Παιχνίδια "Κρεμάλας"


Λένε πως ότι γράφεται χωρίς κόπο γενικώς διαβάζεται χωρίς ευχαρίστηση. Κι ο κόπος ορίζεται διαφορετικά κάθε φορά.
Στην περίπτωση της "Κρεμάλας" δεν ήταν τόσο σημαντικός ούτε ο χρόνος που χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί, ούτε οι ιδέες, οι τεχνικές, ούτε ακόμα και το όποιο ταλέντο. Ο κόπος ορίζεται κάπως διαφορετικά.
Είναι ένα κομμάτι του ίδιου μου του εαυτού.
Είναι ένα δυσεπίλυτο προσωπικό αίνιγμα που κλήθηκα να επιλύσω μόνος καθώς την έγραφα λέξη προς λέξη, γράμμα προς γράμμα.
Ένα διαφορετικό παιχνίδι κρεμάλας με το ίδιο μου το παρελθόν, με τα εφηβικά μου όνειρα και τις σχολικές μου αναμνήσεις.
Στην περίπτωση της "Κρεμάλας", ετούτος ο κόπος αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στο πετσί μου με τον χαμό ενός καλού φίλου. Είναι ίσως εκείνο το αγνό κομμάτι του εαυτού σου που όσο κι αν προσπαθείς δεν ξεχνάς! Είναι εκείνο το κομμάτι που σε καταδιώκει για μια ζωή μέσα από φαντασιώσεις και όνειρα, μέσα από υπερφυσικά μηνύματα και σημάδια.
Ένας καλός φίλος μου είπε πως ο καλός συγγραφέας ουσιαστικά δεν ανησυχεί για τα βιβλία του.
Πως γράφει αυτό που νιώθει, αυτό που θέλει και δεν τον αγχώνει η αντίδραση του κόσμου και των κριτικών. Δεν τον αγχώνουν οι εκδηλώσεις και οι παρουσιάσεις. Ο καλός συγγραφέας είναι σίγουρος γι' αυτό που έχει γράψει.
"Το βιβλίο...", μου είπε ο φίλος μου, "...είναι ένα παιδί! Πρέπει να το αφήσεις να κάνει τον κύκλο του! Το γεννάς, το φέρνεις στον κόσμο και το αφήνεις να κάνει τον κύκλο του".
"Δεν έχω ξαναγίνει πατέρας για να ξέρω πως είναι να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί...", του απάντησα, "...αν και νομίζω πως κάθε γονιός ανησυχεί για το παιδί του".
Δεν ξέρω αν είμαι καν συγγραφέας.
Αυτό που ξέρω είναι πως γράφω από μια ανάγκη.
Νιώθω πως οι κενές παύλες της σκέψης μου με καταδιώκουν και πρέπει να γεμίσω το κενό τους για να βρω την ανάπαυση και τη γαλήνη της δημιουργίας στο όποιο μήνυμά τους.
Είναι ένα προσωπικό παιχνίδι κρεμάλας ετούτο το γράψιμο, που με οδηγεί στη δικαίωση, στην ανακάλυψη του ίδιου μου του εαυτού.
Είναι σαν το υπερφυσικό παιχνίδι κρεμάλας που φαίνεται πως παίζουμε με τον ίδιο τον Θεό προκαλώντας τον εαυτό μας.
Σαν τις κοσμικές παύλες που είναι έτοιμες να δεχθούν τις γήινες απόπειρες της ζωής μας στο δρόμο που χάραξε για μας ο Θεός.
Παύλες και αινίγματα που καλουμαστε να γεμίσουμε τα κενά τους και που μας οδηγούν στη σωτηρία με τρόπο μοναδικό.
Έτσι κι εγώ, κλήθηκα να γεμίσω τα κενά μιας απεριόριστης συστάδας από παύλες που με οδήγησαν πιο κοντά στον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν ξέρω πόσοι θα αναγνωρίσουν στους ήρωες του βιβλίου τον ίδιο τους τον εαυτό... γεμίζοντας τα κενά στα ονόματά τους με δικούς τους προσωπικούς χαρακτήρες.
Δεν ξέρω πόσοι στο τέλος θα λύσουν με ορθόδοξο τρόπο τα αινίγματα κρεμάλας του βιβλίου.
Στο κάτω κάτω της γραφής, ένας απλός αναγνώστης είμαι που πήρα μολύβι και χαρτί από ανάγκη.
Ένας άγνωστος συγγραφέας. Κάποιος ΝΙΚΟΣ. Για τους περισσότερους, ένα "Ν", ένα "Σ" και τρεις παύλες ανάμεσά τους. Διαβάζοντάς με, όμως, αποκαλύπτομαι, γίνομαι ΝΙΚΟΣ.



(Απόσπασμα από την ομιλία του συγγραφέα στην εκδήλωση παρουσίασης της "Κρεμάλας" στη Στοά του Βιβλίου στις 13 Φεβρουαρίου 2006)

Σχόλια

  1. Αν και δεν σας έχω διαβάσει, σας εύχομαι καλό κουράγιο με τη συγγραφή, καλή δύναμη και καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να σας ευχαριστήσω και να σας ανταποδώσω τις ευχές, καθότι κι εσείς ασχολείστε με τη συγγραφή και το γράψιμο. Δεν σας κρύβως πως έριξα κιόλας μια πρώτη περίεργη ματιά στο πολύ ενδιαφέρον blog σας και ενθουσιάστηκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχετε γοητευτικό τρόπο γραφής, κε Παργινέ. Μόλις κερδίσατε μια αναγνώστρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητή φίλη, να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια. Έχουν ιδιαίτερη αξία όταν προέρχονται από κάποιον που ξέρει να γράφει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ μεγάλο κοπλιμέντο. :-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Γιώργος Κορωνάκης για τον "Κανόνα της ορθής γωνίας"

Ο "Σκαλιστής" ταξιδεύει στην Αθήνα

Η ποιήτρια Έφη Μαχιμάρη για "Το Σταυροδρόμι των Ηρώων"