Η... αρκούδα του Ιονίου

Ήρθε ο χειμώνας και άλλαξε και πάλι η ζωή μας. Οι τουρίστες έφυγαν έστω κι αν μερικοί έπεσαν θύματα των «άριστων» υποδομών του τουρισμού μας και οι επιχειρήσεις της τουριστικής βιομηχανίας μας διάγουν τον χειμερινό ύπνο των διακοπών τους. Στην Κέρκυρα έχουμε συνηθίσει τη χειμερία νάρκη. Την έχουμε στο αίμα μας. Εμείς και οι αρκούδες. Όλα στην Κέρκυρα μοιάζουν να κινούνται σε άλλους ρυθμούς.
Αυτοί που επιχειρούν τα καλοκαίρια, το χειμώνα τρώνε τα έσοδα του καλοκαιριού. Αυτοί που δουλεύουν εποχιακά ήρθε η εποχή τους να ξαποστάσουν από τους ταχείς τουριστικούς ρυθμούς και να σπεύσουν στις ουρές του ταμείου ανεργίας. Αυτοί που δουλεύουν σε σταθερές δουλειές ζηλεύουν εκείνους που κάθονται και πραγματοποιούν λευκές απεργίες αεργίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας και συμπαράστασης. Αυτοί που υπηρετούν το κοινό καλό από αιρετές θέσεις δεν χρειάζονται τον χειμώνα για να δικαιολογηθούν. Το καλοκαίρι είμαστε πολύ απασχολημένοι για να καταλάβουμε την απραξία τους. Το χειμώνα συνεχίζουν την απραξία τους γνωρίζοντας πως η πατρίδα κοιμάται και δεν θα τους παρεξηγήσουν αν τους ψιλοπάρει ένας υπνάκος ανυπαρξίας. Τα σχολεία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα βρουν τον δρόμο για την χειμερινή απραξία. Καταλήψεις, απεργίες, σχολικές εορτές, εκδρομές, στάσεις εργασίας, κάνα κρυολόγημα. Το Δημόσιο κοιμάται, όπως είναι φυσικό, και δεν το κρύβει.
Η Κέρκυρα είναι μια αρκούδα σε χειμερία νάρκη. Έχω την εντύπωση πως όλοι μετά τον Οκτώβρη στην Κέρκυρα περιμένουν τα Χριστούγεννα για να ξυπνήσουν από τον λήθαργό τους. Κάνουν ένα διάλειμμα και συνεχίζουν τον ύπνο του δικαίου τους μέχρι τη στιγμή που θα έρθει το Πάσχα για να αναστηλωθούν και να προγραμματίσουν την τελευταία στιγμή με την ψυχή στο στόμα για το επόμενο καλοκαίρι.
Η Κέρκυρα κοιμάται, αλλά κοιμάται γυμνή. Αρρωσταίνει, κρυολογεί, κυκλοφορούν βλέπετε και μεταδοτικές ιώσεις και νοσεί, αλλά εμάς δεν μας καίγεται καρφί. Ευτυχώς όμως που υπάρχει και Θεός και μας ξυπνά με μια κακοκαιρία, με μια νεροποντή. Ίσως γιατί τότε φαίνεται η γύμνια μας και η νοσηρότητα της συνείδησής μας. Και να οι πλημμύρες και οι καταστροφές, και να οι αιρετοί στις κάμερες και τα ραδιόφωνα, να ομολογούν πως υπάρχουν παραλήψεις, πως το κεντρικό κράτος δεν βλέπει βορειοδυτικά, πως πρέπει να γίνουν και άλλα έργα, πως φταίμε ίσως κι εμείς οι ίδιοι για την κακομοιριά μας. Και ίσως να έχουν δίκιο, γιατί εμείς σχεδιάζουμε, εμείς χτίζουμε, εμείς μπαζώνουμε, εμείς τους ψηφίζουμε… Και να ομολογούν με την τσίμπλα στο μάτι πως χρειάζονται πίστωση χρόνου, πως χρειάζονται χρήματα, κονδύλια, πόροι…Και να οι αγουροξυπνημένοι πολίτες στα κανάλια να βρίζουν Θεούς και δαίμονες. Να κρύβουν στο βάθος της συνείδησής τους τις μικρές παρανομίες τους και να γίνονται θύματα των ανοικτών ουρανών και της απουσίας του κράτους.
Η Κέρκυρα είναι είδος προς εξαφάνιση. Ίσως ο «Αρκτούρος», εκείνη η οργάνωση για την επιβίωση της καφέ αρκούδας να μην μας έχει πάρει στα σοβαρά, αλλά εμείς θα συνεχίζουμε να υπάρχουμε και να ζούμε στα βήματά της. Θα ξεπουλάμε τις περιουσίες μας στους ξένους, θα βάζουμε ξένους να μαζεύουν τις ελιές μας, θα κάνουμε χειμερινό τουρισμό για να αποκτήσουμε τουριστικές εμπειρίες, θα στηνόμαστε μπροστά στην τηλεόραση και θα χαζεύουμε το Fame story και το «Παρά πέντε», θα κοιμόμαστε χωρίς ηρεμιστικά κάνοντας όνειρα για το μέλλον. Θα μιλάμε για το ένδοξο παρελθόν που ξεχάσαμε και θα φιλοσοφούμε, ίσως γιατί ο χειμώνας ενδείκνυται για τέτοιου είδους φιλοσοφίες.
Οι Κέρκυρα δεν θέλει έργα και αναπτυξιακά προγράμματα. Η Κέρκυρα δεν θέλει αναβάθμιση των υποδομών και των υπηρεσιών της. Η Κέρκυρα δεν θέλει σκοτούρες στον χειμώνα του ύπνου της. Ένα καλό μαξιλάρι, μια τηλεόραση, ένα τηλεκοντρόλ, κάνα παυσίπονο για τις ιώσεις, μια κουβέρτα κι ένα πάπλωμα. Στην τελική, αν πρέπει να προτείνουμε κάποιο έργο, γιατί έρχεται και το Δ΄ Κ.Π.Σ. εγώ το βροντοφωνάξω: Η Κέρκυρα θέλει μόνο μια κιβωτό! Μια κιβωτό σαν κι αυτή του Νώε. Να μπούμε όλοι μέσα και να σωθούμε στην επόμενη νεροποντή για να διαιωνίσουμε το είδος. Μια κιβωτό με κρεβάτια. Κρεβάτια πολλά.

Άρθρο του Νίκου Παργινού για το Περιοδικό "Image Κέρκυρα" - Δεκέμβριος 2006

Σχόλια

  1. Είστε είδος υπό εξαφάνιση λοιπόν στο νησί. Εγώ λέω να προσέξεις να μην πέσεις σε χειμερία νάρκη και να φτιάξεις το δικό σου προσωπικό καταφύγιο δημιουργίας, χαράς και ενεργητικότητας. Όλο και κάποιον άλλον που αισθάνεται το ίδιο με σένα θα παρασύρεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δυστυχώς έτσι ακριβώς είναι στα νησιά. Εχει και χειρότερα όμως.
    Ετσι ακριβώς είναι στην Αθήνα όλο τον χρόνο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καθώς φαίνεται, κάποιοι, ευτυχώς, καταφέρνετε να παραμείνετε ξύπνιοι- ίσως να μπορέσετε να αφυπνίσετε μερικούς ακόμη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η Κέρκυρα, δεν είναι μόνη.
    Πιο σωστά, δεν είναι η μόνη.

    Ελλάδας παιδιά οι πόλεις μας.
    Αντίγραφα με μικρές παραλλαγές.

    Κι εμείς, να συνοροπονάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος9:09 μ.μ.

    Και εκεί που λέει "Κέρκυρα" καλέ μου Νίκο βάλε όποια άλλη πόλη ποθείς..

    Να δεις που το νόημα δεν θα χαλάσει καθόλου...

    Φιλιά πολλά....

    ΥΓ. Δεν σε ξέχασα....είναι που είχα γκρίζα γράμματα κι είπα να αποφύγω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος1:28 μ.μ.

    akrivws opos ta leei o poihths!symfono apoluta ,eimaste ena ethnos wxaderfistwn k axaireytwn.eidika sth kerkyra k opws anafereis to xeimwna uparxei anthish aytou tou eidous.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο "Σκαλιστής" ταξιδεύει στην Αθήνα

Ο Γιώργος Κορωνάκης για τον "Κανόνα της ορθής γωνίας"

Η ποιήτρια Έφη Μαχιμάρη για "Το Σταυροδρόμι των Ηρώων"