Έμπνευση

Σύνθημα 96ον: ΠΟΘΕΝ ΑΙΣΧΟΣ Οι έχοντες και κατέχοντες μας παρουσίασαν τα περιουσιακά τους στοιχεία με επισημότητα και με καθαρό μέτωπο. Βουλευτές και Ευρωβουλευτές ψωμοζούν σε συνθήκες εξαθλίωσης, χωρίς εισοδήματα, χωρίς πόρους, χωρίς ακίνητη περιουσία και λογαριασμούς σε τράπεζες. Προτείνεται η έκδοση ενός ομολόγου για την υποστήριξη του ταμείου της Βουλής. Κινητό συνεργείο ευρωληψίας θα βρίσκεται στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρακαλούνται μισθωτοί και συνταξιούχοι όπως προσέλθουν για τις προσφορές τους. Επί των προσφορών θα υπάρξει φορολογική ελάφρυνση.

Πολλές φορές εμφανίζεται στον ορίζοντα της περιπέτειάς μας μια μικρή σπιθαμή ελπίδας. Μια φλόγα σιγοκαίει στα σωθικά μας που ψάχνει να βρει γόνιμο έδαφος για να θεριέψει και να ζωντανέψει για τα καλά. Είναι η φλόγα της ελπίδας που αναζητεί προστάτες στα ανεμομαζώματα και ανεμοσκορπίσματά μας. Δεν ξέρω πολλά, ξέρω πως ετούτη η γεύση ελπίδας συντρόφευσε τα χθεσινοβραδινά μου όνειρα. Χρωμάτισε με ανεξίτηλα χρώματα το πρωινό και την εβδομάδα. Κι η «Πόλη», μέρα που είναι σήμερα, έπεσε στη μαγική της λάμψη. Θέριεψε μέσα μου το νόημα της ύπαρξή της. Γεύτηκα τη λάμψη της και ξύπνησα διαφορετικός. Γεμάτος εύφορα όνειρα. Ίσως γιατί υπάρχει κάπου, εκεί, κάποιος που ορίζει μ’ αγώνες και με δάκρυα τις σπίθες της ελπίδας και τις μοιράζει όποτε και όταν πρέπει, εκεί που η λάμψη τους είναι αναγκαία, τώρα, πάντα.

Κάποια πράγματα είναι δεδομένα και δεν αλλάζουν. Η μπάλα είναι στρογγυλή και δεν μας έκανε την χάρη. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο, γι’ αυτό άλλωστε το αγαπάμε. Είναι το πιο απρόβλεπτο άθλημα. Σημασία δεν έχει να ξέρεις να πανηγυρίζεις όταν κερδίζεις, αλλά να ξέρεις να χάνεις. Και οι Άγγλοι φίλαθλοι χθες το απέδειξαν παρά τις επιφυλάξεις μερίδας των γνωστών σοφών των τηλεοπτικών παραθύρων. Σημασία έχει να αγαπάς την ομάδα σου κάθε στιγμή. Να χειροκροτείς και να παρακολουθείς τη στέψη του αντιπάλου σου. Κι αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι εμείς οι οικοδεσπότες από αυτό το παιχνίδι είναι αυτή η σκηνή. Γιατί η μπάλα είναι παιχνίδι πάνω από όλα. Πάνω από συναισθήματα, κέρδη και μπίζνες. Όσο για την αγαπημένη μας Λίβερπουλ… ένα είναι σίγουρο, μόνη της δεν θα βρεθεί ποτέ, ακόμα και στη «μοναξιά» της ήττας.

Κάποιες στιγμές η σκέψη του θανάτου βρίσκει γόνιμο έδαφος και μας επισκέπτεται. Θεριεύει από την ίδια την καθημερινότητά μας, από συμβάντα γύρω μας και μας βάζει σε σκέψεις. Συνήθως τα βράδια, λίγο πριν ο ύπνος μας πάρει στις διαδρομές του περνάει από το μυαλό μας η σκέψη της δικής του επίσκεψης. Άλλες φορές δικαιολογημένα, άλλες αδικαιολόγητα. Χθες ήταν μια τέτοια μέρα. Ο θάνατος ζωγράφισε με χρώματα νωπά και σκούρα τα όνειρά μου. Ίσως γιατί οι ειδήσεις της μέρας έθρεψαν για τα καλά το υποσυνείδητο και τροφοδότησαν με υποψίες τη σκέψη μου. Δεν τον φοβάμαι τον θάνατο. Φοβάμαι μόνο τον κόσμο που θα αφήσω πίσω. Φοβάμαι μήπως φύγω και δεν αφήσω καλύτερο τον κόσμο απ’ ότι τον βρήκα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα για όλους. Να φεύγεις αλλά να καλυτερεύεις με μικρά πετραδάκια δράσης και δημιουργίας τον κόσμο που βρήκες. Κι ο κόσμος χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Αυτό με φοβίζει. Αυτό.

Με συνθήκη που υπογράφεται ανάμεσα στις τρεις Δυνάμεις, την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Ρωσία, και στο ελληνικό βασίλειο τα Επτάνησα περνούν οριστικά στην ελληνική κυριαρχία στις 21 Μαΐου του 1864. H εξέλιξη αυτή αποτελεί το επιστέγασμα μιας σειράς διαβουλεύσεων και διπλωματικών διαπραγματεύσεων, οι οποίες καθόρισαν αρκετά βαρείς όρους για την Eλλάδα που ήταν αποκλεισμένη από τις περισσότερες διπλωματικές συναντήσεις. H συνθήκη θέσπιζε τη διηνεκή ουδετερότητα της Kέρκυρας, γι' αυτό και κατεδαφίστηκε μέρος του οχυρού της πόλης και των Παξών. Tο ελληνικό κράτος αποδέχεται όλες τις υποχρεώσεις προς ξένες κυβερνήσεις, εταιρείες και ιδιώτες, οι οποίες απέρρεαν από συμβάσεις που είχαν συναφθεί με την Iόνιο Πολιτεία ή με την Προστάτιδα Δύναμη, τη Μεγάλη Bρετανία. H ρύθμιση αυτή αφορούσε το δημόσιο χρέος των Iονίων, εμπορικά και ναυτιλιακά προνόμια αλλοδαπών και κυρίως το εκδοτικό δικαίωμα της Iονικής Τράπεζας. Tο ελληνικό κράτος αναλάμβανε επίσης να καταβάλει αποζημιώσεις και συντάξεις στου

Επίγραμμα Διονυσίου Σολωμού προς τους Επτανησίους: Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντοτ' ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε. Το 2007 ορίστηκε έτος Διονυσίου Σολωμού. 150 χρόνια γιορτάζουμε φέτος από το θάνατο του μεγάλου εθνικού μας ποιητή. Του ποιητή που σ΄ όλο το έργο του, κήρυξε με ιερή εμμονή τις αθάνατες αξίες της ζωής: Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Αλήθεια, Θρησκεία, Αγάπη, Χρέος. Στην Κέρκυρα του πολιτισμού και της κουλτούρας, που στέγασε τις πνευματικές ανησυχίες του μεγάλου ποιητή για μεγάλο χρονικό διάστημα, γιορτάζουμε με ευλάβεια το έτος Σολωμού με ελκυστικές προσφορές στα εστιατόρια της πόλης στις μερίδες σολωμού. Ήδη μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και αριστοκρατικά εστιατόρια διακήρυξαν ως πιάτο ημέρας για όλη τη θερινή σεζόν τον καπνιστό σολωμό.

Ζούμε σε καθεστώς επιτήρησης. Η επιτήρηση είναι το άθλημα της εποχής. Δεν είναι και λίγο πράγμα να επιτηρείς τόσα και τόσα που σε περιβάλουν. Από τα κιλά της ζυγαριάς, από τα έσοδα και έξοδα του νοικοκυριού μας, από τα δάνεια και τις κάρτες μέχρι τις συνομιλίες της καθημερινότητάς μας. Από τα ρηχά προγράμματα της τηλεόρασης μέχρι τους κανόνες του savoir – vivre. Μου φαίνεται πως τίποτα δεν ξεφεύγει από τις κάμερες τις επιτήρησής μας. Κι αν κάτι μας ξεφύγει θα αναγκαστούμε εκ των πραγμάτων να το παρακολουθήσουμε διεξοδικότερα ανταποκρινόμενοι στις υψηλές απαιτήσεις του σήμερα. Δεν μπορείς να είσαι μέσα στα πράγματα αν δεν παρακολουθείς τις εξελίξεις. Δεν μπορείς να διατηρείς τη σιλουέτα σου χωρίς έλεγχο τροφίμων και ποτών. Δεν μπορείς να διατηρείς τις διαπροσωπικές σου σχέσεις χωρίς συχνή επικοινωνιακή επιτήρηση των δεσμεύσεών τους. Δεν μπορείς να ξοδεύεις ασύστολα χωρίς εξονυχιστική καταγραφή των οικονομικών δεικτών της τσέπης σου. Δεν μπορείς να είσαι in αν δεν έχεις μια κάμερα στα μέ

Πρωτάθλημα ήταν, πάει και πέρασε. Σιγά μην έπεφτε ο Ηρακλής ή η Λάρισα. Λες και δεν το ξέραμε πως το εύκολο θύμα ήταν η Κέρκυρα. Αυτό ήταν δεδομένο πως θα γινόταν, ακόμα κι αν χρειάζονταν αρκετό διαιτητικό μαγείρεμα και διοικητικές ρεμούλες για να πραγματοποιηθεί έστω και την τελευταία Κυριακή. Από τον τελευταίο φίλαθλο μέχρι τους ανώτερους κυβερνητικούς παράγοντες, όλοι ήξεραν πως η Κέρκυρα θα ήταν αυτή που θα έπαιρνε την άγουσα προς τον υποβιβασμό, ας μην γελιόμαστε. Χωρίς γήπεδο, χωρίς υποδομές, χωρίς πρόσβαση στο κράτος των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης, ήταν απλός ένας μπελάς που συνιστούσε ταλαιπωρία στα πόδια των μεγάλων του Ελληνικού Ποδοσφαίρου. Άλλο να ταξιδεύεις Σαλονίκη και Λάρισα κι άλλο Κέρκυρα. Άσε που θα έπρεπε να μας φτιάχνανε και το γήπεδο αν παραμέναμε. Ασύμφορη η Κέρκυρα. Δεν πειράζει. Εμείς να είμαστε καλά. Άντε πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι στη Β΄ θα μας στείλουν…

Σύνθημα 95ον: ΚΕΡΔΗ ΚΟΓΛΟΥ Το να πλουτίζεις όντας ανεπάγγελτος μέσα σε 10 χρόνια (από τα 18 στα 28) και να αποκτάς περιουσία 1,8 εκ. ευρώ δεν είναι και λίγο! Ο γιος του προέδρου του Αρείου Πάγου είναι "μάγκας". Δεν ξέρω πως και γιατί, δεν ξέρω αν ο γιος Κεδίκογλου εμπλέκεται σε σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου, αυτό που ξέρω είναι το αποτέλεσμα που είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ας μας πει τουλάχιστον το μυστικό. Ο τοίχος προτείνει την άμεση αλλαγή του ονόματός του σε... Κερδήκογλου, το αξίζει!

Πολλές φορές όταν οι κανόνες δεν μας κάνουν δεν τους ακολουθούμε. Τους φτιάχνουμε. Ίσως γιατί ψάχνουμε απεγνωσμένα για επιχειρήματα αποδείξεων που τους αναιρούν. Άλλωστε κάπως έτσι απέδειξαν οι πρωτοπόροι τους εσφαλμένους κανόνες της καθημερινότητάς τους θέτοντας ιστορικές βάσεις στο σύστημα κανόνων του σήμερα. Κι έτσι, εγκλωβισμένοι στον κυκεώνα της αίρεσης των κανόνων ψάχνουμε για επιχειρήματα, χειροπιαστά θεωρήματα ή αξιώματα αποδείξεων, πλούσια σε προσωπικές παρενέργειες κι όχι σε φαντασμένες εικασίες. Κάπως έτσι, κοιτάς που και που το χάρτη των κανόνων που σε περιβάλλουν και βρίσκεσαι ανάμεσα από χειροπιαστές ενδείξεις που σε οδηγούν στον κόσμο των αποδείξεων. Κι εκεί έχεις μόνο δυο επιλογές. Τις αποδέχεσαι ή αλλάζεις χάρτη.

Πολλές φορές χρειάζεται να σιωπάμε. Να σπάμε την άτυπη συμφωνία της επικοινωνίας και να απομονωνόμαστε στο περιθώριο των ήχων και του θορύβου. Ίσως γιατί οι σκέψεις μας καλύτερα να μην εκφέρονται, να μην σχηματίζουν λέξεις και προτάσεις, παρά να μένουν προσχέδια σε εικονικό χαρτί, μουντζούρες χωρίς αντίκρισμα. Ίσως γιατί οι λέξεις να μοιάζουν να είναι φτωχές στη μοναξιά και την ηρεμία της σιωπής μας. Πολλές φορές έχουμε ανάγκη τη σιωπή. Μας επιβάλλεται. Κώδικες σιωπής διέπουν τις καθημερινές μας σχέσεις. Μόνο η ελπίδα δείχνει να βρίσκει τρόπο να θεριεύει μέσα από τη σιωπή. Σαν τις προσευχές που μόνο μέσα από τη σιγή δείχνουν να ανυψώνουν το ανάστημά τους και να πλησιάζουν τα ουράνια. Παράξενο μα αληθινό. Δεύτερη μέρα κυριαρχίας της σιγής στον ασύρματο της ιερής μου συνομιλίας. Και οι σκέψεις φαίνονται καθαρότερα τώρα, προσμένοντας τον ερχομό της ελπίδας. Μουντζούρες που παίρνουν σχήματα. Κύματα που μεταφέρουν ορδές ελπίδας. (photo: maruella)

Υπάρχει ένα εξπρές που μεταφέρει λαθρεπιβάτες του Παραδείσου πίσω στην Κόλαση. Διασχίζει λαγκάδια και βουνά, θάλασσες ονείρων, και σε γυρίζει στα τάρταρα του προορισμού σου. Διαδρομή γνωστή, γεμάτη πόνο, οδύνη, στεναγμούς και αναφιλητά, γεμάτη ένοχες σιωπές και βουητά μετάνοιας. Δε σέρνεται και δεν πετάει, δεν κινείται σε λογικά πλαίσια, παρά σκίζει τους ουρανούς και τα σύννεφα με τρόπο μοναδικό. Γεμάτο ρημαγμένα όνειρα κι ελπίδες, γεμάτο απελπισμένες καρδιές, γεμάτο λαθρεπιβάτες παραδεισένιων απολαύσεων επιστρέφει στο μόνο του δρόμο, αυτόν της κρίσης χωρίς ταξιδιωτικές γραφειοκρατικές διαδικασίες. Χωρίς εισιτήρια, ελεγκτές και σφραγίδες. Ίσως γιατί οι επιβάτες του είναι όλοι λαθραίοι, ίσως γιατί κανείς δεν μπορεί να του ξεφύγει. Ναι. Παράδεισος – Κόλαση σε 8 ώρες. Λαθρεπιβάτης κι εγώ έζησα τη διαδρομή του. Μοιράστηκα τα χιλιόμετρα της διαδρομής του. Από τις αέριες νεφέλες στις καιγόμενες αβύσσους. Χωρίς στάσεις. Χωρίς διαβατήριο. Χωρίς αποσκευές.

Σύνθημα 94ον: Β ΕΙΡΩΝΑΣ Αυτή η κυβέρνηση τα έχει όλα τελικά. Υπουργούς δέσμιους των ομολόγων, της ιστορίας, της ναυτικής τέχνης των κόμπων, της βίας και του παρακράτους… Απορώ καμιά φορά πως αντέχει ο Καραμανλής! Μέσα σ’ όλα είχαμε και τα ειρωνικά σχόλια του Πολύδωρα από το βήμα της Βουλής, που από… Βύρωνας έγινε Βείρωνας για χάρη της Κυβέρνησης και του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Όλα τα είχε η Μαριορή… και μετά θέλουμε να πιάσουμε και τους κουκουλοφόρους...

Ο "Τοίχος" της "Έμπνευσης" Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα 1) Ν’ αρχίσουμε πρώτα από τα… βασικά: Τι είναι εκείνο που μπορεί να κάνει έναν συγγραφέα να ανοίξει μπλογκ; Η συγγραφή λένε πως είναι ένα μοναχικό «άθλημα». Είναι στιγμές ζωής που μετατρέπεις σε λέξεις και προτάσεις. Εμπειρίες που γεμίζουν σελίδες. Σήμερα που η τεχνολογία έχει κάνει άλματα προόδου, ο συγγραφέας οφείλει να προσαρμοστεί στο νέο λογοτεχνικό γίγνεσθαι. Να επιδιώκει να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες της τεχνολογίας. Να βρει διεξόδους επικοινωνίας με τους αναγνώστες του. Να ζήσει το μύθο της ανάγνωσής τους και να συμπεριλάβει στις δημιουργίες του τις αγωνίες τους, φιλτράροντάς τες μέσα από το οπτικό του πρίσμα, καταγράφοντάς τες με τον ιδιαίτερό του τρόπο. 2) Γιατί «Εμπνευση» και πόσο βοηθά αυτό το τόσο «μαζί» σ’ αυτήν; Η έμπνευση είναι η ιδέα που γεννιέται ξαφνικά, χωρίς λόγο και αιτία στο βάθος της συνείδησής μας. Είναι βασικό συστατικό της τέχνης. Το ιστολόγιο είναι μια δικτυακή πύλη σκέψης και αλλη