Η Μέρκελ το έκανε το χρέος της, εμείς;

Και τι δεν είχε ο μπαξές σε τούτη τη σύντομη προεκλογική περίοδο που βιώνουμε, μα όσα κι αν ζούμε, πιστέψτε με, δεν διαφέρουν και πολύ από τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Και τούτη τη φορά πάντως, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, συνεχίζουν να κυριαρχούν στην κεντρική πολιτική σκηνή τα ίδια χιλιοειπωμένα διλήμματα των προηγούμενων εκλογών: «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», «Μνημόνιο και Αντιμνημόνιο», «Ευρώ ή Δραχμή», «Οργή εναντίον Φόβου». Και τα ζητούμενα του τόπου ζουν και βασιλεύουν και παραμένουν τα ίδια. Οι μεταρρυθμίσεις, που όσες κι αν έγιναν μέχρι τώρα, ακόμα δεν έχουν γίνει ή έγιναν κατά το δοκούν, προς λάθος κατεύθυνση, με επιπολαιότητα, με ερασιτεχνισμό, με «εξωτερική παρέμβαση» με έντονη την κοινωνική ανισότητα. Η δικαιοσύνη και το δίκαιο φορολογικό σύστημα, που όσο κι αν προσπάθησαν οι κυβερνώντες σαράντα χρόνια, ακόμα παραμένει άδικο και ανορθολογικό. Η ισονομία και ισοπολιτεία που παρότι κατοχυρώνεται συνταγματικά παραμένει μόνο στα χαρτιά. Η πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής που σαράντα χρόνια τώρα έχουν εδραιωθεί κι έχουν γίνει κτήμα της ίδιας της κοινωνίας μας. Η ανάπτυξη που έρχεται αλλά ακόμα δεν λέει να φανεί. Η σχέση του κράτους και του πολίτη που δοκιμάζεται και έχει ακόμα να δοκιμαστεί πολύ. Οι υποσχέσεις, οι ελπίδες, ο θυμός, η οργή, τα επιχειρήματα εκείνων που μιλούν εκ του ασφαλούς, η ανικανότητα, η επιπολαιότητα, ο λαϊκισμός που δίνει και παίρνει, οι υποσχέσεις που χαϊδεύουν αυτιά, η ανάγκη που αποτελεί το επικρατέστερο εκλογικό κριτήριο, ο φόβος για τα χειρότερα που ακόμα δεν έχουν έρθει. Η αλλαγή που θεωρείται επιβεβλημένη νομοτελειακά, οι λευκές επιταγές που δίδονται απλόχερα με προσημειωμένα ψηφοδέλτια. Ποιους να ψηφίσεις, λοιπόν;

Αυτούς που μας κυβερνούν τόσα χρόνια και απέτυχαν να υλοποιήσουν όλα αυτά που μας υποσχέθηκαν σαράντα χρόνια τώρα; Αυτούς που ασέλγησαν με χείριστο τρόπο στο όνομα της σωτηρίας μας πάνω σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους; Αυτούς που χρησιμοποίησαν την εκλογική ανοχή μας για να υπηρετήσουν το συμφέρον μιας χώρας και μιας Ευρώπης που αποφασίζει να θυσιάσει τον κόσμο της στο βωμό της ίδιας της υπόστασής της; Αυτούς που πλούτισαν τα χρόνια της κρίσης, που δεν έβγαλαν συμπεράσματα για τις αιτίες που μας οδήγησαν μέχρις εδώ, αυτούς που συνεχίζουν να ζουν με παχυλούς μισθούς, να αυγατίζουν την περιουσία τους, να μιλούν αφ’ υψηλού;  Ποιος φταίει αλήθεια για όσα ζήσαμε όλα ετούτα τα χρόνια; Αυτοί που κυβέρνησαν πριν τα μνημόνια κι έκαναν του κεφαλιού τους; Αυτοί που μας επέβαλαν με το έτσι γουστάρω τα μνημόνια και τους νόμους που τα συνόδεψαν; Αυτοί που υποσχέθηκαν να μας βγάλουν από τα μνημόνια με ισοδύναμα μέτρα και συνέχισαν να χορεύουν στο σκοπό τους με την ίδια και χειρότερη συνταγή; Αυτοί που κλήθηκαν να αναλάβουν ευθύνες άλλων εις βάρος του λαού, αλλά ποτέ δεν απόδωσαν τις ευθύνες σ’ αυτούς που έπρεπε; Αυτοί που θέλουν την Ευρώπη με το στανιό αλλά δεν υπολογίζουν πως ίσως η Ευρώπη να μην μας θέλει; Αυτοί που ευαγγελίζονται το καινούργιο με χρησιμοποιημένα και ακατάλληλα υλικά; Αυτοί που συνεχίζουν να υπόσχονται τον ουρανό με τα άστρα χωρίς να υπολογίζουν πως δεν θέλουμε, διάολε, τον ουρανό με τα άστρα αλλά τα αυτονόητα για μιας αξιοπρεπή ζωή;

Η χώρα πτώχευσε, μα το δυστύχημα δεν είναι αυτό, αλλά πως πτωχεύει όλο και περισσότερο καθημερινά. Πτώχευσε το ίδιο το πολιτικό σύστημα, οι άνθρωποι της πολιτικής, οι κυβερνήσεις, οι ιθύνοντες, οι πρεσβευτές του λαού. Πτώχευσε ετούτη η χώρα. Στέρεψε από ηγέτες, από ανιδιοτέλεια, από θάρρος και τόλμη, από επιχειρήματα, από άξιο πολιτικό λόγο, από αντοχές, από αποθέματα, από ευθιξία, από φιλότιμο. Στερέψαμε αλλά δεν φθάσαμε ακόμα στον πάτο. Όχι, αφού καμιά κυβέρνηση δεν έχει ευθύνη για ό,τι βιώνουμε, γιατί αν είχαν, όλο και κάποιοι θα ήταν κατηγορούμενοι για όσα βιώσαμε, κάποιοι θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για όλα εκείνα τα σκάνδαλα, του χρηματιστηρίου, των ευρηματικών στατιστικών, των ομολόγων, του Βατοπεδίου, των υποκλοπών, της Siemens, των εξοπλιστικών προγραμμάτων, των μεγάλων έργων που αποδείχθηκαν πολυέξοδες μακέτες επί πληρωμή για τις μασέλες ημετέρων. Μόνο ο λαός τιμωρήθηκε όσο του άξιζε για όλα τα παραπάνω. Για τις επιλογές του, τους εκλεκτούς του που τον εκπροσωπούσαν, για τα λάθη και τις παραλείψεις τους, για την ανικανότητά τους να διαχειριστούν τις τύχες του στις πλάτες τους. Μόνο ο λαός και κανείς άλλος δεν πλήρωσε και με το παραπάνω τα αίσχη των κυβερνήσεών του. Κι αυτό είναι που πονάει, τώρα, λίγο πριν τις εκλογές. Και είναι ο μόνος που κάνει και την αυτοκριτική του. 

Ζούμε την εποχή του παραλόγου. Την εποχή που η Ρόδος και η Μύκονος με νόμο έχουν χαμηλότερο ΦΠΑ από την Ερείκουσα, τους Οθωνούς και το Μαθράκι, την εποχή που δεν έχει σημασία πόσα χρωστάς στην εφορία, σημασία έχει ποιος είσαι για το αν θα πληρώσεις και πότε, την εποχή των πετσοκομμένων συντάξεων και μισθών, των επαγγελματιών ανέργων, των ιδιοκτητών που πληρώνουν νοίκι για το σπίτι τους, των ξενιτεμένων πτυχιούχων, των απαξιωμένων πτυχίων, των απολύσεων μέσω ΑΣΕΠ, του νομότυπου και όχι του νόμιμου, του ανήθικου που αφού το κάνουν όλοι γίνεται αυτόματα και ηθικό. Τη εποχή που και να ήθελες να βγάλεις λεφτά στο εξωτερικό δεν έχεις, γαμώ το κέρατό μου. Την εποχή της άδειας κατσαρόλας, των φρούδων υποσχέσεων.

Καλό βόλι, λοιπόν, λαέ, ψήφισε όπως νομίζεις. Η ψήφος σου χρυσοπληρώθηκε τόσα χρόνια και θα σου την κοστολογήσουν εκ νέου, μην αυταπατάσαι. Όπως και να έχει πάντως, η Μέρκελ και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί μας το έκαναν το χρέος τους. Μας έσωσαν. Χέστηκαν για τις εκλογές και τα διλήμματά μας.

Υ.Γ.: Το χρηματοδοτικό κενό είναι σαν το χαρτί υγείας που τελείωσε και το έχεις άμεση ανάγκη. Ή τα κρατάς για όσο αντέξεις ή τα κάνεις και τα λούζεσαι χρησιμοποιώντας ό,τι βρεις μπροστά σου. Αυτό το «ό,τι βρεις», να ξέρεις πως είναι πάντα ο λαός.