Η ανατολή και οι ελέφαντες

Η ανατολή του ηλίου έπρεπε να γίνεται πιο αργά. Κατά τις οκτώ ή τις εννιά ένα πράγμα. Αν γινόταν τότε θα άλλαζε όλη η ζωή μας. Χάθηκε ο κόσμος να φροντίσει ο Θεός να γίνεται λίγο πιο αργά; Είναι το σημαντικότερο φαινόμενο της μέρας και το χάνουμε σχεδόν όλοι.
Λίγοι έχουν τη διάθεση και τον χρόνο να το χαζέψουν χωρίς άγχος και σκέψεις, χωρίς τσίμπλες στα μάτια. Σε άλλες εποχές θα μπορούσαν να κόβουν και εισιτήρια για μια καλή ανατολή με θέα κι εμείς να χρυσοπληρώνουμε για να ξυπνήσουμε και να χαθούμε για λίγο στα χρώματά της. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ την προλαβαίνω την ανατολή, καθότι ξυπνάω νωρίς. Όσο βασανιστικό κι αν είναι να αποχωρίζομαι τα ζεστά σκεπάσματα, ειδικά τον χειμώνα, άλλο τόσο μαγικό είναι να στέκομαι και να την χαζεύω στην άκρη του δρόμου. Ο χρόνος σταματάει για λίγο καθώς τα χρώματα παιχνιδίζουν με τον ουρανό και τα σύννεφα. Είναι η κατάλληλη στιγμή για επικλήσεις και επιφωνήματα. Ο κατάλληλος χρόνος για την αναζήτηση της αλήθειας. Κι εμείς, βουτηγμένοι στα κύματα του άγχους μας, περικυκλωμένοι από συμπληγάδες προβλημάτων ξεχνούμε αυτή τη μαγική στιγμή. Μόνο οι ελέφαντες, είχα διαβάσει κάποτε, ξυπνούν για να την ανακαλύψουν κάθε μέρα. Και κάθε μέρα χρωματίζεται στις όποιες αποχρώσεις της. Γι’ αυτούς η νέα μέρα που ξεκινά είναι μια ιεροτελεστία μ’ αφετηρία την ανατολή του ηλίου. Στέκουν με δέος και την χαζεύουν ξεχνώντας τα πάντα. Δεν ξέρω αν ανήκω στην κατηγορία των παχύδερμων επιδιδόμενος σε τούτη την περίεργη αναζήτηση κάθε φορά που ξυπνώ νωρίς. Ξέρω πως κάπου εκεί πάνω, ψηλά και μακριά, ψάχνω στα χρώματα του ουρανού τη χαμένη μαγεία που νιώθω πως έχασα στους δρόμους της καθημερινότητάς μας. Ακόμα όμως κι αν ανήκω σε τούτη την κατηγορία, το χαίρομαι με την ψυχή μου, κι εγώ κι οι ελέφαντες.