Το γράψιμο έχει τις φάσεις του. Η έμπνευση και η αρχική ιδέα. Το θέριεμα και το πέταγμα της φαντασίας στις πρώτες σκέψεις. Η κουραστική διαδικασία του κτισίματος πάνω στην αρχική ιδέα. Οι πρώτες λέξεις, οι πρώτες γραμμές. Το ταξίδι στη ρότα της πλοκής. Η δράση στην σκιά των ηρώων. Οι μάχες στο μυαλό και στο χαρτί. Η διαδικασία της κύησης των λέξεων και των φράσεων. Ο συγγραφικός τοκετός τα ξημερώματα και τα πρωινά με τις τσίμπλες στα μάτια. Ο αυτοέλεγχος και η αυτοκριτική στο τύπωμα των σελίδων. Η αίσθηση της τυπωμένης γραφής, το νέο, το παλιό, το γέννημα. Η επιστροφή και η εναλλαγή. Τα συναισθήματα χαράς, ο πόνος της απογοήτευσης, η μανία της τελειότητας, η ανασφάλεια της επιτυχίας. Όλα μα όλα στο λευκό χαρτί και στο μυαλό, μέσα σε σύννεφα καπνού και αλκοολούχες αναθυμιάσεις. Υπάρχουν δυο μυστικά για την επιτυχημένη συγγραφή ενός βιβλίου. Κανείς όμως δεν τα ξέρει. Αν με ρωτάτε, ένα πετυχημένο βιβλίο γράφεται από μόνο του. Σε πάει, σε οδηγεί. Η κάθε σελίδα δείχνει την επόμενη. Κι όταν με το καλό σε οδηγήσει στο τέλος, τότε γεννιέται μια νέα αρχή. Ένας νέος κύκλος διαδικασιών. Τότε ξεκινά ουσιαστικά η γραφή, σαν το μάρμαρο που περιμένει το χάδι του τεχνίτη για να αναδειχθεί η ομορφιά της τέχνης του. Τότε αρχίζει η πραγματική διαδρομή. Το συγγραφικό μάτι υποδύεται ρόλους και επιστρέφει στις λέξεις και τις γραμμές των σελίδων κάθε φορά και με νέα ιδιότητα. Κόβει, ράβει, ρετουσάρει, αλλάζει. Τότε, μέσα από την αυστηρή αναγνωστική ματιά το μάρμαρο παίρνει το σχήμα που θα το κάνει να περάσει στην αιωνιότητα. Αν με ρωτάτε, αυτό είναι το μυστικό. Η εναλλαγή των ρόλων. Ο συγγραφέας να γίνεται αναγνώστης. Να βλέπει το πόνημά του κάθε φορά και με άλλη ματιά. Μέχρι το τέλος. Μέχρι την αρχή. Μέσα από το σβήσιμο γράφονται οι καλύτερες προτάσεις. Με σφυρί και καλέμι.
Το γράψιμο έχει τις φάσεις του. Η έμπνευση και η αρχική ιδέα. Το θέριεμα και το πέταγμα της φαντασίας στις πρώτες σκέψεις. Η κουραστική διαδικασία του κτισίματος πάνω στην αρχική ιδέα. Οι πρώτες λέξεις, οι πρώτες γραμμές. Το ταξίδι στη ρότα της πλοκής. Η δράση στην σκιά των ηρώων. Οι μάχες στο μυαλό και στο χαρτί. Η διαδικασία της κύησης των λέξεων και των φράσεων. Ο συγγραφικός τοκετός τα ξημερώματα και τα πρωινά με τις τσίμπλες στα μάτια. Ο αυτοέλεγχος και η αυτοκριτική στο τύπωμα των σελίδων. Η αίσθηση της τυπωμένης γραφής, το νέο, το παλιό, το γέννημα. Η επιστροφή και η εναλλαγή. Τα συναισθήματα χαράς, ο πόνος της απογοήτευσης, η μανία της τελειότητας, η ανασφάλεια της επιτυχίας. Όλα μα όλα στο λευκό χαρτί και στο μυαλό, μέσα σε σύννεφα καπνού και αλκοολούχες αναθυμιάσεις. Υπάρχουν δυο μυστικά για την επιτυχημένη συγγραφή ενός βιβλίου. Κανείς όμως δεν τα ξέρει. Αν με ρωτάτε, ένα πετυχημένο βιβλίο γράφεται από μόνο του. Σε πάει, σε οδηγεί. Η κάθε σελίδα δείχνει την επόμενη. Κι όταν με το καλό σε οδηγήσει στο τέλος, τότε γεννιέται μια νέα αρχή. Ένας νέος κύκλος διαδικασιών. Τότε ξεκινά ουσιαστικά η γραφή, σαν το μάρμαρο που περιμένει το χάδι του τεχνίτη για να αναδειχθεί η ομορφιά της τέχνης του. Τότε αρχίζει η πραγματική διαδρομή. Το συγγραφικό μάτι υποδύεται ρόλους και επιστρέφει στις λέξεις και τις γραμμές των σελίδων κάθε φορά και με νέα ιδιότητα. Κόβει, ράβει, ρετουσάρει, αλλάζει. Τότε, μέσα από την αυστηρή αναγνωστική ματιά το μάρμαρο παίρνει το σχήμα που θα το κάνει να περάσει στην αιωνιότητα. Αν με ρωτάτε, αυτό είναι το μυστικό. Η εναλλαγή των ρόλων. Ο συγγραφέας να γίνεται αναγνώστης. Να βλέπει το πόνημά του κάθε φορά και με άλλη ματιά. Μέχρι το τέλος. Μέχρι την αρχή. Μέσα από το σβήσιμο γράφονται οι καλύτερες προτάσεις. Με σφυρί και καλέμι.
Να 'μαι και 'γω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈριχνα μια γρήγορη ματιά στο μπλογκ σου, που βρήκα εντελώς τυχαία με τη βοήθεια του google.
Ο τίτλος του συγκεκριμένου post με τράβηξε αμέσως.
Αυτά που γράφεις τα νιώθω εν μέρη κι εγώ όταν γράφω (λίγο παραλαγμένα βέβαια, αλλά τα νιώθω...).
Η διαφορά είναι ότι εγώ δεν είμαι σε θέση να γράψω βιβλίο. Γράφω "ποιηματάκια". (Τα βάζω σε εισαγωγικά επειδή δεν μπορούν να θεωρούνται καν ποιηματα. Είμαι άλλωστε πολύ μικρός για να μπορώ να συγκαταλέγομαι με οποιονδήποτε άλλο μπλογκοποιητή.) Το ξέρω πως έχω πολύ θράσος που σου γράφω αυτές τις αράδες στα σχόλια, που είναι εκτός θέματος και που σε λίγο θα διαγραφούν.
Θα χαιρόμουν πολύ αν με τιμούσες με το να μου γράψεις ένα σχολιάκι (ένα μικρούλι, τόσο δα) στο μπλογκ μου.
Νομίζω πως κι εσύ καταλαβαίνεις πόσο άσχημο είναι να μην λαμβάνεις σχόλια. Μείκές φορές νομίζω πως δεν υπάρχω σ' αυτή τη μπλογκοκοινωνία.
Αν βαριέσαι να γράφει σχόλια, τουλάχιστον ρίξε μια μόνο ματιά στο ταπεινό μου μπλογκ...
Please...
@Alex the Walker
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλέ μου φίλε, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι ιδιαίτερα που το ιστολόγιό μου βρέθηκε στο δρόμο σου και συναντήθηκαν οι πορείες μας. Πέρασα ήδη από το δικτυακό σου τόπο και έχω να σου τα καλύτερα. Να συνεχίσεις να γράφεις και να δημιουργείς. Θα σου γράψω και εκεί σχόλια για τα ποιήματά σου.
Πολλές φορές έχουμε την αίσθηση πως είμαστε μόνοι και κανείς δεν κοιτά προς το μέρος μας. Αυτή η αίσθηση όμως, να ξέρεις, είναι και η πηγή της δημιουργίας. Η μοναξιά. Απόλαυσέ την και άδραξε την ευκαιρία να γίνεις καλύτερος. Είσαι τυχερός που ξεκινάς τώρα, μικρός ακόμα την περιήγησή σου στον όμορφο κόσμο τον blogs.
Καλή δύναμη και πολλά συγχαρητήρια.