Η κρίση, οι κροίσοι και η... κρΙΣΟΙ

Το οικονομικό τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα είναι λογικό να μας βάζει σε σκέψεις. Σε σκέψεις παρόμοιες μ’ αυτές που μας ταλαιπωρούν τριάντα ολόκληρα χρόνια με λέξεις και φράσεις ίδιες και απαράλλακτες κάθε φορά που στενεύουν τα πράγματα και σφίγγουν τα ζωνάρια. Θυσίες, λιτότητες, δανεισμός, έλλειμμα… Ακόμα κι αυτό το ίδιο το έλλειμμα, εμείς οι Έλληνες το γράφουμε με αφθονία. Πάρε «λ» να έχεις, πάρε και «μ».

Τριάντα χρόνια τώρα, ένας από όλους αυτούς που διακυβέρνησαν τον τόπο δεν βρέθηκε να κατασπαταλά δημόσιο χρήμα και να καταδικάζεται για το έγκλημά του. Κανένας από όλους αυτούς που διακυβέρνησαν δεν βρέθηκε να βάζει από την τσέπη του έστω και μια δραχμή ή ένα ευρώ για να επανορθώσει τη ζημία που υπέστη η χώρα από την πολιτική του βλακεία ή εξυπνάδα. Αντί αυτού, πάντα ο λαός, οι φτωχοί, τα χαμηλά στρώματα ετούτης της χώρας με έμμεσους και άμεσους φόρους είναι αυτοί που καταβάλλουν όσα έχουν και δεν έχουν για να περιορίσουν αυτά που τόσα χρόνια δεν περιορίστηκαν. Η αλήθεια όμως είναι μια. Μια και πονά κάθε φορά που αναδύεται στο προσκήνιο.
Όσες θυσίες κι αν κάνει ο λαός πάντα θα βρίσκονται ερμαφρόδιτα πολιτικά λαμόγια που θα λυμαίνονται τα ταμεία του Δημοσίου αφού κανείς δεν επιχειρεί να τα πιάσει επιτέλους.
Όσα κι αν εξοικονομήσουμε σήμερα με τις θυσίες μας, με χαμηλούς μισθούς και συντάξεις, με αυξημένη φορολογία σε άμεσους και έμμεσους φόρους πάντα κάποιος καλοθελητής θα βρίσκεται σε καίρια θέση για να κάνει το προσφιλές σε κάθε του ευκαιρία αφού οι ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν μπορούν να τον περιορίσουν.
Από την άλλη, όσα κι αν χρωστάμε δεν μπορείς να ζητάς όπως πάντα μόνο από κείνους που τριάντα χρόνια μόνο δίνουν αλλά επιτέλους κι από κείνους που τριάντα χρόνια μόνο παίρνουν, και παίρνουν ασύστολα, χωρίς μέτρο, χωρίς έλεος, χωρίς φόρο προστιθέμενης αξίας, χωρίς παραστατικά, χωρίς συνείδηση, χωρίς συστολή, με ή χωρίς στολή, χωρίς ταυτότητα χάριν της ιδιότητας.
Δεν μπορείς να ζητάς από τον απλό λαό να συνεισφέρει σε μια κρίση που όλοι, λαός και «Κολωνάκι» είναι ίσοι. Δεν είμαστε όλοι ίσοι τελικά.
Αν ήμασταν όλοι ίσοι οι βουλευτές δεν θα είχαν ασυλία. Δεν θα πλήρωναν τόσο λίγα στην εφορία, δεν θα τους χάριζαν αυτοκίνητα, υπασπιστές και φύλακες.
Αν ήμασταν όλοι ίσοι οι τραπεζίτες όταν χρωστούσαν θα γράφονταν κι αυτοί στον «Τειρεσία» και δεν θα ζητούσαν επειγόντως επιχορήγηση από το κράτος που δεν έχει για μας αλλά έχει για εκείνους και μάλιστα πολλά.
Αν ήμασταν όλοι ίσοι θα δηλώναμε όλοι όσα βγάζουμε και δεν θα υπήρχαν «μαύρα» ταμεία, φακελάκια, μίζες, ομόλογα, μονές με ιδιοκτησίες, σκάνδαλα και τα συναφή.
Αν ήμασταν όλοι ίσοι θα μοιραζόμασταν τα πάντα. Όχι μόνο τις ζημιές του προϋπολογισμού και τα ελλείμματα αλλά και τα φιλοδωρήματα, τους παχυλούς μισθούς, τα οβάλ γραφεία, τα κότερα και τα κοκτέιλ πάρτι.
Δεν μπορείς να ζητάς από τον λαουτζίκο να σου πληρώσει το έλλειμμα του κράτους που εσύ ο ίδιος με τη διαχείρισή σου το έκανες ελλειμματικό. Με τους εξωφρενικούς μισθούς των επιτροπών, με τα έξοδα παράστασης των βουλευτών, με τις πολιτικές συμφωνίες κάτω από τα τραπέζια, με την κακοδιαχείριση και την σπατάλη.
Δεν μπορείς να κάνεις ταμείο για τη φτώχια, να συνεισφέρει ο απλός λαός για να βοηθήσει τον κοσμάκη και οι μόνοι που να ωφελούνται από το Ταμείο να είναι τα μέλη του Συμβουλίου του με τους παχυλούς μισθούς τους και κανείς να μην έχει την ευθιξία να παραιτηθεί κάποτε σε αυτήν την χώρα ή να αναλάβει τις ευθύνες του, όχι με λόγια, αλλά με έργα.
Η χώρα ετούτη που κλείνει τα μάτια στις αδικίες και μας τροφοδοτεί καθημερινά με σκουπίδια δεν μπορεί να ξεχρεώσει με φόρους της πλάκας. Ποιος θα το πει στους κυβερνώντες; Ποιος θα καταδείξει το άτοπο της ατολμίας τους;
Και μεταξύ μας… καλύτερα να μην σωθεί. Δεν ξέρω τελικά αν πρέπει να σωθεί ετούτη η χώρα έτσι όπως την καταντήσαμε. Να ασχολούμαστε διακαναλικά με τα διαζύγια της κάθε τηλεπερσόνας χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα τηλεθέασης, με τους γκόμενους της κάθε φαντασμένης, με τα ριάλιτι και τις ιδιοτροπίες του κάθε τηλεοπτικού σούργελου ή πανελίστα.
Την ίδια ώρα ένα παιδί να πεθαίνει μετά από μαραθώνιους αγάπης γιατί μια Τράπεζα βρίσκει εμπόδια και δεν εκταμιεύει τα χρήματα που μαζεύτηκαν για την εγχείρησή του και να μην ασχολείται κανείς.
Κανείς δεν πενθεί για την ανεπάρκειά μας.
Δεν μας αξίζει τελικά να σωθούμε. Και εν τέλει, όχι, δεν είμαστε όλοι ίσοι. Δεν είμαστε όλοι Κροίσοι.