Συνέντευξη στην εφημερίδα "Η ΗΜΕΡΑ" της Πάτρας
«Το γράψιμο είναι
ένα παιχνίδι κρεμάλας»
Συνέντευξη στην Αν. Μαρτσούκα
Πόσο βαθιά μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και πως δύναται ένα τραγικό γεγονός, όπως ο θάνατος, να μετατραπεί σε ώθηση για ζωή και δημιουργία; Απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά προσπαθεί να Πρόκειται για την πρώτη συγγραφική απόπειρα του Νίκου Παργινού, που αντλεί τη θεματική της από το χαμό ενός αγαπημένου προσώπου. Κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ένας άντρας 35 χρονών, που ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα. Μέσα από ένα ξεχασμένο τετράδιο κρεμάλας του σχολείου, ανατρέχει στα παιδικά χρόνια που έζησε με το χαμένο φίλο του και βρίσκει απαντήσεις για όλα τα αινίγματα της ενήλικης ζωής του.
«Το βιβλίο είναι ένας φόρος τιμής για ένα φίλο που δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας και προσπαθεί να δείξει πως μπορούμε να επικοινωνούμε μέσα από αναμνήσεις ζωής και αντικείμενα με τους ανθρώπους που έχουμε χάσει. Με πολύ γέλιο και χιούμορ μιλά για το θάνατο, ιδωμένο από μια άλλη οπτική», τονίζει ο Νίκος Παργινός, μιλώντας στην «Η», και συνεχίζει αναφερόμενος στον αφηγητή του βιβλίου που διηγείται την ιστορία σε πρώτο πρόσωπο: «Θα έλεγα ότι ταυτίζομαι σε πολλά σημεία με τον ήρωα του βιβλίου. Γενικά το βιβλίο διαθέτει αυτοβιογραφικά στοιχεία και πιστεύω πως κάθε χαρακτήρας του ταυτίζεται με ένα κομμάτι του εαυτού μου».
Η οπτική πάνω στο θέμα του θανάτου, αλλά και το ζήτημα της επικοινωνίας με τους ανθρώπους που δεν βρίσκονται πια στη ζωή, όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο του Νίκου Παργινού, προκαλεί το ενδιαφέρον. Ο ίδιος παραδέχεται ότι η επίδραση ενός τέτοιου γεγονότος στη ζωή του, παρά το θλιβερό κομμάτι της, αποτέλεσε μια αφορμή για να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του. «Η ωρίμανση που έρχεται με το πέρασμα των χρόνων μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα με διαφορετική ματιά. Ο θάνατος, για παράδειγμα, είναι ένα συμβάν τραγικό, αλλά κομμάτι της ζωής. Όλοι χρωστάμε ένα θάνατο. Μέσα από το βιβλίο προσπαθώ να δείξω ότι ναι μεν είναι απώλεια, αλλά η απώλεια αυτή μπορεί να μας κάνει να κοιτάξουμε μέσα μας, να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια. Εγώ έγραψα το πρώτο μου βιβλίο μετά το θάνατο του φίλου μου και έχω ήδη έτοιμα άλλα δυο, που θα κυκλοφορήσουν επίσης από τις εκδόσεις «Άγκυρα». Η θλίψη, με τον τρόπο αυτό, μετατράπηκε για μένα σε μια πολύ δημιουργική διαδικασία».
Το ξεχωριστό στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι η ανάλυση τέτοιων σοβαρών θεμάτων γίνεται με διαφορετικό τρόπο από τον Νίκο Παργινό, που φτιάχνει ήρωες αστείους, ενίοτε παρανοϊκούς, ενώ χρησιμοποιεί έξυπνα τρικ, εξάπτοντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη, με εργαλείο το παιχνίδι της κρεμάλας.
«Το γράψιμο για μένα είναι ένα παιχνίδι κρεμάλας. Όταν αποφάσισα να γράψω, είχα μπροστά μου μια απέραντη συστάδα από παύλες, που έπρεπε να μετατραπούν σε λέξεις και φράσεις. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιώ τη λογική αυτή και στο βιβλίο. Έτσι, όταν ξεκινά η διήγηση, τα ονόματα των πρωταγωνιστών έχουν παύλες. Προχωρώντας και ξεδιπλώνοντας το κουβάρι της προσωπικότητάς τους, ανακαλύπτουμε και ολοκληρωμένο τ’ όνομά τους. Αυτή είναι η μια χρήση της κρεμάλας στο βιβλίο. Η δεύτερη έχει να κάνει με το καθαρά νοσταλγικό κομμάτι της υπόθεσης, αφού η κρεμάλα είναι ένα παιχνίδι συνυφασμένο με τα παιδικά χρόνια και κατά συνέπεια τις παιδικές φιλίες».
ένα παιχνίδι κρεμάλας»
Συνέντευξη στην Αν. Μαρτσούκα
Πόσο βαθιά μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου και πως δύναται ένα τραγικό γεγονός, όπως ο θάνατος, να μετατραπεί σε ώθηση για ζωή και δημιουργία; Απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά προσπαθεί να Πρόκειται για την πρώτη συγγραφική απόπειρα του Νίκου Παργινού, που αντλεί τη θεματική της από το χαμό ενός αγαπημένου προσώπου. Κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ένας άντρας 35 χρονών, που ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα. Μέσα από ένα ξεχασμένο τετράδιο κρεμάλας του σχολείου, ανατρέχει στα παιδικά χρόνια που έζησε με το χαμένο φίλο του και βρίσκει απαντήσεις για όλα τα αινίγματα της ενήλικης ζωής του.
«Το βιβλίο είναι ένας φόρος τιμής για ένα φίλο που δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας και προσπαθεί να δείξει πως μπορούμε να επικοινωνούμε μέσα από αναμνήσεις ζωής και αντικείμενα με τους ανθρώπους που έχουμε χάσει. Με πολύ γέλιο και χιούμορ μιλά για το θάνατο, ιδωμένο από μια άλλη οπτική», τονίζει ο Νίκος Παργινός, μιλώντας στην «Η», και συνεχίζει αναφερόμενος στον αφηγητή του βιβλίου που διηγείται την ιστορία σε πρώτο πρόσωπο: «Θα έλεγα ότι ταυτίζομαι σε πολλά σημεία με τον ήρωα του βιβλίου. Γενικά το βιβλίο διαθέτει αυτοβιογραφικά στοιχεία και πιστεύω πως κάθε χαρακτήρας του ταυτίζεται με ένα κομμάτι του εαυτού μου».
Η οπτική πάνω στο θέμα του θανάτου, αλλά και το ζήτημα της επικοινωνίας με τους ανθρώπους που δεν βρίσκονται πια στη ζωή, όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο του Νίκου Παργινού, προκαλεί το ενδιαφέρον. Ο ίδιος παραδέχεται ότι η επίδραση ενός τέτοιου γεγονότος στη ζωή του, παρά το θλιβερό κομμάτι της, αποτέλεσε μια αφορμή για να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του. «Η ωρίμανση που έρχεται με το πέρασμα των χρόνων μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα με διαφορετική ματιά. Ο θάνατος, για παράδειγμα, είναι ένα συμβάν τραγικό, αλλά κομμάτι της ζωής. Όλοι χρωστάμε ένα θάνατο. Μέσα από το βιβλίο προσπαθώ να δείξω ότι ναι μεν είναι απώλεια, αλλά η απώλεια αυτή μπορεί να μας κάνει να κοιτάξουμε μέσα μας, να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια. Εγώ έγραψα το πρώτο μου βιβλίο μετά το θάνατο του φίλου μου και έχω ήδη έτοιμα άλλα δυο, που θα κυκλοφορήσουν επίσης από τις εκδόσεις «Άγκυρα». Η θλίψη, με τον τρόπο αυτό, μετατράπηκε για μένα σε μια πολύ δημιουργική διαδικασία».Το ξεχωριστό στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι η ανάλυση τέτοιων σοβαρών θεμάτων γίνεται με διαφορετικό τρόπο από τον Νίκο Παργινό, που φτιάχνει ήρωες αστείους, ενίοτε παρανοϊκούς, ενώ χρησιμοποιεί έξυπνα τρικ, εξάπτοντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη, με εργαλείο το παιχνίδι της κρεμάλας.
«Το γράψιμο για μένα είναι ένα παιχνίδι κρεμάλας. Όταν αποφάσισα να γράψω, είχα μπροστά μου μια απέραντη συστάδα από παύλες, που έπρεπε να μετατραπούν σε λέξεις και φράσεις. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιώ τη λογική αυτή και στο βιβλίο. Έτσι, όταν ξεκινά η διήγηση, τα ονόματα των πρωταγωνιστών έχουν παύλες. Προχωρώντας και ξεδιπλώνοντας το κουβάρι της προσωπικότητάς τους, ανακαλύπτουμε και ολοκληρωμένο τ’ όνομά τους. Αυτή είναι η μια χρήση της κρεμάλας στο βιβλίο. Η δεύτερη έχει να κάνει με το καθαρά νοσταλγικό κομμάτι της υπόθεσης, αφού η κρεμάλα είναι ένα παιχνίδι συνυφασμένο με τα παιδικά χρόνια και κατά συνέπεια τις παιδικές φιλίες».
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Παρασκευής 16 Μαρτίου 2007
".....από τότε που έχασα τον πιο αγαπημένο μου ξάδερφο, που ήταν για μένα αδερφός...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέθανε πολύ νέος και ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω....ήταν ο Δημήτρης από τις Λίμνες... ο ξάδερφος και νονός μου! Προσπάθησα στο μυαλό μου να βρω μια αιτία για αυτήν την αδικία και τη βρήκα....η αδικία θα έκανε πολλούς από εμάς να ξανασκεφτούμε τη ζωή μας και να δούμε τα πράγματα αλλιώς....σε ευχαριστώ Μήτσο..."
Θυμάσαι το παιχνίδι με τα πέντε πράγματα που παίχτηκε για λίγο καιρό στο Ιντερνετ μεταξύ των μπλόγκερς; Ένα από τα πράγματα που έγραψα ,όταν μου έδωσαν πάσα, ήταν αυτό..Πώς ξεκίνησα να κυνηγώ το όνειρο μου και γιατί!
Διάβασα το ποστ σου, και με άγγιξε.Και είπα να το μοιραστώ! Συγγνώμη για τον ενικό, μα ένοιωσα πως μιλούσα εγώ σαν διάβαζα τη συνεντευξη , και πήρα θάρρος!
Τελικά δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που πολύ σωστά λες, πως δηλαδή κάναμε την θλίψη μας , δημιουργικότητα...ή απλά ήταν όλα συμφωνημένα από πριν (!), μα ξέρω πως το βιβλίο σου θα το πάρω σίγουρα!
Να σαι καλά και εις ανώτερα!
@nellinezi
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα καλά λόγια και τις ευχές σου. Χαίρομαι αφάνταστα που κάποιος που έζησε μια παρόμοια εμπειρία με τη δική μου ταυτίστηκε με τα λόγια μου. Για τον ενικό... είναι επιβεβλημένος μετά από το σχόλιό σου.
Αν με ρωτάς δεν ξέρω αν ήταν όλα συμφωνημένα από πριν, τουλάχιστον εγώ δεν υπόγραψα τίποτα και με κανέναν. Το μόνο που ξέρω είναι πως έχουμε χρέος να δημιουργούμε ακόμα και μέσα από την ίδια την θλίψη, τον πόνο και την απώλεια. Κόντρα στον ίδιο τον θάνατο. Απαντώντας με επιχειρήματα δημιουργίας στη μιζέρια μιας τυπικής ζωής. Ίσως γιατί αυτό να είναι σε τελική ανάλυση και το καλύτερο αντίδοτο. Κι αυτό, να ξέρεις, το έχω συμφωνήσει με τον εαυτό μου, το δηλώνω κατηγορηματικά.
"Κόντρα στον ίδιο τον θάνατο. Απαντώντας με επιχειρήματα δημιουργίας στη μιζέρια μιας τυπικής ζωής. "
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα κρατήσω αυτά , και θα συμφωνήσω α-πό-λυ-τα!
Σε ευχαριστώ που το πόσταρες κι έτσι το διάβασα κι εγώ! Το να μοιράζεσαι άσχημες εμπειρίες, απαλύνει λίγο τις μνήμες που πονούν...
σιγανά βήματα, με σταθερότητα και ουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήμ'αρέσει ο τρόπος που προσεγγίζεις τη συγγραφή.. παιχνίδι κρεμάλας για σένα.
Έμαθα ότι πήγαν όλα πολύ καλά στην παρουσίαση. Εύχομαι να συνεχίσεις έτσι και ακόμη καλύτερα!
ΑπάντησηΔιαγραφή@nellinezi
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ κι εγώ μαζί σου και σε ευχαριστώ και πάλι για τα όμορφα λόγια.
@alexandra
Κάπως έτσι δεν είναι για όλους μας;
@georgia
Ναι, όλα πήγαν καλά. Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές.
ναι... οι ιστορίες υπάρχουν μέσα μου. είναι όλα μέσα μου και απλά τα βγάζω έξω, σιγά-σιγά, με μια σειρά - νομίζω. μόνα τους βγαίνουν... και μερικές φορέ ς εκπλήσομαι και εγώ η ίδια από την σφοδρότητα και την ένταση (που μετά επεξεργάζομαι). είναι όπως αναπνέω... είναι όπως τρώω. λειτουργία ανάγκης λέγεται αυτό; δεν ξέρω. αντλώ δύναμη από τη γραφή, ισσοροπώ, ακονίζεται ο νους, η ματιά, το βλέμμα η καρδιά, όλα μαζί... με ένα μαγικό τρόπο. όσα χρόνια τα κρατούσα κρυμμένα, μπούκωνα και παγιδευόμουν, σκοτείνιαζα, υπέφερα, γέμιζα για τα πρέπει των άλλων...
ΑπάντησηΔιαγραφήγια μένα είναι σαν να ανοίγω την ψυχή μου και να είναι όλα εκεί. το ίδιο λέμε νίκο με άλλα λόγια... νομίζω.