Τροχαία ονείρων

Ξεκίνησε άσχημα η εβδομάδα, αλλά αυτό δεν έχει καμιά απολύτως σημασία. Αντικανονική προσπέραση σε καμουφλαρισμένο όχημα της αστυνομίας με την τσίμπλα στο μάτι και κλήση πριν καλά – καλά ξημερώσει. Εμείς να είμαστε καλά.
Όχι, αν με ρωτάτε, δεν έχω παράπονο από τα παιδιά της τροχαίας. Τη δουλειά τους έκαναν στο κάτω – κάτω της γραφής. Εγώ ήμουν ο παραβάτης, εγώ θα πληρώσω. Άλλο με τρώει και με βασανίζει πρωί – πρωί. Αν ήταν να πληρώναμε μια κλήση για κάθε αμαρτία μας πόσο εύκολα θα ξεμπλέκαμε και με τη συνείδησή μας. Για όλα εκείνα που κάναμε και το μετανιώσαμε, για όλα εκείνα που σκεφτήκαμε, για τις ευκαιρίες που χάσαμε, για τις μέρες που δεν αδράξαμε. Για τα όνειρα που χάθηκαν κάπου μεταξύ της νύχτας και του πρωινού. Κρίμα να μην υπάρχει τροχαία ονείρων να περιπολεί στους εφιάλτες μας και να δεσμεύει παρωχημένες επιθυμίες και αλόγιστες σκέψεις. Κρίμα να μην μπορούμε με μια κλήση να εξιλεώσουμε το παρελθόν μας και να ορίσουμε το μέλλον μας. Ίσως γιατί στη διαδρομή με προορισμό τη γαλήνη και την εσωτερική ίαση να μην υπάρχουν άλλα μπλόκα παρά μόνο το ίδιο μας το παραμορφωμένο είδωλο που καθρεφτίζεται σε καθρέφτες προσωπικούς. Ίσως μόνο ετούτη η μορφή να μπορεί να καθηλώσει τις επιθυμίες μας και τα «θέλω» μας. Ίσως όχι. Δεν ξέρω, αλλά ετούτη την κλήση την καταχάρηκα… με γέμισε εμπνεύσεις.