Παιδεία: Η κλήση μας προωθείται....

Η κατάσταση της παιδείας στη χώρα μας μοιάζει με το παιχνίδι που παίζαμε παιδιά, το χαλασμένο τηλέφωνο. Έχω την εντύπωση πως το μήνυμα που πρέπει να φθάσει στα αυτιά των παιδιών μας προωθείται κάθε φορά με λάθος τρόπο. Απλό μήνυμα ή βίντεο; Βλέπετε άλλαξε η τεχνολογία. Το sms έγινε mms. Όπως και να’ χει, ότι και να’ ναι ετούτο το μήνυμα δεν μπορέσαμε ποτέ να το αποκωδικοποιήσουμε σωστά. Ίσως γιατί χαθήκαμε κάπου εκεί, στη μετάφραση.
Όλα ξεκινούν από το ίδιο το κράτος. Μηνύματα των καιρών που μεταφράζονται λάθος. Νομοθετήματα, μεταρρυθμίσεις και διατάξεις που προσπαθούν να αντιγράψουν άλλους και που στην πορεία χάνουν το νόημά τους και καταντούν απλές κακές αντιγραφές. Το κράτος αντιγράφει πρότυπα των άλλων, αλλά ούτε κι αυτό δεν ξέρει να κάνει σωστά. Με ελλιπείς πόρους, με πλημμελές ενδιαφέρον, με πενιχρές υποχρεώσεις, με λόγια του αέρα και πράξεις του τίποτα. Το μήνυμα εστάλη. Ποιο μήνυμα όμως;
Τη σκυτάλη παίρνουν οι εκπαιδευτές. Οι καθηγητές και οι δάσκαλοι που καλούνται σ’ ένα δύσκολο περιβάλλον, χωρίς επικαιροποιημένες γνώσεις, χωρίς υποστήριξη και οικονομικό υπόβαθρο να βάλουν τη δική τους προσωπική σφραγίδα. Μόνο που οι προσωπικές σφραγίδες στραγγαλίζονται από το ίδιο το σύστημα. Οι δάσκαλοι, έρμαια των ίδιων των δικαιωμάτων τους, πνίγονται στα ρηχά καθήκοντα των απλών διεκπεραιωτών της κακοαντιγραμμένης σχολικής ύλης. Θύματα του ίδιου του λειτουργήματός τους μεταφέρουν το μήνυμα της κεντρικής εξουσίας λανθασμένα μέσα από τυποποιημένα σχολικά βοηθήματα και μεθόδους χωρίς διεξόδους αυτόνομης μάθησης. Το μήνυμα ελήφθη. Ποιο μήνυμα όμως;
Οι γονείς, από τη μεριά τους, παραμένουν έρμαια μιας διαδικασίας που θέλει τα παιδιά τους επιστήμονες του αύριο, κυνηγούς άπιαστων ονείρων, λάτρεις πατρικών απωθημένων. Οι γονείς χρυσοπληρώνουν θυσίες στο βωμό της παραπαιδείας, ζουν με το μύθο της προσφερόμενης γνώσης όντας αποξενωμένοι από το περιβάλλον της ίδιας της μάθησης. Τα σχολεία είναι γι’ αυτούς πρωινοί χώροι στάθμευσης για τα παιδιά που μπλέκονται στα πόδια τους. Αποποιούνται το ρόλο του γονιού στα κρίσιμα και στα δύσκολα και ακολουθούν όλους τους υπόλοιπους στο κάλεσμα του χαλασμένου τηλεφώνου που θέλει τις οδηγίες να αλλάζουν κατά το δοκούν.
Τελευταίος κρίκος της αλυσίδας είναι τα ίδια τα παιδιά. Δέκτες του μηνύματος των καιρών, θύματα μιας διαδικασίας μετάφρασης που στραγγαλίζεται από την ίδια τη μεταφορά. Έχουν απέναντί τους, τους πάντες. Κράτος, σύστημα, δασκάλους και καθηγητές, γονείς και συμμαθητές. Ξεσπούν στους ίδιους τους εαυτούς τους. Αν δεν βασανίζουν το είναι τους βασανίζουν τους συναγωνιστές τους. Μεταφορείς μηνυμάτων ρατσισμού, κοινωνικής και σεξουαλικής βίας, ψυχολογικής πίεσης, δέκτες ονείρων τηλεοπτικών ριάλιτι. Οι κανόνες του συστήματος ξεκάθαροι. Γίνεσαι μέρος του ή γίνεσαι εχθρός του; Και τα παιδιά το γνωρίζουν. Ή πας με το ρεύμα, ή το ρεύμα σε πάει και σε φέρνει. Το μήνυμα ελήφθη. Ποιο μήνυμα όμως;
Ας δούμε λοιπόν τα μηνύματα στα κινητά των παιδιών μας. Αυτά τα εξελιγμένα κινητά που καταγράφουν τα πάντα. Αυτά που πήραμε για να τα ελέγχουμε και να τα διευκολύνουμε. Μάθαμε να στέλνουμε mms και χάσαμε την ουσία. Μάθαμε να καταγράφουμε τη ζωή μας σε βίντεο και ξεχάσαμε να ζούμε. Μάθαμε να ελπίζουμε στο επόμενο μήνυμα που θα σώσει την καθημερινότητά μας και καταδικάσαμε την ίδια την καθημερινότητά μας στα λογισμικά των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας. Μάθαμε να στέλνουμε σε πολλούς αποδέκτες τα όνειρά μας μα ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε. Μάθαμε να δασκαλεύουμε και ξεχάσαμε να μαθαίνουμε. Μάθαμε να διατάζουμε και ξεχάσαμε να συνδιαλεγόμαστε. Μάθαμε να ζούμε μέσα από απρόσωπα μηνύματα που προωθούν τις προσωπικές μας επιδιώξεις. Κι ο έρωτας, η αγάπη τα όνειρα και η ελπίδα έφθασαν μεταφρασμένα στους αποδέκτες του αύριο, στα παιδιά μας. Με πράξεις βίας και πάθους φιλτραρισμένες μέσα από τις δικές μας κοινωνικές δεισιδαιμονίες, τα δικά μας αδιέξοδα. Η γνώση έγινε κομμάτι μιας κάρτας sim που γέμισε και θέλει ανανέωση. Πακέτο χρόνου ομιλίας με προσφορά. Χάσαμε την ουσία. Χάσαμε την προσωπική επαφή. Χάσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό στην πορεία μεταξύ των κεραιών κινητής τηλεφωνίας. Παιδιά, γονείς, δάσκαλοι, κράτος, παρακράτος.
Πως στέλνεις αλήθεια μήνυμα στον ίδιο τον εαυτό σου; Βίντεο, φωτογραφία ή κείμενο; Μας το δίδαξε κανείς; Πως συνδιαλέγεσαι με τον καθρέπτη κάνοντας την αυτοκριτική σου; Πως στέλνεις μήνυμα στον ίδιο τον Θεό που χάθηκε στον κυκεώνα των μηνυμάτων μας; Πως συντηρείς τους δεσμούς της φιλίας, της οικογένειας, της ομάδας, της παρέας, στο κόσμο των υπερύθρων και του blue tooth? Δεν ξέρω αν στον Παράδεισο φθάνουν τα μηνύματα της προσευχής μας. Δεν ξέρω αν οι προσευχές μας προωθούνται ορθόδοξα από τα Κέντρα Εξυπηρέτησης του άλλου κόσμου. Δεν ξέρω αν οι κάρτες των ονείρων μας γέμισαν και θέλουν ανανέωση ούτε αν η μνήμη σκόρπισε την ελπίδα μας στο φάκελο με τα διαγραμμένα. Το μόνο που ξέρω είναι πως στη σχέση μας με τον ίδιο μας τον εαυτό και το Θεό δεν μεσολαβούν άλλοι αποδέκτες. Κι αν εμείς πολλές φορές παρεξηγούμε τα ίδια μας τα θέλω, Εκείνος ξέρει κι ακούει, ξέρει κι αποκωδικοποιεί ακόμα και το πιο σύγχρονο μήνυμα.
Άλλωστε έχει 3G (3 God - Τριαδικός Θεός)….