36 και βάλε

Πως τον μετράμε αλήθεια το χρόνο; Μπορούμε αλήθεια να τον μετρήσουμε με μέρες, μήνες, χρόνια; Μπορούμε να τον μετρήσουμε με στιγμές; Στιγμές που πέρασαν και που άφησαν αναμνήσεις και αποδείξεις ζωής στο διάβα τους; Ίσως μόνο με αποδείξεις αγάπης και ευτυχίας να μετριέται ο χρόνος. Με αγκαλιές στα ηλιοβασιλέματα, με κλεφτές ματιές ευτυχίας, με χάδια και έρωτες στις ακροθαλασσιές, με γευστικά φαγοπότια και μουσικά γλέντια, με παραγωγικές συζητήσεις και έξυπνες ρήσεις, με απολαυστικές περιπέτειες και ελπιδοφόρα όνειρα.
Ναι, μάλλον για μένα ο χρόνος μετριέται με στιγμές. Προσωπικές στιγμές. Στιγμές που έρχονται και επιζούν στο υποσυνείδητό μας, επανέρχονται και στοιχειώνουν τα δευτερόλεπτα του τώρα με το τώρα του τότε.
13.149 μέρες δείχνει ο καθρέπτης απέναντί μου. 36 χρόνια. Να μπω στον κόπο να τις μετρήσω τις στιγμές; Σημάδια χρόνου στο διάβα τους. Σημάδια ανεξίτηλα που μένουν και χαράσσουν ουλές και στίγματα. Ο πρώτος έρωτας, οι παιδικοί φίλοι, τα σχολικά χρόνια, οι φοιτητικές τρέλες, τα χρόνια του στρατού, όλα. Όλα σε εικόνες που κυλούν και αλλάζουν τις όψεις του καθρέπτη απέναντί μου. Κεράκια ελπίδας που σβήνουν στο χάρτη της καθημερινότητας με το πέρασμα του χρόνου. Γενέθλια.Να τα γιορτάσω ή να μην τα γιορτάσω τα χρόνια;