Σχολικές περιπέτειες "Κρεμάλας"

Στην αριθμητική του έρωτα

ένα συν ένα σημαίνει τα πάντα

και δυο πλην ένα τίποτα.

MIGNON McLAUGHLIN

Oι μέρες στο 8ο Δημοτικό Σχολείο με τον Πάκη και τον Δημήτρη ήταν, όπως και να το κάνουμε, μεγάλη εμπειρία. Πάντα αντιμετώπιζα το μεγάλο δίλημμα, με ποιόν από τους δύο θα έπρεπε να μοιραστώ το πρώτο ή το τελευταίο θρανίο. Βρισκόμουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Πολλές φορές άλλαζα θέση, μόνο και μόνο, για να μην αισθάνεται άσχημα κάποιος από τους δύο. Ο δάσκαλος μας γνώριζε τη δυσχερή θέση μου και έδειχνε ανοχή στις συχνές μετακινήσεις μου, κι εγώ εκμεταλλευόμουν δεόντως τα συχνά πήγαινε - έλα, συνδυάζοντας το τελευταίο θρανίο στο πλευρό του Πάκη, με την ιδιότητα του αδιάβαστου και την πρώτη θέση, μπροστά από το μαυροπίνακα, πλάι στον Δημήτρη, με την καλύτερη δυνατή σπιτική προετοιμασία. Παρόλα αυτά, όποτε ήμουν διαβασμένος, είχα στο πλάι μου τον Πάκη, κι όποτε θεωρούσα πως ήμουν απροετοίμαστος, κατέληγα στον Δημήτρη, κι αυτό, γιατί κι εκείνοι άλλαζαν χωρίς να με ρωτάνε, θέσεις, θέλοντας ο ένας να καλύψει τον άλλον και θεωρώντας πως εγώ πάντα θα είμαι διαβασμένος, για να σώσω την όποια δυσάρεστη κατάσταση. Άσε που μετά από χρόνια συνειδητοποιήσαμε, πως ο δάσκαλος είχε ψυλλιαστεί τον αλγόριθμο των αλλαγών μας και καταλάβαινε πότε και ποιός ήταν αδιάβαστος. Γι’ αυτό και συνήθως, όσες αλλαγές κι αν κάναμε, όποιος κι αν ήταν αδιάβαστος, ήταν δεδομένο πως θα αποκαλυπτόταν.
Στα διαλείμματα κυριαρχούσαν το ποδόσφαιρο και οι βόλοι. Πάντα με τα παιδιά επιλέγαμε το ίδιο αγωνιστικό στρατόπεδο, μόνο και μόνο για να μπορούμε να τσακωνόμαστε και να επιρρίπτουμε αβίαστα και χωρίς ενδοιασμούς τις όποιες ευθύνες της ήττας ή του εύκολου γκολ στο παθητικό μας, ο ένας στον άλλον πολύ πιο εύκολα από ό,τι αν αγωνιζόμασταν αντίπαλοι. Οι μάχες ήταν αδυσώπητες και συνήθως κατέληγαν σε γενικευμένες συρράξεις, όπου εμπλέκονταν πολύ περισσότεροι από τους παίκτες των ομάδων, γνωστοί, φίλοι, κοπέλες που τύχαινε να περνούν από τον αγωνιστικό χώρο, ακόμα και δάσκαλοι επιβεβαιώνοντας την επιρροή του αθλήματος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της κοινωνίας, καθώς και τις προεκτάσεις της.
Συνήθως, όταν γιορτάζαμε κάτι ιδιαίτερο, μια κενή ώρα, καμιά αργία, κάνα τέταρτο μεγαλύτερο διάλειμμα λόγω υποχρεώσεων του δασκάλου, στήναμε πρόχειρα με τη διπλανή τάξη έναν συναρπαστικό αυτοσχέδιο αγώνα «σάνταλα Μαρία» ή «μακριά γαϊδούρα». Ορμούσαμε μανιασμένα ο ένας μετά τον άλλο πάνω στις εν σειρά τοποθετημένες ανυπεράσπιστες και κυρτές πλάτες των άλλων της αντίπαλης ομάδας, μέχρι να επέλθει το επιθυμητό ρήγμα και να γίνουμε όλοι ένα κουβάρι ξεσπώντας οι μεν σε πανηγύρια, οι δε σε παράπονα και διεκδικήσεις, ενώ στο τέλος μόνιμη κατάληξη ήταν οι γενικευμένες συρράξεις και συμπλοκές. Άλλοτε πάλι, χωριζόμασταν σε ζευγάρια και ανέβαινε ο ένας πάνω στους ώμους του άλλου, μέχρι να οριζοντιώσει κάθε κατακόρυφο απειλητικό στόχο.
Όλα αυτά, μέχρι να έρθει η πρώτη και σημαντικότερη αλλοτρίωση της ζωής μας μέσα από τα αμέτρητα για μας κυβικά μπετόν, αυτά που αδυνατούσαμε να φανταστούμε ως ποσότητα στα παιδικά μυαλά μας, αλλά που όμως επιμέτρησαν και πιστοποίησαν οι μεγάλοι επακριβώς. Τα κυβικά μπετόν που χρειάστηκαν για τη νέα πτέρυγα του παραρτήματος του σχολείου και την εξαφάνιση του καλύτερου χώρου της αυλής με τα ψηλά δέντρα και τα πεζούλια, που χαιρόσουν να κάθεσαι και να απολαμβάνεις τη σκιά τους και τα κελαηδίσματα των πουλιών. Μαζί με το αφηρημένο γήπεδο του ποδοσφαίρου θεμελιώθηκαν και τα σημεία που δημιουργούσαμε συγκρούσεις και καραμπόλες με τις εκατοντάδες μπίλιες μας σβήνοντας από τον παιδικό χάρτη των διασκεδάσεών μας πολλές αρένες εκτόνωσης.
Τα χρόνια κυλούσαν και η φιλική μας σχέση δυνάμωνε περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες των παιδικών περιπετειών. Μέσα από τις ρήξεις, τον ανταγωνισμό, την παιδική υπερηφάνεια και την προκατάληψη, αναδεικνύονταν η αγάπη, η φιλία και ο αλληλοσεβασμός. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο πως η φιλία μας παρέμεινε ανεξίτηλη στο διάβα του χρόνου, αν και υπήρξαν πολλές αφορμές και αιτίες για να απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον.
Κοινός παρονομαστής και συνδετικός κρίκος και για τους τρεις μας ήταν, αν μη τί άλλο, ο έρωτας και το πάθος μας για το άλλο φύλο και η μεγάλη κοινή αδυναμία και των τριών στη μικρή πρωταγωνίστρια της τάξης, σ’ εκείνη που μας είχε συναρπάσει από τις πρώτες κιόλας μέρες της σχολικής μας περιπέτειας, τη Στέλλα. Ουσιαστικά ήταν ο πρώτος έρωτας και για τους τρεις. Δεν θυμάμαι ποιός ήταν αυτός που άρχισε να εξομολογείται τον θαυμασμό του για κείνη στους άλλους δυο. Ποτέ δεν μπορέσαμε να ξεδιαλύνουμε την χρονική σειρά των θαυμαστικών μας σχολίων προς αλλήλους. Θεωρούσαμε, πως ήταν δεδομένη, εξ αρχής, τούτη η διαπίστωση του υπέρμετρου θαυμασμού μας για την πολυπόθητη Στέλλα.
Ήταν μια έξυπνη, πανέμορφη και συνεσταλμένη κοπέλα. Το μακρύ μαύρο μαλλί της και τα φωτεινά γαλάζια μάτια της καθιστούσαν απαράμιλλη την ομορφιά της. Επιπροσθέτως, την κολάκευε και η μπλε ποδιά. Θυμάμαι ήταν τακτική και επιμελής. Έκανε φοβερά στρογγυλά γράμματα, γεμάτα πάθος και αγάπη. Τα τετράδιά της ήταν επιμελημένα και καθαρά, σε αντίθεση με τα δικά μας. Πρόσεχε το κάθε τί πάνω της και είχε τρομερή αδυναμία στη λογοτεχνία, την ποίηση και τα αποσπάσματα που διαβάζαμε κάθε τρεις και λίγο στην τάξη. Αδημονούσε να μεταδίδει εκείνη στην τάξη με την ανάγνωσή της τα όμορφα κείμενα που επεξεργαζόμασταν και να ζωγραφίζει με τη φωνή της τις όμορφες προτάσεις τους τόσο παραστατικά, τόσο ζωντανά, που κρεμόμασταν από τα υπέροχα χείλη της. Κι όντως αυτό συνέβαινε. Ο έρωτάς μας ήταν αγνός. Ήταν κάτι παραπάνω από ουσιαστικός.Εκείνη από τη μεριά της είχε καταλάβει πως αποτελούσε το μήλον της έριδος για τη γνωστή τριάδα, χωρίς βέβαια να φαντάζεται τις όποιες προεκτάσεις αυτής της περίεργης έλξης.
Τα μηνύματα αγάπης που ανταλλάσσαμε σε κάθε ευκαιρία μαζί της ήταν εκπληκτικά. Σε κάθε διάλειμμα φροντίζαμε δεόντως και έβρισκε μέσα στα βιβλία και στα τετράδιά της μικρά σημειώματα αγάπης, έρωτα και θαυμασμού. Όσα έβρισκε βέβαια, γιατί το σημείωμα του ενός φροντίζαμε οι άλλοι δυο να το εξαφανίζουμε ή να το μεταφέρουμε μερικές θέσεις παραπέρα, στις άλλες θηλυκές υπάρξεις της τάξης, μακριά από κείνη που αποτελούσε επιτακτικό στόχο και για τους τρεις.
Καθένας από μας προσπαθούσε με το δικό του μοναδικό τρόπο να τη σαγηνέψει και να την κάνει δική του. Ο Πάκης με τις γνώσεις του και το ρομαντισμό του. Καθόταν με τις ώρες και ξεφύλλιζε εγκυκλοπαίδειες ξετρυπώνοντας βαρύγδουπα γνωμικά και τα συνδύαζε χαρισματικά με επιλεκτικά αποσπάσματα από ερωτικά ποιήματα. Κατά καιρούς συνήθως πριν την ώρα της αριθμητικής, αράδιαζε και σκόρπιες αριθμητικές πράξεις, που οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στη σχέση τους, θεωρήματα αγάπης και αξιώματα έρωτα αξιοποιώντας στο μέγιστο βαθμό το ταλέντο του. Ο έτερος της παρέας, ο Δημήτρης, με τον τσαμπουκά και το πηγαίο χιούμορ του έγραφε επιδεικτικά μπροστά της την ώρα του μαθήματος ευφυολογήματα και της τα έστελνε αεροπορικώς σε κάθε ευκαιρία που γυρνούσε ο δάσκαλος την πλάτη για να γράψει στο μαυροπίνακα. Εκείνη, άλλοτε χασκογελούσε με επιφύλαξη, άλλοτε τον αποδοκίμαζε επιδεικτικά απορρίπτοντας ασυζητητί τα γραφόμενά του. Δεν ήταν και λίγες οι φορές που υπέπεσε στην αντίληψη του δασκάλου ετούτη η αεροπορική συναλλαγή κι εκείνη κοκκίνιζε στην ιδέα πως ίσως προδόθηκε για την κολακεία που ένιωθε. Εγώ με αρκετά απομεινάρια γενναιότητας και θράσους προσπαθούσα, ανεπιτυχώς δυστυχώς, να τη σαγηνέψω με το σχεδιαστικό, δημιουργικό μου ταλέντο. Ζωγράφιζα για κείνη πότε όμορφα λουλούδια, πότε ηλιοβασιλέματα, πότε το πορτρέτο της, πότε καρικατούρες του δασκάλου…Θυμάμαι πως ποτέ δεν μας απάντησε. Βρίσκαμε όμως σημειώματα και στα δικά μας βιβλία, είτε παραπλανητικά (τα άφηνε ο ένας στον άλλον), είτε από τις άλλες κοπέλες που τύχαινε να λάβουν το δικό μας μήνυμα, μέχρι τη στιγμή που κάποιο από όλα βρέθηκε κατά λάθος στο βιβλίο του δασκάλου (μπορεί να ήταν και το μοναδικό δικό της).
Σημασία πάντως είχε πως ουδείς τελικά μπόρεσε να προχωρήσει στο πέρασμα του χρόνου παραπέρα αυτήν την ακαθόριστη πλατωνική μορφή συμπάθειας που έτρεφε προς κείνη και τούτο, γιατί η οικογένειά της μετακόμισε βιαστικά εκτός Κέρκυρας μετά το δημοτικό και χάσαμε αμαχητί τα ίχνη της, λόγω ανωτέρας βίας.

Απόσπασμα 5ου κεφαλαίου

από την "Κρεμάλα" του Νίκου Παργινού - Εκδόσεις "Άγκυρα"