Χριστούγεννα εν μέσω κρίσης

Φέτος οι τρόικα των μάγων δεν φέρνει δώρα στον μικρό ορθόδοξο Χριστούλη της Ελλάδας μας που γεννιέται οσονούπω σε μερικές μέρες στο φτωχικό τσαρδί μας. Δεν ξέρω αν μιλάμε για σπήλαιο ή στάβλο, αλλά από άχυρο και κουτόχορτο να φάνε κι οι κότες σε τούτη εδώ τη χώρα, έτσι όπως την καταντήσαμε. Όπως και να έχει μην περιμένετε δώρα ετούτες τις γιορτές. Μας τελείωσε κι ο χρυσός, και τα σμύρνα και το λιβάνι.

Οικονομικά καταρρεύσαμε οπότε για χρυσό ούτε λόγος. Το ευρώ κατρακύλησε στην πλαγιά του λόφου της κρίσης και το έφαγε η μαρμάγκα. Τα σπρέντ εκτινάχθηκαν στα ύψη και για δανεισμό χωρίς θυσίες ούτε λόγος. Θα πρέπει να γονατίζουμε όλο και περισσότερο για να πάρουμε τη δόση μας κάθε φορά. Από λιβάνι μας φλόμωσαν όλα τα χρόνια. Μας λιβάνισαν για τα καλά τόσα χρόνια με την ευρωπαϊκή μας προοπτική και την ανάπτυξη που ευαγγελίστηκαν που πάθαμε αναφυλαξία στο τέλος από τα θυμιατά τους. Όσο για τα σμύρνα, αχρείαστα να είναι, ήρθαν κατόπιν εορτής. Χάσαμε ήδη πολλούς στο δρόμο της εξιλέωσης που μας έβαλαν και θα χάσουμε ακόμα περισσότερους έτσι όπως πάει η δουλειά που αδυνατούν οι προστάτες μας να μας τροφοδοτήσουν με ικανές ποσότητες από δαύτα.

Όσο κι αν θέλω να μπω στο γιορτινό κλίμα των ημερών, με τα φωτεινά λαμπιόνια, τις ευχές και τα εορταστικά χαμόγελα, οι φάτσες που συναντώ στους δρόμους της φετινής μου περιπλάνησης μόνο χαρά κι ελπίδα δεν με γεμίζουν. Ο κόσμος νιώθει να χάνει και τις τελευταίες του ελπίδες εν μέσω Χριστουγέννων και το θαύμα της ανάκαμψης που τόσο πολύ αναζητά αυτός ο τόπος μοιάζει ουτοπικό και θεότρελο. Μπορεί τα σκουπίδια να αποχαιρετούν τη στολισμένη μας πόλη, αλλά τα εναπομείναντα λαμπιόνια μας θυμίζουν το γιορτινό μας χρέος απέναντι σε εκείνους που εξακολουθούν και πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη και περιμένουν το θαύμα του. Μισθοί, συντάξεις και δώρα πετσοκομμένα στα πακέτα σύνδεσης με την ελπίδα και το αύριο. Η κλήση μας προωθείται, η χρέωση όμως γίνεται ολοένα και πιο αβάσταχτη για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.

Οι απατηλές μας οικονομίες χάθηκαν κάπου στο διάβα του υποχρεωτικού μνημονίου παίρνοντας μαζί τους και τις τελευταίες ελπίδες της χρεοκοπημένης αγοράς για εορταστική ανάκαμψη. Οι κυβερνώντες περαίωσαν το έργο της καταστροφής μας με την ψήφιση του προϋπολογισμού που δεν φέρνει ανάσα στις ταλαιπωρημένες πλάτες μας, αλλά καιροφυλαχτεί να εξαλείψει κάθε υπόλοιπο που ξέχασε ο προηγούμενος υπολογισμός τους. Ο πρωθυπουργός μοιάζει ο τελευταίος τον τροϊκανών που προσπαθεί να ενσπείρει ελπίδα διάσωσης σε ένα έθνος που έχει καταλάβει για τα καλά πως η χρεοκοπία είναι πλέον δεδομένη. Δεν θέλεις διδακτορικό για να καταλάβεις πως όταν οι τόκοι του δανεισμού δεν μπορούν να καλυφθούν από την ανάπτυξή σου θα βρίσκεσαι να χρωστάς περισσότερα κάθε χρονιά και όχι λιγότερα. Και οι δανειστές δεν είναι βλάκες. Αυτό που θέλουν να διασφαλίσουν είναι πρώτα από όλα οι τόκοι τους. Κι αφού δεν τους διασφαλίζουν δεν σου δανείζουν. Και βέβαια η καθημερινότητα που τρέχει και μας ξεπερνά. Η πραγματικότητα που εξακολουθεί να είναι αδυσώπητη.

Στο Δημόσιο οι περισσότεροι υπάλληλοι κάνουν πως δουλεύουν γιατί το ίδιο το ίδιο το κράτος κάνει πως τους πληρώνει και τους αξιολογεί αξιοκρατικά και όχι πελατειακά. Μια σχέση που δεν λέει να ξεκαθαρίσει χρόνια τώρα. Στον ιδιωτικό τομέα όσο κι να δουλέψεις βλέπεις πως πρέπει να κάνεις τελικά και τον σταυρό σου που παίρνεις κι έναν μισθό κι έχεις και δουλειά και τους χρωστάς εν τέλει που σε ξεζουμίζουν. Στο εμπόριο και τις επιχειρήσεις κυνηγάς τους πελάτες με το δίκανο για να μπουν στο μαγαζί σου. Μόνο οι πελάτες έχουν έκπτωση (μείωση) φέτος 40%. Τα δε ελεύθερα επαγγέλματα, που είναι κλειστά για τους κυβερνώντες και πρέπει να ανοίξουν, σε κρατούν δέσμιο μιας μίζερης κατάστασης ύφεσης που απαξιώνει τις ίδιες τις υπηρεσίες σου. Τα δάνεια είναι απαγορευτικά, οι καταθέσεις επίφοβες. Την ίδια ώρα οι κυβερνώντες περιμένουν ανάκαμψη από ξένους επενδυτές λέει που θα έρθουν στα χωρικά μας ύδατα να επενδύσουν. Για ποιόν; Ποιος να επενδύσει στην αγοραστική δύναμη του καταχρεωμένου έλληνα πλέον; Μόνο για τα αυτονόητα αξίζει να επενδύσει κανείς. Για το ρεύμα, το νερό και το τηλέφωνο.

Τελικά μόνο οι Βουλευτές περνούν καλά σε τούτη τη χώρα. Είναι το μόνο κλειστό επάγγελμα που δεν πρόκειται να ανοίξουν, είναι οι μόνοι μισθωτοί που τα δωράκια τους είναι περισσότερα από τους μισθούς τους. Όσα κι αν πάρουν από το πλάι δεν πρόκειται ποτέ να τους μπουζουριάσουν αφού κανείς δεν πλήρωσε ούτε ένα ευρώ για τα εγκλήματα που αποφάσισε με ελαφρά την καρδιά όλα ετούτα τα χρόνια. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ είμαι αισιόδοξος. Που να ακούσετε και τους απαισιόδοξους…

Καλές γιορτές.