Γλυκό πικραμύδαλο για ερωτευμένους

Σήμερα λένε πως γιορτάζουν οι ερωτευμένοι. Εγώ πιστεύω πως γιορτάζουν κάθε μέρα. Αφιερωμένο λοιπόν σε όσους γιορτάζουν το παρακάτω απόσπασμα από το "Γλυκό Πικραμύγδαλο" το νέο μου βιβλίο που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2007 από τις Εκδόσεις "Άγκυρα".

"Ο έρωτας είναι ένα γλυκό πικραμύγδαλο. Είναι μια ξεχωριστή διαφορετική ποικιλία αμυγδάλου. Έχει μεν κατάλευκη σάρκα κι εκείνο το γκριζοπράσινο περίβλημα, το σκεπασμένο με το λεπτό χνούδι. Ίσως γιατί καλύπτεται από ένα γνωστό - άγνωστο μυστηριακό πέπλο. Έχει εκείνο το σκληρό κέλυφος που έχουν όλα τα αμύγδαλα, για να μπορεί να αντέχει στο χρόνο και τις κακουχίες, μα η γεύση του διαφέρει κατά πολύ από όλα τα άλλα, τα γνωστά. Η γεύση του είναι γλυκόπικρη. Μια γεύση που σου χαρίζει μεν ευχαρίστηση, όταν το καταναλώνεις λαίμαργα και αδηφάγα ως επιτραπέζιο ξηρό καρπό. Μια γεύση όμως που περικλείει μέσα της και την πίκρα. Μια πίκρα που πολλές φορές σε αηδιάζει, αλλά που με την πάροδο του χρόνου νιώθεις πως ώρες - ώρες καταπραΰνει μέσω των φαρμακευτικών ιδιοτήτων της την ανίατη ασθένεια της μοναξιάς και της πλήξης.
Την ποικιλία του γλυκού πικραμύγδαλου την ξέρουν λίγοι. Την καταναλώνουν όμως πολλοί. Συλλέγεται, καθαρίζεται, επεξεργάζεται και προσφέρεται απλόχερα. Η ποικιλία των καρπών του γλυκού πικραμύγδαλου, καρπίζει πάντα μέσα στις καρδιές μας."

Ως ένα απλό καθημερινό βιβλίο που μιλά για τον έρωτα, το "Γλυκό Πικραμύγδαλο" μοιάζει με διάσπαρτο αμυγδαλεώνα που ανθίζει την ίδια εποχή που ανθίζουν και οι μυγδαλιές και μας δείχνει τον δρόμο με ήρωες καθημερινούς και ιστορίες δικές μας. Μια καθημερινή ερωτική ιστορία εξελίσσεται καθώς ξετυλίγονται στα μάτια των πρωταγωνιστών της μικρές ερωτικές ιστορίες ηρώων της καθημερινότητάς μας. Μπορούν οι ιστορίες της διπλανής πόρτας να καθορίσουν το τέλος της κεντρικής ιστορίας; Λένε πως δεν φτιάχνεται ο έρωτας με καλούπια. Δεν έχει ετικέτες. Είναι η επικράτηση της φαντασίας επί της λογικής. Ή μήπως όχι;