Μιλώντας για Μόστρα

Όταν ο μύθος ερωτοτροπεί με την ιστορία

Ομιλία του Νίκου Παργινού στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου "Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα" του Δημήτρη Μαμαλούκα στην Κέρκυρα


Φίλες και φίλοι
Είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή που νιώθω να βρίσκομαι σήμερα εδώ, σ’ αυτήν την εκδήλωση, πλαισιωμένος από καταξιωμένους ανθρώπους της γραφής και του πνεύματος.
Ως ένας άνθρωπος που τώρα μόλις ξεκινά την πορεία του στο λογοτεχνικό στερέωμα θα σας αποκαλύψω μερικά από τα συναισθήματα που βίωσα διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του φίλου μου, Δημήτρη Μαμαλούκα.
Δεν θα σας κουράσω με πολλά, άλλωστε νομίζω πως δεν χρειάζεται να πω πολλά.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί και ιδιαίτεροι καλεσμένοι.

Πριν πάω στο βιβλίο, ας πω πρώτα δυο λόγια για τον Δημήτρη.
Τον Δημήτρη τον γνώρισα μέσω της τεχνολογίας που μεταξύ μας, δεν διαφέρει και πολύ από την λογοτεχνία.
Αν το καλοσκεφτείτε αποτελούνται από την ίδια πρώτη ύλη, τα ίδια γράμματα.
Γνωριστήκαμε μέσω των κοινών μας διαδικτυακών περιπλανήσεων στον κόσμο των ιστολογίων.
Επιφυλακτικά στην αρχή, φανατικά στη συνέχεια.
Η αλήθεια είναι πως δεν γνώριζα τη συγγραφική του πορεία.
Μέσω όμως της κοινής μας τεχνολογικής περιπλάνησης έγινα γνώστης της λογοτεχνικής διαδρομής του.
Ο Δημήτρης αποτέλεσε έναν από τους καλούς και σημαντικούς φίλους που γνώρισα μέσω της ενασχόλησής μου με τα blogs.
Και είμαι πραγματικά υπερήφανος γι’ αυτές τις αξιόλογες γνωριμίες.
Πέρα από τη συγγραφική φιγούρα που είναι ούτως ή άλλως άξια προσοχής, πέρα από την προσωπικότητα που καταγράφει με θάρρος και θράσος την άποψή του, πέρα από τον άνθρωπο Μαμαλούκα και τις προσωπικές του πτυχές, υπάρχει και κάτι άλλο που με έκανε να τον συμπαθήσω.
Η Επτανησιακή του καταγωγή.
Η αίσθηση του φίλου και συντοπίτη που αναδύει στις συνομιλίες μας.
Η κουλτούρα του νησιώτη που κουβαλά στις πλάτες του.
Μ’ αυτές τις σκέψεις, μ’ αυτά τα συναισθήματα, έσπευσα να αγοράσω το νέο του βιβλίο και να χαθώ στις σελίδες του, γεμάτος περιέργεια και αγωνία για το νέο λογοτεχνικό εγχείρημά του.

Ο Μαμαλούκας είναι ένας συγγραφέας που ξέρει να χειρίζεται τις λέξεις.
Ως νέος συγγραφέας τον ζηλεύω για μια εκπληκτική ικανότητά του.
Να λέει λίγα, να μην πλατειάζει, να μην φορτώνει το κείμενό του με περιττές λεπτομέρειες.
Ή ακόμα να ξέρει πότε να σταθεί στις λεπτομέρειες.
Στα μικρά εκείνα σημεία που κάνουν τη διαφορά.
Είναι ένας συγγραφέας που πλέον γνωρίζει πώς να σταθεί και να ισορροπήσει πάνω στο κείμενο με εξαιρετική ικανότητα.
Κι αυτό φαίνεται καθαρά στο τελευταίο του βιβλίο: «Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα»
Γλώσσα που ρέει, κινηματογραφική πλοκή που δεν σε αφήνει να διακόψεις την ανάγνωση, μα κυρίως ένα ακόμα σημαντικό χαρακτηριστικό.
Ο Μαμαλούκας αφήνει τον αναγνώστη να ζήσει το δικό του μύθο στις σελίδες του.
Δίνει όσα χρειάζονται για να σε βάλει σε σκέψεις.
Σε παγιδεύει να δουλέψεις μαζί του καθώς διαβάζεις τις σελίδες του.
Χρησιμοποιεί τεχνάσματα και γρίφους, παίζει με τον αναγνώστη καθώς σου εξάπτει την περιέργεια.
Δημιουργεί ερωτήματα.
Κι ο αναγνώστης υποχρεώνεται θέλει δε θέλει να συμμετάσχει σε τούτο το παιχνίδι.
Να γίνει συνένοχος, να γίνει κοινωνός μιας αποπλάνησης.
Ο Μαμαλούκας χρησιμοποιεί την ιστορία για να κτίσει πάνω της προσωπικούς μύθους.
Εκεί που η ιστορία απλά ξεχνιέται, έρχεται το ταλέντο και η φαντασία και σε βάζει σε σκέψεις.
Κι αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό στη γραφή του Δημήτρη που τον κάνει ιδιαίτερο.
Ο τρόπος με τον οποίο πιάνεται από πραγματικά γεγονότα για να εξυμνήσει μέσω των μύθων την ίδια την ιστορία.
Το περιβάλλον και η ατμόσφαιρα που ερωτοτροπούν με το βλέμμα του αναγνώστη.
Η αίσθηση της κρυφής ματιάς στο ίδιο το παρελθόν.
Η αναμονή των απαντήσεων και των κρυμμένων στοιχείων που συνδέουν τις σκόρπιες ιστορίες του βιβλίου.
Οι άνθρωποι που λατρεύουν τα βιβλία θα λατρέψουν και το ταξίδι στις σελίδες του βιβλίου του.
Ίσως γιατί το τέχνασμα της χρησιμοποίησης του πάθους της βιβλιοφιλίας μέσα στο ίδιο το βιβλίο να είναι ο καλύτερος καταλύτης για την επιτυχία του.
Ίσως γιατί το βιβλίο αυτό καθεαυτό να θέτει σε κάθε έναν από μας το δίλημμα που περικλείει αυτή η αγάπη μας προς αυτά.

Λένε πως υπάρχουν μόνο τρεις κανόνες, για να γραφτεί ένα καλό μυθιστόρημα.
Δυστυχώς όμως κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι.
Διαβάζοντας το βιβλίο του Δημήτρη, πιστοποίησα για ακόμα μια φορά πως όντως κανόνες δεν υπάρχουν.
Διέγνωσα όμως κάτι άλλο.
Διέγνωσα μυστικά γραφής.
Μυστικά που μου εκμυστηρεύτηκε καθώς ένιωσα να μου αποκαλύπτονται στην άκρη του ματιού μου.
Κι αυτή είναι η πρόκληση που σας προσκαλώ να γευτείτε.
Την αίσθηση της γραφής διαβάζοντας.
«Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα» είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που σαν αναγνώστη σε αφήνει κερδισμένο.
Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί.
Αξίζει να στολίσει την προσωπική μας βιβλιοθήκη, ίσως για να ζήσουμε λίγο από το μύθο του ίδιου του Μόστρα και του πάθους του.
Αξίζει να στολίσει κάθε Κερκυραϊκή βιβλιοθήκη και να γίνει εκτενής αναφορά από τους Κερκυραίους ακόμα και για τη σύνδεση των ιστορικών του στοιχείων με την Κέρκυρα.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω δυο λόγια και για τους αξιόλογους ανθρώπους που με πλαισιώνουν σε τούτη την εκδήλωση.
Την Ελένη Γκίκα. Έναν άνθρωπο που αγαπώ και εκτιμώ αφάνταστα.
Την Ελένη που με κέρδισε μονομιάς από τις πρώτες μας συζητήσεις.
Έναν άνθρωπο που αγαπά την Κέρκυρα ιδιαίτερα, ακόμα και πιο πολύ από μας τους ίδιους τους Κερκυραίους.
Ελένη, χαιρόμαστε πολύ που μας τιμάς με την παρουσία σου.
Η Κέρκυρα, να ξέρεις, σε αγαπά και θα βρίσκεται πάντα εδώ, θα περιμένει τις νέες ιστορίες σου.
Τον Γιάννη Γιαννούδη, που κι αυτόν τον γνώρισα μέσα από τα κείμενά του στις διαδικτυακές μας περιπλανήσεις και που χαίρομαι να διαβάζω κάθε φορά τις κριτικές του.
Τον Αντώνη Δεσύλλα που είναι γνωστός λίγο πολύ σε όλους μας για τη δράση του και την πορεία του.
Αλλά και τον καθηγητή μου στο σχολείο, τον Αλέκο Κουσουνή, που τολμώ να πω πως ο λόγος του και ο τρόπος της διδασκαλίας του «μου έκλεισε το μάτι» και με συνάρπασε στα σχολικά χρόνια.
Δάσκαλε, μπορεί να μην το γνωρίζεις αλλά με τον τρόπο σου με βοήθησες να στραφώ στην ομορφιά των λέξεων και της συγγραφής, αν και φανατικός λάτρης των θετικών επιστημών.
Φίλε μου, Δημήτρη, από τα βάθη της καρδιάς μου, σου εύχομαι κάθε προσωπική και συγγραφική επιτυχία.
Είμαι σίγουρος για την επιτυχία του βιβλίου.
Όπως είμαι σίγουρος και για επόμενα βήματά σου.
Ξέρω πως θα συνεχίσεις να μας συναρπάζεις με τα βιβλία σου.
Να είσαι πάντα καλά.
Η Κέρκυρα, να ξέρεις, θα είναι πάντα κοντά σου.
Σας ευχαριστώ.