Χαίρε Μαρία (Yassou Maria)

Ήταν επιλογή του κοινού, της κριτικής επιτροπής, θέλημα των καιρών ή δάκτυλος των μεγάλων δυνάμεων; Όπως και να' χει το γεγονός είναι ένα και αδιαμφισβήτητο. Οι "Χαιρετισμοί" έγιναν της μόδας και το "Χαίρε Μαρία" έγινε "Yassou Maria" για τους κανόνες μιας εμποροπανήγυρης ευρωπαϊκών διαστάσεων.
Δεν έχω τίποτα με τον Σαρμπέλ, τους δημιουργούς του κομματιού, τους συντελεστές της εκδήλωσης, τους διοργανωτές της δημόσιας τηλεόρασης, ακόμα και με τους υπολοίπους διαγωνιζόμενους και τα τραγούδια τους. Κανένα δε με συγκίνησε, κανέα από δαύτα δεν μου άφησε κάτι. Ούτε ο διαγωνισμός μου κάνει κλικ.
Αυτό που με τρομάζει είναι η δύναμή του μέσου. Η δύναμη και η επιρροή του στις μάζες και τα πλήθη, στα τηλεοπτικά μάτια των παιδιών μας.
Δεν ξέρω πόσο νόημα κρύβουν οι λέξεις ενός τσιφτετελιού με προδιαγραφές επιτυχίας σ' έναν διαγωνισμό αγνώστου σημειολογίας και ταυτότητας. Δεν ξέρω πόσο βάθος υπάρχει σ' έναν καλλιτεχνικό χορό εκατομμυρίων με ηλεκτρονικές ψήφους σε sms. Δεν ξέρω πόσο αλλάζουν οι ζωές μας και η καθημερινότητά μας με μια υποτιθέμενη επιτυχία σε τούτο το χορευτικό αλαλούμ.
Αυτό που ξέρω είναι πως οι ωδές προς την Μαρία είναι διαχρονικές, είναι ανθρώπινες ευχαριστίες για την ανθρώπινη ύπαρξη που άγγιξε το τέλειο, τη μάνα και τη γυναίκα που συνέδεσε το θείο με το επίγειο. Είναι ωδές που δεν εντάσσονται σε μουσικούς διαγωνισμούς και τηλεοπτικά σόου. Είναι αριστουργήματα της παράδοσής μας που κοσμούν την δοκιμαζόμενη πίστη μας. Μα όπως και να' χει παραμένουν ντεμοντέ. Στο περιθώριο της καθημερινότητάς μας. Στη γωνία του πήγαινε έλα μας.
Δεν ξέρω πόση τηλεθέαση θα έχει ο Ακάθιστος Ύμνος. Είμαι σίγουρος πως ο Σάκης πριν μερικά χρόνια με την εμφάνισή του θα κατέχει το ρεκόρ τηλεθέασης ακόμα και μετά το Πάσχα. Ίσως το μόνο κοινό που βρίσκω εντέλει σε τούτες τις ωδές να είναι οι λαμπάδες. Κεριά προσευχής από τη μια, κορμιά λαμπάδες από την άλλη.