Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούνιος, 2007

Κέρκυρα & UNESCO

Εικόνα
Η Παλαιά Πόλη της Κέρκυρας με τα δύο φρούριά της (παλαιό και νέο) ανήκει πλέον στην παγκόσμια κληρονομιά της UNESCO ως ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό μνημείο. Η απόφαση ελήφθη από την Eπιτροπή Παγκόσμιας Κληρονομιάς του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών για την Παιδεία, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό στην 31η συνεδρίασή της στο Κρίστσερτς της Νέας Ζηλανδίας. Όλα καλά κι όλα ωραία. "Εμείς τι θα κερδίσουμε;", σκέφτεται ο απλός κάτοικος της πόλης. Καιρός είναι να δώσουμε σ' αυτήν την πόλη κι όχι να πάρουμε, θα απαντούσα εγώ. Καιρός να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας απέναντι στην πολιτιστική κληρονομιά που ήρθε στα χέρια μας. Να την προστατέψουμε, να την αναδείξουμε, να την διασφαλίσουμε. Με ή χωρίς την προστασία της UNESCO, που εφ' όσον ήρθε, καλώς ήρθε.

Για τον Δημήτρη...

Εικόνα
Πέρασαν κιόλας επτά χρόνια από εκείνο το ζεστό μεσημέρι του Ιούνη που έφυγε ο Δημήτρης από κοντά μας. Έφυγε αλλά δεν χάθηκε. Μέρα που είναι, αναδημοσιεύω ένα κείμενο που είχα γράψει εκείνη την εποχή. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που όσο κι αν προσπαθείς δεν καταφέρνεις με τίποτα να δεις την πραγματικότητα κατάφατσα. Είναι από εκείνες τις στιγμές που μένουν χαραγμένες για τα καλά μέσα στο μυαλό σου, αποτυπώνονται τόσο βαθιά και ανεξίτηλα στη μνήμη σου που είναι αδύνατο να τις ξεχάσεις ποτέ, όσο αδύνατο είναι και να τις χωνέψεις. Μια τέτοια στιγμή είναι και ο χαμός ενός καλού φίλου. Του καλύτερου ίσως φίλου. Ενός φίλου που έφυγε νέος, τόσο νέος όσο κι εσύ. Ενός φίλου που γεννήθηκε με τα ίδια όνειρα, τις ίδιες προσδοκίες, γαλουχήθηκε με τις ίδιες αρχές, εκστασιάστηκε με τα ίδια ηλιοβασιλέματα, γέλασε με τα ίδια αστεία, έκλεψε με τα ίδια αίτια. Ενός φίλου που έφυγε τόσο ξαφνικά όσο αστραπιαία οι σκέψεις περιδιαβαίνουν το νου. Συνήθως όταν χάνεται κάποιος όλοι μιλούν για εκείνα που έκανε. Διθύρ

67 χρόνια "δούλευε" την τροχαία

Εικόνα
Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι: «Είναι τρελός ο παππούς ο Ολλανδός». Έτσι απλά… καθώς όταν επί 67 χρόνια έχεις καταφέρει να κοροϊδεύεις κανονικά την αστυνομία μίας προηγμένης χώρας τότε παρά την παράβαση σου είσαι και άξιος συγχαρητηρίων. Ένας 84χρονος Ολλανδός άφησε εμβρόντητους τους τροχονόμους που τον σταμάτησαν για έναν απλό έλεγχο όταν τους είπε ότι τα τελευταία… 67 χρόνια οδηγεί χωρίς να έχει στην κατοχή ούτε δίπλωμα, ούτε άδεια, ούτε ασφάλεια για το αυτοκίνητο του. Τα ολλανδικά ΜΜΕ μετέδωσαν ότι ο «παππούς» απέφυγε επί τόσα χρόνια τη «σύλληψη» καθώς ουδέποτε ενεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα ούτε ποτέ του δέχθηκε κλήση για υπερβολική ταχύτητα. Το «ποινικό του μητρώο» αναφορικά με τον Ολλανδικό ΚΟΚ ήταν απλά πεντακάθαρο. Τελικά δεν τιμωρήθηκε… μια και άπαντες διασκέδασαν με το επίτευγμα του. Ο ίδιος πάντως έδωσε την υπόσχεση στην ολλανδική αστυνομία ότι θα εγκαταλείψει το αυτοκίνητο του, το οποίο παρεμπίπτοντος ποτέ δεν πέρασε από έλεγχο οχημάτων… Η είδηση μεταφέρεται αυτούσια από το co

Ένας χρόνος "έμπνευσης"

Εικόνα
Συμπληρώνοντας έναν χρόνο στον αέρα των ιστολογίων, η «Έμπνευση» ανανεώθηκε για να τιμήσει δεόντως την παρουσία της στο διαδίκτυο. Αλλάξαμε πρότυπο για να γίνουμε ακόμα πιο ευχάριστοι και οικείοι στον επισκέπτη. Την Παρασκευή γιορτάζουμε τα γενέθλια ενός έτους γραφής και έμπνευσης στο μετερίζι του διαδικτύου. Μιας ενεργητικής παρουσίας με κείμενα, άρθρα και αφιερώματα στις περιηγήσεις της «Κρεμάλας». Με αποσπάσματα και δημοσιεύματα, σκίτσα και ομιλίες, συνεντεύξεις, σκέψεις και προβληματισμούς. Ένας χρόνος με ενεργή παρουσία από τους συνεπιβάτες της πτήσης μας. Δεν θα μπω στη λογική του απολογισμού. Άλλωστε τα νούμερα δεν λένε πάντα την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως ετούτος ο τόπος γέννησε εμπνεύσεις, αξιοποιήθηκε στο έπακρο η δράση του και η αλληλεπίδραση μου μαζί σας, κι αυτό, ίσως μόνο εγώ να μπορώ να το αποδείξω. Αφιερωμένη λοιπόν σ’ όλους μας μια συμβολική φωτογραφία της Στέλλας Βικτωρίου από τα καταγάλανα νερά της Κέρκυρας. Μια χορευτική φιγούρα στα δροσιστικά νερά της έμπνευ

Ο τοίχος: Όταν οι κρατούμενοι γίνονται... κραtoomany

Εικόνα
Σύνθημα 100ον: ΚΡΑ TOO MANY Τα καμώματα των μπουμπουκιών της ΕΛ.ΑΣ. στο βίντεο της ντροπής του βασανισμού των αλλοδαπών κρατουμένων προσέφεραν πολλαπλό κράξιμο και δυσφήμηση για τη χώρα. Προτείνεται η αλλαγή αναγραφής της λέξης «κρατούμενοι» με τη χρήση αγγλικής ώστε να συμπεριληφθούν τα πολλά σχόλια και κραξίματα των ξένων και εγχώριων Μ.Μ.Ε. Λανσάρουμε μόδα.

Ο τοίχος: Μας πρήξανε τα... ΣκουπΙΔΙΑ

Εικόνα
Σύνθημα 99ον: Χ ΗΤΤΑ ΤΕΜΠΛΟΝΙΟΥ Ήττα στο κατακαλόκαιρο για όλη την Κέρκυρα και όχι μόνο για το Τεμπλόνι αποτελεί το κλείσιμο της «χωματερής» στην περιοχή που εξυπηρετεί τις ορέξεις των αρχόντων της Τοπικής και όχι μόνο Αυτοδιοίκησης του Νομού. Ανικανότητα, αναξιοπιστία, έλλειψη σχεδιασμού, έλλειψη τόλμης. Η Κέρκυρα δεν έχει τολμήσει τόσα χρόνια να λύσει τα αυτονόητα. Όταν τα σκουπίδια γίνονται πηγή άντλησης εσόδων σε άλλες περιοχές της Ευρώπης, στην τριτοκοσμική Κέρκυρα γίνονται το μέσο δυσφήμησης για τον Κερκυραϊκό Τουρισμό, αλλά και το πρόβλημα που κανείς δεν τολμά να αγγίξει σωστά και ορθολογικά. Γεμίσαμε σκουπίδια. Παντού. Πρόταση για τη μεταφορά των σκουπιδιών στην Αλβανία υπάρχει κ. Γεωργιάδη;

Ο τοίχος: Για τα δάση... ρε γαμώτο!

Εικόνα
Σύνθημα 98ον: ΣΟΥ ΦΛΑΣ Μπορεί να το παίζει «κουφός», άκουσε όμως τη γενική κατακραυγή της κοινής γνώμης για την επίμαχη τροπολογία για την αναστολή κατεδαφίσεων αυθαιρέτων σε δασικές εκτάσεις και πήρε φλασιά. Άρπαξε τα τηλέφωνα και ανάγκασε τους πάντες να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στο περιβάλλον και τα δάση. Μόνο η πόρτα του "κουφού" τελικά άνοιξε μετά το επίμονο κάλεσμα της κοινής γνώμης. Οι άλλες παρέμειναν ερμητικά κλειστές.

Το χέρι του Θεού...

Εικόνα
Το μπάσκετ αποτέλεσε το άθλημα που πραγματοποίησα την πρώτη μικρή μου επανάσταση στην κολλητή μου παρέα στα σχολικά χρόνια. Ήμουν ο πρώτος που άσκησε βέτο κι εναντιώθηκε στις προσταγές για αλλαγή αγωνιστικού τερέν στα διαλείμματα του σχολείου λόγω σωματικής διάπλασης. Η εποχή του Γκάλη και του Γιαννάκη σήμανε την εισβολή της μπασκέτας στους σχολικούς χώρους και η παρέα άφησε στο περιθώριο το ποδόσφαιρο. Από τότε νιώθω ένα πλάκωμα στην καρδιά όποτε έρχεται η μπασκέτα στο προσκήνιο. Κάτι με πιάνει και ασφυκτιώ. Χθες όμως είπα ν’ αλλάξω. Είχα καιρό να δω αγώνα στο παρκέ. Κάτι με τράβηξε να παρακολουθήσω το χθεσινό παιχνίδι. Είπα κι εγώ να δω έναν αγώνα μπάσκετ και μου έβγαλε την ψυχή, ίσως μόνο και μόνο για να θυμηθώ τα παλιά. Μέρα που είναι σήμερα (επέτειος της ευρωπαϊκής καταξίωσης της ομάδας του Γκάλη και του Γιαννάκη το 1987) δεν θα τα βάλω με το μπάσκετ. Άλλωστε χάσεις κερδίσεις το άθλημα είναι το ίδιο και το αυτό. Και ο χθεσινός αγώνας, κατά τα ψέματα, άξιζε. Μόνο που μας πίκρανε στ

Παρελθόν

Εικόνα
Το παρελθόν μοιάζει με πληρωμένους λογαριασμούς. Χρειάζεται που και που ένα ξεσκαρτάρισμα για να μην πιάνουν πολύτιμο προσωπικό χώρο οι αποδείξεις πληρωμής. Για να μην τις βρίσκουμε μπροστά μας στις απλήρωτες υποχρεώσεις του μέλλοντος. Χρειάζεται μια μικρή ανακατάταξη που και που για μην μας μπερδεύουν οι εκκρεμότητες. Και οι αποδείξεις του χθες ποτέ δεν μοιάζουν ίδιες με το σημερινό βλέμμα. Η ματιά κάνει ανατιμήσεις που κάνουν τις υποχρεώσεις του χθες τόσο διαφορετικές με το πέρασμα του χρόνου. Γιατί το παρελθόν αλλάζει, όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο. Αλλάζει τόσο πολύ και τόσο γρήγορα που δεν το παίρνουμε χαμπάρι. Τις αποδείξεις του παρελθόντος τις κρατώ. Τις τοποθετώ με τάξη και υπομονή στο χρονοντούλαπο της συνείδησής μου. Κι ανατρέχω σ’ αυτές συχνά πυκνά αναζητώντας ίσως απαντήσεις στα προβλήματα του αύριο. Κι ο χρόνος γίνεται σύμμαχος. Το παρελθόν απομυθοποιείται. Αλλάζει και μοιάζει να κινεί τα νήματα του σήμερα, να καθορίζει το αύριο. Το παρελθόν μοιάζει με πληρωμένους λογαρι

Δώδεκα μέρες

Εικόνα
Η δωδέκατη νύχτα ήταν περιπετειώδης. Μάχες αδυσώπητες με τα θηρία της νύχτας στο προσκεφάλι σου. Δώδεκα μέρες κοντά και μακριά σου. Δώδεκα νύχτες στη σκιά της ανάσας σου. Ο χρόνος σταμάτησε στο ρείθρο της διαδρομής σου. Κυλά βασανιστικά στις στιγμές της απουσίας σου, τρέχει γοργά στο πράσινο των ματιών σου. Δώδεκα μέρες που πέρασαν γρήγορα κοντά σου. Δώδεκα μέρες που πέρασαν βασανιστικά μακριά σου. Δώδεκα μέρες γεμάτες συναισθήματα. Δοκιμασία χωρίς αύριο κάθε μια τους. Όλες και καμιά. Πως τον μετράω, αλήθεια, μαζί σου τον χρόνο; Με χαμόγελα, με αγγίγματα, με στεναγμούς, με αναφιλητά, με ανάσες. Δώδεκα μέρες για τους άλλους. Δώδεκα μέρες για τους τύπους.

Όνειρο

Εικόνα
Μη με ξυπνήσεις. Άσε με να χαρώ το όνειρό σου. Να διαβώ ως το τέλος την πύλη της διαδρομής σου. Κομμάτι ενός μύθου, αλήθεια μιας εξομολόγησης. Όνειρο τρελό τα μάτια σου. Υπνωτικό η μυρωδιά σου. Διαδρομές σε κοινά σεντόνια. Χαμένος χωρίς χάρτη στο κορμί σου. Να ψάχνω το άπειρο στις καμπύλες σου. Να ψάχνω το μέτρο στα συναισθήματά μου. Μη με ξυπνήσεις. Έφυγες; Με ρώτησες. Έφτασα. Σου είπα.

2 χρόνια www.parginos.gr

Εικόνα
Ιούνιος του 2005 και μια νέα επικοινωνιακή πύλη έκανε δειλά - δειλά την εμφάνισή της στο διαδικτυακό στερέωμα, το www.parginos.gr , το προσωπικό μου site στο διαδίκτυο. Με αναφορές στη συγγραφική μου δουλειά, στα κείμενα, τα άρθρα, τα σκίτσα μου. Αλλά κυρίως με βήμα και για τη δική σας φωνή, για τα δικά σας ζωντανά μηνύματα που διατρέχουν την υπόστασή του. Με αναφορές στις εκδηλώσεις και τις παρουσιάσεις της «Κρεμάλας», με εκτενή αφιερώματα και αναδρομές στα δημοσιεύματα του τύπου, με αναλυτική παράθεση συνεντεύξεων, αλλά και ομιλιών και κρίσεων για τη δουλειά μου. Ανοίξαμε μια πύλη στο διαδίκτυο που μ’ έκανε να νιώσω την αγάπη σας, καλοί μου φίλοι, κι αυτό, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μια πύλη που καλά κρατεί και που συνεχίζετε να την επισκέπτεστε συχνά – πυκνά. Μια δική μας πύλη. Χρόνια μας πολλά, λοιπόν. Ευχαριστώ θερμά τον Marcello Bensaia, τον άνθρωπο που υλοποίησε τις ιδέες μου και που καθημερινά είναι πάντα εκεί, όποτε κι αν τον χρειαστώ, ό,τι κι αν του ζητ

Ο τοίχος: Έχετε γεια μιζούλες

Εικόνα
Σύνθημα 97ον: Π ΑΝΤΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ Λένε Αντίο στα Πανεπιστημιακά έδρανα οι πρυτάνεις που χρησιμοποιήσαν για δικό τους όφελος χρήματα του Πανεπιστημίου σύμφωνα με το κατηγορητήριο. Κι έτσι το Πάντειο, έγινε Παντίο Πανεπιστήμιο για πάρτη τους. Τουλάχιστον τους έμειναν τα πολυτελή είδη, τα μάρμαρα, τα είδη υγιεινής και η Ferrari.

Ο "Χορός των Πυρσών" στο Βόλο

Εικόνα
O «Χορός των Πυρσών» μεταφέρθηκε στο Βόλο, τη Δευτέρα 4 Ιουνίου 2007 μεταλαμπαδεύοντας τη λάμψη της ίδιας της μουσικής. Μιας λάμψης που ενώνει εποχές, κόσμους, συνθέτει κουλτούρες και αναδεικνύει χαρακτήρες. Οι συνθέσεις του Βασίλη Ρακόπουλου , οι αυτοσχεδιασμοί των μουσικών, αλλά και η αγαστή συνεργασία φωνής και μελωδίας, ο ζωντανός διάλογος της Βυζαντινής Χορωδίας του Ιονίου Πανεπιστημίου και του μουσικού σχήματος μετέφεραν τους ακροατές της παράστασης στο χρόνο, μείωσαν τις αποστάσεις, συνένωσαν μουσικά ρεύματα, ανέδειξαν τη ζωντάνια και την ευρηματικότητα, τη συμμετοχή και τη συνεργασία. Ζήσαμε ως συντελεστές ετούτο το εγχείρημα και νιώθουμε υπερηφάνεια για την ευκαιρία που μας δόθηκε να αποτελέσουμε μέρος μιας τέτοιας παράστασης. Μέσα από την πρωτοβουλία αυτή μπορέσαμε να προσθέσουμε το δικό μας λιθαράκι αναδεικνύοντας μουσικά μυστικά μονοπάτια στο υποψιασμένο και ώριμο κοινό του Βόλου. Η ανταπόκριση του κόσμου στην προσπάθειά μας, τα θερμά λόγια, το χειροκρότημα, το χαμόγελο κα