Ο θάνατος της συμμετοχικής δημοκρατίας

Ο πολίτης που ενδιαφέρεται, ο πολίτης που συμμετέχει, ο πολίτης που διεκδικεί πρέπει να πέθανε κάπου εκεί, στη μέση του δρόμου, τρώγοντας σπόρια ή χυμό φύλλων ελιάς, επιστρέφοντας από την προβολή του τελευταίου εβδομαδιάτικου σίριαλ. Λίγο πριν ωριμάσει, λίγο πριν προλάβει να κάνει την αυτοκριτική του. Στο παρά πέντε.
Πορείες, διαδηλώσεις και αγώνες που καταλήγουν ως συνήθως σε προσχεδιασμένες επιδρομές κουκουλοφόρων και συρράξεις με τα όργανα της τάξης, καρεκλοκένταυροι των τηλεοπτικών παραθύρων που εισβάλλουν στα σαλόνια της μοναξιάς μας, καλλιτέχνες των ριάλιτι και δημοσιογράφοι των media που χρυσοπληρώνονται στην εποχή της λιτότητας του ευρώ. Ιεραρχικές διαφωνίες που καταλήγουν σε μεσημεριανά κους - κους ξεκατινιάσματος και πολιτικές συμφωνίες αλλοθρήσκων με πρωτόκολλα ιδεολογικών συγκλήσεων. Δωδεκαθεϊστές σε εσπερινούς και όρθρους με ή χωρίς ειδικές εξουσιοδοτήσεις, οξείες επιθέσεις κατά πρόσωπον και μαχαιρώματα για μια γουλιά νυχτερινού παραδείσου. Ληγμένα μακαρόνια που έγιναν άλλοθι για την απαλλαγή από τη στρατιωτική θητεία μας και συνθήματα στις εικόνες του πολιτισμού μας. Καταλήψεις ονείρων που μεταφέρουν απλά φοιτητικές εξεταστικές στο κατακαλόκαιρο.
Ο πολίτης βρέθηκε στο περιθώριο, στο χώρο του υπαίθριου πάρκινγκ μακριάς διάρκειας μιας πολυεθνικής που με σύμβαση Δημόσιου – Ιδιωτικού τομέα έχει αναλάβει τη χωροθέτησή μας στο σύμπαν της αυθαίρετης καθημερινότητάς μας, με ή χωρίς αριθμό προτεραιότητας για την επιδίωξη προσωπικών ονείρων, μόνος, έρμαιο μιας δημοκρατίας που επιζητά το γυαλί και το εφήμερο, μιας δημοκρατίας που ανοίγει την αγκαλιά της κάθε τέσσερα χρόνια και περικλείει στους κόλπους της κάθε καρυδιάς καρύδι. Πώς να χωρέσεις τόσα όνειρα σ’ έναν φραπέ; Πώς να μαστουρώσεις έναν άκαπνο εξευρωπαϊσμένο κόσμο στις επάλξεις της κοινωνικής διέγερσης; Μεγαλώσαμε και το μόνο που καταφέραμε είναι να κάνουμε τον βίο μας αβίωτο. Ένας πλανήτης που νοσεί και μαζί του νοσεί το μέλλον και τα όνειρά μας. Δεν είμαι αισιόδοξος. Ούτε ρομαντικός μπορείς να είσαι με το bluetooth στο φανάρι της επιστροφής σου. Ψάχνω κουκούλα για να φορέσω στις απόκριες ετούτου του συνεχούς Τριωδίου που διανύουμε, μα δεν βρίσκω καμιά στα μέτρα μου. Ψάχνω τοίχο με διαστάσεις ικανές να χωρέσουν τα συνθήματά μου. Προς το παρόν… το μόνο που βρίσκω είναι μια ακριβή φραπεδιά και σκηνές τρόμου στις οθόνες των γεγονότων της ενημέρωσής μου. Κάπου εδώ έχω κρύψει και τα σπόρια μου. Να προσέξω μόνο στην επιστροφή…