Έμπνευση

Ομιλία Νίκου Παργινού στα πλαίσια της παρουσίασης του βιβλίου της Άννας Ίρις στην έκθεση βιβλίου της Κέρκυρας στις 5 Αυγούστου 2012. Φίλες & φίλοι. Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή βρίσκομαι απόψε εδώ, στο πλευρό μιας νέας συγγραφέως, για να πω δυο κουβέντες για το πρώτο της βιβλίο. Η χαρά μου είναι ακόμα μεγαλύτερη, γιατί όλα αυτά γίνονται στο περιθώριο μιας γιορτής για το βιβλίο, μιας γιορτής που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει η Κέρκυρα, ειδικά αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Είναι η δεύτερη φορά που καλούμαι να συμμετάσχω σε τούτη τη γιορτή παρουσιάζοντας ένα βιβλίο στο αναγνωστικό κοινό του νησιού και πραγματικά ελπίζω μέσα από την καρδιά μου ετούτη η προσπάθεια του Συλλόγου των Βιβλιοχαρτοπωλών του νησιού να γίνει ετήσιος θεσμός που θα παραμείνει στον χρόνο. Είμαι από εκείνους που γνώρισαν την Άννα Ίρις μέσα από τις συμμετοχές της στις τηλεοπτικές παραγωγές και η αλήθεια είναι πως δεν γνώριζα για την ενασχόλησή της τόσο με τη ζωγραφική και την γλυπτική, όσο φυσικά και για τη

Πως τον μετράμε αλήθεια το χρόνο; Με μήνες, χρόνια, μέρες, ώρες… Εγώ τον μετρώ με μικρές απόλυτες στιγμές και καθοριστικά γεγονότα. Στιγμές που πέρασαν και χάθηκαν μα άφησαν αναμνήσεις και αποδείξεις ζωής στο διάβα τους. Ηλιοβασιλέματα, κλεφτές ματιές, χάδια και έρωτες, φαγοπότια και γλέντια, συζητήσεις και ρήσεις, περιπέτειες και όνειρα. Άνθρωποι που έφυγαν, άνθρωποι που ήρθαν, υποσχέσεις κι ελπίδες που στιγμάτισαν και καθόρισαν τις στιγμές, μετατρέποντας το τώρα στο τότε. Ναι, για μένα ο χρόνος μετριέται με στιγμές. Προσωπικές στιγμές. Στιγμές που έρχονται και επιζούν στο υποσυνείδητό μας, επανέρχονται και στοιχειώνουν τα δευτερόλεπτα. 14.977 μέρες δείχνει ο καθρέπτης απέναντί μου. 41 χρόνια. Να τις μετρήσω ή να μην τις μετρήσω τις στιγμές; Σημάδια χρόνου στο διάβα τους. Σημάδια ανεξίτηλα που μένουν και χαράσσουν ουλές και στίγματα. Ο πρώτος έρωτας, οι παιδικοί φίλοι, τα σχολικά χρόνια, οι φοιτητικές τρέλες, τα χρόνια του στρατού, η πρώτη μέρα στη δουλειά, το πρώτο βιβλίο, το δ