Ανοικτή επιστολή για την κλειστή ΕΡΤ

Ανέκαθεν, το μαύρο χρώμα συμβόλιζε το απόλυτο μυστήριο, αυτό που προκαλεί τον φόβο αλλά και ελκύει όπως κάθε τι σκοτεινό. Δεν έχει να κάνει με επιφανειακές ερμηνείες, διαθέτει το βάθος εκείνο που χρήζει μεν εξονυχιστικής αναζήτησης, αλλά παραμένει αθέατο, σκοτεινό και μυστηριώδες. «Όλα στο φως» μας υποσχέθηκαν οι κυβερνώντες, κι εμείς τους πιστέψαμε και πάλι χαρίζοντάς τους την εξουσία της ηγεσίας. Μα το φως τους φαίνεται πως έσβησε με ένα μόνο κλικ, και το μαύρο της οθόνης πλημμύρισε για τα καλά τις ψυχές μας. Στο μαύρο, άλλωστε, δεν είναι εύκολο να αντιληφθείς τις σκιές. Χορεύουν και συνεχίζουν το αποτρόπαιο έργο τους, να δρουν στο παρασκήνιο, στο φόντο, και να απομυζούν τα πάντα.

Λίγες μέρες πριν, ζήσαμε το θέατρο του παραλόγου. Επικαλούμενη τη διαφάνεια και τη δικαιοσύνη, η κυβέρνηση με αυταρχισμό άνευ προηγουμένου προχώρησε στο κατέβασμα του διακόπτη που κρατούσε στη ζωή τον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό. Η «αμαρτωλή» ΕΡΤ αποτέλεσε το εύκολο θύμα, αφού η κυβέρνηση θεωρούσε πως θα μπορούσε πολύ εύκολα να δικαιολογήσει την αποτρόπαια πράξη της στο βωμό της σωτηρίας της χώρας που ευαγγελίζεται. Από τη μια ο ασφυκτικός χρονικός ορίζοντας του Ιουνίου που έθετε η τρόικα για τις «απαιτούμενες» απολύσεις στο Δημόσιο. Από την άλλη, η λύση που φάνταζε εύκολη και σωστή για τα ανυποψίαστα μάτια του απλού κόσμου που περνά δύσκολες μέρες εν μέσω ανεργίας και ανέχειας. Παχυλοί μισθοί ημετέρων, σπατάλες σε παραγωγές και προγράμματα, κατευθυνόμενες και φιλτραρισμένες ειδήσεις κατά το δοκούν, κυβερνητική προπαγάνδα μέσα από ένα σύστημα ανθρώπων που οι ίδιοι διόριζαν και συντηρούσαν όλα αυτά τα χρόνια βαφτίζοντάς τους εξειδικευμένους σύμβουλους, έμπειρους διοικητές, χαρισματικούς διευθυντές. Αλλά και το ευτελές ανταποδοτικό χαράτσι που θα επιστρεφόταν – άκουσον, άκουσον - στον λαουτζίκο μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Τέλος, η εικόνα μιας κυβέρνησης που δεν χαμπαριάζει, που δεν μασά τα λόγια της, που τολμά και προχωρά σε μεταρρυθμίσεις και δύσκολες αποφάσεις, ακόμα κι αν κόβει άλυτους γόρδιους δεσμούς με κατεστημένα συμφέροντα και συντεχνίες.

Μα, συγχωρέστε με που αναγκάζομαι να πάρω χαρτί και μολύβι, η ΕΡΤ δεν είναι μόνο αυτά. Δεν είναι μόνο αυτά που θυμούνται κάθε φορά οι πολιτικοί όταν αναφέρονται ελαφρά την καρδία σ’ αυτήν. Δεν είναι μόνο αυτά που μας παρουσίασαν προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Η τηλεόραση, τα ραδιόφωνα, οι περιφερειακοί σταθμοί, ο δίαυλος επικοινωνίας και ενημέρωσης για τη διασπορά και τον απόδημο ελληνισμό, δεν ορίζεται ούτε αναλύεται σε μια γραμμή, μ’ ένα τελεσίγραφο, ή με μια υπουργική απόφαση. Είναι η φωνή και η εικόνα της ίδιας της Ελλάδας, είναι η ίδια μας η ταυτότητα που μανιωδώς αναζητούμε σήμερα μέσα από το χθες. Είναι ο απαραίτητος σύνδεσμός μας με το ίδιο το παρελθόν, το αποκούμπι των ξεριζωμένων, ο σύμμαχος των ακριτών, είναι η διασύνδεσή μας με τον πολιτισμό και την κουλτούρα μας, την παράδοση, την ιστορία, τις μνήμες και τις εμπειρίες τόσων γενεών, μα και η ύστερη άμυνά μας απέναντι στην αδυσώπητη επίθεση του εφήμερου, του λαοφιλούς, του εύπεπτου, του γουστόζικου, του εύκολου που έχει χωθεί στις ζώνες υψηλής τηλεθέασης των καναλιών και των συχνοτήτων και μας βομβαρδίζει ανηλεώς.

Ναι, η ΕΡΤ είναι αμαρτωλή. Πως θα μπορούσε, άλλωστε, να μην είναι; Και δεν είναι η μόνη, δυστυχώς, σ’ αυτήν την άρρωστη Ελλάδα που καρκινοβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μα, αλίμονο όταν επικαλείται τις όποιες αμαρτίες της αυτός που ασέλγησε κατά συρροή και συνεχίζει να ασελγεί με βάναυσο και επιτακτικό τρόπο επάνω στο ταλαιπωρημένο κορμί της. Είναι σαν τον βιαστή, που καταδικάζει οριστικά και αμετάκλητα ελαφρά την καρδία το θύμα του σε λιθοβολισμό λόγω αμαρτωλού πρότερου βίου.

Οι οθόνες μας γέμισαν μαύρο αυτές τις μέρες. Μαύρο για τις αποφάσεις τους, τη σκέψη τους, τα σχέδιά τους, τον προορισμό που μας έταξαν και που χάθηκε από τη συχνότητά μας. Για μας, τους ανθρώπους του πολιτισμού, το μαύρο είναι ακόμα πιο σκοτεινό. Για τους ανθρώπους της περιφέρειας η σιγή των ερτζιανών ακόμα περισσότερο. Δεν σκοπεύουν να φωτίσουν τις οθόνες μας, όσους νόμους και όσα σχέδια κι αν μας πλασάρουν. Η ξεχασμένη περιφέρεια δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητες τους. Και η ΕΡΑ της Κέρκυρας, της ενημέρωσης, του πολιτισμού, της ψυχαγωγίας, της καρδιάς μας, δεν πρόκειται να ξανανοίξει. Είναι πολυτέλεια για εκείνους. Είναι σπατάλη.

Μέσα σε όλα, το μαύρο απειλεί και τις ψυχές τόσων εργαζομένων. Δεν θα είναι οι πρώτοι εργαζόμενοι που μένουν στον δρόμο. Έχουν προηγηθεί χιλιάδες άλλοι στον ιδιωτικό τομέα, θα ακολουθήσουν χιλιάδες άλλοι κι από το δημόσιο. Μα δεν τα ζύγισαν καλά οι κυβερνώντες τα πράγματα στο δια ταύτα. Εκείνο το φως της ανάπτυξης που μας έταξαν, όσες προσπάθειες κι αν κάνουν, δεν διακρίνεται στο μαύρο που μας συντόνισαν να χαζεύουμε.

Παιδιά της ΕΡΑ, παιδιά της ΕΡΤ, εσείς που ζούσατε με τρεις κι εξήντα κρατώντας Θερμοπύλες, μακριά από τις λίστες των παχυλών μισθών των ημετέρων, κουράγιο. Παιδιά αορίστων συμβάσεων, παιδιά συμβάσεων έργου της δεκάρας, παιδιά των οκταμήνων, των ετήσιων εξετάσεων, των ανανεώσεων, της κριτικής και της λογοκρισίας, τώρα είναι η ώρα να φωτίσετε τις οθόνες και να γεμίσετε τις συχνότητες των ερτζιανών με το φως και τη μελωδία της προσφοράς και της ενέργειάς σας. Καλό αγώνα.

Νίκος Παργινός

Συγγραφέας

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο "Σκαλιστής" ταξιδεύει στην Αθήνα

Ο Γιώργος Κορωνάκης για τον "Κανόνα της ορθής γωνίας"

Η ποιήτρια Έφη Μαχιμάρη για "Το Σταυροδρόμι των Ηρώων"