Το χέρι του Θεού...

Το μπάσκετ αποτέλεσε το άθλημα που πραγματοποίησα την πρώτη μικρή μου επανάσταση στην κολλητή μου παρέα στα σχολικά χρόνια. Ήμουν ο πρώτος που άσκησε βέτο κι εναντιώθηκε στις προσταγές για αλλαγή αγωνιστικού τερέν στα διαλείμματα του σχολείου λόγω σωματικής διάπλασης. Η εποχή του Γκάλη και του Γιαννάκη σήμανε την εισβολή της μπασκέτας στους σχολικούς χώρους και η παρέα άφησε στο περιθώριο το ποδόσφαιρο. Από τότε νιώθω ένα πλάκωμα στην καρδιά όποτε έρχεται η μπασκέτα στο προσκήνιο. Κάτι με πιάνει και ασφυκτιώ.
Χθες όμως είπα ν’ αλλάξω. Είχα καιρό να δω αγώνα στο παρκέ. Κάτι με τράβηξε να παρακολουθήσω το χθεσινό παιχνίδι. Είπα κι εγώ να δω έναν αγώνα μπάσκετ και μου έβγαλε την ψυχή, ίσως μόνο και μόνο για να θυμηθώ τα παλιά. Μέρα που είναι σήμερα (επέτειος της ευρωπαϊκής καταξίωσης της ομάδας του Γκάλη και του Γιαννάκη το 1987) δεν θα τα βάλω με το μπάσκετ. Άλλωστε χάσεις κερδίσεις το άθλημα είναι το ίδιο και το αυτό. Και ο χθεσινός αγώνας, κατά τα ψέματα, άξιζε. Μόνο που μας πίκρανε στο τέλος με το σφύριγμα της λήξης. Κι αν χάσαμε, αυτό που μετράει είναι το θέαμα και όχι η ουσία. Το αποτέλεσμα είναι για τους πολλούς. Για την ιστορία. Για τη στατιστική. Για μένα μετρά η στιγμή, το συναίσθημα, αυτό το κάτι που ξανάζησα για δυο ώρες μπροστά από το χαζοκούτι. Άλλωστε ακόμα και στα διαλείμματα του σχολείου μπορεί να μην πρωταγωνιστούσα στο μπασκετικό τερέν, αλλά απολάμβανα με την καρδιά μου το θέαμα των φίλων της παρέας τρώγοντας χωρίς παρεμβάσεις το κολατσιό μου, χαζολογώντας με τα κορίτσια. Και τώρα που το σκέφτομαι ποτέ δεν θυμόμουν ποιος κέρδιζε κάθε φορά από τους σχολικούς μονομάχους των αγώνων της παρέας. Ίσως σε τελική ανάλυση μόνον εγώ.