Καλό Παράδεισο, Πανούλη

Υπάρχουν μερικές στιγμές που τα λόγια φαντάζουν τόσο φτωχά και λίγα, και η σιωπή, ο πόνος, η θλίψη και τα δάκρυα μονοπωλούν τις ώρες της περισυλλογής σου. Νιώθεις να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, τον ίδιο τον κόσμο, αισθάνεσαι μικρός, λίγος, ελάχιστος μπροστά στο αναπόφευκτο της μοίρας και του πεπρωμένου, την ίδια τη ζωή και τον θάνατο. Επιχείρησα να μείνω σιωπηλός στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του μικρού Πανούλη. Συγκλονίστηκα, σοκαρίστηκα, δάκρυσα. Μα όσο κι αν δονήθηκε το είναι μου με τούτο το νέο, μια υπόκωφη βουή σπάραξε όσο περνούσε η ώρα τα σωθικά μου, ένα επίμονο ξέσπασμα διαμαρτυρίας ζήτησε ετσιθελικά να διατρανώσει τις αλήθειες ετούτου του άνισου αγώνα του, και να με καταστήσει έναν ακόμα ταπεινό κι επίδοξο μάρτυρα της οδύσσειάς του. Μια αλήθεια επιζήτησε δικαιωματικά την αποτύπωσή της με λέξεις. Ίσως, γιατί όσο σιωπηρός κι αν φάνταζε αυτός ο αγώνας ζωής του μικρού ετούτου ήρωα, άλλο τόση δύναμη και σθένος έμοιαζε να εκπέμπουν οι σιωπές, τα χαμόγελα, οι θυσίες και το διάβα του.

            Όταν χάνεται κάποιος συνηθίζουμε να εκθειάζουμε το βίο του, τα κατορθώματά του, αυτά που πραγματοποίησε και θα μας κάνουν να τον θυμόμαστε όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μα στην περίπτωση του Πανούλη, όσο πολλά κι αν είναι αυτά που κατάφερε να μας διδάξει αυτό το παιδί στο σύντομο πραγματικά χρονικό διάστημα της ζωής του, έχω την αίσθηση πως θα ήταν ελάχιστα σε σχέση μ’ αυτά που θα μπορούσε να είχε πραγματοποιήσει, αν η μοίρα δεν στεκόταν τόσο άδικη απέναντί του. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσα από τα όνειρά του θα εκπλήρωνε, πόσες προσδοκίες, πόσα θέλω, πόσες ξεκάθαρες απαντήσεις θα μας έδινε, πόσο περήφανους θα μας έκανε. Είμαι σίγουρος πως θα διέπρεπε πρώτα από όλα ως άνθρωπος, μεταφέροντάς μας σε υπερθετικό βαθμό όλα αυτά που διδαχθήκαμε από εκείνον το χρονικό διάστημα του άνισου αγώνα του ενάντια στην λαίμαργη ασθένειά του.

Ο μικρός Πανούλης, ο αγώνας της οικογένειάς του να βρει συμπαραστάτες στο δύσκολο ταξίδι της θεραπείας του, η μεγάλη ανταπόκριση της Κερκυραϊκής κοινωνίας στο κάλεσμα τους για βοήθεια, οι φίλοι, οι γνωστοί και οι άγνωστοι που έσπευσαν να τον αγκαλιάσουν από κοντά ή μακριά μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, αποτέλεσαν σημάδια ενός καλύτερου κόσμου. Ενός κόσμου όπου η οικογένεια, η αλληλεγγύη, η έμπρακτη συμπαράσταση και ο αγώνας ενσαρκώθηκαν στο πρόσωπο του μικρού δοκιμαζόμενου αγοριού, που μετατράπηκε από αθώο θύμα σε ήρωα στα μάτια όλων μας.

Εμένα αυτό το αγόρι με δίδαξε πολλά. Αυτή η οικογένεια με δίδαξε πολλά. Με ξύπνησε, με έκανε να σέβομαι αυτό που έχω και διατηρώ με κόπους και βάσανα που φαντάζουν ψίχουλα μπροστά σε ό,τι αντιμετώπισαν εκείνοι. Με έκαναν να προσευχηθώ, όχι για εκείνους που το έκανα κάθε βράδυ, αλλά και για εκείνους που ποτέ δεν φαντάστηκα πως θα το επιχειρούσα. Για τον Πανούλη, για το κάθε παιδί που βασανίζεται και αγωνίζεται για το δικαίωμα στην ελπίδα, για όλον τον κόσμο που υποφέρει και δεινοπαθεί. Και μέσα στα μάτια αυτού του παιδιού, ένιωσα να καθρεπτίζεται όλος ο δοκιμαζόμενος κόσμος, τα δικά μου παιδιά. Και το αγαθό της υγείας και της καθημερινότητας που ακόμα διατηρώ, έγινε μοναδική κατάκτηση που ποτέ δεν μπόρεσα να αξιολογήσω όσο της έπρεπε.

Μικρέ Πανούλη, σε ευχαριστώ από καρδιάς για όσα μου θύμησες. Για την ομορφιά της ζωής, τα χρώματα στο ουράνιο τόξο που δεν μπορούσα να διακρίνω, τις μυρωδιές της εξοχής που δεν χορταίνω πλέον να γεύομαι, τα δευτερόλεπτα περισυλλογής με το ηλιοβασίλεμα που συνήθιζα να προσπερνώ, τις μαγικές στιγμές που ελπίζω να ζήσω κάνοντας απλά καθημερινά πράγματα με τα παιδιά μου και τους δικούς μου ανθρώπους, χωρίς θέλω και πολυέξοδες απαιτήσεις, με αγάπη και αλληλεγγύη, με υπομονή και κουράγιο.

Μικρέ Πανούλη, θα σε έχω πάντα στην καρδιά μου, δεν σε γνώρισα ποτέ, μα πίστεψέ με, νιώθω να σε ξέρω τόσο καλά. Καλό σου ταξίδι. Καλό Παράδεισο.