Έλληνας στον καιρό των μνημονίων

Είμαι Έλληνας, δηλώνω Έλληνας ακόμα και σήμερα, ετούτες τις μέρες της δοκιμασίας και της κρίσης, αν και έχασε η εθνικότητά μου την αίγλη του ένδοξου παρελθόντος της. Δηλώνω Έλληνας και τα έχω με πολλούς, τα έχω με όλους. Κοιτώ τον εαυτό μου στον καθρέπτη, μονολογώ, συζητώ, τσακώνομαι, διεκδικώ και συμπεραίνω ποιοι μου χρωστούν και πόσα, ποιοι μου τη δίνουν κι ευθύνονται για τούτο το χάλι που βιώνω. Ναι, το χάλι που με έφεραν. Πως έφτασα αλήθεια ως εδώ; Ρωτώ το είδωλό μου απέναντι στο θολωμένο καθρέπτη που με τιμά με την παρουσία του, τη σκιά μου που συνεχίζει να με ακολουθεί, καθότι μόνος στα δύσκολα, παρότι γεμάτος φίλους και γνωστούς αλλά όχι τώρα, όχι ετούτες τις δύσκολες στιγμές. Παίρνω μολύβι και χαρτί και ετοιμάζομαι για την καταγγελία μου. Πρέπει να γράψω για όσα μου φταίνε, για όσα με πληγώνουν, για όσα περνώ.

Μου φταίνε τα νούμερα και οι αριθμοί. Αυτά που κάποτε ευημερούσαν και τώρα με κάνουν και χλομιάζω κάθε φορά που ανατρέχω σ’ αυτά.

Μου φταίνε αυτοί που κυβερνούν που κατέληξαν να υπακούνε όχι σ’ εκείνους που τους έδωσαν την εξουσία αλλά σε εκείνους που τους την πήραν.

Μου φταίνε οι ξένοι και οι δανειστές που μου δανείζουν με τόκο για να με βοηθήσουν ακόμα και τώρα που αποδεδειγμένα δεν μπορώ να τους ξεπληρώσω αυτά που μου έχουν δανείσει.

Μου φταίνε αυτοί που τα φάγανε και δεν είναι στην φυλακή.

Μου φταίνε αυτοί που τα φάγανε και δεν τα φάγαμε παρέα.

Μου φταίνε αυτοί που είναι στη φυλακή αλλά δεν τα φάγανε.

Μου φταίνε αυτοί που δεν τα φάγανε αλλά χαίρονται και ψηφίζουν αυτούς που τα φάγαν.

Μου φταίνε αυτοί που εμπιστεύτηκα να με κυβερνήσουν και αποδείχθηκαν κατώτεροι κάθε προσδοκίας.

Μου φταίνε όλοι οι υπεύθυνοι που παραμένουν ακόμα υπεύθυνοι παρά την ανευθυνότητά τους.

Μου φταίνε όλοι οι ανεύθυνοι που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες που θα έπρεπε να αναλάβουν.

Μου φταίει η τρόικα, τα μνημόνια, τα χαράτσια, οι φόροι, οι λογαριασμοί, τα κουστούμια και οι γραβάτες.

Μου φταίει το κράτος που είναι παρόν αλλά απουσιάζει.

Μου φταίει η ιδιωτική πρωτοβουλία που είναι απούσα αλλά υπάρχει.

Μου φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι που κάθονται και λουφάρουν και τους πληρώνω χωρίς να με εξυπηρετούν, που μπήκαν από το παράθυρο και δεν μπορώ να αποδεχθώ πως δεν τους έχουν διώξει ακόμα από την πόρτα.

Μου φταίνε οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που κάθονται και ανέχονται τα πάντα στην εργασιακή ζούγκλα που βιώνουμε, που ονειρεύονται να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι και ψάχνουν τρόπο να μπουν σ’ αυτό από κάποιο παράθυρο με κάθε μέσο.

Μου φταίνε οι ελεύθεροι επαγγελματίες, που δουλεύουν και βγάζουν περισσότερα από μένα, μαύρα, χωρίς αποδείξεις, γιατί μπορούν κι έχουν τη δυνατότητα να κλέβουν το κράτος ακόμα και σήμερα.

Μου φταίνε οι αγρότες, που πήραν τις φουσκωμένες επιδοτήσεις τους, δηλώνουν πως ξημεροβραδιάζονται πάνω από τα κτήματα και τη γη, αλλά μισθώνουν σαν ζώα αλλοδαπούς για τις δύσκολες αγροτικές δουλειές.

Μου φταίνε οι επαγγελματίες του τουρισμού, που περιμένουν σαν το μάνα εξ ουρανού τους τουρίστες για να ζήσουν έξι μήνες, τους εκμεταλλεύονται με τον χείριστο τρόπο, και αφού φύγουν χάνονται στο καβούκι τους για τους υπόλοιπους έξι μήνες.

Μου φταίνε οι επιχειρηματίες της γειτονιάς, που ενώ δεν έχουν κίνηση τα μαγαζιά τους, δεν ρίχνουν τις τιμές των εμπορευμάτων τους για να τα αγοράσει ο κοσμάκης.

Μου φταίνε οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί, που επειδή πήραν ένα πτυχίο εξακολουθούν να έχουν την απαίτηση να τους πληρώνουμε ακόμα καλά και να τους σεβόμαστε γι’ αυτό που κάποτε ήταν.

Μου φταίνε οι εργολάβοι που έφαγαν τόσα χρόνια με χρυσά κουτάλια εκτελώντας μεγάλα έργα, αλλά μεγάλα έργα εγώ δεν είδα, τουλάχιστον όχι στον τόπο μου.

Μου φταίνε οι πλούσιοι που έχουν ακόμα να ξοδεύουν γιατί κανείς δεν τολμά να τους ζητήσει αυτά που ζητά από μένα.

Μου φταίνε οι φτωχοί που δεν έχουν να ξοδέψουν και χρωστούν αυτά που πληρώνω ακόμα εγώ.

Μου φταίνε οι τράπεζες που κάποτε με παρακαλούσαν να πάρω τα δάνειά τους και τώρα απαιτούν να τις ξεπληρώσω με κάθε κόστος.

Μου φταίνε οι άνεργοι που πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα γιατί δεν βρίσκουν δουλειά και τους τρέφω εγώ πληρώνοντας για επιδόματα και εισφορές που καλούμαι να πληρώσω.

Μου φταίνε οι συνταξιούχοι που δεν λένε να μας αφήσουν στην ησυχία μας και συνεχίζουν να παίρνουν τη σύνταξή τους για την οποία πληρώνω εγώ.

Μου φταίνε οι άρρωστοι που τρέχουν στα νοσοκομεία για γεμίζουν κάθε τρεις και λίγο τα ράντζα που πληρώνω με τους φόρους μου.

Μου φταίνε οι υγιείς που δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές για να βρούμε την υγειά μας.

Μου φταίνε οι πολύτεκνοι και τα επιδόματά τους, μου φταίνε οι άτεκνοι για την υπογεννητικότητά μας.

Μου φταίνε οι δάσκαλοι και οι καθηγητές γιατί απολαμβάνουν καλοκαιρινή άδεια, κάθονται το Πάσχα και τα Χριστούγεννα και παραπονιούνται κιόλας.

Μου φταίνε τα παιδιά μου που δεν θα μπορούσα να τα αντέξω αν δεν πηγαίνανε σχολείο και δεν τα φορτώνονταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους.

Μου φταίνε οι μαθητές που αντί να διαβάσουν θέλουν να μας κάνουν μάθημα με καταλήψεις και πορείες.

Μου φταίνε οι ξένοι που ήρθαν στην χώρα και μας παίρνουν τις δουλειές, αλλά μου φταίνε και οι έλληνες που γίνανε ξένοι και βρήκαν δουλειές στο εξωτερικό και καλοπερνάνε.

Μου φταίνε οι γείτονες που πάντα έχουν κάτι καλύτερο από μένα, οι συνάδελφοι, οι συγγενείς, η γυναίκα μου, η πρώην μου, τα παιδιά μου που συνεχίζουν να απαιτούν.

Μου φταίνε οι επαναστάτες που επαναστατούν.

Μου φταίνε οι επαναστάτες που δεν επαναστατούν.
Μου φταίνε οι επαναστάτες του facebook και του twitter που ποστάρουν επαναστατικά μηνύματα.
Μου φταίνε αυτοί που δεν έχουν λογαριασμό στο facebook και το twitter για να μπορώ να τους ποστάρω αυτά που πλέον διεκδικώ μόνο διαδικτυακά.

Μου φταίνε οι δρόμοι, τα σκουπίδια, τα φώτα, τα πεζοδρόμια, η ανοργανωσιά.

Μου φταίνε οι δικαστές που δεν βρίσκω το δίκιο μου ενώ εκείνοι πάντα βρίσκουν το δικό τους.

Μου φταίνε οι πολιτικοί που κάποτε κάνανε πως με γνώριζαν και τους ψήφισα και τώρα κάνουν πως δεν με ξέρουν.

Μου φταίει η Εκκλησία που δεν προσεύχεται αρκετά, που υπάρχει ακόμα, που εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτή μιλά για άλλη ζωή κι υπόσχεται παραδείσους ενώ βιώνω κόλαση.

Μου φταίνε αυτοί που ασχολούνται με το περιβάλλον, την καρέτα - καρέτα και την αρκούδα, ενώ πεθαίνει κόσμος.

Μου φταίνε αυτοί που αυτοκτονούν γιατί μπόρεσαν και το έπραξαν.

Μου φταίνε εκείνοι που δεν έχουν το θάρρος να αυτοκτονήσουν για όλα όσα έχουν κάνει.

Μου φταίνε οι φίλοι που έχασα, οι φίλοι που θεωρώ πως βρήκα.

Μου φταίνε τα παιδιά των άλλων.

Μου φταίνε οι δημοσιογράφοι και τα παπαγαλάκια που προσπαθούν να με πείσουν αλλά εγώ δεν πείθομαι και συνεχίζω να τους βλέπω και να τους ακούω.

Μου φταίνε οι νόμοι που δεν υπάρχουν ή που δεν εφαρμόζονται.

Μου φταίει το Σύνταγμα που δεν το έχω διαβάσει.

Μου φταίει το σύστημα που το έχω ζήσει.

Μου φταίει η μοίρα μου και το ριζικό μου.

Μου φταίει ο καθρέπτης απέναντί μου, μου φταίει η σκιά που με ακολουθεί.