Η γελοιογραφία και η τέχνης της
Μερικοί υποστηρίζουν με πάθος πως η γελοιογραφία είναι παλαιά όσο κι ο κόσμος. Ίσως και να έχουν δίκιο. Ίσως εν τέλει, η τέχνης της παραμόρφωσης, της σάτιρας, της υπερβολής και της απλότητας των γραμμών να γεννήθηκε μαζί με τον κόσμο μας, που, αν μη τι άλλο, σατιρίζει μαεστρικά με υπερβολές κι απλότητα, παραμορφώνει και οξύνει με αξιοσύνη την όποια καθημερινότητά μας.Το σκίτσο βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη ζωγραφική και τη φωτογραφία, με έντονο το στοιχείο της τέχνης που είναι η ζωγραφική και ανάγλυφο το στοιχείο της αποτύπωσης που είναι η φωτογραφία. Μπορείς να νιώσεις τη λιτότητα των γραμμών, την κίνηση των μορφών, το πάγωμα της στιγμής, τη λεπτομέρεια, και ταυτόχρονα γίνεσαι δημιουργός που ερμηνεύει με το δικό του προσωπικό τρόπο το όποιο μήνυμά της.
Το σκίτσο οφείλει να ισορροπεί μεταξύ της τέχνης και της πληροφορίας κι αυτή είναι η ιδιαίτερη μαγεία του.
Κάθε σκίτσο είναι κι ένα ταξίδι για το δημιουργό του. Ένα επικίνδυνο ταξίδι με ορατές συμπληγάδες στη ρότα του. Από τη μια την ανάδειξη της ουσίας και της προβολής της, και από την άλλη την αναπαραγωγή της εικόνας με τέτοιο τρόπο που να είναι προσλήψιμα από τον θεατή τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά που θα την κάνουν κατανοητή.
Όταν πιάνω το μολύβι για να σχεδιάσω νιώθω πως είμαι θεός. Ξεχνιέμαι. Μορφές και εικόνες, γραμμές και σκιές, όλα συνωμοτούν στο λευκό χαρτί σε τούτο το επικίνδυνο ταξίδι της επιστροφής μου, και ναι, μάρτυς μου ο Θεός, βιώνω τη μαγεία της έμπνευσης, την ηδονή της δημιουργίας, το χάρισμα του όποιου ταλέντου. Κάθε γραμμή είναι και μια στάση σε τούτο το ταξίδι, μια αποκάλυψη θεϊκής αγάπης. Ένα εκατοστό στο τεντωμένο σχοινί της θνητής ισορροπίας μου στο στίβο του χρόνου.
Το γράψιμο, αν με ρωτάτε, το αγαπώ. Χάνομαι στις λέξεις και τα γράμματα. Χάνομαι στις γραμμές και τις προτάσεις. Με συνεπαίρνει το αποτύπωμα της σκέψης μου στο χαρτί. Το σκίτσο, από την άλλη, το λατρεύω. Για σήμερα, τουλάχιστον, έκανα κάτι που αγαπώ και λατρεύω συνάμα. Χάθηκα στη γραφή για τη μαγεία του σκίτσου… ποιος ξέρει, αύριο μπορεί να κάνω το ανάποδο.
Δικά σου ειναι αυτά τα σκίτσα;Εννοω αυτό και το άλλο που εχεις στον λογοκηπο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα εισαι πολυ καλός τότε!Μπράβο.
Δε με σκιτσάρεις κι εμένα ; (πλάκα κάνω-φαντάζομαι ποσες φορές θα στο εχουν ζητήσει αυτό!! :)) )
Δικά μου είναι και σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Για το σκίτσο ποτέ μη λες ποτέ. Που ξέρεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ένα εκατοστό στο τεντωμένο σχοινί της θνητής ισορροπίας μου στο στίβο του χρόνου".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορώ να τη λατρέψω αυτή τη φράση; Μου επιτρέπεις;
:)
προτείνω κάθε μέρα να καθιερώσεις μία γελοιογραφία στο μπλογκ σου ως σχόλιο της επικαιρότητας, εκτός αν το κάνεις ήδη κάπου επαγγελματικά. Ταλαντούχο το πενάκι σου βλέπω. Έχω τη μεγάλη τύχη και ευτυχία να γνωρίζω τον κ. Βασίλη Χριστοδούλου (στεγαζόμασταν για καιρό στο ίδιο γραφείο), μεγάλη μορφή της γελοιογραφίας τον περασμένο αιώνα. η γελοιογραφία είναι η ζωή του: από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κι ύστερα σκιτσογραφεί αδιαλείπτως για να καταλάβεις...Είναι ένας πολύτιμος φίλος, απίστευτα σύγχρονος άνθρωπος απαλλαγμένος από στείρες προκαταλήψεις που μπορεί να δημιουργήσει το πέρας της ηλικίας. είναι πιο νέος κι από μένα. συνέχισε έτσι υπέροχα! Ο αγαπημένος μου εμένα είναι ο Χαντζόπουλος από Τα Νέα
ΑπάντησηΔιαγραφή@scalidi
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τα καλά λόγια. Βεβαίως και γνωρίζω το έργο του κ. Χριστοδούλου, εκπληκτικός σκιτσογράφος. Ξέρεις, οι σκιτσογράφοι είναι ανοιχτά μυαλά και πραγματικά "όμορφοι" άνθρωποι. Σήμερα έχουμε την χαρά να διαθέτουμε στην Ελλάδα πολλούς και καλούς σκιτσογράφους. Άλλωστε ταιριάζει στο λαό μας αυτό που πρεσβεύει το σκίτσο και τα μηνύματά του.
Όσο για την ιδέα σου...
Κάποτε σκιτσάριζα καθημερινά για μια τοπική εφημερίδα της Κέρκυρας. Μπορείς στην προσωπική μου ιστοσελίδα να δεις δείγματα της δουλειάς μου (www.parginos.gr).
Αν θα το κάνω κι εδώ; Κανείς δεν ξέρει. Αναλόγως την... έμπνευση