Η ευελιξία μιας επιτυχημένης κωλοτούμπας

Οδεύοντας προς το τελευταίο κεφάλαιο της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, αξίζει να ανακεφαλαιώσουμε, όλα όσα θεωρώ, πως πέτυχε ετούτη η νέα κυβέρνηση στον αγώνα που έδωσε μέσα και έξω από τα στρογγυλά τραπέζια, υπερασπιζόμενη πρώτιστα το μέλλον ετούτης της βασανισμένης χώρας. Μα παράλληλα, να υπενθυμίσουμε κι όλα όσα ξέχασε ή θεώρησε πως έπρεπε να θυσιάσει, στο βωμό της υπεράσπισης της χώρας μέσα στη ζώνη του ευρώ.

                Ναι, το κούρεμα του χρέους το ξεχάσαμε, μπορεί να μην ήταν βιώσιμο το δυσβάσταχτο χρέος προεκλογικά, μπορεί να ζητούσαμε έως και 50% κούρεμα, αλλά τώρα «μάθαμε» πως δεν μπορούμε να το βάζουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ναι, το μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς του νόμους θα τους «σκίζαμε» μέσα σε μια νύχτα, αλλά τώρα, δεν γίνεται να το κάνουμε, θα πρέπει να σεβαστούμε και τις υπογραφές των προηγούμενων αλλά και τους κανόνες μιας δανειακής σύμβασης που καλούμαστε να τιμήσουμε. Και όχι, δεν είμαστε ένα ανεξάρτητο κράτος που έχει το περιθώριο να ψηφίζει ό,τι νόμους θέλει, όταν θέλει, όπως θέλει, αλλά θα πρέπει και οι δανειστές μας να έχουν λόγο σε ό,τι προγραμματίζουμε, είτε μας αρέσει είτε όχι. Όλα τα παραπάνω, αν δεν τα αποδεχόμασταν, θα οδεύαμε με συνοπτικές διαδικασίες στο δύσκολο και επώδυνο δρόμο της εξόδου από την ευρωζώνη, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.  Από την άλλη, η κυβέρνηση, απεμπολώντας όλα τα παραπάνω, μοιάζει να έχει έτοιμη μια συμφωνία που δείχνει ελκυστικότερη από τις προηγούμενες, με τρεις τουλάχιστον σοβαρές επιτυχίες, αν και εφ’ όσον, γίνουν πραγματικότητα και δεν μείνουν απλώς στα χαρτιά.

             Η διεθνοποίηση των κοινωνικών προβλημάτων της χώρας μετέτρεψε μέσα σε δυο εβδομάδες τους αργόσχολους και τεμπέληδες Έλληνες σε καταπονημένους ευρωπαίους που πλήρωσαν και πληρώνουν ακριβά την κρίση στο πετσί τους. Η συσπείρωση του κόσμου στο πλευρό της κυβέρνησης έδωσε δύναμη στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, διατρανώνοντας πως είναι επιβεβλημένη μια αλλαγή πολιτικής, με επιστροφή στην ανάπτυξη. Το αίτημα και η επιμονή για μείωση του πρωτογενούς πλεονάσματος ναι, είναι πλέον στο τραπέζι, και υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να γίνει αποδεκτή από τους εταίρους, παρότι χωρίς συμμάχους στο ευρωπαϊκό στερέωμα, παρότι πολλές φορές, αν όχι όλες, η κυβέρνηση έμοιαζε να παλεύει μόνη της με τα θηρία των δανειστών της.

            Η «ευελιξία» που, όπως φαίνεται, είναι διατεθειμένη η Ευρώπη να συμφωνήσει με την Ελλάδα, μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για την πορεία της χώρας. Ίσως να δώσει στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να αλλάξει όσους περισσότερους επαχθείς όρους του μνημονίου προς όφελος της κοινωνίας, που αποδεδειγμένα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προηγούμενες πολιτικές της λιτότητας.  Αλλά και οι ασφυκτικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί της τρόικας με τις απαράδεκτες και ωμές επεμβάσεις της σε πολιτικούς προϊσταμένους υπουργείων, φαίνεται πως έλαβε τέλος, δίνοντας τη θέση της, σε μια νέου τύπου αξιολόγηση, που να εμπνέει αξιοπρέπεια και εμπιστοσύνη μέσα από τους θεσμούς, ώστε να μην προκαλεί το λαϊκό αίσθημα και την απαξίωση του πολιτικού συστήματος της χώρας.

                Αν με ρωτάτε, νομίζω ότι είναι πολλά αυτά που ξέχασε από τις προεκλογικές τις υποσχέσεις η κυβέρνηση, αλλά παράλληλα είναι και πολλά αυτά που δείχνει πως κέρδισε, επιδεικνύοντας ευελιξία στην κωλοτούμπα της διαπραγμάτευσης.