Ο Θησέας, ο Μινώταυρος και ο λαβύρινθος του χρέους

Η προσπάθεια της νέας κυβέρνησης για μια ελκυστική συμφωνία με τους δανειστές και τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μου φέρνει στο μυαλό πολλά και διάφορα. Είναι γεγονός, πως εδώ και μια εβδομάδα οι κυβερνώντες ετούτης της μικρής και χρεοκοπημένης χώρας, που τόσο πολύ έχει σπιλωθεί για τον «άσωτο» βίο του παρελθόντος και τη διαχείριση των κυβερνώντων της, άλωσαν τον κόσμο προσπαθώντας να καταλήξουν σε μια συμφωνία που θα είναι εύπεπτη τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της. Μοιάζουν με σταυροφόρους χωρίς τη σύγχρονη πανοπλία της γραβάτας, με νεωτερισμούς σε κάθε επίπεδο, επικοινωνιακούς, σημειολογικούς, επιχειρημάτων, λύσεων, πολιτικής. Τα μηνύματα που αποστέλλουν κάθε φορά είναι καταιγιστικά και η δράση τους μονοπωλεί τα επικοινωνιακά μέσα σ’ όλον τον κόσμο, καθιστώντας το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ως ένα από τα κορυφαία οικονομικά, και όχι μόνο, ζητήματα της ειδησεογραφίας. Πέφτουν σε αντιφάσεις, σε παραλογισμούς, σε υπαναχωρήσεις αλλά και νέες διεκδικήσεις, αναλύουν και συνθέτουν, περιτυλίγουν με νέες ιδέες το παλαιό, και δείχνουν πως επιζητούν όσο τίποτα άλλο να ισορροπήσουν στο λεπτό και τεντωμένο σχοινί που τους έταξε η μοίρα, προασπίζοντας το δικαίωμα ενός ολόκληρου λαού, μιας ολόκληρης κοινωνίας για το όνειρο και την ελπίδα. Δεν έχουν την πολιτική εμπειρία των προηγούμενων, δεν έχουν το πρεστίζ των μεγάλων ηγετών που θα μπορούσαν και μόνο με το πολιτικό τους εκτόπισμα να επηρεάσουν καταστάσεις κατά το δοκούν. Με τις πρωτοβουλίες τους, όμως, κινούν το νήμα της διαπραγμάτευσης, παρασύροντας στον σκοπό τους ηγέτες και οικονομικούς παράγοντες, ακόμα κι όταν είναι για να τους συνετίσουν, να τους κόψουν τα φτερά, να τους μειώσουν, να τους ευτελίσουν. Καταθέτουν τη νέα τρελή τους ιδέα και περιμένουν την όποια αντίδραση του αντιπάλου. Αναλύουν και συνθέτουν και πάλι κάτι νέο χωρίς να περιμένουν, γνωρίζοντας πως ο χρόνος πρέπει να μετριέται από τις όποιες προσπάθειές τους κι όχι από την αναμονή του συνομιλητή τους. Υπερασπίζονται τη λογική με στρατηγική παράλογων επιχειρημάτων, ίσως γιατί μόνο έτσι μπορεί κανείς σήμερα να υπερασπιστεί τη λογική απέναντι στο παράλογο του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Κι όλα αυτά, χωρίς εμπειρία αλλά με ατσαλένια αυτοπεποίθηση που έχει σπάσει τον τσαμπουκά της αδιαλλαξίας της αρτηριοσκληρωτικής Ευρώπης. Παίζουν με τη φωτιά, παίζουν με τα θηρία, παίζουν με τις αγορές, τους επενδυτές, τους θεσμούς, τις υπογραφές των προηγούμενων, τη συνέχεια του κράτους, την λαϊκή εντολή, τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, παίζουν με στρατηγική αλλά χωρίς δεδομένο σχέδιο, αλιεύοντας στα ανοικτά, μακριά από τις πεπατημένες διαπραγματεύσεις του συνηθισμένου συστημικού πολιτικού κατεστημένου. Ο λαβύρινθος των αγορών είναι δαιδαλώδης, η αντιμετώπιση του χρέους και των μνημονίων φαντάζει όπως το κατόρθωμα του Θησέα απέναντι στον πεινασμένο για αίμα και θυσίες Μινώταυρο, κι ο μίτος της Αριάδνης είναι ετούτη η δύσκολη διαπραγμάτευση, η διαβούλευση που ίσως το ξετύλιγμα της να τους επαναφέρει στο δρόμο της ανάπτυξης και της ελπίδας, της επιστροφής. Δεν ξέρω τι και πόσα θα καταφέρουν σε τούτον τον άνισο αγώνα, αν και μεταξύ μας, ακόμα κι αυτά που έχουν ήδη κατακτήσει μοιάζουν πολλά. Μόνο εκείνο το μαύρο πανί με τρομάζει. Η θέα του, που ακόμα κι αν επιτύχουν στην αποστολή τους, μπορεί να ξεχαστεί στην πορεία. Ας μην τα βάφουμε όμως μαύρα ακόμα, τώρα μόλις μπήκαμε στο λαβύρινθο, ο Μινώταυρος ακόμα δεν έχει νικηθεί, ο μίτος τώρα ξεδιπλώνεται δεν ξέρουμε τις αντοχές του.