυραίων της Πάτρας «Ο Άγιος Σπυρίδων» και το βιβλιοπωλείο «Πρωτοπορία» παρουσιάζουν στο αναγνωστικό κοινό της Πάτρας το νέο βιβλίο του Κερκυραίου συγγραφέα Νίκου Παργινού: «Με τον έρωτα περνάει ο καιρός με τον καιρό περνάει ο έρωτας», την Παρασκευή 14 Μαΐου 2010 και ώρα 08:30 μ.μ. στο βιβλιοπωλείο «Πρωτοπορία» (Γεροκωστοπούλου 31, Πάτρα, τηλέφωνο επικοινωνίας 2610 278727).
Ομιλητές της εκδήλωσης θα είναι ο φιλόλογος και πρόεδρος του Συλλόγου κ. Γιάννης Λιτσαρδόπουλος καθώς και η δημοσιογράφος – σύμβουλος επικοινωνίας κα Ζέτα Ζάχου. Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει ο Αλέξης Γκλαβάς.

Χρεοκοπούμε με ή χωρίς την Ελλάδα

Ημέρα πένθους για μια Ελλάδα που χρεοκοπεί ασύστολα όχι μόνο οικονομικά αλλά κυρίως πνευματικά. Χωρίς πολιτικούς με αξίες, ευθυξία, όραμα και ιδανικά, ικανούς να διασώσουν ακόμα και τα αυτονόητα στο τέλμα της αδιαφορίας και της ανικανότητάς τους. Με αφελείς εξοργισμένους που σπέρνουν τον θάνατο με τις τρέλες και τις ακρότητές τους, με επιχειρηματίες που αφήνουν στο έλεος των εμπρηστών τους εργαζόμενούς τους.
Χρεοκοπούμε, αυτό πλέον είναι δεδομένο, με ή χωρίς την Ελλάδα. Όπως και να' χει μισθωτοί, συνταξιούχοι, εργαζόμενοι και άνεργοι ατενίζουν το μέλλον τους μέσα από τις φλόγες του χρέους και τους καπνούς των νέων μέτρων αρχίζοντας να μετρούν αθώα θύματα στο βωμό των επιταγών της εποχής μας. Χρεοκοπούμε. Άλλωστε, όπως λένε, καπιταλισμός χωρίς χρεοκοπία είναι χριστιανισμός χωρίς κόλαση.

Έχει ο έρωτας γυρίσματα…

"Με τον έρωτα περνάει ο καιρός με τον καιρό περνάει ο έρωτας"

Κριτική του Δημήτρη Κονιδάρη

ΚΕΡΚΥΡΑ – «Λένε πως ο έρωτας δε φτιάχνεται με καλούπια, δεν έχει ετικέτες, είναι απλά η επικράτηση της καρδιάς επί της λογικής. Από την άλλη, όμως, όπως ο καιρός, έχει κι ο έρωτας γυρίσματα. Ή μήπως όχι; / Μια καθημερινή ερωτική ιστορία δοκιμάζεται στη διάρκεια του χρόνου. Ταυτόχρονα, στα μάτια των πρωταγωνιστών του βιβλίου ξεδιπλώνονται άλλες μικρές ερωτικές ιστορίες της διπλανής πόρτας, για να τους θυμίσουν ότι ο έρωτας είναι αυτός που κινεί τη ζωή μας. / Γιατί, όσο κι αν αλλάξανε οι εποχές, μικροί ή μεγάλοι έρωτες θα στολίζουν πάντα με συνθήματα τους τοίχους της διαδρομής μας» (από το οπισθόφυλλο του μυθιστορήματος).
Λένε ότι στην απλότητα των αφηγήσεων κρύβεται η πιο μεγάλη σοφία. Νομίζω ότι εκεί κινείται κι η γραφίδα του κ. Νίκου Παργινού, που θα δηλώσει στο υπό τύπον προλόγου πρώτο κεφάλαιο του μυθιστορήματός του, πως το θέμα του ανά χείρας βιβλίου το οφείλει στον φίλο του Γιώργο, που τον ξέμπλεξε από μπελάδες. Εύρημα ή όχι, ο Γιώργος αποτρέπει τον πεζογράφο να γράψει π.χ. ιστορίες καθημερινής φρίκης ή να καταγράψει ένα ρομαντικό ειδύλλιο εξωτερικεύοντας, δηλαδή θυσιάζοντας, κάθε ικμάδα ρομαντικής διάθεσής του. Πολύ δε περισσότερο τον αποτρέπει όπως λέει να τολμήσει «παρακινδυνευμένες ερασιτεχνικές διατριβές στα αμπελοχώραφα άλλων καλά εξειδικευμένων επιστημόνων». Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, ο Γιώργος, με τις προεκτάσεις της «απρόσκλητης επίσκεψής του στα άδυτα του πεζογραφικού μονόλογου» του κ. Ν. Παργινού, μετατρέπεται σε πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος «Με τον έρωτα περνάει ο καιρός / με τον καιρό περνάει ο έρωτας».
Άξονας περιέλιξης του δροσερού και «σπιρτόζου» αυτού μυθιστορήματος είναι βέβαια ο Γιώργος και η Μαργαρίτα, αλλά κοντά του ανασαίνουν ερωτικά ο Σάκης και η Καίτη, ο Πέτρος και η μυστηριώδης φοιτήτρια της αρχιτεκτονικής, ο Κώστας και η Γιώτα, ο Μπάμπης και η Σβετλάνα, οι δίδυμοι Θάνος-Μάνος και οι δίδυμες Νάντια-Κάτια (που … αλληλο-μπερδεύονται), ο Αλέξης κι η Αφροδίτη, ο Δήμος κι η Ελένη, ο Τζίμης και η μικρή Ιρλανδέζα του (που έκαναν τρίο με μια εκρηκτική Ολλανδέζα), ο Κυριάκος και η Φάνη, ο Γιάννης κι η Μαρία, ο Σταύρος κι η Ελευθερία κι η Ρίτα… μια σειρά από ερωτικές ιστορίες, πολύμορφες και πολυεπίπεδες, στο περιθώριο της κεντρικής ιστορίας του Γιώργου και της Μαργαρίτας, σε αριθμημένα κεφάλαια (κοινή αύξουσα αρίθμηση της κεντρικής και των παράπλευρων ιστοριών), με μια ανάλογη-αντίστοιχη προμετωπίδα (σύνθημα) από αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας στο κάθε κεφάλαιο. Ουσιαστικά, μια σειρά από αυτοτελή αφηγήματα τα οποία διακόπτουν την κεντρική αφήγηση ή, από μία άλλη οπτική, που συνδέουν τα τμήματα της κεντρικής αφήγησης με ιστορίες τρίτων, με αλλότριες ερωτικές προσδοκίες και απορρίψεις, με ερωτικές ευφορίες και ερωτικές αβύσσους, με ερωτικές στερήσεις και με πλεονάσματα, με τέρψεις και με πικρίες, με γάμους και με διαζύγια, με του έρωτα τα πολλά γυρίσματα… Οι μεταλλάξεις των ερωτικών ζευγαριών, συνήθως κωμικοτραγικές, είναι μοτίβα επαναλαμβανόμενα στο μυθιστόρημα, αλλά με άλλες διαστάσεις και άλλες οπτικές κάθε φορά.
Τα μυστικά του έρωτα, αποσιωπημένα ή όχι, δοσμένα κατά κανόνα με μια πατίνα αφοπλιστικού και κάποτε καυστικού χιούμορ, το οποίο μεταφέρεται και στον δισκελή τίτλο, παραμένουν στωικώς υπομονετικά μέσα στις σελίδες του κ. Νίκου Παργινού. Αν όμως κοντοσταθούμε πάνω τους, θα συναντήσουμε τον έρωτα των «διπλανών θυρών» και τη διαρκή κίνηση του έρωτα από το ασυνείδητο στο ορατό. Το μυθιστόρημα του κ. Νίκου Παργινού διακρίνεται τελικά για την άνεση και την εκφραστική του διαύγεια, την ευελιξία και την ικανότητα του πεζογράφου ν’ αποφεύγει τον μελοδραματισμό, και το γράφω αυτό γιατί ο μελοδραματισμός νοθεύει και σκοτώνει συνήθως την ερωτική πεζογραφία των νέων ιδίως συγγραφέων. Όχι. Το μυθιστόρημα αυτό συγκεντρώνει πολλά από τα στοιχεία που προσδιορίζουν την πρωτοτυπία
Το ανά χείρας μυθιστόρημα είναι το δεύτερο του κ. Νίκου Παργινού. Είχε προηγηθεί η «Κρεμάλα» (εκδ. Άγκυρα, 2006), που είχε αποσπάσει την προσοχή μας. Αξίζει να σημειωθεί σε παρένθεση ότι ο πεζογράφος εκλέχτηκε τις προάλλες από το κερκυραϊκό κοινό ως «Λογοτέχνης της χρονιάς» για το 2010 (κερκυραϊκά βραβεία CRFACT), μεταξύ καταξιωμένων ομοτέχνων του. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1971 και σπούδασε στο Τμήμα Μηχανολόγων & Αεροναυπηγών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών.

Εφημερίδα «Ενημέρωση», Κυριακή 25.4.2010

Ο τοίχος: Ο ΔοΝηΤής και η χρήση του

Σύνθημα 117ον: ΔοΝηΤής
Ακόμα και τη χώρα μας έκαναν ανοργασμική οι φωστήρες που κυβερνούν αυτόν τον τόπο πάνω από τριάντα και πλέον χρόνια. Το οικονομικό και αναπτυξιακό μας κατάντημα είναι τέτοιο, που είναι επιβεβλημένη η χρήση βοηθήματος για τον πολυπόθητο οικονομικό και αναπτυξιακό οργασμό. Οι χυλόπιτες των τραπεζικών μας συντρόφων μας έφεραν στο περιθώριο της οικονομικής μας μοναξιάς, μακριά από τα ερωτικά συμπλέγματα των Ω! και των …ναι! (κοινώς ΟΝΕ). Κι έτσι ο παρτενέρ μας στο ερωτικό κρεβάτι των συναλλαγών μας έγινε κάποιος δονητής με μέτρα και σταθμά που θα ταράξουν τους ήρεμους …κΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.

Όνειρα... επί πιστώσει

Εικόνες, ήχοι, ιδέες, συναισθήματα. Τα όνειρα και το περιεχόμενό τους οι επιστήμονες και οι ειδικοί λένε πως υπάρχουν για να μην συμβούν ποτέ στη φυσική πραγματικότητα. Εδρεύουν στο απυρόβλητο, μακριά από τον έλεγχο μας κι όσο έντονα κι αν τα βιώνουμε τόσο πιο μακρινά φαντάζουν.

Παρόλα αυτά μάθαμε να τα ερμηνεύουμε και να τα διεκδικούμε. Όσο απρόσιτα κι αν φαντάζουν στο πρώτο φως της μέρας. Κι όσο κι αν αναδύονται από το σκοτεινό μας ασυνείδητο, υποδεικνύοντας τη βασιλική οδό προς εκείνο, τόσο περισσότερο οι πονηροί καιροί μεταβάλλουν το χαρακτήρα τους μεταλλάσσοντάς τα σε πλαστικά υποχείρια των επιθυμιών μας. Μάθαμε να αγοράζουμε με πλαστικό χρήμα, να χρεωνόμαστε ασύστολα, να θέλουμε με πάθος, να παίρνουμε κι όχι να δίνουμε. Να δανειζόμαστε και όχι να δανείζουμε. Να απλώνουμε το χέρι για να αποκτήσουμε και όχι για να δώσουμε. Ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε αθώα, ξεχάσαμε τα όνειρα τα βρεφικά, τα παιδικά. Όλα άλλαξαν στο βωμό της άπληστης καθημερινότητάς μας. Ακόμα και τα όνειρά μας που πλέον είναι επί πιστώσει. Με υψηλό επιτόκιο και χωρίς αντίκρισμα. Καλά ξυπνητούρια.

Κερκυραϊκά Βραβεία CRF ACT 2010

Φωτογραφικό υλικό από την εκδήλωση των Κερκυραϊκών Βραβείων CRF ACT 2010 από τον Σταμάτη Καταπόδη.

Συνέντευξη στην Έλενα Κεφαλλωνίτη

Παραλαμβάνοντας το βραβείο

Στο βήμα της εκδήλωσης

Ο Νίκος Παργινός Κερκυραίος Λογοτέχνης 2010

Ο γνήσιος συγγραφέας δεν γράφει για να βραβευτεί αλλά για να λυτρωθεί. Αυτοσκοπός του κάθε φορά που πιάνει το μολύβι και το χαρτί είναι η προσωπική λύτρωση και όχι η επιβράβευση. Ένα βραβείο όμως είναι πάντα ευπρόσδεκτο και τιμητικό, πόσο μάλλον όταν είναι και το πρώτο σου και έρχεται από τους συντοπίτες σου.
Το Κερκυραϊκό κοινό με επέλεξε «Λογοτέχνη της χρονιάς» για το 2010 στα Κερκυραϊκά βραβεία CRFACT ανάμεσα σε καταξιωμένους συναδέρφους και αυτό δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί τιμή.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ όλους αυτούς που μπήκαν στη διαδικασία και τον κόπο να με προτιμήσουν, αλλά και σ’ εκείνους που απλά ψήφισαν έστω και κάποιον άλλον από τους αξιολογότατους συνυποψήφιούς μου.
Δεν είναι πάντως το σημαντικότερο βραβείο της χρονιάς που έφθασε στα χέρια μου. Το πιο σημαντικό το έλαβα πριν μερικούς μήνες από τη γυναίκα μου και ήταν η κόρη μου. Σ’ αυτές λοιπόν το αφιερώνω κι ετούτο εδώ το πρώτο βραβείο. Στη σύζυγο και την κόρη που αποτελούν αν μη τι άλλο και την αστείρευτη πηγή έμπνευσής μου.

Χριστιανά τα τέλη

Πως τα καταφέρνει κάθε φορά ετούτη η χώρα και αναγεννιέται από τις στάχτες της είναι πραγματικά μεγάλη υπόθεση! Πριν λίγες μέρες ήμασταν σχεδόν χρεοκοπημένοι ως κράτος, ως λαός, ως έθνος, χωρίς οικονομικούς δείκτες, χωρίς αξιόπιστα στοιχεία, χωρίς σχέδιο, χωρίς μέλλον. Οι φάπες διαδέχονταν η μια την άλλη στα ταξίδια μας στο εξωτερικό, τόσο από εχθρούς, όσο και από φίλους, και το μόνο απτό που εισπράτταμε σε αφθονία ήταν άπειρα φιλικά χτυπήματα στις κυρτές πλάτες μας και συντροφικές σπόντες για την άσωτη ζωή μας, τη γεμάτη απολαύσεις, το ηρωικό μας παρελθόν, τον ήλιο, τη θάλασσα και τη γαρδούμπα.
Να όμως που μερικοί Χριστιανικοί φόροι, αρκετές μειώσεις μισθών και περικοπές συντάξεων, μερικά χρόνια αύξηση στα όρια ηλικίας για σύνταξη, ένας νέος φορολογικός Γολγοθάς για μισθωτούς και συνταξιούχους, μερικά νέα αυστηρότερα τεκμήρια διαβίωσης στα σκάφη αναψυχής και μια υποτυπώδης φορολόγηση στις ανεξέλεγκτες off shore, άλλαξαν δραστικά την τάση των σπρέντ και πλέον μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχα τον ύπνο του δικαίου ή του αδίκου. Μπορεί να παραμένουμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, αλλά αισιοδοξούμε και πανηγυρίζουμε, αφού όταν με το καλό χρεοκοπήσουμε να είστε σίγουροι πως οι Ευρωπαίοι θα μας βοηθήσουν σαν καλοί Σαμαρείτες. Υπήρχε ποτέ περίπτωση να μη μας βοηθήσουν οι Χριστιανοί;
Η όλη υπόθεση του δανεισμού της χώρας θυμίζει ποντιακό ανέκδοτο. Από αυτά που οι ίδιοι οι περήφανοι Πόντιοι δημιουργούν σατιρίζοντας την ταυτότητά τους και διαδίδουν αφειδώς σ’ όλον τον κόσμο σκορπώντας πλουσιοπάροχα το γέλιο. Κάπως έτσι κι εμείς, σύγχρονοι άνθρωποι της πλάκας, της καζούρας, της φάπας και της κακομοιριάς διαδώσαμε με περισσή ευκολία το οικονομικό μας τέλμα θεωρώντας πως η ασπίδα της Ευρωζώνης θα μας παρείχε την προστασία που θα μας καθιστούσε άτρωτους. Έλα όμως που σχεδιάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί ξενοδόχος σε τούτη τη χώρα τελικά είναι οι Γερμανοί και οι Γάλλοι και τουρίστες είμαστε εμείς, οι υπηρέτες των συμφερόντων τους. Οι Ευρωπαίοι στην αρχή γέλασαν με τα καμώματά μας, αλλά μετά το πήραν στα σοβαρά αφού είδαν τα πράγματα καθαρά, έκοψαν την πλάκα και ανακάλυψαν τη στυγνή αλήθεια των αριθμών. Οι Έλληνες μυαλό δεν έβαλαν τόσα χρόνια και μας δουλεύουν διπλό γαζί. Έβαλαν κάτω τα πλαστά στοιχεία μας και μας χρεοκόπησαν συνειδητά για την ανυποληψία μας, την άκρατη σπατάλη, την προχειρότητα και την ανευθυνότητα που μας διακρίνει.
Πως είναι δυνατόν μια χώρα να ευημερεί όταν δεν παράγει ούτε κουμπί παρά μόνο ρόμπες ξεκούμποτες; Πως είναι δυνατόν η ισχυρή Ελλάδα των Ολυμπιακών αγώνων που εξέπεμπε αίγλη, μεγαλεία και θαυμασμό σ’ όλον τον κόσμο να καταλήξει επαίτης των αγορών, ζητιάνος με γνήσιο πιστοποιητικό ανικανότητας; Κάποιον λάκκο έχει η φάβα. Τρανό παράδειγμα όλων των παραπάνω η Κέρκυρα.
Πως είναι δυνατόν τόσα χρόνια το νησί μας να λαμβάνει πακτωλούς επιχορηγήσεων από την Ευρώπη και να μην έχει επιλύσει τελικά ούτε ένα ζωτικής σημασίας θέμα για την καθημερινότητά μας;
Τριάντα χρόνια τώρα στην ισχυρή Ευρώπη της Δύσης και δεν λύσαμε τίποτα. Χωρίς δρόμους, λιμάνια και αεροδρόμιο να μένουμε στο έλεος των μποφόρ, της ομίχλης και της βροχής που θα γεμίσει τις λακκούβες της ανεπάρκειάς μας. Χωρίς σχολεία και νοσοκομεία να υποσιτιζόμαστε τη γνώση και να χαροπαλεύουμε στα εξωτερικά ιατρεία με μόνη ελπίδα τη υγειονομική μετανάστευση. Χωρίς νερό και αποχέτευση. Χωρίς λύση στο πρόβλημα των σκουπιδιών. Χωρίς να έχουμε επιλύσει τα βασικά έστω βρε παιδί μου. Επαίτες στο έλεος της τουριστικής φιλανθρωπίας τους, γυρολόγοι των εκθέσεων της ζητιανιάς μας, υπηρέτες των ονείρων μας, καταλήξαμε κληρονόμοι μιας κουλτούρας που σβήνει στο πέρας του χρόνου αφήνοντας μόνο ρημαγμένα κάστρα, αναμνήσεις και όνειρα στα διάβα της. Αυτήν την Κέρκυρα πάμε να διασώσουμε ζητώντας χαμηλότοκα δάνεια. Να συντηρήσουμε στο βάθος του μυαλού μας την ελπίδα πως θα έχουν αύξηση του χρόνου τα all inclusive των διακοπών τους για να βγάλουμε ακόμα έναν χειμώνα. Και μετά βλέπουμε.
Του Κυρίου δεηθώμεν, λοιπόν, στις άγιες μέρες που διανύουμε. Και πληρώσωμεν τη δέηση ημών. Γιατί τα τέλη οφείλουν να είναι Χριστιανά. Ανώδυνα; Ανεπαίσχυντα; Ειρηνικά; Για ποιους; Δεν ξέρω. Ρωτήστε όλους αυτούς που πληρώνονται για να μας ενημερώσουν από τα χαζοκούτια και τις φυλλάδες τους και μεταφέρουν στα αυτιά και τα μάτια μας με παχυλούς τίτλους την τελευταία δήλωση της κάθε ξανθιάς τηλεπερσόνας που γεύτηκε τη γαλλική σαμπάνια της επιτυχίας μας και χρησιμοποίησε στο έπακρο την Ευρωπαϊκή βοήθεια. Καλή ανάσταση.

Κερκυραϊκά Βραβεία CRF ACT 2010

Υποψήφιοι Κερκυραίοι Λογοτέχνες 2010

Ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα Κερκυραϊκά βραβεία CRF ACT 2010 και στη λίστα με τους προτεινόμενους από το Κερκυραϊκό κοινό λογοτέχνες βρίσκονται η Κατίνα Βλάχου, ο Αντώνης Δεσύλλας, η Εύα Θεοτοκάτου, ο Νάσος Μαρτίνος και ο Νίκος Παργινός.

Η ψηφοφορία για την ανάδειξη του επικρατέστερου έχει ήδη ξεκινήσει και θα διαρκέσει μέχρι και τις 28 Μαρτίου. Το κοινό ψηφίζει με 4 τρόπους. Με έρευνα αγοράς, μέσω του επίσημου web site: http://crfact.gr/, με ψηφοδέλτια σε έντυπα (περιοδικά, εφημερίδες) και με ψηφοδέλτια σε κεντρικά σημεία με κάλπες

Αναλυτικά οι προτεινόμενοι:

Κατίνα Βλάχου
Η Κατίνα Βλάχου γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στη Γαλλία και εργάστηκε στην Κολωνία, την Αθήνα και την Κέρκυρα, όπου ζει από το 1988.

Βιβλιογραφία
(2009) Οι ψίθυροι στους τοίχους, Ροές
(2005) Έρως ημίεργος, Ακρωτήρι
(1996) Η υπόθεση των νημάτων, Έψιλον
(1996) Το πέταγμα του γλάρου, Έψιλον

Αντώνης Δεσύλλας
Ο Αντώνης Δεσύλλας γεννήθηκε στην Κέρκυρα όπου ζει και εργάζεται. Είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών. Σπούδασε πολιτικές και κοινωνικές Επιστήμες. Εργάζεται ως ανώτερος υπάλληλος του Υπουργείου Παιδείας και υπηρετεί στην Κέρκυρα. Έχει εξειδικευθεί στο Δημόσιο Μάνατζμεντ και στην Οργάνωση Συνεδρίων και διδάσκει ως εκπαιδευτής κατάρτισης ενηλίκων σε Κέντρα Επιμόρφωσης και σε ΙΕΚ, σε σχετικά αντικείμενα. Έχει επίσης εξειδικευτεί σε θέματα ευαίσθητων Ομάδων Πληθυσμού (τσιγγάνων κ.ά.). Ως συγγραφέας πρωτοεμφανίστηκε το 1997 με το αφήγημα "Βόλτα στη Σπιανάδα".

Βιβλιογραφία
(2009) Μελωδία κρυστάλλων, ΑΛΔΕ Εκδόσεις
(2008) Το βιος του Μάρκου Λαοπόδη, ΑΛΔΕ Εκδόσεις
(2007) Βόλτα στη Σπιανάδα, ΑΛΔΕ Εκδόσεις
(2007) Κερκυραϊκή πασχαλιά, ΑΛΔΕ Εκδόσεις
(2005) Αντιβάντου, ΑΛΔΕ Εκδόσεις
2003) Μικροί Άγιοι, ΑΛΔΕ Εκδόσεις
(2003) Ρίξε κάτι πάνω σου, ΑΛΔΕ Εκδόσεις
(1997) Βόλτα στη Σπιανάδα, Έψιλον

Εύα Θεοτοκάτου
Γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1940, τέλειωσε την εκεί Βαλλιάνειο Εμπορική Σχολή, τη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά κι ένα μεταπτυχιακό στο Παρίσι...Δούλεψε σαν πωλήτρια σε μαγαζί και σε εγκυκλοπαίδειες, υπάλληλος γραφείου σε τεχνικές εταιρίες, κοστολόγος σε δυο βιομηχανίες, βοηθός στη Βιομηχανική Σχολή στο μάθημα της Γενικής Λογιστικής όπου η εξέλιξη της διακόπηκε μετά από σύγκρουση με καθηγητή, πρωτοστάτησε στη συνδικαλιστική οργάνωση του "περήφανου ΕΔΠ", έφυγε μετά από 27 χρόνια και έγινε σύμβουλος για τους άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης, συντόνισε πολλά σεμινάρια σε πάσης φύσεως άνεργους και μη σ' όλη σχεδόν την ελληνική επικράτεια, έκανε έρευνες αλιευτικού περιεχόμενου, υλοποίησε ένα πρόγραμμα μεγάλο τοπικής ανάπτυξης, προωθεί τις ιδέες της "Περιεκτικής Δημοκρατίας" και οργανώνει μια εταιρία μη κερδοσκοπική για την υποστήριξη ανθρώπων με καρκίνο. Έχει δυο παιδιά και δυο εγγόνια, έπαθε, καρκίνο στο μαστό, κατέφυγε σε εναλλακτικές, θεραπείες με συνέπεια αρκετές μεταστάσεις, χημειοθεραπεύεται και εξακολουθεί να χαίρεται τους ανθρώπους και τη ζωή της.

Βιβλιογραφία
(2009) Τόσα που θυμάμαι..., Γαβριηλίδης

Νάσος Μαρτίνος
Ο Νάσος Μαρτίνος γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1946. Είναι ψυχίατρος. Από το 1982 ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα. Έχει ασχοληθεί με την ποίηση, το μυθιστόρημα και το δοκίμιο. Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού "Πόρφυρας".

Βιβλιογραφία
2009 - Κ. 527, Διώνη
2006 - Ο ήλιος του Μάρτη, Πατάκη
2001 - Loredano η πρόκληση των αθώων, Απόστροφος

Νίκος Παργινός
Ο Νίκος Παργινός γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1971. Σπούδασε στο Τμήμα Μηχανολόγων & Αεροναυπηγών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών από όπου και αποφοίτησε τον Απρίλιο του 1995.Από το 1997 συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά της Κέρκυρας δημοσιεύοντας άρθρα και σκίτσα του.

Βιβλιογραφία

(2009) Με τον έρωτα περνάει ο καιρός, με τον καιρό περνάει ο έρωτας, Σύγχρονοι Ορίζοντες
(2005) Κρεμάλα, Άγκυρα

Η κρίση, οι κροίσοι και η... κρΙΣΟΙ

Το οικονομικό τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα είναι λογικό να μας βάζει σε σκέψεις. Σε σκέψεις παρόμοιες μ’ αυτές που μας ταλαιπωρούν τριάντα ολόκληρα χρόνια με λέξεις και φράσεις ίδιες και απαράλλακτες κάθε φορά που στενεύουν τα πράγματα και σφίγγουν τα ζωνάρια. Θυσίες, λιτότητες, δανεισμός, έλλειμμα… Ακόμα κι αυτό το ίδιο το έλλειμμα, εμείς οι Έλληνες το γράφουμε με αφθονία. Πάρε «λ» να έχεις, πάρε και «μ».

Τριάντα χρόνια τώρα, ένας από όλους αυτούς που διακυβέρνησαν τον τόπο δεν βρέθηκε να κατασπαταλά δημόσιο χρήμα και να καταδικάζεται για το έγκλημά του. Κανένας από όλους αυτούς που διακυβέρνησαν δεν βρέθηκε να βάζει από την τσέπη του έστω και μια δραχμή ή ένα ευρώ για να επανορθώσει τη ζημία που υπέστη η χώρα από την πολιτική του βλακεία ή εξυπνάδα. Αντί αυτού, πάντα ο λαός, οι φτωχοί, τα χαμηλά στρώματα ετούτης της χώρας με έμμεσους και άμεσους φόρους είναι αυτοί που καταβάλλουν όσα έχουν και δεν έχουν για να περιορίσουν αυτά που τόσα χρόνια δεν περιορίστηκαν. Η αλήθεια όμως είναι μια. Μια και πονά κάθε φορά που αναδύεται στο προσκήνιο.
Όσες θυσίες κι αν κάνει ο λαός πάντα θα βρίσκονται ερμαφρόδιτα πολιτικά λαμόγια που θα λυμαίνονται τα ταμεία του Δημοσίου αφού κανείς δεν επιχειρεί να τα πιάσει επιτέλους.
Όσα κι αν εξοικονομήσουμε σήμερα με τις θυσίες μας, με χαμηλούς μισθούς και συντάξεις, με αυξημένη φορολογία σε άμεσους και έμμεσους φόρους πάντα κάποιος καλοθελητής θα βρίσκεται σε καίρια θέση για να κάνει το προσφιλές σε κάθε του ευκαιρία αφού οι ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν μπορούν να τον περιορίσουν.
Από την άλλη, όσα κι αν χρωστάμε δεν μπορείς να ζητάς όπως πάντα μόνο από κείνους που τριάντα χρόνια μόνο δίνουν αλλά επιτέλους κι από κείνους που τριάντα χρόνια μόνο παίρνουν, και παίρνουν ασύστολα, χωρίς μέτρο, χωρίς έλεος, χωρίς φόρο προστιθέμενης αξίας, χωρίς παραστατικά, χωρίς συνείδηση, χωρίς συστολή, με ή χωρίς στολή, χωρίς ταυτότητα χάριν της ιδιότητας.
Δεν μπορείς να ζητάς από τον απλό λαό να συνεισφέρει σε μια κρίση που όλοι, λαός και «Κολωνάκι» είναι ίσοι. Δεν είμαστε όλοι ίσοι τελικά.
Αν ήμασταν όλοι ίσοι οι βουλευτές δεν θα είχαν ασυλία. Δεν θα πλήρωναν τόσο λίγα στην εφορία, δεν θα τους χάριζαν αυτοκίνητα, υπασπιστές και φύλακες.
Αν ήμασταν όλοι ίσοι οι τραπεζίτες όταν χρωστούσαν θα γράφονταν κι αυτοί στον «Τειρεσία» και δεν θα ζητούσαν επειγόντως επιχορήγηση από το κράτος που δεν έχει για μας αλλά έχει για εκείνους και μάλιστα πολλά.
Αν ήμασταν όλοι ίσοι θα δηλώναμε όλοι όσα βγάζουμε και δεν θα υπήρχαν «μαύρα» ταμεία, φακελάκια, μίζες, ομόλογα, μονές με ιδιοκτησίες, σκάνδαλα και τα συναφή.
Αν ήμασταν όλοι ίσοι θα μοιραζόμασταν τα πάντα. Όχι μόνο τις ζημιές του προϋπολογισμού και τα ελλείμματα αλλά και τα φιλοδωρήματα, τους παχυλούς μισθούς, τα οβάλ γραφεία, τα κότερα και τα κοκτέιλ πάρτι.
Δεν μπορείς να ζητάς από τον λαουτζίκο να σου πληρώσει το έλλειμμα του κράτους που εσύ ο ίδιος με τη διαχείρισή σου το έκανες ελλειμματικό. Με τους εξωφρενικούς μισθούς των επιτροπών, με τα έξοδα παράστασης των βουλευτών, με τις πολιτικές συμφωνίες κάτω από τα τραπέζια, με την κακοδιαχείριση και την σπατάλη.
Δεν μπορείς να κάνεις ταμείο για τη φτώχια, να συνεισφέρει ο απλός λαός για να βοηθήσει τον κοσμάκη και οι μόνοι που να ωφελούνται από το Ταμείο να είναι τα μέλη του Συμβουλίου του με τους παχυλούς μισθούς τους και κανείς να μην έχει την ευθιξία να παραιτηθεί κάποτε σε αυτήν την χώρα ή να αναλάβει τις ευθύνες του, όχι με λόγια, αλλά με έργα.
Η χώρα ετούτη που κλείνει τα μάτια στις αδικίες και μας τροφοδοτεί καθημερινά με σκουπίδια δεν μπορεί να ξεχρεώσει με φόρους της πλάκας. Ποιος θα το πει στους κυβερνώντες; Ποιος θα καταδείξει το άτοπο της ατολμίας τους;
Και μεταξύ μας… καλύτερα να μην σωθεί. Δεν ξέρω τελικά αν πρέπει να σωθεί ετούτη η χώρα έτσι όπως την καταντήσαμε. Να ασχολούμαστε διακαναλικά με τα διαζύγια της κάθε τηλεπερσόνας χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα τηλεθέασης, με τους γκόμενους της κάθε φαντασμένης, με τα ριάλιτι και τις ιδιοτροπίες του κάθε τηλεοπτικού σούργελου ή πανελίστα.
Την ίδια ώρα ένα παιδί να πεθαίνει μετά από μαραθώνιους αγάπης γιατί μια Τράπεζα βρίσκει εμπόδια και δεν εκταμιεύει τα χρήματα που μαζεύτηκαν για την εγχείρησή του και να μην ασχολείται κανείς.
Κανείς δεν πενθεί για την ανεπάρκειά μας.
Δεν μας αξίζει τελικά να σωθούμε. Και εν τέλει, όχι, δεν είμαστε όλοι ίσοι. Δεν είμαστε όλοι Κροίσοι.

Έρωτας και κυκλάμινο του βουνού 01

Μαθήματα ισορροπίας

Τις προάλλες περπατώντας στα πεζοδρόμια της πόλης, μου «καρφώθηκε» στο μυαλό μια έμμονη ιδέα καθώς προσπαθούσα να ισορροπήσω στην άκρη της σκέψης μου με τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν. Μια έμμονη ιδέα που θέλησε να μεταμορφωθεί σε λέξεις και προτάσεις και να περάσει στην αιωνιότητα μέσα από τη μετατροπή της σε γραπτό κείμενο.

Αφορμή ήταν εκείνες οι εικόνες των περαστικών που τυχαίνει να συναντώ στη διαδρομή της καθημερινότητάς μου περνώντας δια πυρός και σιδήρου μέσα από άγχη, στρες και μάχες με το χρόνο και τις υποχρεώσεις. Αφορμή ήταν όλοι εκείνοι που δεν γνωρίζω τόσο καλά για να σταθώ και να τους σφίξω το χέρι στη μέση του δρόμου, εκείνοι που δεν αλλάζουμε μια «καλημέρα» καθώς διασταυρώνονται οι πορείες μας, αλλά που μοιραζόμαστε τα ίδια πεζοδρόμια, τις ίδιες υποχρεώσεις με λογαριασμούς και τράπεζες, τα ίδια βάρη, τις ίδιες μικρές καθημερινές απολαύσεις, ίσως ακόμα και τα ίδια όνειρα.

Είναι όλοι εκείνοι που καθώς τους συναντώ στις καθημερινές μου πορείες δεν μένουν παγερά αδιάφοροι στο αχόρταγο υποσυνείδητό μου, περνούν οι μορφές τους και συλλαμβάνεται η αύρα τους μέσα από την πρόχειρη αφελή ματιά μου, καθώς αναμοχλεύονται άσχετες σκέψεις και συναισθήματα στο μυαλό μου. Πρόσωπα γνωστά στη μικρή πόλη που ζούμε. Άνθρωποι που τολμώ να αναγνωρίζω κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με την εικόνα τους και που ισορροπώ στο χείλος του κοινωνικού καθωσπρεπισμού και της εσωστρέφειας καθώς τους συναντώ για να μην μεταβάλω την εύθραυστη αίσθηση ισορροπίας που φαίνεται πως διατηρώ μαζί τους. Δεν είναι φίλοι, δεν είναι άγνωστοι. Είναι οι γνωστοί άγνωστοι της ζωής μου ή αν προτιμάτε οι προσφιλείς άγνωστοι που συναντώ στις προσωπικές μου διαδρομές. Αυτοί που συναντούσα από μικρό παιδί και μεγάλωσα μαζί τους καθώς διασταυρώναμε τα βλέμματά μας στις αντίθετες πορείες της παράλληλης ζωή μας. Αυτοί που η μορφή τους και τα σημάδια του χρόνου στα πρόσωπά τους γίνονται καθρέπτης μου με διάσπαρτες αυτοκριτικές σκέψεις. Αυτοί που μπορεί να μην γνωρίζω το όνομά τους, ξέρω όμως τι κουβαλούν στις πρόχειρες αποσκευές του μικρού ταξιδιού τους. Πότε άλλαξαν ρούχα, αν επιστρέφουν από τα ψώνια, αν είναι χαρούμενοι ή αν κάτι τους βασανίζει, αλλά και που δεν τολμώ να υπερβώ τους συμβατικούς κανόνες και να γνωστοποιήσω τις ενδότερες σκέψεις μου που τους αφορούν.Όλοι αυτοί λοιπόν με ώθησαν σε τούτο το ξέσπασμα της γραφής γιατί μια λέξη καρφώθηκε επιτακτικά στο βάθος του μυαλού μου στο περιθώριο του περάσματός τους. Η ισορροπία. Η ισορροπία είναι μία έννοια παρεξηγημένη στις μέρες μας. Θεωρούμε πως αυτός που δεν ισορροπεί ανάμεσα στις απαιτήσεις και τις απολαύσεις της ζωής, αυτός που παλεύει χωρίς ισορροπημένα όρια, αυτός που δεν έχει ξεκάθαρες προτεραιότητες μεταξύ υλικών και πνευματικών αγαθών, έχει χάσει τον έλεγχο της ίδια του της ζωής, αποχαιρετώντας την πολυπόθητη ευεξία που τόσο έχουμε όλοι ανάγκη. Όλοι θέλουν το καλό και την ισορροπία μας. Απαιτείται ισορροπημένη διατροφή, ισορροπημένη μόρφωση, ισορροπημένη συμπεριφορά, ισορροπημένα όνειρα κι ελπίδες. Γιατί οι ανισόρροποι είναι μιάσματα για την κοινωνία του σήμερα. Αυτοί που δεν έχουν κατασταλαγμένες και ισορροπημένες απόψεις θεωρούνται τρελοί, «μαύρο πανί» σε μια κοινωνία που μοιάζουμε όλοι να ισορροπούμε τα «θέλω» μας στις προτροπές της πλειοψηφίας, της μόδας, του πρέπει των άλλων, του είθισται, του συνεπάγεται, του προβλέπεται, του δήθεν, του δια ταύτα, του κατά πως, του περίπου, του τόσο όσο, του μάλλον, του δύναται.Για την επιστήμη ισορροπία είναι η κατάσταση στην οποία δεν παρουσιάζεται καμία τάση για αλλαγή. Γι’ αυτόν τον λόγο, η ανάλυση της ισορροπίας στα μαθηματικά αναφέρεται ως στατική. Αυτός που είναι ισορροπημένος για τους επιστήμονες βρίσκεται καρφωμένος κάπου εκεί, εκεί που η ισορροπημένη ματιά μας στέκει καθώς χάσκει τα γράμματα που αποτελούν τη λέξη «ισορροπία», ανάμεσα από τα δυο «ρ». Ίσως γι’ αυτό να απαιτούν οι ορθογραφικοί κανόνες τα δυο «ρ», ώστε κανείς αφελής ανισόρροπος να μην μπορεί να γράψει πρόχειρα και σωστά ετούτη τη λέξη. Από την άλλη, οι επιστήμονες δείχνουν να έχουν μια απάντηση για όλα χωρίς να υπολογίζουν ορθογραφικές παραμέτρους. Ακόμα και για τα διλήμματα της ισορροπίας μας. Θεωρούν πω υπάρχουν δύο είδη καταστάσεων ισορροπίας. Η επιδιωκόμενη - επιθυμητή που αποτελεί το πρόβλημα της αριστοποίησης και η μη επιδιωκόμενη που προέρχεται από μία απρόσωπη διαδικασία αλληλεπίδρασης και προσαρμογής όπως π.χ. η προσφορά και η ζήτηση.Προσπάθησα να μεταφέρω τα επιστημονικά δεδομένα στο αρχικό ερώτημα που αποτέλεσε και την αφετηρία των διλημμάτων μου. Επιχείρησα να λύσω το γόρδιο δεσμό της δικής μου καθημερινής ισόρροπης στάσης στη συνάντηση των προσφιλών μου αγνώστων. Η καθημερινή μου ισορροπία είναι αποτέλεσμα μιας διαδικασίας αλληλεπίδρασης και μόνο ή είναι το αποτέλεσμα της επιδίωξης μου να πλησιάσω την άριστη κοινωνική συμπεριφορά που επιβάλει ακόμα κι αυτούς, τους προσφιλείς αγνώστους ώστε να μπορώ να αυτοαποκαλούμαι ισορροπημένος κι όχι ανισόρροπος; Ποιος καθορίζει τελικά τα όρια της ισορροπίας μας στις τυχαίες μας συναντήσεις με τους γνωστούς, του φίλους και τους προσφιλείς μας γνωστούς; Μια φορά μόνο προσπάθησα να αλλάξω την προσφιλή μου εύθραυστη σχέση μ’ έναν από τούτους τους προσφιλείς μου αγνώστους. Όταν σε μια συνάντησή μας η πρόχειρη ματιά μου συνοδεύτηκε από ένα χαμόγελο και το χαμόγελο έγινε χαιρετισμός. Δεν ξέρω αν παρεξηγήθηκα. Άλλαξα εκείνη την υποτιθέμενη κοινωνική μας σχέση και κέρδισα έναν χαιρετισμό κι ένα χαμόγελο. Θα μπορούσα να είχα εισπράξει αδιαφορία ακόμα και αποδοκιμασία. Και τότε ήταν που μια άλλη σκέψη καρφώθηκε στο μυαλό μου. Η σκέψη πως οι προσφιλείς μου άγνωστοι θα άρχιζαν όλοι μαζί να μεταβάλλονται. Κι εγώ να γίνομαι η αλλαγή της ισορροπίας τους. Γιατί η σχέση μας είναι αμφίδρομη. Η δράση γίνεται αντίδραση. Ίσως γιατί δεν μπορείς να ισορροπήσεις τελικά μόνος σου στο πουθενά, όπως και δεν μπορείς να αλλάξεις μόνος σου χωρίς κάτι σταθερό που να σηματοδοτήσει την όποια αλλαγή σου. Τότε και μόνο τότε συνειδητοποίησα πως και η λέξη «αλλαγή» έχει δυο «λ».

Άρθρο του Νίκου Παργινού για το περιοδικό "Βήματα" - Τεύχος 8 - Χειμώνας 2010