Ο Πανούλης μας άνοιξε τα μάτια

Σε μια εποχή που η κρίση κτυπά την πόρτα όλων μας, και όλοι προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στις μεγάλες υποχρεώσεις τους κλεισμένοι στο καβούκι της προσωπικής τους οδύσσειας, ένας μικρούλης και η περιπέτεια της υγείας του, έφθασε και με το παραπάνω για να μας συνεφέρει και να μας αφυπνίσει από το λήθαργό μας. Ο μικρός Πανούλης, η επιβεβλημένη θεραπεία του στην απομακρυσμένη Νέα Υόρκη, ο αγώνας  της οικογένειάς του να βρει συμπαραστάτες στο δύσκολο ταξίδι της θεραπείας του, και η μεγάλη ανταπόκριση της Κερκυραϊκής κοινωνίας στο κάλεσμα τους για βοήθεια, αποτέλεσαν σημάδια ενός καλύτερου κόσμου. Ενός κόσμου όπου η οικογένεια, η αλληλεγγύη, η έμπρακτη συμπαράσταση και ο αγώνας ενσαρκώθηκαν στο πρόσωπο του μικρού δοκιμαζόμενου αγοριού, που μετατράπηκε από αθώο θύμα σε εν δυνάμει ήρωα στα μάτια όλων μας.

Ο Πανούλης και ο δικοί του άνθρωποι πάλεψαν και συνεχίζουν να παλεύουν με όλους και με όλα. Με τα κτυπήματα της μοίρας, με τον χρόνο και τα μέσα, με τις ίδιες τις αναστολές και τους φόβους τους, με τους εφιάλτες και τις πιθανότητες, με ιατρικούς όρους και στατιστικές, μα πάνω από όλα με το ίδιο το αρτηριοσκληρωτικό σύστημα και τους γόρδιους δεσμούς του. Και ξεπέρασαν τους εαυτούς τους. Νίκησαν και χάρισαν ελπίδα στο σπλάχνο τους, ως όφειλαν. Ακόμα και το παχύδερμο κράτος υποκλίθηκε στο μεγαλείο του αγώνα τους, αναγνωρίζοντάς τους το αυτονόητο, αυτό που θα έπρεπε να τους δοθεί απλόχερα χωρίς μισόλογα, υπηρεσιακές επιτροπές, στυγνές υπουργικές αποφάσεις και πολιτικές σκοπιμότητες. Κι εκεί που όλα μοιάζανε χαμένα, οι υπεύθυνοι έσκυψαν έστω και την ύστατη ώρα την προσοχή τους στο θαύμα του αγώνα τους και αποφάσισαν να ενδώσουν στο δίκαιο αίτημά τους για τη χορήγηση της πολυπόθητης νοσηλείας.

Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα αυτό το αγόρι με δίδαξε πολλά. Αυτή η οικογένεια με δίδαξε πολλά. Με ξύπνησε, με έκανε να σέβομαι αυτό που έχω και διατηρώ με κόπους και βάσανα που φαντάζουν ψίχουλα μπροστά  σε ό,τι αντιμετωπίζουν εκείνοι. Με έκαναν να προσευχηθώ, όχι για εκείνους που το έκανα κάθε βράδυ, αλλά και για εκείνους που ποτέ δεν φαντάστηκα πως θα το επιχειρούσα. Για τον Πανούλη, για το κάθε παιδί που βασανίζεται και αγωνίζεται για το δικαίωμα στην ελπίδα, για όλον τον κόσμο που υποφέρει και δεινοπαθεί. Και μέσα στα μάτια αυτού του παιδιού, ένιωσα να καθρεπτίζεται όλος ο δοκιμαζόμενος κόσμος, τα δικά μου παιδιά. Και το αγαθό της υγείας και της καθημερινότητας που ακόμα διατηρώ, έγινε μοναδική κατάκτηση που ποτέ δεν μπόρεσα να αξιολογήσω όσο της έπρεπε.

Μα κι όλος ο κόσμος, αυτή η προσφορά, αυτό το αίσθημα της αφοσιωμένης ανιδιοτέλειας που εκφράστηκε μέσα από την έμπρακτη οικονομική βοήθεια, μέσα από τις πάμπολλες εκδηλώσεις συμπαράστασης, τα αμέτρητα μηνύματα και τις ευχές, τις προσευχές και τα όνειρα, νιώθω πως είναι ικανή από μόνη της να θεραπεύσει τα πάντα.

Συγχωρέστε με που μπήκα στον πειρασμό να γράψω δυο φτωχά λόγια για τον Πανούλη. Μα νιώθω να οφείλω ήδη τόσα πολλά σε εκείνον και τους δικούς του ανθρώπους. Και νιώθω πως έχω να διδαχθώ ακόμα περισσότερα γιατί ο αγώνας τους τώρα αρχίζει. Και με τη νίκη.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Γιώργος Κορωνάκης για τον "Κανόνα της ορθής γωνίας"

Ο "Σκαλιστής" ταξιδεύει στην Αθήνα

Η ποιήτρια Έφη Μαχιμάρη για "Το Σταυροδρόμι των Ηρώων"