Η "Ρόδινη Σταύρωση"

«Πιστεύω μάλλον ότι ο συγγραφέας είναι ένας ενδιάμεσος, κάτι σαν μέντιουμ που, όταν πια βγει από την έκστασή του, καταπλήσσεται κι ο ίδιος απ' όσα είπε και έκανε»

Henry Miller (26 Δεκεμβρίου 1981 – 7 Ιουνίου 1980)


Είναι η τρίτη φορά που ξαναδιαβάζω τη "Ρόδινη Σταύρωση" του Henry Miller . Ο Miller έζησε την αλητεία στο πετσί του σε καιρούς δύσκολους. Πρόκειται για τον συγγραφέα που έκανε τη συγγραφή «υπόθεση αυστηρά προσωπική» και που αποτέλεσε και αποτελεί αξεδιάλυτο γρίφο.

Η βιογραφική τριλογία «Sexus» (1949), «Plexus» (1953), «Nexus» (1960) καταπιάνεται με μια δύσκολη περίοδο του συγγραφέα που αξίζει όσοι ασχολούνται ή ευελπιστούν να ασχοληθούν με το γράψιμο να εντρυφήσουν. Μιλά για τις δυσκολίες, τις αναστολές, τα σκαμπανεβάσματα, τις εμπνεύσεις, τις δοκιμασίες, για τη «ρόδινη σταύρωση» του συγγραφέα που ξεκινά από το μηδέν ψάχνοντας απεγνωσμένα για τη λύτρωση.

Ο ίδιος ο Henry Miller, τον Σεπτέμβριο του 1961, συνομιλώντας με τον George Wickles εξομολογήθηκε για τη: «Ρόδινη Σταύρωση»:

«Το Sexus, το Plexus, και το Nexus, και τα τρία, καταπιάνονται με τις δοκιμασίες μου εκείνη την περίοδο - σχετικά με την καθημερινή μου ζωή, με τις αντιξοότητες. Δούλευα σαν το σκυλί και συνάμα -πώς να το πω;- βρισκόμουν σε σύγχυση, σε μιαν ομίχλη. Δεν ήξερα τι έκανα. Δεν έβλεπα πού πήγαινα. Υποτίθεται ότι δούλευα ένα μυθιστόρημα, έγραφα αυτό το μεγάλο μυθιστόρημα, αλλά στην πραγματικότητα δεν πήγαινα πουθενά. Μερικές φορές, δεν έγραφα παραπάνω από τρεις ή τέσσερις αράδες την ημέρα. Ερχόταν αργά τη νύχτα η γυναίκα μου και ρωτούσε, "Πώς πάει, λοιπόν;" (ποτέ δεν την άφηνα να δει τη σελίδα που είχα περασμένη στη γραφομηχανή). Της έλεγα, "Ω, προχωράει θαυμάσια". "Σε ποιο σημείο έχεις φτάσει τώρα;". Φαντάσου τώρα ότι απ' όλες τις σελίδες που υποτίθεται ότι είχα γράψει δεν είχα ολοκληρώσει παρά μονάχα τρεις ή τέσσερις, αλλά μιλούσα λες κι είχα γράψει εκατό ή εκατόν πενήντα σελίδες. Συνέχιζα να μιλάω για ό,τι είχα κάνει, συνθέτοντας το μυθιστόρημα ενόσω της μιλούσα. Κι αυτή άκουγε και μου έδινε κουράγιο, ξέροντας πολύ καλά ότι της λέω ψέματα. Την επόμενη μέρα, ερχόταν κι έλεγε, "Και τι έγινε μ' εκείνο το κεφάλαιο για το οποίο μου είχες μιλήσει τις προάλλες, πώς πάει;" Κι όλα ήταν ένα ψέμα, καταλαβαίνεις, μια χάλκευση, ένα τέχνασμα ανάμεσά μας. Θαυμάσιο, θαυμάσιο...»

Στην ίδια συνέντευξη συνεχίζει:

«Έγραψα όλα αυτά τα αυτοβιογραφικά βιβλία όχι επειδή πιστεύω ότι είμαι καμιά σημαντική προσωπικότητα αλλά -θα σε κάνει να γελάσεις αυτό- επειδή σκεφτόμουν, όταν ξεκίνησα, ότι έλεγα την ιστορία του πιο τραγικού πάσχοντος ανθρώπου στον κόσμο. Όσο προχωρούσα τόσο συνειδητοποιούσα ότι δεν ήμουν παρά ένας ερασιτέχνης της οδύνης. Το δίχως άλλο, τράβηξα κι εγώ των παθών μου τον τάραχο, αλλά δεν πιστεύω πια ότι ήταν τόσο τρομερά τα πράγματα. Γι' αυτό κι έδωσα στην τριλογία μου τον τίτλο Ρόδινη Σταύρωση. Ανακάλυψα ότι εκείνη η οδύνη ήταν κάτι καλό εντέλει, ναι, μου έκανε καλό, μου άνοιξε το δρόμο προς μια ευφρόσυνη ζωή, μέσα από την αποδοχή της οδύνης. Όταν σταυρώνεται ένας άνθρωπος, όταν πεθαίνει, η καρδιά του ανοίγει σαν λουλούδι. Φυσικά, δεν πεθαίνεις, κανείς δεν πεθαίνει, ο θάνατος δεν υπάρχει, απλώς φτάνεις σε ένα νέα επίπεδο όρασης, σε μια νέα επικράτεια της συνείδησης, σε έναν νέο άγνωστο κόσμο. Όπως δεν ξέρεις από πού έρχεσαι, έτσι δεν ξέρεις και πού πηγαίνεις. Αλλά κάτι υπάρχει εκεί, κάτι πριν και κάτι μετά, το πιστεύω ακράδαντα».