Παρέα με τον Αλέξανδρο

Ο Αλέξανδρος κλείνει τα τέσσερα μα όταν ανοίγει τα χέρια του να σε αγκαλιάσει νομίζεις ότι η αγκαλιά του χωράει όλον τον κόσμο. Στα μάτια του καθρεφτίζεται η αθωότητα όλων των παιδιών αν και πολλές φορές είναι ικανός να σε πουλήσει και να σε αγοράσει σε μια στιγμή.

Κάθε φορά που τον παίρνω από το χέρι νιώθω πως κρατώ στις παλάμες μου τις τύχες της υφηλίου. Μαζί κάνουμε σκέψεις και σχόλια για κάθε τι, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα.

Στις πιο χαζές ερωτήσεις πάντα υπάρχει μια αίσθηση ειρωνείας και μια υπόγεια διεκδίκηση που δεν σου περνά από το ενήλικο μυαλό σου. Στις πιο προχωρημένες απορίες του αναζητείς κάθε φορά απάντηση. Στις προτάσεις του κυριαρχεί πάντα ο μέλλοντας και όχι ο ενεστώτας. Δεν είναι πολιτικός, αλλά ζει το σήμερα μέσα από τα «ΘΑ» του. Μοιράζει χαμόγελα ευτυχίας μέσα από την απλή του καθημερινότητα. Θέλει πολλά και συμβιβάζεται ακόμα και με τα λίγα. Αυτό όμως που με συγκινεί πιο πολύ είναι το χαμόγελό του. Ίσως γιατί είναι αγνό, μοιράζεται χωρίς δόσεις και σε μεταφέρει στα πιο αγνά σου όνειρα.