Οι εραστές της δημοσιογραφίας

Ζούμε στην εποχή της ομαδοποίησης των συμφερόντων, όπου τα πάντα τείνουν να τεθούν υπό τη σκέπη μιας και μόνης αρχής, με άμεσες ή έμμεσες επιρροές από την αρχή του ενός ανδρός.

Μας επιβάλλουν το καθεστώς της ενιαίας σκέψης, μας ορίζουν το πλαίσιο της κίνησης των ιδεών, προσπαθούν να εντρυφήσουν τη διαδικασία της συγκέντρωσης με το πενιχρό ταλέντο τους σ’ ένα συλλογικό ασύμμετρο καμβά. Από την τρομοκρατία της ελεύθερης έκφρασης, μέχρι την απειλή της ειρήνης στο πέρασμα ενός αφοπλισμένου πολέμου. Από τον ορυμαγδό της τυποποίησης μέχρι τη μοναδικότητα της έκπληξης. Από τη σύνθλιψη των διαφορετικών, την ασφυξία της ελευθερίας, μέχρι τη γοητευτική προσαρμογή της δράσης, της σκέψης και της γραφής. Από τη Βαγδάτη και την Ουάσινγκτον, μέχρι την Αθήνα και την Κέρκυρα. Θεσσαλονίκη Γιάννινα με δυο παπούτσια πάνινα.
Ήλθαν ετούτες οι σκέψεις στο νου, σ’ ένα νοσταλγικό δημοσιογραφικό χορό στη μεταφορική πίστα του πνεύματος, της σκέψης, της γοητείας της γραφής, της αναγραφής, της τύπωσης.
Οι μυημένοι στα βήματα της γραφής ερωτοτροπούν με τη δημοσιογραφία, ζουν το μύθο που την περικλείει, ανακαλύπτουν τα μυστήριά της χορεύοντας την καθημερινή τους τρέλα στους χαρακτήρες των οριοθετημένων γραμμών, στα μονόστηλα, στα δίστηλα, στα τρίστηλα, ακολουθώντας το φτερωτό πνεύμα ελευθερίας και δημιουργίας, μακριά από καθεστώτα αυτολογοκρισίας και υποταγής.
Άλλοι παθιάζονται στον απόηχο της ερτζιανής πραγματικότητας, μέσα από υποκειμενικές συχνότητες, χωρίς μουσικά περιτυλίγματα και συντακτικές νουθεσίες.
Άλλοι ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους, δυσδιάκριτους, μακριά από τα ανύποπτα βλέμματα των πολλών, μέσα στην ανωνυμία του πλήθους. Ξεδιπλώνουν τις σκέψεις τους μέσω του διαδικτύου λογοδοτώντας κάθε φορά πρώτα από όλα στον εαυτό τους.
Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που συμβιβάζονται. Εκείνοι που εγκαταλείπουν τις δύσβατες μοναχικές διαδρομές και προτιμούν τις αχανείς «αμαρτωλές» λεωφόρους, μέσα στην αυταπάτη της υπαλληλοποίησης της γραφής και της σκέψης, σε περιορισμένα πλαίσια και ομαδοποιημένα καλούπια, ακούγοντας προκλητικά τις καθημερινές σειρήνες του ασφυκτικού ελέγχου.
Οι μοναχικοί καβαλάρηδες των δύσβατων διαδρομών είναι οι «γνήσιοι» εραστές της δημοσιογραφίας. Ως φανατικοί οπαδοί της γραφής και της σκέψης, παραμένουν πιστοί στις ιδέες και τις απόψεις της συνείδησής τους. Δεν τους ακουμπά η διαδικασία της συγκέντρωσης και του ελέγχου. Εξακολουθούν να πιστεύουν στο μύθο της, να χαίρονται με το αποτέλεσμα της δημιουργίας τους, συναρπάζονται από την όψη της αναγραφής του ονόματός τους στα γραφόμενά τους, όπως την πρώτη φορά που χάρηκαν στην τυπωμένη όψη του. Χορεύουν ξυπόλητοι στο σανίδι της υποκειμενικότητας, αφουγκράζονται με τις κεραίες τους τα μηνύματα της κοινωνίας και των καιρών και μεταφέρουν την αλήθεια, φιλτράροντάς τη μέσα από τις γνώσεις, την καταγωγή, τις προσωπικές εμπειρίες και την κουλτούρα τους.

Κάπως έτσι η δημοσιογραφία αποκτά χρώμα, μυστήριο, περικλείει μύθο. Οι δρόμοι για τους εραστές της δημοσιογραφίας είναι στρωμένοι με αγκάθια. Δημιουργώντας όμως, με το πνεύμα και τη σκέψη... πετούν.

(Άρθρο του Νίκου Παργινού στην εφημερίδα "ΑΝΑγνώστης" - Μάρτιος 2003)