Έμπνευση

Είπα να μην γράψω, να μην γκρινιάξω, να μην γίνω κακός, αλλά δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να μην πω την άποψή μου για τα αυτονόητα, για όλα όσα ίσως όλοι μας γνωρίζουμε αλλά δεν θέλουμε να αποδεχθούμε ή δεν τολμάμε να πούμε δημόσια. Και εξηγούμαι. Δεν γράφω για να γίνω κακός ή για να μην υποστηρίξω την όποια προσπάθεια, γράφω για να την ενισχύσω καταδεικνύοντας μερικά αυτονόητα. Η Κέρκυρα, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης του 2021. Όχι γιατί δεν τον αξίζει τον τίτλο, αλλά γιατί όλα όσα γίνονται, έχω την εντύπωση πως γίνονται για το θεαθήναι, για την τιμή των όπλων, για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους. Μακάρι να διαψευσθώ, αλλά πολύ φοβάμαι, πως η πρόταση της πόλης είναι δυστυχώς καταδικασμένη. Η κατάθεση μιας πρότασης στο παρά πέντε, χωρίς ουσιαστικές προτάσεις και καταγεγραμμένη θέληση να διεκδικηθεί ο τίτλος από την πόλη μας, δεν είναι κάτι ξένο απ’ όσα τραγελαφικά ζούμε όσοι διαμένουμε σε τούτον τον ευλογημένο τ

Ομιλία του Νίκου Παργινού στην παρουσίαση του βιβλίου στην Κέρκυρα Βιβλιοπωλείο Public, Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015 Φίλες & φίλοι. Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή βρίσκομαι απόψε εδώ, στο πλευρό ενός ταλαντούχου νέου συγγραφέα για να πω δυο κουβέντες για το νέο του βιβλίο, που φέρει τον τίτλο: « τ’ αηδονιού το δάκρυ ». Και νιώθω πραγματικά τυχερός που μου δίνεται και πάλι η δυνατότητα να συναντήσω ανθρώπους που αγαπούν το βιβλίο και την ανάγνωση και να καταθέσω και τη δική μου ταπεινή άποψη, γι’ αυτό, το νέο του δημιούργημα. Μια παλιά εβραϊκή παροιμία λέει πως: τα δάκρυα είναι για την ψυχή ό,τι το σαπούνι για το σώμα. Οι γάλλοι, από την άλλη πιστεύουν πως: η ζωή είναι ένα κρεμμύδι που καθώς το ξεφλουδίζεις κλαις. Μ’ αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα να διαβάζω το νέο βιβλίο του Γιώργου Τζιτζικάκη , «τ’ αηδονιού το δάκρυ» , προετοιμασμένος κατάλληλα για μια ιστορία ποτισμένη με δάκρυα και πόνο. Η αλήθεια είναι, πως παρότι γνωριζόμαστε με τον Γιώργο αρκετό καιρό διαδι

Την ώρα που ο πολιτισμένος κόσμος της δύσης αρέσκεται σε ανούσια παιχνίδια με κουβάδες κρύου νερού που ίπτανται πάνω από κεφάλια διασημοτήτων και μη, η ανθρωπότητα βιώνει την ψυχρολουσία αποτρόπαιων θανατικών εκτελέσεων από τους φανατισμένους Τζιχαντιστές της ανατολής. Η πίστη και ο δρόμος προς το θείο μοιάζει να έχει δυο διαφορετικές πλευρές. Από τη μια η πλήρης απαξίωση του Θεού στα μάτια του σύγχρονου και απελευθερωμένου ανθρώπου που διεκδικεί μια νέα θέση στο στερέωμα μακριά και πέρα από θρησκευτικές δεσμεύσεις. Ο σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος της δύσης μοιάζει να έχει ξεπεράσει κατά πολύ τόσο με τη στάση του, όσο και με τις πράξεις και τις ενέργειές του, κάθε τι που τον συνδέει με την ξεπερασμένη από τους καιρούς φιλοσοφία της πίστης προς το υπέρτατο. Η επιστήμη, οι ανακαλύψεις, ακόμα και η σκληρή και οδυνηρή πραγματικότητα με τις ασφυκτικές υποχρεώσεις και τους καθημερινούς κανόνες έχουν μετατρέψει την πλειονότητα του σύγχρονου δυτικού κόσμου σ’ άλλους προσανατολισμούς

Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή θα πω δυο λόγια για το νέο βιβλίο του αξιόλογου νέου συγγραφέα Γιώργου Τζιτζικάκη, "τ΄αηδονιού το δάκρυ" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ωκεανίδα".  Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 6 Ιουνίου 2015 και ώρα 7:00 μ.μ. στο Βιβλιοπωλείο Public (Ευγενίου Βουλγάρεως 82).  Για το βιβλίο θα μιλήσει ακόμα η δημοσιογράφος - παρουσιάστρια Έλενα Χαρμπαλή και ο συγγραφέας. Περίληψη Βιβλίου: Ένα βρέφος που αργοσβήνει, μια κατάρα που πρέπει να λυθεί τρεις φορές, άνθρωποι που δοκιμάζεται το κουράγιο τους και ψυχές κυνηγημένες επί σαράντα χρόνια.  Ο Γιώργης και η Κωστούλα είχαν ρισκάρει τα πάντα για να σωθεί η μικρή τους κόρη, η Κλειώ, κι παρόλα όσα τους βρήκαν δεν λύγισαν στιγμή την αγάπη τους. Τριάντα χρόνια μετά η Κλειώ ζει παγιδευμένη σ’ έναν γάμο που βυθίζει τη ζωή της σε κινούμενη άμμο, ώσπου κάποτε αφυπνίζεται και θεριεύει.   Σε δεύτερους ρόλους, η κυρά Δήμητρα με το αλλήθωρο μάτι της, ο γέροντας Τυροθόδωρας με τις

Οδεύοντας προς το τελευταίο κεφάλαιο της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, αξίζει να ανακεφαλαιώσουμε, όλα όσα θεωρώ, πως πέτυχε ετούτη η νέα κυβέρνηση στον αγώνα που έδωσε μέσα και έξω από τα στρογγυλά τραπέζια, υπερασπιζόμενη πρώτιστα το μέλλον ετούτης της βασανισμένης χώρας. Μα παράλληλα, να υπενθυμίσουμε κι όλα όσα ξέχασε ή θεώρησε πως έπρεπε να θυσιάσει, στο βωμό της υπεράσπισης της χώρας μέσα στη ζώνη του ευρώ.                 Ναι, το κούρεμα του χρέους το ξεχάσαμε, μπορεί να μην ήταν βιώσιμο το δυσβάσταχτο χρέος προεκλογικά, μπορεί να ζητούσαμε έως και 50% κούρεμα, αλλά τώρα «μάθαμε» πως δεν μπορούμε να το βάζουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ναι, το μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς του νόμους θα τους «σκίζαμε» μέσα σε μια νύχτα, αλλά τώρα, δεν γίνεται να το κάνουμε, θα πρέπει να σεβαστούμε και τις υπογραφές των προηγούμενων αλλά και τους κανόνες μιας δανειακής σύμβασης που καλούμαστε να τιμήσουμε. Και όχι, δεν είμαστε ένα ανεξάρτητο κράτος που έχει το περιθώριο να ψ

Η προσπάθεια της νέας κυβέρνησης για μια ελκυστική συμφωνία με τους δανειστές και τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μου φέρνει στο μυαλό πολλά και διάφορα. Είναι γεγονός, πως εδώ και μια εβδομάδα οι κυβερνώντες ετούτης της μικρής και χρεοκοπημένης χώρας, που τόσο πολύ έχει σπιλωθεί για τον «άσωτο» βίο του παρελθόντος και τη διαχείριση των κυβερνώντων της, άλωσαν τον κόσμο προσπαθώντας να καταλήξουν σε μια συμφωνία που θα είναι εύπεπτη τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της. Μοιάζουν με σταυροφόρους χωρίς τη σύγχρονη πανοπλία της γραβάτας, με νεωτερισμούς σε κάθε επίπεδο, επικοινωνιακούς, σημειολογικούς, επιχειρημάτων, λύσεων, πολιτικής. Τα μηνύματα που αποστέλλουν κάθε φορά είναι καταιγιστικά και η δράση τους μονοπωλεί τα επικοινωνιακά μέσα σ’ όλον τον κόσμο, καθιστώντας το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ως ένα από τα κορυφαία οικονομικά, και όχι μόνο, ζητήματα της ειδησεογραφίας. Πέφτουν σε αντιφάσεις, σε παραλογισμούς, σε υπαναχωρήσεις αλλά και νέες διεκδικήσεις,

Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκληση που θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί Έλληνας πολιτικός αρχηγός. Με νωπή λαϊκή εντολή, με μεγάλη δημοτικότητα, με ερείσματα σε κάθε κοινωνικό ιστό της χώρας, με πολλαπλούς οπαδούς και συμμάχους εντός και εκτός των συνόρων, αλλά και με τη διάθεση και την όρεξη ενός σαραντάρη να αφήσει το στίγμα του στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Δεν ξέρω πόσα απ’ όλα αυτά που μας υποσχέθηκε θα καταφέρει να κάνει πράξη το επιτελείο που τον πλαισιώνει. Οι περισσότερες προεκλογικές εξαγγελίες του σκοντάφτουν στο θολό και ασφυκτικό οικονομικό πλαίσιο που παραλαμβάνει από τους προηγούμενους κυβερνώντες. Δανειακές συμβάσεις, μνημόνια, συμφωνίες και αξιολογήσεις, επίτροποι και επιτροπές παρακολούθησης, όροι και πανωτόκια, αγορές και σκληρός ευρωπαϊκός πυρήνας, όλα, συνθέτουν ένα δύσκολο και εκρηκτικό περιβάλλον, μέσα στο όποιο καλείται να λειτουργήσει με επιχειρήματα, πρωτοβουλίες, συμμαχίες, τεχνογνωσία, πρόγραμμα αλλά και διάθεση να αλλάξει μι

Και τι δεν είχε ο μπαξές σε τούτη τη σύντομη προεκλογική περίοδο που βιώνουμε, μα όσα κι αν ζούμε, πιστέψτε με, δεν διαφέρουν και πολύ από τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Και τούτη τη φορά πάντως, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, συνεχίζουν να κυριαρχούν στην κεντρική πολιτική σκηνή τα ίδια χιλιοειπωμένα διλήμματα των προηγούμενων εκλογών: «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», «Μνημόνιο και Αντιμνημόνιο», «Ευρώ ή Δραχμή», «Οργή εναντίον Φόβου». Και τα ζητούμενα του τόπου ζουν και βασιλεύουν και παραμένουν τα ίδια. Οι μεταρρυθμίσεις, που όσες κι αν έγιναν μέχρι τώρα, ακόμα δεν έχουν γίνει ή έγιναν κατά το δοκούν, προς λάθος κατεύθυνση, με επιπολαιότητα, με ερασιτεχνισμό, με «εξωτερική παρέμβαση» με έντονη την κοινωνική ανισότητα. Η δικαιοσύνη και το δίκαιο φορολογικό σύστημα, που όσο κι αν προσπάθησαν οι κυβερνώντες σαράντα χρόνια, ακόμα παραμένει άδικο και ανορθολογικό. Η ισονομία και ισοπολιτεία που παρότι κατοχυρώνεται συνταγματικά παραμένει μόνο στα χαρτιά. Η πάταξη της διαφθοράς και της