ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

Ομιλία του Νίκου Παργινού

στην παρουσίαση του βιβλίου

στο πλαίσιο της 4ης Έκθεσης Βιβλίου Κέρκυρας

την Δευτέρα 22 Ιουλίου 2014

Φίλες & φίλοι. Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή βρίσκομαι απόψε εδώ, στο πλευρό μιας πρωτοεμφανιζόμενης συντοπίτισσας δημιουργού, για να πω κι εγώ από την πλευρά μου δυο λόγια για το νέο της βιβλίο. Είναι μεγάλη η χαρά μου, γιατί βρίσκομαι για ακόμα μια φορά, ανάμεσα σε εκλεκτούς φίλους της γραφής και της ανάγνωσης, συμμετέχοντας ενεργά στις εκδηλώσεις της 4ης Έκθεσης Βιβλίου που διοργανώνει και φέτος με επιτυχία ο Σύλλογος Βιβλιοχαρτοπωλών Κέρκυρας. Θα ήθελα, λοιπόν, πρώτα από όλα, να ευχηθώ, μέσα από την καρδιά μου, καλή επιτυχία στην προσπάθεια του Συλλόγου και τις εκδηλώσεις της Έκθεσης βιβλίου, που σιγά – σιγά, χρόνο με τον χρόνο, αποκτά χρώμα και γίνεται θεσμός τόσο στη συνείδηση των διοργανωτών, όσο και στο ίδιο το αναγνωστικό κοινό του νησιού που δείχνει να την αγκαλιάζει κάθε φορά όλο και πιο ζεστά. Μα απόψε, επιτρέψτε μου, είναι ιδιαίτερη και η τιμή που γίνεται στο πρόσωπό μου, να σταθώ απέναντί σας και να σας μιλήσω, ως αναγνώστης αλλά και ως συγγραφέας, για ένα νέο βιβλίο με κερκυραϊκό χρώμα και καταγωγή το: «ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ» της Ειρήνης Κορακιανίτη.

Είμαι από εκείνους που γνώρισα την Ειρήνη Κορακιανίτη μέσα από ετούτο το πρώτο βιβλίο της. Δυστυχώς, δεν είχα την τύχη να την γνωρίσω από κοντά, παρότι συντοπίτες. Κι απόψε, βρίσκομαι εδώ, δίπλα της κι ανάμεσά σας, πρώτα από όλα, για να την ενθαρρύνω μ’ όλη μου την καρδιά και την ψυχή σε τούτο το νέο ξεκίνημα και τη μεγάλη προσπάθειά της. Πιστέψτε με, είναι πολύ δύσκολο για έναν νέο συγγραφέα να βρει συμμάχους σε τούτες τις δύσκολες εποχές που διανύουμε. Εκδότες που κοιτούν μόνο το κέρδος, καταξιωμένοι συγγραφείς που σε κοιτούν αφ’ υψηλού και είναι έτοιμοι να σε κατασπαράξουν, δημοσιογράφοι και κριτικοί που απαξιούν να ασχοληθούν καν μαζί σου, φίλοι που νιώθουν να απειλούνται από την όποια αναγνώρισή σου, δικοί σου άνθρωποι που σε συμβουλεύουν να ασχοληθείς με κάτι διαφορετικό και πιο προσοδοφόρο… θέλετε μήπως κι άλλους; Κι επειδή, κάποτε, πριν από μερικά χρόνια, κι εγώ υπήρξα ένας ταπεινός αναγνώστης που έβρισκε το κουράγιο να πάρει μολύβι και χαρτί και να αποτυπώσει τις αγνές του σκέψεις, και να αναζητήσει την καταξίωση στο λογοτεχνικό κατεστημένο, δεν το σκέφτηκα καθόλου, και ήμουν σίγουρος για την επιλογή μου να γνωρίσω από κοντά την Ειρήνη και να σας πω τις εντυπώσεις μου από την ανάγνωση του βιβλίου της.

Ο Πάμπλο Πικάσο, ο μεγάλος Ισπανός ζωγράφος, έλεγε πως: Η τέχνη είναι ένα ψέμα, ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια. Πάνω σε τούτη τη θεωρία, κατά την ταπεινή μου άποψη, στηρίζει όλο της το συγγραφικό οικοδόμημα η Ειρήνη στο βιβλίο της: «ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ». Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου, άνθρωποι καθημερινοί αλλά και ιδιαίτεροι, που κουβαλούν όπως όλοι μας, τα σημάδια της μοίρας στις πλάτες τους, οδηγούνται κατά τη διάρκεια της αφήγησης, μαεστρικά, μέσω της τέχνης, από τα στεγανά της συγκάλυψης, του ψέματος και του μυστηρίου, στα μονοπάτια της αποκάλυψης και της αλήθειας. Και τούτη η δυναμική ψευδαίσθηση της ζωγραφικής γίνεται η αφορμή και ο λόγος για να ανακαλύψουν την καλά κρυμμένη αλήθεια που αδυνατούσαν να φωτίσουν μέχρι τότε. Πρωταγωνιστής του βιβλίου ένας αστυνομικός, που φαντάζει να έχει ξεπηδήσει από τις σελίδες των κλασικών αστυνομικών μυθιστορημάτων και του κινηματογράφου, ο υποστράτηγος Γιώργος Μαρκόπουλος. Πρόκειται για τον διευθυντή της διεθνούς αστυνομικής συνεργασίας, που καλείται να επιλύσει το γρίφο της κλοπής έργων τέχνης από διάφορα μουσεία, αλλά και να εξιχνιάσει έναν περίεργο φόνο που μοιάζει να συνδέεται άρρηκτα με τα προηγούμενα. Δαιμόνιος, πολυμήχανος, τετραπέρατος, με παρουσιαστικό καλοφτιαγμένου κινηματογραφικού αστέρα, αποτελεί ίσως τον ιδανικό πρωταγωνιστή για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, αν και προσωπικά, θα επιθυμούσα να παρουσιάζεται περισσότερο τρωτός κι ευάλωτος, με ελαττώματα και αδυναμίες, θεωρείστε όμως τα παραπάνω, ως επαγγελματική μου διαστροφή. Από την άλλη, μια πλειάδα άλλων χαρακτήρων, άνθρωποι του επιχειρηματικού κόσμου, προσωπικότητες του χώρου της τέχνης, συμπρωταγωνιστές και κομπάρσοι, θύματα και θήτες πολλών και διαφόρων ιστοριών μικρής και μεγάλης καθημερινής τρέλας, που κινούμενοι από πόθους και εμμονές αποτελούν πιθανούς υπόπτους και συνεργούς για τα εγκλήματα που καλείται να εξιχνιάσει ο ήρωας της Ειρήνης, ξεμπερδεύοντας τον μίτο της Αριάδνης που θα τον φέρει κοντά στην αποκάλυψη της αλήθειας. Το «ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ» είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, ένα μυθιστόρημα με γρήγορη πλοκή, γραμμένο σε σύγχρονη γλώσσα που δεν κουράζει, με κοφτές και μικρές προτάσεις, που λόγω της υπόθεσης σε τραβά από τις πρώτες κιόλας σελίδες, και σε προκαλεί να το τελειώσεις όσο το δυνατόν πιο σύντομα.

Λένε, πως κανείς δεν διαβάζει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για να φθάσει ως τη μέση. Το διαβάζει για να φθάσει ως το τέλος. Κι αυτό το πετυχαίνει η Ειρήνη Κορακιανίτη. Η υπόθεση, που θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει σενάριο χολιγουντιανής παραγωγής, σε προκαλεί και σε ταξιδεύει από την Κέρκυρα και την Αθήνα, μέχρι την γειτονική Ιταλία, το Κατάρ, την Κωνσταντινούπολη και τη Μόσχα και διαβάζοντάς το, γίνεσαι ένα με τον ήρωα και πρωταγωνιστή της. Τα στοιχεία, οι υποψίες, τα ευρήματα, οι κανόνες, οι αφορμές, οι αιτίες, το ένστικτο και οι συμπτώσεις στήνουν ένα τεράστιο δίκτυ στις σελίδες του βιβλίου, που απλώνεται σε κάθε χαρακτήρα. Μόνο και μόνο γι’ αυτό, για τον τρόπο που επέλεξε η Ειρήνη να στήσει την πλοκή της, της αξίζουν θερμά συγχαρητήρια. Δεν είναι εύκολο, πιστέψτε με, και σας μιλώ ως συγγραφέας, να καταπιαστείς με σαράντα και πλέον χαρακτήρες, και να τους κουμαντάρεις με τέτοιον τρόπο, που κάθε ένας από αυτούς να έχει και κάτι να προσθέσει ή να αφαιρέσει από το οικοδόμημα που κτίζεις. Θέλει υπομονή, θέλει μεράκι, θέλει μαεστρία, θέλει προπαντός ταλέντο. Οι λεπτομέρειες, από την άλλη, παίζουν κι αυτές καθοριστικό ρόλο στο βιβλίο. Από την εμμονή του δαιμόνιου αστυνόμου Μαρκόπουλου με δαύτες, μέχρι την εξονυχιστική αποτύπωσή τους από τη συγγραφέα, σε σημείο που μερικές φορές η αφήγηση να γίνεται ακόμα και κουραστική αλλά ανταποδοτική για τον επίμονο αστυνομικό που καλείται να αποδείξει κάθε τι που θεωρεί αληθές. Αν μη τι άλλο, θαύμασα στο βιβλίο, την έρευνα και τις γνώσεις της Ειρήνης, σε ζητήματα γύρω από την τέχνη και τα μουσεία, τις νέες τεχνολογίες, τα επιχειρηματικά τερτίπια, το ποινικό δίκαιο, τις αεροπορικές συγκοινωνίες, τα ναυτιλιακά, αλλά και την ευρηματικότητά της στο να βαφτίζει και να χτίζει χαρακτήρες κάθε είδους.

Η Ειρήνη, στήνει το παιχνίδι της καλά στη σκακιέρα της συγγραφής. Ξέρετε, εμείς οι συγγραφείς, να σας αποκαλύψω και κάτι, δεν διαβάζουμε ποτέ τους συναδέρφους μας,  έχουμε πάντα την τάση να τους αναλύουμε. Δέστε, λοιπόν, κατά την ταπεινή μου άποψη, τι κάνει η αγαπητή Ειρήνη σε τούτο το βιβλίο. Από τη μια ο ήρωάς της. Κι από την άλλη η πρόκληση της επίλυσης των μυστηρίων. Χαμένοι πίνακες, κόσμος παρανομίας, διαπλοκής και διαφθοράς, μα και θύματα, ένας φόνος με παράπλευρες απώλειες, δολοπλοκίες, μίση και έρωτες, αυταπάτες και όνειρα. Εκρηκτικό μέχρι στιγμής το μείγμα, αλλά εκείνη το πάει ακόμα παραπέρα. Οι προκλήσεις για τον πρωταγωνιστή της δεν μένουν εκεί. Από τη μια τα εγκλήματα, από την άλλη ένας νεανικός έρωτας που βγαίνει στο προσκήνιο και η επιβεβλημένη επιστροφή του σ’ αυτόν. Από τη μια η λογική και τα επιχειρήματα στο βωμό της επαγγελματικής ενασχόλησης με τις υποθέσεις και την αλήθεια και από την άλλη η φαντασία και το απόλυτο του πάθους στα πλαίσια της προσωπικής αναζήτησης της ευτυχίας. Κι ενώ η Ειρήνη, χρησιμοποιεί τον έρωτα και τον ορθολογισμό για να μας καθηλώσει στις γραμμές του βιβλίου της, θέτει σε εφαρμογή και τα απαραίτητα αναισθητικά της εργαλεία για να χρυσώσει το χάπι της ανάγνωσης. Το μεγαλύτερο μέρος της δράσης διαδραματίζεται στην Κέρκυρα, σ’ ένα σκηνικό που, όπως φαίνεται, μοιάζει να το γνωρίζει πολύ καλά. Η έρευνά της, τα ιστορικά στοιχεία στα οποία ανατρέχει, αλλά και η αγάπη της γι’ αυτό το νησί είναι διάχυτα στις σελίδες του βιβλίου. Μένει όμως κάτι ακόμα. Το περιτύλιγμα για να μας κάνει να μπούμε ακόμα περισσότερο στην ίδια την ιστορία της. Η επιτηδευμένη της παρουσίαση μέσα από τους διαλόγους και τη ροή της ιστορίας στον πολιτισμό, τις γλωσσικές ιδιομορφίες, την κουζίνα, την ιστορία και την κουλτούρα της Κέρκυρας. Αν με ρωτάτε, αυτό που πετυχαίνει η Ειρήνη με το πρώτο κιόλας βιβλίο της είναι ομολογουμένως εξαιρετικό. Ως συγγραφέας και απαιτητικός αναγνώστης, δεν σας κρύβω, πως ίσως θα απαιτούσα, φυσικά, ακόμα περισσότερα. Μεγαλύτερες περιγραφές, βουτιές στα ενδότερα των πρωταγωνιστών, περισσότερες ανατροπές, διαφορετικούς χρονικούς συσχετισμούς αποκαλύψεων μεταξύ αναγνώστη και ήρωα, αλλά αυτά είναι τεχνικές που είμαι σίγουρος, πως θα τις αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο μέλλον η Ειρήνη.  Το βιβλίο, στοιχειώνει στα χέρια του αναγνώστη, και μοιάζει να σε τραβάει στο μυστηριακό του υπόβαθρο των αποκαλύψεων. Πέρα όμως από ο,τιδήποτε άλλο, το «ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ» είναι μια χαρισματική διήγηση με συγγραφική αίγλη που κυλά γρήγορα παρά τη μεγάλη του έκταση και σε αποζημιώνει με την απόλαυση και τη μαγεία της ανάγνωσης.

Λένε, πως η ανταμοιβή της τέχνης, δεν είναι ούτε η φήμη, ούτε η επιτυχία, αλλά ο εθισμός. Η ίδια η γραφή μοιάζει να σε καταδιώκει, κι ο δρόμος της, πιστέψτε με, δεν έχει γυρισμό,  μέχρι που γίνεσαι ένα με τις λέξεις, με το κείμενο, με το βιβλίο, τόσο που παύεις να ζεις στο σήμερα και στο τώρα και συναντάς τον άλλο σου εαυτό στο κάπου και το κάποτε.  Το έχω βιώσει, με κάθε μου βιβλίο, με κάθε μου ήρωα. Είμαι σίγουρος πως το βίωσε και η Ειρήνη, απόλαυσε το ταξίδι της συγγραφής του πρώτου της βιβλίου, φαίνεται άλλωστε από το ίδιο το αποτέλεσμα.

Ειρήνη, εύχομαι πραγματικά, μέσα από την καρδία μου, να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σου. Να συνεχίσεις να γράφεις, ακολουθώντας τη δύσκολη πορεία που χάραξες με τούτο το βιβλίο σου, κόντρα στο ρεύμα της εποχής και τις σειρήνες των καιρών, παραθέτοντάς μας κάθε φορά χειροπιαστές αλήθειες στους γραμματικούς χαρακτήρες των ιστοριών σου. Ο ήρωας που δημιούργησες, ο δαιμόνιος αστυνομικός Γιώργος Μαρκόπουλος πρέπει και μπορεί να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο μιας εξαιρετικής σειράς βιβλίων, με μυστήρια, εγκλήματα και νέες προκλήσεις, που θα μας ταξιδέψει και θα μας αποπλανήσει στον κόσμο της εξερεύνησης και της ανακάλυψης.

Εγώ, πάντως, δεν σας κρύβω, πως αδημονώ να διαβάσω τις νέες του περιπέτειες. Σας ευχαριστώ.