Παιδίον δόξης λαμπρόν

Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκληση που θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί Έλληνας πολιτικός αρχηγός. Με νωπή λαϊκή εντολή, με μεγάλη δημοτικότητα, με ερείσματα σε κάθε κοινωνικό ιστό της χώρας, με πολλαπλούς οπαδούς και συμμάχους εντός και εκτός των συνόρων, αλλά και με τη διάθεση και την όρεξη ενός σαραντάρη να αφήσει το στίγμα του στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Δεν ξέρω πόσα απ’ όλα αυτά που μας υποσχέθηκε θα καταφέρει να κάνει πράξη το επιτελείο που τον πλαισιώνει. Οι περισσότερες προεκλογικές εξαγγελίες του σκοντάφτουν στο θολό και ασφυκτικό οικονομικό πλαίσιο που παραλαμβάνει από τους προηγούμενους κυβερνώντες. Δανειακές συμβάσεις, μνημόνια, συμφωνίες και αξιολογήσεις, επίτροποι και επιτροπές παρακολούθησης, όροι και πανωτόκια, αγορές και σκληρός ευρωπαϊκός πυρήνας, όλα, συνθέτουν ένα δύσκολο και εκρηκτικό περιβάλλον, μέσα στο όποιο καλείται να λειτουργήσει με επιχειρήματα, πρωτοβουλίες, συμμαχίες, τεχνογνωσία, πρόγραμμα αλλά και διάθεση να αλλάξει μια χώρα που πέντε χρόνια τώρα κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, όχι ως ισότιμο μέλος μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας, μα ως το κακό και παραστρατημένο παιδί που χρήζει επιτήρησης και αυστηρής παραδειγματικής τιμωρίας.

Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας και οι άνθρωποί του θα τα καταφέρουν. Να καταδείξουν πως ο δρόμος της υποτέλειας που πρέσβευαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είναι ο μονόδρομος που θεωρούσαν σώνει και καλά επιβεβλημένο. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να αλλάξει την Ελλάδα, ίσως γιατί θα πρέπει πριν από αυτό, να επιχειρήσει να αλλάξει την ίδια την Ευρώπη, αυτό όμως που ξέρω, είναι πως αν καταφέρει έστω και το απειροελάχιστο απέναντι στους δανειστές μας, θα έχει την ευκαιρία να παραμείνει στο τιμόνι της χώρας για πολλά χρόνια. Θα έχει την ευκαιρία να εκμηδενίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους, να σβήσει πολιτικά τον παραδοσιακό χώρο της κεντροαριστεράς, να λεηλατήσει τους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου, να διευρύνει την επιρροή του προς τα δεξιά αλλά και να εισχωρήσει με έμμεσο τρόπο στον χώρο της, αφού μέρος της επιτυχίας του θα καρπωθεί και ο πολιτικός χώρος που συμμαχεί μαζί του στη νέα κυβέρνησή του. Πεδίον δόξης λαμπρόν, λοιπόν, για τον νέο πρωθυπουργό. Στο χέρι του είναι εκείνο το «ε» του πεδίου να το μετατρέψει σε «αι» και να κατακτήσει τη δόξα που θα του αξίζει, μα πρώτιστα, να περισώσει ό,τι απέμεινε από τούτη τη βασανισμένη και πτωχευμένη χώρα.