Έμπνευση

"Με τον έρωτα περνάει ο καιρός με τον καιρό περνάει ο έρωτας" Κριτική του Δημήτρη Κονιδάρη ΚΕΡΚΥΡΑ – «Λένε πως ο έρωτας δε φτιάχνεται με καλούπια, δεν έχει ετικέτες, είναι απλά η επικράτηση της καρδιάς επί της λογικής. Από την άλλη, όμως, όπως ο καιρός, έχει κι ο έρωτας γυρίσματα. Ή μήπως όχι; / Μια καθημερινή ερωτική ιστορία δοκιμάζεται στη διάρκεια του χρόνου. Ταυτόχρονα, στα μάτια των πρωταγωνιστών του βιβλίου ξεδιπλώνονται άλλες μικρές ερωτικές ιστορίες της διπλανής πόρτας, για να τους θυμίσουν ότι ο έρωτας είναι αυτός που κινεί τη ζωή μας. / Γιατί, όσο κι αν αλλάξανε οι εποχές, μικροί ή μεγάλοι έρωτες θα στολίζουν πάντα με συνθήματα τους τοίχους της διαδρομής μας» (από το οπισθόφυλλο του μυθιστορήματος). Λένε ότι στην απλότητα των αφηγήσεων κρύβεται η πιο μεγάλη σοφία. Νομίζω ότι εκεί κινείται κι η γραφίδα του κ. Νίκου Παργινού, που θα δηλώσει στο υπό τύπον προλόγου πρώτο κεφάλαιο του μυθιστορήματός του, πως το θέμα του ανά χείρας βιβλίου το οφείλει στον φίλο του Γιώρ

Σύνθημα 117ον : Δ ο Ν η Τ ής Ακόμα και τη χώρα μας έκαναν ανοργασμική οι φωστήρες που κυβερνούν αυτόν τον τόπο πάνω από τριάντα και πλέον χρόνια. Το οικονομικό και αναπτυξιακό μας κατάντημα είναι τέτοιο, που είναι επιβεβλημένη η χρήση βοηθήματος για τον πολυπόθητο οικονομικό και αναπτυξιακό οργασμό. Οι χυλόπιτες των τραπεζικών μας συντρόφων μας έφεραν στο περιθώριο της οικονομικής μας μοναξιάς, μακριά από τα ερωτικά συμπλέγματα των Ω! και των …ναι! (κοινώς ΟΝΕ). Κι έτσι ο παρτενέρ μας στο ερωτικό κρεβάτι των συναλλαγών μας έγινε κάποιος δονητής με μέτρα και σταθμά που θα ταράξουν τους ήρεμους …κΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.

Εικόνες, ήχοι, ιδέες, συναισθήματα. Τα όνειρα και το περιεχόμενό τους οι επιστήμονες και οι ειδικοί λένε πως υπάρχουν για να μην συμβούν ποτέ στη φυσική πραγματικότητα. Εδρεύουν στο απυρόβλητο, μακριά από τον έλεγχο μας κι όσο έντονα κι αν τα βιώνουμε τόσο πιο μακρινά φαντάζουν. Παρόλα αυτά μάθαμε να τα ερμηνεύουμε και να τα διεκδικούμε. Όσο απρόσιτα κι αν φαντάζουν στο πρώτο φως της μέρας. Κι όσο κι αν αναδύονται από το σκοτεινό μας ασυνείδητο, υποδεικνύοντας τη βασιλική οδό προς εκείνο, τόσο περισσότερο οι πονηροί καιροί μεταβάλλουν το χαρακτήρα τους μεταλλάσσοντάς τα σε πλαστικά υποχείρια των επιθυμιών μας. Μάθαμε να αγοράζουμε με πλαστικό χρήμα, να χρεωνόμαστε ασύστολα, να θέλουμε με πάθος, να παίρνουμε κι όχι να δίνουμε. Να δανειζόμαστε και όχι να δανείζουμε. Να απλώνουμε το χέρι για να αποκτήσουμε και όχι για να δώσουμε. Ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε αθώα, ξεχάσαμε τα όνειρα τα βρεφικά, τα παιδικά. Όλα άλλαξαν στο βωμό της άπληστης καθημερινότητάς μας. Ακόμα και τα όνειρά μας που πλέ

Φωτογραφικό υλικό από την εκδήλωση των Κερκυραϊκών Βραβείων CRF ACT 2010 από τον Σταμάτη Καταπόδη. Συνέντευξη στην Έλενα Κεφαλλωνίτη Παραλαμβάνοντας το βραβείο Στο βήμα της εκδήλωσης

Ο γνήσιος συγγραφέας δεν γράφει για να βραβευτεί αλλά για να λυτρωθεί. Αυτοσκοπός του κάθε φορά που πιάνει το μολύβι και το χαρτί είναι η προσωπική λύτρωση και όχι η επιβράβευση. Ένα βραβείο όμως είναι πάντα ευπρόσδεκτο και τιμητικό, πόσο μάλλον όταν είναι και το πρώτο σου και έρχεται από τους συντοπίτες σου. Το Κερκυραϊκό κοινό με επέλεξε «Λογοτέχνη της χρονιάς» για το 2010 στα Κερκυραϊκά βραβεία CRFACT ανάμεσα σε καταξιωμένους συναδέρφους και αυτό δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί τιμή. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ όλους αυτούς που μπήκαν στη διαδικασία και τον κόπο να με προτιμήσουν, αλλά και σ’ εκείνους που απλά ψήφισαν έστω και κάποιον άλλον από τους αξιολογότατους συνυποψήφιούς μου. Δεν είναι πάντως το σημαντικότερο βραβείο της χρονιάς που έφθασε στα χέρια μου. Το πιο σημαντικό το έλαβα πριν μερικούς μήνες από τη γυναίκα μου και ήταν η κόρη μου. Σ’ αυτές λοιπόν το αφιερώνω κι ετούτο εδώ το πρώτο βραβείο. Στη σύζυγο και την κόρη που αποτελούν αν μη τι άλλο και την αστείρευτη πηγή έμπνευσ