Τα όνειρα και τα σκουπίδια

Tα σκουπίδια είναι όπως τα όνειρα. Δεν ξέρεις καλά καλά πως γίνονται και από πού κρατά η σκούφια τους. Δεν ξέρεις τη χρησιμότητά τους. Πολλές φορές αγνοείς τις προεκτάσεις της ύπαρξής τους, αλλά άμα επιμένουν για καιρό να σε σκοτίζουν… κάτι δεν πάει καλά. Αρχίζεις και νιώθεις άβολα.

Ναι, τώρα που το καλοσκέφτομαι, ναι, τα σκουπίδια είναι όπως τα όνειρα. Προέρχονται από αγνές πρώτες ύλες, από καταναλωτικές επιθυμίες και μανιώδεις εξάρσεις και καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων, όπως τα όνειρα ξεχνιούνται και σβήνουν με το πρώτο φως της μέρας. Αυτά που δεν ξεχνάμε ποτέ είναι και τα όνειρα που επιμένουν, που επανέρχονται πάλι και πάλι, που θέλουν σώνει και καλά να μας αποδείξουν πως πρέπει να δώσουμε κάποια βάση στα κρυφά μηνύματά τους.

Δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά τα μπερδέψαμε τα πράγματα, ειδικά εμείς οι Κερκυραίοι. Αφήσαμε τα σκουπίδια να γίνουν ο καθημερινός μας εφιάλτης. Μετατρέψαμε τα όνειρα της νύχτας σε σκουπίδια της μέρας. Βρώμισαν τα όνειρά μας, ξημέρωσε για τα καλά, αλλά εμείς δεν πάψαμε να διάγουμε τον ύπνο του δικαίου ή του… αδίκου.

Τα όνειρα είναι θησαυρός, όπως και τα σκουπίδια. Τα μηνύματα που κρύβουν τα όνειρα είναι εξάρσεις του υποσυνείδητου, είναι βουβές κραυγές διαμαρτυρίας ενάντια στο καθημερινό κρυφτούλι μας. Τα σκουπίδια από την άλλη είναι η όποια απτή απόδειξη της ύπαρξής μας. Είναι κομμάτι αυτού που αφήνουμε πίσω ως κληρονομιά μας μαζί με τα μεγάλα έργα και τον πολιτισμό μας. Ζούμε, υπάρχουμε, παράγουμε, καταναλώνουμε. Χωρίς ζωή, αλήθεια είναι, πως τα σκουπίδια θα εξαλείφονταν. Κάπως έτσι όμως δεν είναι και με τα όνειρα; Αν πάψουμε να ονειρευόμαστε έχουμε πάψει και να ζούμε.

Όταν τα όνειρα επιμένουν και μας σκοτίζουν, παίρνουμε χάπια για να ξεπερνάμε τους εφιάλτες μας. Αλλάζουμε στάση στο βολικό μας κρεβάτι και ψάχνουμε απεγνωσμένα στιγμές ηρεμίας. Όταν γεμίσει ο κάδος της γειτονιάς μας, ρίχνουμε τα σκουπίδια μας στο διπλανό κάδο. Όταν οι κάδοι γεμίσουν με τα αποφάγια της άπληστης ζωής μας, τότε αναζητούμε λύση στην κοντινή χωματερή που όλα τα θάβει. Όνειρα, ελπίδες, ακόμα και την ίδια τη ζωή.

Τα σκουπίδια είναι όπως τα όνειρα. Αξίζει να προσπαθήσεις να τα εκμεταλλευτείς. Να συλλέξεις ό,τι χρειάζεται και να πετάξεις στο περιθώριο αυτά που περισσεύουν. Αλλά η Κέρκυρα έχει πάψει πλέον να ονειρεύεται. Έχει πάψει πλέον να ελπίζει. Τα όνειρά μας είναι μόνο εφιάλτες που ψάχνουμε μανιωδώς να τους διώξουμε, να τους ξεφορτωθούμε.

Τα σκουπίδια είναι όπως τα όνειρα, είναι χρυσός. Μα για να το καταλάβεις πρέπει να έχεις κι έναν ονειροκρίτη. Τα σκουπίδια είναι ενέργεια. Τα σκουπίδια είναι πλούτος και όχι βάρος δυσβάστακτο. Αλλά σε ποιόν να το πρωτοπείς; Σ’ αυτούς που ακόμα κοιμούνται και διαχειρίζονται την καθημερινότητά μας; Σε ποιόν; Σ’ αυτούς που σχεδιάζουν χωρίς να προβλέπουν; Σ’ αυτούς που υπηρετούν χωρίς να δέχονται εντολές; Σ’ αυτούς που έχουν πάψει να ονειρεύονται και να ελπίζουν; Σ’ αυτούς που πετούν τις ευθύνες από κάδο σε κάδο; Όλοι τους φταίνε. Όλοι. Μα πάνω από όλα εμείς… που ακόμα να ξυπνήσουμε, που δεν ονειρευόμαστε και παράγουμε σκουπίδια.

Δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες "Κερκυραϊκό Βήμα" & "Η Κέρκυρα Σήμερα" στις 4 Φεβρουαρίου 2009

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο "Σκαλιστής" ταξιδεύει στην Αθήνα

Η ποιήτρια Έφη Μαχιμάρη για "Το Σταυροδρόμι των Ηρώων"