Η μαγεία της γραφής

Το να γράφεις
ένα βιβλίο
είναι περιπέτεια:
ξεκινά ευχάριστα,
γίνεται ερωμένη,
μετά αφέντης
και τελικά τύραννος.

WINSTON CHURCHILL

(προμετωπίδα 6ου Κεφαλαίου «Κρεμάλας»)



Η συγγραφή είναι όπως και η πολιτική, κι αυτό το ξεκαθαρίζει ο Winston Churchill με μια απλή φράση που όμως περικλείει τόσα πολλά μέσα της. Ναι, κάπως έτσι είναι η συγγραφή. Ένα ερωτικό παιχνίδι εξουσίας που αλλάζει τους κανόνες κατά το δοκούν.
Ξεκινά ευχάριστα και σε παθιάζει με τον καιρό. Νιώθεις να ερωτεύεσαι κάθε στιγμή και κάθε γράμμα καθώς ξεχειλίζουν οι λέξεις τις λευκές σελίδες. Εισέρχεσαι θες δεν θες στη δίνη της εξουσίας. Κατευθύνεις και ορίζεις ζωές, νιώθεις Θεός. Άρχοντας. Μα τούτο το συναίσθημα δεν κρατά πολύ. Ίσως γιατί η εξουσία που σου παρουσιάζεται να είναι πρόσκαιρη και επιπόλαιη. Ίσως γιατί ο πραγματικός συγγραφέας καθώς γράφει να οφείλει να παραδώσει τη σκυτάλη και να μην κρατάει επ’ άπειρο τα γκέμια της εξουσίας, όπως ο ίδιος ο πολιτικός που σέβεται την πολιτική και την προσφορά.
Ο εξουσιαστής με τον καιρό μετατρέπεται από αφέντης σε υπηρέτη, νιώθει να εξουσιάζεται από το κείμενό του, απλός κομπάρσος που οι ίδιες οι λέξεις τον οδηγούν κι όχι εκείνος. Προτάσεις και φράσεις που ολοκληρώνουν μόνες τους το ίδιο του το πεπρωμένο στις λευκές σελίδες των άγραφων κεφαλαίων του. Δεν είναι το κείμενο που ολοκληρώνεται, αλλά ο ίδιος ο συγγραφέας που αλλοτριώνεται καθώς τελειώνει το βιβλίο. Ώσπου στο τέλος, κάπου εκεί, κοντά στη λύση του προσωπικού μυστηρίου, στον μοναδικό και ιδιαίτερο λογοτεχνικό λαβύρινθο, νιώθει ασφυκτικά στο πετσί του την τυραννία της ολοκλήρωσης να του καίει τα σωθικά. Να τον καταβάλλει. Ναι, η συγγραφή είναι σαν την πολιτική. Ένα παιχνίδι εξουσίας, και ο Winston μοιάζει να το ξέρει καλά, αφήνοντάς μας παρακαταθήκη μια φράση που περιγράφει έναν ολόκληρο κόσμο. Ένα παιχνίδι «Κρεμάλας» με τον ίδιο μας τον εαυτό. Εμείς οι θύτες και τα θύματα. Εξουσιαστές, αφέντες και τύραννοι, κομπάρσοι και υπηρέτες. Αυτή όμως δεν είναι και η μαγεία της;