Ο τοίχος: To be continued

Σύνθημα 44ον: ΣΤΑΧΤΙ
Στάχτι, ναι, στάχτι. Με "γιώτα", για να μην ξεχνιόμαστε. Γιατί αυτό το κράτος, αυτός ο κρατικός μηχανισμός ούτε "συγνώμη" δεν μπορεί να ψελλίσει. Γιατί θα χρειαστεί μισός αιώνας για να πρασινίσει η Χαλκιδική, η Μάνη και ποιος ξέρει πόσες άλλες περιοχές και πάλι. Γιατί 60.000 στρέμματα πρασίνου έγιναν γκρίζα διαφήμιση για τον τουρισμό μας, γιατί περιουσίες καταστράφηκαν, γιατί αυθαίρετες βίλες θα φυτρώσουν και πάλι εκεί που κατοικοέδρευε το δάσος, γιατί ναι, η φύση εκδικείται και φοβάμαι πως θα το κάνει σύντομα, με τις πρώτες βροχές και τις πλημμύρες.

Σχόλια

  1. Kallioph10:04 π.μ.

    δεν εκδικείται η φύση..
    αυτό είναι "προνόμιο" μόνο των ανθρώπινων όντων...
    η φύση αντιδρά στην δράση μας..
    κι είναι τόσο λυπηρή η δράση μας εν τέλει ως πλειοψηφία...
    πότε να γίνουμε ένα με την φύση μας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Alexandra11:03 π.μ.

    Γιατί αισθάνομαι καθημερινά ότι ζω σε μια χώρα που δεν με αντιπροσωπεύει σε τίποτα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κολοκύθι11:12 π.μ.

    Κάτι τέτοιες στιγμές αρχίζεις και φοβάσαι και το μόνο που κάνεις είναι να αλλάζεις κανάλι στη τηλεόραση για να μη σε χαλάει η εικόνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. scalidi1:34 μ.μ.

    έχω ένα άχτι αυτή τη φωτιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καπετάνισσα4:15 μ.μ.

    Τσουρουφλίζονται κι οι αντοχές μας, δες...

    Να'ρθει η στιγμή -λέω- που ούτε στους πυκνούς μαύρους καπνούς δεν θα μπορούν να κρυφτούν κείνοι που πρέπει.
    Αυτοί που μας οφείλουν.
    Μια Ελλάδα αλλιώτικη.
    Μια Ελλάδα που μόνο μέσα μας ζει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Horexakias8:58 μ.μ.

    Πάντα έτσι γίνετε. Τα τούβλα και το τσιμέντο,δυστυχώς προηγούνται της φύσης. Όσο για τη φύση αν εκδικείται ,...ο χειμώνας κοντά είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νίκος Παργινός12:30 π.μ.

    @kallioph
    Δεν ξέρω αν ποτέ θα το καταφέρουμε να γίνουμε ένα με τη φύση μας. Ίσως τελικά να μην μπορούμε να διαφύγουμε και πολύ από τις κτηνωδίες που πραγματοποιούμε καθημερινά. Σε καλωσορίζω στον κόσμο της "έμπνευσης".

    @alexandra
    Έλα μου ντε... την ίδια απορία έχουμε.

    @evie
    Σε καλωσορίζω σοτν κόσμο της "έμπνευσης" και του "τοίχου". Δεν νομίζω πως είναι η καλύτερη λύση, αλλά το να κλείνεις κάθε φορά τα μάτια δεν νομίζω ότι οδηγεί πουθενά. Κάτι πρέπει να κάνουμε...

    @scalidi
    Νομίζω πως όλοι μας έχουμε άχτι τη φύση και την ίδια μας την υπόσταση.

    @καπετάνισσα
    Αυτή η Ελλάδα είναι η πολύ βαθιά μέσα μας ή πολύ καλά κρυμμένη πίσω από τους καπνούς, γι' αυτό και δεν την βλεπουμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν είναι να την ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε γι' αυτήν.

    @horexakias
    Συμφωνούμε απόλυτα, καλέ μου φίλε, ούτε ο φακός σου δεν μπορεί να συλλάβει την ταχύτητα που φυτρώνουν τα τσιμέντα και τα τούβλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. dodo12:05 μ.μ.

    Θυμώσαμε πάλι με όσα έγιναν. Γιά πόσο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο "Σκαλιστής" ταξιδεύει στην Αθήνα

Εικόνα
"Ο ΣΚΑΛΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΩΝ" συνεχίζει το ταξίδι του κάνοντας στάση στην Αθήνα και στο Cafe Πολυχώρο "Αίτιον" (Τζιραίων 8-10 σταθμός μετρό ΑΚΡΟΠΟΛΗ), όπου την Δευτέρα 5 του Δεκέμβρη στις 19:30 θα παρουσιαστεί στο αναγνωστικό κοινό της πρωτεύουσας. Για το βιβλίο θα μιλήσουν η συγγραφέας κα Έφη Μαχιμάρη και ο ο ποιητής κ. Γιάννης Σκληβανιώτης, ενώ αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός κα Σοφία Ιωάννου. Σας περιμένουμε.
Διαβάστε περισσότερα

Τα όνειρα και τα σκουπίδια

Εικόνα
Tα σκουπίδια είναι όπως τα όνειρα. Δεν ξέρεις καλά καλά πως γίνονται και από πού κρατά η σκούφια τους. Δεν ξέρεις τη χρησιμότητά τους. Πολλές φορές αγνοείς τις προεκτάσεις της ύπαρξής τους, αλλά άμα επιμένουν για καιρό να σε σκοτίζουν… κάτι δεν πάει καλά. Αρχίζεις και νιώθεις άβολα. Ναι, τώρα που το καλοσκέφτομαι, ναι, τα σκουπίδια είναι όπως τα όνειρα. Προέρχονται από αγνές πρώτες ύλες, από καταναλωτικές επιθυμίες και μανιώδεις εξάρσεις και καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων, όπως τα όνειρα ξεχνιούνται και σβήνουν με το πρώτο φως της μέρας. Αυτά που δεν ξεχνάμε ποτέ είναι και τα όνειρα που επιμένουν, που επανέρχονται πάλι και πάλι, που θέλουν σώνει και καλά να μας αποδείξουν πως πρέπει να δώσουμε κάποια βάση στα κρυφά μηνύματά τους. Δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά τα μπερδέψαμε τα πράγματα, ειδικά εμείς οι Κερκυραίοι. Αφήσαμε τα σκουπίδια να γίνουν ο καθημερινός μας εφιάλτης. Μετατρέψαμε τα όνειρα της νύχτας σε σκουπίδια της μέρας. Βρώμισαν τα όνειρά μας, ξημέρωσε για τα καλά, αλλά εμεί...
Διαβάστε περισσότερα

Η ποιήτρια Έφη Μαχιμάρη για "Το Σταυροδρόμι των Ηρώων"

Εικόνα
Σε κάθε καινούργια   δουλειά   του Νίκου νιώθω την υπέρβαση του. Σε κάθε καινούργιο βιβλίο υπερβαίνει τον εαυτό του και η ανάγνωση γίνεται πρόκληση. Πρόκληση είναι η ιστορία, πρόκληση είναι οι αλήθειες του βιβλίου που μας φέρνουν μπροστά στις δικές μας αλήθειες, στα υπαρξιακά μας ερωτήματα, στον τρόπο πραγμάτωσης του βαθύτερου στόχου μας, πρόκληση είναι το άπλετο φως που ρίχνει στα κενά της ιστορίας μας, της παράδοσης μας, πρόκληση είναι η τόλμη του να μελετάει, να γράφει και να υπηρετεί με σεβασμό τον πολιτισμό του νησιού μας, πρόκληση είναι που εμμένει πάντα στον κύκλο της ζωής που περικλείει τα μικρά σημαντικά πράγματα που ορίζουν τον άνθρωπο και το συναίσθημα. Όταν πήρα   στα χέρια μου « Το σταυροδρόμι των   ηρώων », πιστέψτε με, τρόμαξα. Με τρόμαξε ο χρόνος που μου απέμεινε για να το μελετήσω. Για άλλη μια φορά όμως, μέσα από το γραπτό του Νίκου έζησα τα καλύτερα ξενύχτια μου. Έζησα ένα μοναδικό   ταξίδι ψυχικής, πνευματικής αφύπνισης που ξεκινά από...
Διαβάστε περισσότερα