Μια καυτή σκυτάλη κι ένας καλός πρόσκοπος

Υπάρχει ένα παιδί, που ως καλός πρόσκοπος, δεν δίστασε λεπτό, πήρε τη σκυτάλη που βρέθηκε στο διάβα του και μας παρέσυρε σ’ έναν ακόμα αγώνα ανθρωπιάς και δύναμης. Παρότι στην Αγγλία τον νιώθουμε δίπλα μας, πλάι μας, σε κάθε στενό, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε κατάστημα που συντηρεί έναν μικρό κουμπαρά και μαζεύει λεπτό το λεπτό τη βοήθεια των συνανθρώπων του. Τον νιώθουμε δίπλα μας σε κάθε εκδήλωση που μας καλεί να του συμπαρασταθούμε και μας τον θυμίζει. Είναι ο Χάρης. Ο Χάρης  που συνεχίζει με αξιώσεις και ελπίδες τον αγώνα του μακριά από την Ελλάδα, και παράλληλα μας ξυπνά και πάλι μνήμες από το πρόσφατο παρελθόν, τότε που και πάλι, πριν λίγα χρόνια μόλις, συσπειρωθήκαμε ως κοινωνία και επιχειρήσαμε να βοηθήσουμε ένα ακόμα δικό μας παιδί, τον Πάνο. Η Κέρκυρα, για ακόμα μια φορά, κάνει το καθήκον της, όπως είμαστε σίγουροι πως αυτό θα έκανε και ο Χάρης, ως καλός και ευσυνείδητος πρόσκοπος. Εκείνος πήρε τη σκυτάλη του αγώνα από τον Πάνο και βάλθηκε να μας ξυπνήσει και πάλι από την καθημερινότητα και τα μικρά προβλήματά της. Να μας καταδείξει τα αυτονόητα, τα σημαντικά, να μας πάρει από το χέρι και να μας αφυπνίσει κάνοντάς μας συνεργούς στον αγώνα επιβίωσής του. Όχι, δεν είναι ο μόνος που δίνει έναν τέτοιο δύσκολο αγώνα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε τρία λεπτά, κι ένα παιδί κάπου στον κόσμο παρασύρεται από τούτο το αδίστακτο κύμα της κακιάς αρρώστιας και καλείται να παλέψει με νύχια και με δόντια για τα αυτονόητα. Με πείσμα, με πάθος, με επιμονή, κόντρα στους κανόνες, κόντρα στην ίδια τη φύση, κόντρα σε κάθε λογική. Ο πόνος που βιώνουν αυτά τα παιδιά ας μας γίνει επιτέλους μάθημα. Και να είστε σίγουροι, πως όσο καλύτερα μάθουμε το μάθημά μας, τόσο θα απαλύνει ο πόνος που βιώνουν. Ας γίνουμε μάνες να τα αγκαλιάσουμε, πατέρες να τα κουβαλήσουμε στωικά στην ανηφόρα του Γολγοθά τους. Όσο μειώσουμε τις πλασματικές αποστάσεις και τα στεγανά της αποστασιοποίησης, άλλο τόσο θα μοιράζεται και ο πόνος τους, και στο τέλος θα γίνει κάποια στιγμή ανώδυνος, για όλα τα παιδιά του κόσμου, και για τα δικά μας παιδιά. Μετά τον Πάνο, ο Χάρης μοιάζει ένας άξιος αγωνιστής ζωής που μπορεί και πρέπει να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις. Ας μην κρυβόμαστε, το έχει κάνει ήδη, και θα συνεχίζει να το κάνει, γιατί έχει και τη δική μας συνδρομή. Τη μικρή ή τη μεγάλη, δεν έχει σημασία. Έχει στο πλευρό του τους γονείς του, τους δικούς ανθρώπους, τους φίλους και τους γνωστούς, έχει την ιατρική ευκαιρία που του αξίζει. Έχει τις ευχές και τις σκέψεις μιας ολόκληρης κοινωνίας, τις προσευχές μας. Καλή επιστροφή, αγόρι μου, είμαστε μαζί σου.

Νίκος Παργινός

Συγγραφέας