Μάθε παιδί μου... γράμματα

Δεν έχουν το Θεό τους μερικοί στην Ελλάδα. Νομίζουν πως μπορούν να κάνουν τα πάντα. Κι αν θέλετε να το συζητήσουμε, να το συζητήσουμε. Ας πιάσουμε λοιπόν την παιδεία που τόσος ντόρος γίνεται τις τελευταίες μέρες, τους τελευταίους μήνες, τα τελευταία χρόνια.

• Μερικοί νομίζουν ότι επειδή έβγαλαν τα μάτια τους κι έκαναν παιδιά το κράτος πρέπει σώνει και καλά να τους τα σπουδάσει με το ζόρι.


• Κάποιοι άλλοι νομίζουν ότι αν κάνουν φροντιστήριο από το πρωί μέχρι το βράδυ θα γράψουν καλά στις Πανελλαδικές, ή τουλάχιστον θα πιάσουν τη βάση.


• Κάποιοι άλλοι νομίζουν πως τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα είναι η καλύτερη ευκαιρία για να δουν μια άσπρη μέρα.


• Άλλοι από την άλλη έχουν την εντύπωση πως αν γράψουν Πανελλαδικές εξετάσεις, επειδή πληρώνει ο μπαμπάς φόρους κάθε χρόνο, θα μπουν και στο Πανεπιστήμιο.


• Άλλοι πάλι θεωρούν πως αφού κατάφεραν και μπήκαν στο Πανεπιστήμιο σώνει καλά θα βγουν! Του πούστη!


• Άλλοι, περισσότερο αφελείς, νομίζουν ότι θα αποφοιτήσουν από το Πανεπιστήμιο και θα κάνουν αυτό που σχεδίαζαν πριν ακόμα μπουν.


• Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που είναι καθηγητές Πανεπιστημίου, έχουν το αλάθητο του Πάπα και δεν είναι απαραίτητη η παρουσία τους στα αμφιθέατρα.


• Άλλοι νομίζουν ότι πρέπει σώνει και καλά να κάνουν μεταρρυθμίσεις, όποιες κι αν είναι αυτές, έτσι για να έχουν με κάτι να ασχολούνται και να γίνεται ντόρος.

Μα αυτά είναι εξαιρέσεις, θα μου πείτε. Κανείς δεν πιστεύει ότι τα παραπάνω είναι και ο μέσος όρος της νοοτροπίας τόσο των μαθητών, των φοιτητών, των Καθηγητών, ακόμα και της κάθε Κυβέρνησης. Ας μιλήσουμε λοιπόν για το μέσο όρο, αφού το θέλετε.

• Ο μέσος γονιός θέλει να δει το παιδί του επιστήμονα και κάνει τα πάντα γι’ αυτό. Είτε μπορεί είτε όχι.


• Ο μέσος μαθητής θέλει να μπει στο Πανεπιστήμιο είτε γιατί το ονειρεύτηκε κάποιο βράδυ με φεγγάρι, είτε γιατί θα χάσει το χαρτζιλίκι από τον μπαμπά που είναι ονειροπαρμένος.


• Ο μέσος φοιτητής θέλει να τελειώσει και να πάρει το πτυχίο του μια ώρα αρχύτερα και κάνει τα πάντα για να το καταφέρει.


• Ο μέσος καθηγητής θέλει να παίρνει τον μισθό του και κάνα επιδοτούμενο πρόγραμμα από όπου λάχει για να βουλώσει καμιά τρύπα. Τα υπόλοιπα είναι ψηλά γράμματα.


• Ο μέσος πτυχιούχος θέλει να βρει δουλειά μετά τις σπουδές και να μην κάνει τον σερβιτόρο με δίσκο την κορνίζα του πτυχίου του.


• Ο μέσος υπουργός θέλει να κάνει μεταρρυθμίσεις για να είναι πετυχημένος αν και είναι δεδομένο πως οι μεταρρυθμίσεις εξαγγέλλονται και είναι οι μόνες που μεταρρυθμίζονται.

Τώρα μπορείτε να καταλάβετε γιατί η Ελλάδα είναι η χώρα του ΜΕΣΟΥ. Σε όποια από τις παραπάνω κατηγορίες κι αν θεωρείτε ότι ανήκετε, με λίγο μέσο, να είστε σίγουροι πως τα όνειρά σας θα γίνουν πραγματικότητα. Αν δεν ανήκετε κάπου εκεί χρειάζεται αγώνας. Ή μήπως όχι;