Έμπνευση

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΕΦΗ ΜΑΧΙΜΑΡΗ Εκδόσεις "Αλεξάνδρεια" Σελίδες 55 «Οι σταθμοί των τρένων δεν ανήκουν σε κανέναν απλά τους δανειζόμαστε για κάποιες ώρες» γράφει η Έφη Μαχιμάρη στην ποιητική της συλλογή «Χαμόγελα της Μοναξιάς». Κάπως έτσι και η ίδια η ποίηση, οι περαστικοί στίχοι, η τέχνη και η δημιουργία, τα ίδια τα βιβλία που κοσμούν τη βιβλιοθήκη μας περνούν δανεικά στην αχλή της έντονης καθημερινότητας μας και στοιχειώνουν με τη λάμψη τους τις μέρες μας ακουμπώντας λίγο ή πολύ κάθε φορά στα συνειδησιακά μας σκοτεινά στήθη. Διαβάζοντας την ποιητική συλλογή «Χαμόγελα της Μοναξιάς» κάπως έτσι αισθάνθηκα. Επιβάτης σε μια δημιουργική γραμμή που διέσχισε ποιητικές στιγμές, λιποτάχτης από τα σπουδαία της ζωής μου που ξέμειναν στο περιθώριο έστω και για λίγο, κοινωνός ξεχασμένων ιστοριών που ξυπνούν υποσυνείδητα στις σελίδες της άγνωστης περιήγησής της, η Έφη Μαχιμάρη με ταξίδεψε με το γράψιμό της, μεταφέροντάς με τις ποιητικές φτερούγες της στα μονοπάτια της δημιουργικ

Όταν έκοψα το τσιγάρο τρία χρόνια πριν δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα μπορούσα να αντικρίσω ξανά τη ζωή κατάματα χωρίς να νιώθω ανασφάλεια και επιφύλαξη για τη μελλοντική της ποιότητα χωρίς τη συνήθεια του καπνίσματος. Γιατί είναι αλήθεια πως όταν ο καπνιστής σταματά το κάπνισμα, δεν ξέρει εάν θέλει ή όχι να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του χωρίς την απόλαυση του τσιγάρου. Ακόμα και στον Παράδεισο θα το σκέφτονταν να πάει χωρίς αυτό. Τις περισσότερες φορές ο καπνιστής προβλέπει τη ζωή χωρίς τσιγάρο ως πιο αγχωτική, πιο επίπονη, και σαφώς λιγότερο διασκεδαστική. Πολλές φορές απορεί πως τα κατάφερνε και ζούσε πριν ακόμα ξεκινήσει να καπνίζει. Ο καπνός στην πραγματικότητα, όσο κι αν τον έχουμε δαιμονοποιήσει δικαίως ή αδίκως, δεν πάει να είναι ένα απλό λαχανικό του Θεού, ένα μονοετές, ποώδες φυτό που ανήκει στο γένος νικοτιανή. Ένα λαχανικό το οποίο καλλιεργείται για τα φύλλα του, τα οποία μετά από κατάλληλη επεξεργασία χρησιμοποιούνται για κάπνισμα. Το χαρακτηριστικό του καπνού είναι η νικοτίν