Καιγόμενες δάφνες

Αφιερωμένο στον Αλέξανδρο…

Καλέ μου ανιψιέ, σου γράφω με πόνο καρδιάς.

Γράμμα απόγνωσης στα παιδιά όλου του κόσμου που σε συντροφεύουν.
Βλέπω στα δακρυσμένα μάτια σου τη θλίψη και την απορία που σε κατακλύζει.
Συγχώρεσέ με για τον πόνο και την οδύνη, για τις φλόγες και τους καπνούς του πολιτισμούς μας.
Συγχώρεσέ με, για τις στάχτες των κατορθωμάτων μας.
Σου γράφω για να μείνει ετούτο το γράμμα στον κόσμο. Σιωπηλή διαμαρτυρία εφ όρου ζωής. Σήμερα, τώρα, εδώ, για πάντα.
Σου υποσχέθηκα ένα καλύτερο αύριο κάθε φορά που σε είχα στην αγκαλιά μου. Βλέποντας όμως όλα ετούτα τα τραγελαφικά αυτές τις μέρες δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα και τον πόνο μου.
Μια ολόκληρη χώρα μετατράπηκε σε ανοχύρωτη πολιτεία και η σκέψη μου τρέχει στις γενιές που έρχονται μετά από μας, στη γενιά σου.

Στον κατεστραμμένο κόσμο που θα κληρονομήσεις.
Αλήθεια είναι πως αποτύχαμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο.
Αλήθεια είναι πως αποτύχαμε να καλυτερέψουμε την ποιότητα της ζωής μας.
Αλήθεια είναι πως όσο κι αν προοδεύσαμε χάσαμε κάπου στην τεχνολογική πορεία της εξέλιξής μας το νόημα της ζωής.
Αλήθεια είναι πως φταίμε για όλα τα κακά που συμβαίνουν, εμείς και κανένας άλλος.
Εμείς που κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας.
Εμείς που παρασυρθήκαμε από την καθημερινότητά μας και χάσαμε το νόημα της ζωής.
Εμείς που στερέψαμε τον πλανήτη από το οξυγόνο της αναπνοής του.
Εμείς που κοιτάζοντας το προσωπικό μας συμφέρον αφήσαμε στο περιθώριο τις ανάγκες του συνόλου.
Εμείς που στηρίξαμε τον πολιτισμό μας σε ψεύτικα πόδια.
Εμείς που πιστεύουμε στις πολιτικές σειρήνες των φρούδων ελπίδων μας.
Με ρωτάς για τις φλόγες, τους καπνούς και τις στάχτες.
Με ρωτάς για τα δένδρα, τα ζώα, τους ανθρώπους.
Με ρωτάς για τον ήλιο που κρύφτηκε από τα καμώματά μας.
Για τα σύννεφα σκόνης που κατακάθονται στα όνειρά μας.
Σκαρφίζομαι παραμύθια για να κοιμίσω τους εφιάλτες σου.
Μηχανεύομαι τρόπους για να επιμερίσω τις ευθύνες μας.
Μα όσο κι αν προσπαθώ, τα καθαρά σου μάτια βλέπουν την αλήθεια μέσα στις στάχτες μας.
Καλέ μου ανιψιέ, δεν ψάχνω δικαιολογίες. Προσπάθησε όμως να καταλάβεις.
Μόνο εσύ και η γενιά σου μπορείς να σώσεις τον κόσμο από τον κατήφορο που τον φέραμε.
Μόνο εσύ και η γενιά σου μπορείς να θρέψεις την ελπίδα στις διψασμένες ψυχές του σήμερα.
Γιατί εσύ δεν ψηφίζεις. Δεν συμμετέχεις σε στείρες συζητήσεις στα παράθυρα των πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Γιατί δεν ξέρεις από ασύμμετρες απειλές.

Γιατί πιστεύεις στα αγνά παραμύθια της παράδοσης και όχι στην παράδοση των παραμυθιών τους.
Γιατί δεν συμμετέχεις στα κέντρα των αποφάσεων.

Γιατί δεν ψάχνεις δικαιολογίες.
Γιατί, πίστεψέ με, δεν χρειάζεται να ψηφίσεις για να αλλάξεις τον κόσμο.
Γιατί η αγνή σου ψυχή μπορεί να ελπίσει σ’ έναν καλύτερο κόσμο.
Καλέ μου ανιψιέ, οι εορταστικές δάφνες των ηρώων του κόσμου που σου υποσχέθηκα κατακάηκαν. Η εποχή σου θα είναι η εποχή των νέων ηρώων. Χωρίς δάφνες και τιμές, με δάκρυα, πόνο, οργή και οδύνη.
Συγνώμη…