Η Μαρία Αμανατίδου για το "Τάγμα της ελπίδας"

Φίλες και φίλοι σας ευχαριστούμε πολύ για την παρουσία σας σήμερα εδώ! Πριν σας μιλήσω για το τελευταίο βιβλίο που διάβασα, το Τάγμα της Ελπίδας, θα ήθελα να σας μιλήσω για τον συγγραφέα του, τον Νίκο Παργινό. 


Η αλήθεια είναι ότι με το Νίκο γνωριστήκαμε μέσω των social media και διατηρούμε μια ουσιαστική επαφή εδώ και μερικά χρόνια. Ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος ζεστός και φιλικός, πολυπράγμων, σπούδασε στο πολυτεχνείο, φτιάχνει σκίτσα, σχέδια και εργάζεται σαν μηχανικός στο Δήμο Κερκυραίων. Μ’ αρέσει που λέτε –λέμε δήμος Κερκυραίων , μ’ αρέσει αυτή η οικειοποίηση. Γιατί οι τόποι φτιάχνονται και από τους ανθρώπους τους. Κι ας σταθούμε λίγο στην Κέρκυρα, έναν τόπο με κομψή ομορφιά, και ιστορία που ξεπηδά σε κάθε της γωνιά, σε κάθε έργο τέχνης. Κι εδώ ερχόμαστε στο βιβλίο του Νίκου. Στην ιστορία, που καταφέρνει ως συγγραφέας, να βγάλει από τις στημένες προθήκες των μουσείων και να την εντάξει στο σήμερα, στην καθημερινότητα μας. Ο Νίκος δημιουργεί, γεννά, έναν ήρωα: τον Ορέστη. Έναν άνθρωπο σαν κι εμάς καθημερινό, μέλος μια παρέας, μιαw οικογένειας, ενός περιβάλλοντος καθημερινού όπως όλων μας. Όλα αυτά φυσικά εκ πρώτης όψεως, γιατί κανείς δεν είναι απλός και καθημερινός αν με ρωτάτε.


Ο συγγραφέας Χ. Χωμενίδης θεωρεί ότι ο Νίκος Παργινός είναι ένας δημοκρατικός συγγραφέας, βαθιά δημοκρατικός ακριβώς επειδή καθιστά έναν καθημερινό άνθρωπο στο κέντρο του κόσμου του. Θα συμφωνήσω μαζί του προσθέτοντας ότι ο τρόπος που το κάνει είναι απλός και διόλου επιτηδευμένος. Στην κατοχή του Ορέστη βρίσκεται ένας πίνακας, το αναγεννησιακό πορτρέτο  ενός 12χρονου ιππότη. Ένα έργο τέχνης που περνά από χέρι σε χέρι και καταλήγει στα χέρια του ήρωα μας, που βρίσκεται αντιμέτωπος με περίεργες καταστάσεις και ανεξήγητα μυστήρια. Ο πίνακας, (δηλαδή: η τέχνη) και η επίδραση που έχει στους κατά καιρούς ιδιοκτήτες του , οδηγούν τον Ορέστη (κι εμάς) πίσω στο χρόνο και στην ιστορία του τάγματος της ελπίδας. Το τάγμα είναι επιφορτισμένο με το καθήκον να διατηρεί την ελπίδα στα όνειρα των ανθρώπων. 

Τα όνειρα , επιτρέπουν στον καθένα μας να γίνεται ήσυχα και με ασφάλεια παρανοϊκός κάθε βράδυ της ζωή του. William Dement (όπως αναφέρεται σε ένα μότο , στην αρχή ενός κεφαλαίου του βιβλίου). Αν έχετε δει την ταινία  inception, ίσως ξέρετε τι είναι οι γητευτές ονείρων. Η πρώτη φορά που διάβασα για αυτούς ήταν στο συγκλονιστικό Λεξικό των Χαζάρων του Μίλοραν Πάβιτς, πράγμα που αποδεικνύει αυτό που έχει πει ο Ουμπέρτο Εκο ή ο Στηβεν Κινγκ ή κι εγώ δεν θυμάμαι ποιος , ότι : ένα βιβλίο κρύβει μέσα του ένα άλλο βιβλίο, που κρύβει μέσα του ένα άλλο βιβλίο , που κρύβει μέσα του ένα άλλο βιβλίο κ.ο.κ. 


Έτσι γλυκά μπερδεύονται τα πράγματα στη ζωή και την τέχνη. Έτσι γλυκά μας ταξιδεύει και η αφήγηση του Νίκου Παργινού. Η χαρά της αφήγησης είναι ίσως κάτι που έχουμε χάσει από τότε που ήμασταν παιδιά. Κι έχουμε ανάγκη την αφήγηση. Το να μας παρασύρει μια ιστορία, να μας ταξιδέψει. Αυτό -σας το υπόσχομαι- το καταφέρνει αυτό το βιβλίο. Μας ταξιδεύει –μέσω της ιστορίας του πίνακα –σε άλλους τόπους, χρόνους και τοπία. Κι αυτό είναι απολαυστικό. Όποιος αντικρίζει τον πίνακα θαμπώνεται! Όπως θαμπώνεται κανείς κοιτάζοντας τον ήλιο, το φεγγάρι, μια όμορφη γυναίκα. Όπως θαμπώνεται κανείς από την τέχνη. Ο ιππότης στον πίνακα του βιβλίου, βάζει σε πειρασμό κάθε ιδιοκτήτη του, χρησιμοποιώντας το πιο ισχυρό όπλο. Το χρήμα. Το χρήμα που έχει αποτελέσει αιτία για όλα όσα ζούμε κι εμείς τον τελευταίο καιρό. Το χρήμα είναι ο πρωταρχικός πειρασμός, αυτός που γεννά άλλους πειρασμούς, κι άλλες ανάγκες, κι άλλες , κι άλλες. Ποιος μπορεί να απ-ελευθερωθεί και πως; Απαντήσεις θα βρείτε στο βιβλίο. 


Είναι πολύ σημαντικό για όλους μας αυτές τις μέρες της κρίσης, της αγωνίας, της εθνικής μας κατάθλιψης, της μαυρίλας και της απόλυτης κυριαρχίας της φτήνιας να στηρίζουμε και να ενισχύουμε τους ανθρώπους που συνεχίζουν να δημιουργούν, να σκέφτονται, να παράγουν, να τολμούν, να ρισκάρουν με νέες ιδέες να εργάζονται πάνω στην τέχνη τους όποια κι αν είναι αυτή.

Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της παρουσίασης του βιβλίου στην Θεσσαλονίκη