Έχει ο έρωτας γυρίσματα…

"Με τον έρωτα περνάει ο καιρός με τον καιρό περνάει ο έρωτας"

Κριτική του Δημήτρη Κονιδάρη

ΚΕΡΚΥΡΑ – «Λένε πως ο έρωτας δε φτιάχνεται με καλούπια, δεν έχει ετικέτες, είναι απλά η επικράτηση της καρδιάς επί της λογικής. Από την άλλη, όμως, όπως ο καιρός, έχει κι ο έρωτας γυρίσματα. Ή μήπως όχι; / Μια καθημερινή ερωτική ιστορία δοκιμάζεται στη διάρκεια του χρόνου. Ταυτόχρονα, στα μάτια των πρωταγωνιστών του βιβλίου ξεδιπλώνονται άλλες μικρές ερωτικές ιστορίες της διπλανής πόρτας, για να τους θυμίσουν ότι ο έρωτας είναι αυτός που κινεί τη ζωή μας. / Γιατί, όσο κι αν αλλάξανε οι εποχές, μικροί ή μεγάλοι έρωτες θα στολίζουν πάντα με συνθήματα τους τοίχους της διαδρομής μας» (από το οπισθόφυλλο του μυθιστορήματος).
Λένε ότι στην απλότητα των αφηγήσεων κρύβεται η πιο μεγάλη σοφία. Νομίζω ότι εκεί κινείται κι η γραφίδα του κ. Νίκου Παργινού, που θα δηλώσει στο υπό τύπον προλόγου πρώτο κεφάλαιο του μυθιστορήματός του, πως το θέμα του ανά χείρας βιβλίου το οφείλει στον φίλο του Γιώργο, που τον ξέμπλεξε από μπελάδες. Εύρημα ή όχι, ο Γιώργος αποτρέπει τον πεζογράφο να γράψει π.χ. ιστορίες καθημερινής φρίκης ή να καταγράψει ένα ρομαντικό ειδύλλιο εξωτερικεύοντας, δηλαδή θυσιάζοντας, κάθε ικμάδα ρομαντικής διάθεσής του. Πολύ δε περισσότερο τον αποτρέπει όπως λέει να τολμήσει «παρακινδυνευμένες ερασιτεχνικές διατριβές στα αμπελοχώραφα άλλων καλά εξειδικευμένων επιστημόνων». Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, ο Γιώργος, με τις προεκτάσεις της «απρόσκλητης επίσκεψής του στα άδυτα του πεζογραφικού μονόλογου» του κ. Ν. Παργινού, μετατρέπεται σε πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος «Με τον έρωτα περνάει ο καιρός / με τον καιρό περνάει ο έρωτας».
Άξονας περιέλιξης του δροσερού και «σπιρτόζου» αυτού μυθιστορήματος είναι βέβαια ο Γιώργος και η Μαργαρίτα, αλλά κοντά του ανασαίνουν ερωτικά ο Σάκης και η Καίτη, ο Πέτρος και η μυστηριώδης φοιτήτρια της αρχιτεκτονικής, ο Κώστας και η Γιώτα, ο Μπάμπης και η Σβετλάνα, οι δίδυμοι Θάνος-Μάνος και οι δίδυμες Νάντια-Κάτια (που … αλληλο-μπερδεύονται), ο Αλέξης κι η Αφροδίτη, ο Δήμος κι η Ελένη, ο Τζίμης και η μικρή Ιρλανδέζα του (που έκαναν τρίο με μια εκρηκτική Ολλανδέζα), ο Κυριάκος και η Φάνη, ο Γιάννης κι η Μαρία, ο Σταύρος κι η Ελευθερία κι η Ρίτα… μια σειρά από ερωτικές ιστορίες, πολύμορφες και πολυεπίπεδες, στο περιθώριο της κεντρικής ιστορίας του Γιώργου και της Μαργαρίτας, σε αριθμημένα κεφάλαια (κοινή αύξουσα αρίθμηση της κεντρικής και των παράπλευρων ιστοριών), με μια ανάλογη-αντίστοιχη προμετωπίδα (σύνθημα) από αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας στο κάθε κεφάλαιο. Ουσιαστικά, μια σειρά από αυτοτελή αφηγήματα τα οποία διακόπτουν την κεντρική αφήγηση ή, από μία άλλη οπτική, που συνδέουν τα τμήματα της κεντρικής αφήγησης με ιστορίες τρίτων, με αλλότριες ερωτικές προσδοκίες και απορρίψεις, με ερωτικές ευφορίες και ερωτικές αβύσσους, με ερωτικές στερήσεις και με πλεονάσματα, με τέρψεις και με πικρίες, με γάμους και με διαζύγια, με του έρωτα τα πολλά γυρίσματα… Οι μεταλλάξεις των ερωτικών ζευγαριών, συνήθως κωμικοτραγικές, είναι μοτίβα επαναλαμβανόμενα στο μυθιστόρημα, αλλά με άλλες διαστάσεις και άλλες οπτικές κάθε φορά.
Τα μυστικά του έρωτα, αποσιωπημένα ή όχι, δοσμένα κατά κανόνα με μια πατίνα αφοπλιστικού και κάποτε καυστικού χιούμορ, το οποίο μεταφέρεται και στον δισκελή τίτλο, παραμένουν στωικώς υπομονετικά μέσα στις σελίδες του κ. Νίκου Παργινού. Αν όμως κοντοσταθούμε πάνω τους, θα συναντήσουμε τον έρωτα των «διπλανών θυρών» και τη διαρκή κίνηση του έρωτα από το ασυνείδητο στο ορατό. Το μυθιστόρημα του κ. Νίκου Παργινού διακρίνεται τελικά για την άνεση και την εκφραστική του διαύγεια, την ευελιξία και την ικανότητα του πεζογράφου ν’ αποφεύγει τον μελοδραματισμό, και το γράφω αυτό γιατί ο μελοδραματισμός νοθεύει και σκοτώνει συνήθως την ερωτική πεζογραφία των νέων ιδίως συγγραφέων. Όχι. Το μυθιστόρημα αυτό συγκεντρώνει πολλά από τα στοιχεία που προσδιορίζουν την πρωτοτυπία
Το ανά χείρας μυθιστόρημα είναι το δεύτερο του κ. Νίκου Παργινού. Είχε προηγηθεί η «Κρεμάλα» (εκδ. Άγκυρα, 2006), που είχε αποσπάσει την προσοχή μας. Αξίζει να σημειωθεί σε παρένθεση ότι ο πεζογράφος εκλέχτηκε τις προάλλες από το κερκυραϊκό κοινό ως «Λογοτέχνης της χρονιάς» για το 2010 (κερκυραϊκά βραβεία CRFACT), μεταξύ καταξιωμένων ομοτέχνων του. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1971 και σπούδασε στο Τμήμα Μηχανολόγων & Αεροναυπηγών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών.

Εφημερίδα «Ενημέρωση», Κυριακή 25.4.2010